3 reacties

een kort, kort verhaal: Geluk

30.11.2010

Dit is geluk.Ik weet heel goed dat geluk bestaat uit korte momenten.Iemand die verwacht geluk te houden,die najaagt van begin tot einde gelukkig te zijn,die begrijpt het niet.Die weet niet dat geluk bestaat uit korte ervaringen.Die kan je bij elkaar optellen,natuurlijk, maar geluk bestaat dank zij het afwegen,het vergelijken.
Kijk naar mij,hier zit ik in mijn ronde keuken,verder is er niemand.De zon schijnt door kleine ruiten en werpt een patroon van vierkanten op de vloer.In het zonlicht dansen kleine stofjes,geluidloze bewegende rust.Warmte en stilte in mijn keuken, rust.
De ronde tafel is van blank hout,er staan de gebruikelijke dingen op en voor mij heb ik een bord met één boterham en een volmaakt rond gebakken ei met een zacht,heel dooier.
Na jaren van oefenen kan ik een volmaakt rond ei bakken.Met krokante randjes langs het wit en een zuiver ronde gele eidooier.Niet te stevig,niet te donker maar romig geel.

Iedere keer wanneer het mislukte,gooide Bart het in de gootsteen.Ik vond dat verspilling dus moest ik het wel snel leren,maar dat kon ik niet.
Het ei weggooien was niet het enige dat Bart deed.Rustig pakte hij mijn armen stevig beet en legde op zijn geduldige lerarentoon uit wat ik fout had gedaan en hoe het beter kon.Ter onderstreping van het belang van zijn tirade drukte hij dan zijn vingers stevig in mijn armen.
Mijn moeder vroeg hoe ik aan die blauwe plekken kwam maar voordat ik iets kon zeggen zei Bart dat ik niet zo handig was geweest en mij stevig had gestoten.
Sindsdien pakt hij mij hoger bij de armen.

Maar kijk nu.Mijn zuiver ronde ei, dit is geluk.Hoelang het kan duren weet ik niet. Ik kijk naar de klok, 12 uur.Nog een heel uur,voor dat Bart thuis komt voor lunch.
Omdat de school zo dichtbij is kan hij iedere dag tussen de middag naar huis.
Voorzichtig strooi ik wat zout en peper op de dooier.Precies zoals ik het lekker vind.Als al het wit van het ei op is,ligt er nog één stukje brood,rond met daarop de dooier.Genietend stop ik de hele dooier in mijn mond en voel de lauwwarme romigheid. Ik knijp mijn ogen dicht om nog langer te genieten.
Geluk bestaat uit een enkel moment.

Bart was tevreden over het volmaakte ei dat ik hem gaf bij zijn lunch.
Jammer,vond hij,dat ik de koekenpan niet volgens de goede manier schoonmaakte.Dat bedierf veel.
Ik sta voor de spiegel en bet met een koude washand mijn gezwollen rode wang.
Ik zie er best aardig uit.Halflang krullend donkerblond haar,bruine ogen en een beetje grote mond.
Misschien kan ik mijn haar wat in mijn gezicht kammen,kijk zo staat het leuk.
Ik geloof dat mijn wang blauw wordt.

0 reacties

fotograferen




26.11.2010

Vanmorgen pakte ik mijn fototoestel en vroeg mij af, waarom? Al maak ik ,soms, mooie foto's, een goede fotograaf ben ik niet.
Ik wilde het licht vangen. Het licht, dat een kwartier later anders zou zijn, dus kon ik niet wachten.
Maar ook de bloemen in de kas, die er nu eigenlijk niet horen te zijn, dragen licht in zich en ook daarvan voelde ik de noodzaak om dat vast te leggen. Voor later, voor de dagen wanneer het om vier uur al donker is.
Een tegenlichtopname, om het licht op mijn kas te pakken en het licht over de schutting, achter de kas.Door de kale boomtakken heen, vond ik dat het mooiste wat ik zag.
Wanneer op momenten in de winter, licht ruimschoots aanwezig is, dan moet ik dat pakken, voordat de grijsheid weer toeslaat.
Zo verzamel ik licht voor komende donkere dagen, om de hoop niet te verliezen dat het ooit weer goed komt met de seizoenen.
Zoals dieren in de winter hun voedselvoorraad aanleggen, zo leg ik een lichtvoorraad aan.Ik bereid mij voor.

