fragment

29.09.2011

Op zo'n mooie zomernamiddag zoals vandaag, zou ik het liefste in een grote stad willen zijn. Parijs bijvoorbeeld. Altijd volle trottoirs in het late zonlicht.Mensen die zich haasten van werk naar huis.Of naar een terras om daar vrienden te ontmoeten bij een glas wijn of koud bier.
Ik zou mij dan onderdompelen in die mensenmassa, meelopen met de stroom,mijn ogen langs de oude gevels laten glijden, totaan het eerste metrostation. Geen behoefte om mij ondergronds te begeven zou ik bij een etalage stilstaan en na een paar minuten in tegenovergestelde richting mee terug lopen, temidden van een nieuwe stroom mensen, uitgebraakt door de donkere mond van de ondergrondse.
Bij een kiosk een krant kopen en bij het eerste terras met nog één lege stoel "excusé moi" mompelen, gaan zitten en de krant openslaan. Ik zou geaccepteerd worden als de werkende vrouw die eerst even de krant op een terrasje wil doornemen, alvorens de maaltijd thuis te gaan koken voor haar gezin.
Ik zou natuurlijk jonger zijn dan ik nu ben.
In werkelijkheid zit ik op de fiets en geniet weliswaar nu ook van een zonnetje maar er is geen stad.Wel haastige mensen die mij tegemoet komen rijden vanaf het station, of lopen langs het fietspad dat gescheiden is van het autoverkeer.Misschien dat deze thuishaasters mij deden verlangen naar stadsgedruis. Aangezien ik Amsterdam toch iets minder aantrekkelijk vind voor een leuke fantasie dan Parijs werd het de Seinestad.
In werkelijkheid fiets ik langs de singeltjes,dan weer door een kale lange straat. Kijk hoe het zonlicht tussen de bomen doorvalt in grote schaduwbloemen op het gras. zie de diverse achtertuinen, van elkaar gescheiden door houten schuttingen, al of niet begroeid en bij de voordeuren die praktisch allemaal hetzelfde zijn, staan de verschillende potten, tafels met pompoenen of leuke blikken dingetjes, waarmee de huiseigenaren zich van elkaar proberen te onderscheiden.
Er zijn zoveel verschillende werelden.Voor mijn gevoel hoor ik in alle thuis. Vandaar dat mijn heimwee ineens kan oplaaien, geraakt door een geur, een lichtval, een geluid.

gedachtenspinsels

23.09.2011
Het zijn net kleine tapijtjes, beschenen door de zon, die wiegen in de wind.Verticale lapjes feeënstof,zorgvuldig geweven en alleen zichtbaar wanneer de zon ze beschijnt.Zilveren draden, glanzend en in een kunstig patroon gevangen.
Zodra ik een stap naar links of rechts doe, is alle schoonheid verdwenen. Sprookjesbeelden gaan door mijn hoofd wanneer ik probeer te beschrijven hoe mooi en geheimzinnig ik het verschijnsel vind.
Ben ik met mijn gedachten totaal ergens anders dan bestaat het gevaar dat ik een harde gil geef omdat ik met mijn gezicht in een kleverige substantie ben terecht gekomen en mijn angst al kriebelige beestjes in mijn nek projecteert.
Niet alleen de betovering verbroken maar ook het web waarin een niets vermoedende spin alleen maar geduldig wacht op een maaltijd, een lekker hapje om haar soort te laten voortbestaan.Die anderhalve bij die we deze zomer gezien hebben, denk ik, nog nahikkend van de schrik, wraakzuchtig.
Bij elk tuinklusje neem ik een bamboestokje mee om webben te verwijderen die hangen op de plek waar ik wat moet doen.Ik kan niet overal gebukt staan, dat is voor mij niet goed.In gedachten bied ik wel mijn verontschuldiging aan, want het blijft een hele prestatie, zo'n prachtig web dat deint en glanst in het zonlicht.Het zijn er tientallen in deze tijd.Een ander herfstplezier is de oogst van prachtig fruit.Alle vormen en kleuren waarin het zich manifesteert, samen gebracht op een mooie aardenwerken schaal uit Marokko.Maar ik ben niet echt een fruiteter.Die toets van zuur! Fruit moet bij mij zoet en sappig zijn, helaas!
Tegenwoordig wordt fruit onrijp geplukt, in koelcellen vervoerd en moet dan nog enkele dagen bijrijpen op de fruitschaal.
Ik bemerk een contradictie in terminis: ik zie en geniet van de schoonheid van spinnen en hun web maar ze moeten wel op afstand blijven.
Ik geniet van de schoonheid van fruit, mooi opgetast in kramen en koop het ook, met een mond vol actieve smaakpapillen. Die ene zure braam in het doosje verpest het want doet mij vermoeden dat er meer zijn en ik wil niet nog een keer in het zuur bijten. En toch....toch vind ik ze schitterend.
Mijn werkelijkheid in twee delen.

Impressie

20.09.2011
Wat een verademing om buiten te zijn in de frisse lucht. Het is kwart over negen en het schemert al flink. Ik ben blij dat ik buiten sta en de bedompte drukte achter mij kan laten. Zoveel mensen in één ruimte bij elkaar, een bord eten op schoot,een glas wijn op de grond naast de stoel en tegelijkertijd praten over allerlei gewichtige zaken. Nou ja, die anderen gewichtig vinden.Even werd het leuk, toen iemand vroeg welke schrijver van grote invloed was geweest voor iemands leven.Ik had mij zonder nadenken naar voren gebogen.
"Simone de Beauvoir, die heeft mijn opvoeding voltooid, daar waar mijn moeder stopte".
Er was een korte discussie ontstaan, iedereen kende Simone de Beauvoir.Ineens zaten de vrouwen bij elkaar en ontstond er een intiem gesprek. Totdat één van de aanwezige mannen zich er mee ging bemoeien.
"Simone de Beauvoir, dat is toch allang passé".Stomme eikel, daar ging het toch helemaal niet over. Jammer, het moment was voorbij.
Maar nu klim ik op mijn fiets en ga heerlijk tussen de weilanden door, richting huis.
Zachte lucht, lekker koel langs mijn verhitte wangen. Tussen de bladeren door schijnt een avondrood van indirect licht. De zon is al hoog en breed onder maar raakt nog de onderkant van wolkenflarden.
Het is stil op de weg en het fietspad ligt er leeg bij. Kwart over negen,de tijd van ergens zijn, niet van komen of gaan. Alleen op de wereld, héél even.Daar zijn de waterplassen al en kan ik verder weg kijken. Oud rose, de weerschijn van de lucht in het water en vuriger de randen van de wolken die, ietwat uiteen gedreven het laatste licht vrij spel geven. Wat een vrede op deze plek.Een groep ganzen komt luid gakkend aanvliegen en wordt enthousiast begroet door een groep in het water. Als het morgenavond weer zo mooi wordt in de lucht, moet ik er maar met mijn fototoestel op uit.Het zal niet lang meer duren voor het nog eerder donker wordt.
In de verte schitteren de lichten van de A2 en het industrieterrein. Vreemd eigenlijk, dat een plek die overdag zo vreselijk lelijk is, in de avond iets feeërieks kan uitstralen. Twee gezichten van één wereld.
De rose gloed van de zonsondergang ebt langzaam weg. Wanneer ik dicht bij huis ben, gaan de lantaarns aan. Het laatste licht draalt nog hoog in de lucht en eigenlijk wil ik ook nog niet naar binnen.

vijf minuten....

15.09.2011

Met ogen vol hoge wolkenluchten en verre horizonten kwam ik terug van weg geweest.
Een hoofd vol met schrijfideeën en kleine blogteksten die ik bij elkaar sprokkelde terwijl ik tegen de duinen opzwoegde en heerlijk naar beneden sjeesde zodra ik de top over was.Het ene, uitzonderlijke achter laten om het dagelijkse weer aan te trekken, kost mij altijd energie.Die avond zou ik mijzelf weer schikken in mijn huis en de dingen die je zoal doet, weer thuis gekomen.De andere dag, zo nam ik mij voor, zou ik gaan schrijven.Dat ging even anders.
Die eerste avond thuis was er dat heftige onweer en vlak in de buurt sloeg de bliksem in en een minuut later gaf mijn t.v. de geest.
Die had ik niet uitgedaan.Toen ik eens mijn schoonzonen vroeg of de t.v. bij hevig onweer niet uit moet, werd er hartelijk gelachen. Nee, moeders, dat hoeft tegenwoordig niet meer. Had ik maar niet geluisterd en had ik hem maar wel uit gedaan.De rust,opgedaan ver van huis, was met één klap,weg.De andere ochtend kwam het volgende probleem, mijn wasmachien lekt. Maandag bleek bij nader bekijken bij de opticiën, dat een nieuwe bril geen overbodige luxe zou zijn.
En daar zit ik dan.Zomaar opeens met de vraag, wanneer koop ik een nieuwe t.v., wanneer begeeft mijn wasmachien het echt en hoe duur is een nieuwe bril.De glazen alleen al, duur!
Wat een onrust ineens.Met een kop koffie ga ik even in de tuin zitten.
'Wanneer je gespannen bent, kijk dan vijf minuten naar iets dat niet door mensen is gemaakt', las ik, ooit,ergens. Beetje moeilijk, wanneer je tuintje omgeven is door schuttingen en andere huizen.Ik sluit mijn ogen en jawel, daar ga ik:
Het tuinpad af, naar het ultieme fietspad. Rechtsaf het schelpenpad op over de duinen en bij de laatste hoogte linksaf, richting vuurtoren, overal zichtbaar en nog ver weg. Ik voel de zon op mijn oogleden, voel de trappers onder mijn voeten en de wind door mijn haar. Zo eenvoudig is het je ogen te sluiten en daar te zijn waar alleen de hand van de natuur gewerkt heeft. De hoge lucht met witte wolken, het golvende landschap dat zilver glanst in de zon. Het ruisen van de zee....
Het werkt, de spanning ebt langzaam weg, de realiteit is hanteerbaar.
Vijf minuten, dagelijks, kijken naar iets dat niet door mensen is gemaakt.De moeite waard.

magie van leven

11.09.2011

Er ligt een dode meeuw aan de voet van de dijk
langs het wad.
Leven en dood naast elkaar
op de grens van land en water.