1 reacties

lebonton


24.11.2010

Wanneer ik 'smorgens achter mijn computer duik,ga ik automatisch als eerste naar het blog van lebonton, dichter. Om te zien of er al weer wat moois neergezet is. Vanmorgen stond er een gedicht 'tijdwijzer'.Een lied dat ik een paar keer ging lezen om er de rest van de dag over na te denken, over tijd, welteverstaan.
Tijd is een illusie, zegt de één en ook filosofen hebben er grootse dingen over gezegd.
Ik wil dicht bij huis blijven.Tijd, ben ik zelf, denk ik nu. Want alleen ik kan mijn tijd verbruiken of misbruiken en ben ik er niet meer, dan is 'mijn' tijd er niet meer.
Ik heb een klok, die alleen loopt, omdat hij zo mooi de uren slaat, verder kijk ik er niet of nauwelijk op. Ik heb een horloge, handig als ik de trein of de bus wil halen om op tijd op een afspraak te komen. Dat is realiteit. Misbruik van andermans tijd wordt gestraft.
Mijn tijd deel ik in naar de natuur. Zomertijd en wintertijd is een regel van mensen.
De zonnetijd is mijn belangrijkste tijdmeter. Omdat dit stralende hemellichaam de tijd van de seizoenen bepaalt, het seizoen van zaaien, met daarin de stand van de maan, als raadgever.Oogsten, snoeien, planten, de zon bepaald het grote geheel waarbinnen de maan de juiste tijd aangeeft. Voor ons zou diezelfde maan niet zichtbaar zijn, wanneer de zon zijn licht niet op haar zou laten schijnen.
Ik leef mijn tijd en in welk seizoen ik ben aangekomen is mij nog niet helemaal duidelijk. Nazomer- of herfstseizoen? Mijn tijd zal het leren.
In de tijd van grauwe dagen kan ik mijzelf opbeuren, door te zeggen 'ook grijs daglicht is zonlicht.
Zonnetijd, dat al wat leeft, streelt.

1 reacties

geweld

22.11.2010

Een winkelier in Zaltbommel heeft overvallers weggejaagd.Dat vind ik dapper van die man.
"Geweldig dat mensen dat doen", riep de plaatselijke burgemeester. "En sla ze maar verrot". Zou hij het artikel over Ivo Opstelten hebben gelezen?
De volgende keer zullen overvallers wel gewapend zijn en dan...?
Meer blauw op straat is volgens mij beter. Natuurlijk wil je je eigendom verdedigen, ga je niet werkeloos toezien. Maar toch...
Eerst minister Opstelten, nu een burgemeester van een provinciestadje. Straks een getergde politieagent. Want hoe dan ook, de politie wordt gekort en dat zal de spanning doen oplopen.
Een spiraal van geweld gaat altijd naar beneden.

0 reacties

politicus en dichteres

22.11.2010

In de Volkskrant van zaterdag j.l. een grote foto van Ivo Opstelten met onderschrift:'ik heb er geen bezwaar tegen als je een klap uitdeelt aan iemand die je hele hebben en houwen vernielt'. Een zin met impact.Wanneer iemand jou te na komt, mag je dus een mep uitdelen.In het artikel zelf staan twee zinnetjes 'natuurlijk is er altijd een grens, er is geen eigenrichting'.
'De crux is dat je niet even natrapt. Ik hou niet zo van natrappen'.Er is hier sprake van een zeer subjectieve boodschap,volgens mij.
Toen mijn kinderen klein waren en ze thuis kwamen met 'mamma, Japie heeft mij geschopt'en het gebeurde de dag erna weer en nogmaals, zei ik 'je kan altijd terug meppen, dat mag, maar weet wel dat geweld, geweld oproept en dat Japie waarschijnlijk harder trapt'.Meppen was hun taal niet. Uiteindelijk ben ik naar de moeder van Japie, wat ik tot dan een leuk joch vond, gestapt. Die snapte het ook niet. Er is nooit meer geschopt.
Meneer Opstelten is een moresman, zegt hij en hij ziet er naar uit dat hij een goede mep kan uitdelen.Het zal zijn taal zijn. Ik vind het een gevaarlijke uitspraak,uit de mond van een politicus.

Twee mooie zinnen in dezelfde krant: Het kristal zingt wel degelijk.
Een artikel over de jongste lichting in de Nederlandse letterkunde.
Dichteres Lieke Marsman, geen familie van. 'Nog maar half zo oud als op de dag waarop ik dingen ga weten' zegt ze van zichzelf in haar debuut: Wat ik mijzelf graag voorhoud. Zij kijkt haar wereld in op een jonge manier, alles is nog mogelijk, alles gaat nog gebeuren. Ik hoop dat ze haar 'jonge blik' tot op hoge leeftijd zal behouden.
Zij ontkomt er niet aan zich zorgen te maken over het nieuws, hoort over zaken die niet kloppen in de wereld en zo opent zij haar ogen voor wat kennelijk niet goed gaat in de wereld op allerlei fronten.De weg naar volwassenheid. Dat gebeurt aan ieder bewust levend mens. Maar die mensen, die het in zich hebben naast hun volwassen blik ook de onschuld van hun jeugd bij zich te houden, die mensen heeft de wereld, de maatschappij, hard nodig.
En zo kom ik bij de schreeuw van de kunst. Die schreeuw vertolkt het weten en de onschuld. Kunst, de pleister op de wond die leven heet.

5 reacties

fragment

21.11.2010

In de zonovergoten straat echoën mijn voetstappen. Ik loop gehaast, de echo lijkt sneller.
Mijn afspraak met jou, ik haast mij maar jij hebt alle tijd. Ik ga jou zien, jij mij niet. Nooit meer.Ik vrees de betekenis van dat begrip.
Drie dagen geleden liep je de deur uit, een handkus en een lach liet je achter.
Nu loop ik naar de plaats waar jij bent en ik niet wezen wil. Ik ga jou meenemen, zo wil ik dat. Ik haal je naar huis, maar eerst wil ik je zien. Ik wil weten met wie ik van doen heb.
Vanuit de felle zon is het binnen donker, bijna op de tast kom ik bij de deur waarachter jij bent. Daglicht in een lege ruimte.
In het midden een baar met een groot wit laken. Daaronder lig jij.
Je ligt zo stil, je ziet zo bleek. Een vlieg bromt botsend tegen het raam, het enige geluid op mijn ademhaling na.
Je gezicht is zoals ik het ken en toch ook weer niet. Je lange wimpers als waaiertjes op je wangen, roerloos.
Ze hebben geprobeerd je haar netjes te kammen. Dat is niet echt gelukt en ineens glimlach ik. Jouw haar, je eigen bron van wanhoop.
'Zo zullen zij mij altijd als een jongen behandelen. Ik ben een man, verdomme, een man met het haar van een kruincavia'.
Nadat je dat gezegd had schaterde je het ineens uit.

Tot zover mijn nieuwe korte verhaal, dat te lezen is op de verhalenpagina van Schrijverskring Gyrinus natator. Zie de link, rechts.

4 reacties

tabula rasa




20.11.2010

Kinderen zijn een onbeschreven blad, zeiden wij tegen elkaar, lang voordat Dick Swaab zijn boek schreef "Wij zijn ons brein, van baarmoeder tot alzheimer".
Toch denk ik niet dat ik ooit een pasgeboren baby in mijn armen zal hebben en denken dat het een volmaakt pakketje genen is.
De babies kunnen dan wel vòòr geprogrammeerd zijn, hoe het leven de nieuwe mens zal tekenen is voor ons geheim. Laten we zeggen dat de voorkant van het blad onbeschreven is en de achterkant vanuit het brein reageert op wat komt.
Nu Tobias, want over hem gaat het. Hij heeft kwaliteiten van zijn moeder geërfd en van zijn vader, hij heeft ook veel van zichzelf, voorouders die wij niet gekend hebben?
Dit blonde joch is stoer en verlegen, sportief en belangstellend voor alles wat langs komt. Wat leren betreft slim en faalangstig.Is vrolijk en kan vreselijk mopperen, delen en verongelijkt zijn. Kortom een heerlijk kind dat in zijn zeven jaar al veel geleerd heeft en de rest van zijn leven zal doorblijven leren, mag ik hopen.
Zijn eerste brief, kreeg ik vorige week, zelf geschreven. Een mijlpaal.
Wat ik alle kinderen van deze tijd toewens? Spelen, veel spelen, het liefst op straat met andere kinderen en leren dat lezen geweldig is. De fantasie van een leesboek mee beleven en zelf gaan fantaseren.Gaandeweg ontdekken dat leren heel leuk kan zijn. Dat een fout maken niet erg is, volgende keer beter en vooral wens ik ieder kind toe, dat het ouders heeft die zeggen "Je bent goed zoals je bent, wij kunnen je helpen alles te leren, maar wij vinden jou een geweldig kind".

0 reacties

ik houd van Zwarte Piet


18.11.2010

Ik houd van Zwarte Piet,vooral van Computerpiet. Hij heeft een compleet nieuwe en, vind ik, mooie blog gecreëerd en mij daarmee totaal overrompeld.
Het feest van Sinterklaas is bij ons altijd een groots feest geweest.Nu was ik getrouwd met de enige echte.Hij was Sinterklaas op scholen in Amsterdam en Utrecht al lang voordat ik hem kende. Hij werd ook Sinterklaas in M'broek toen onze kinderen daar school gingen.
'sMorgens vroeg stonden de meiden erbij wanneer hun vader zich omtoverde tot de Sinterklaas die hij die hele dag zou zijn.
"Sara, heb jij een haarklipje voor mijn baard? Dank je, schat".
"Draagt Sinterklaas een polshorloge?"
"Nee, natuurlijk niet, dank je lieverd, wat stom van mij".
En wanneer Sinterklaas zijn mantel omlegde zeiden zij vol ontzag "Sinterklaas".

De pieten hadden zich op zolder omgekleed, turnpiet, grappiet, clownpiet en op weg gingen ze, naar school. De ene keer op een bootje door de singel, dat meer lek was dan men wist, de andere keer op een paard dat het niet leuk vond, na een autorit met een andere paard, dat ze nu alleen verder moest. Het kostte sint bijna zijn stuitje.
Na het werk kwamen Sint en Piet terug naar huis om nog eens uitgebreid thuis het feest te vieren. Met alle buurtkindertjes waarvan de moeder een klein pakje in de zak van Piet had gestopt.En iedere keer wanneer hun vader met zijn aktetas thuiskwam, een kwartiertje nadat Sint vertrokken was, riepen ze: "Pap, was nou eerder thuis gekomen, je hebt Sinterklaas gemist".
Wij keken elkaar aan. Ze waren toch bij die hele verkleedpartij geweest? Magie overwon de rede met het omleggen van Sint's tabberd.

Deze Sint had niet het eeuwige leven. Ik mis hem, zeker in deze tijd van onze kleinkinderen.
Maar de Computerpiet die mij vandaag verraste met een hele nieuwe blog, met een gedicht en foto, wil ik bij deze van harte bedanken. Dankjewel computerpiet Valentijn.

4 reacties

Sint op bezoek



Lieve Aat,

Ook Sint gaat mee met zijn tijd, hij surft op internet en leest blogs van deze meid.
Het is Sint opgevallen dat jou blog nog wat gadgets ontbrak.
Dat lost Sint voor jou op, met gemak.
Sint heeft voor jou een nieuwe design.
Met Links, vrienden en reacties... is dat niet fijn?
Sint hoopt dat je er van geniet.
Misschien kan je wat schrijven over Sint en Piet?

Sint

0 reacties

zien


17.11.2010

Een naakte boom
haar takken vormen
grillige ruimten
tegen grijze lucht.
Dan vult zonlicht
haar vormen met kleur
als glas in lood.
Ik zie een kathedraal.

1 reacties

windstilte




16.11.2010

Koffie op mijn terras. De zon staat laag, het is windstil en het tegenlicht is transparant grijzig blauw.
Het is pas tien uur en vogels laten zich horen.
Ze weten niet wat ze aan moeten met dat mens in haar rode omslagdoek. Ze willen aan hun rijk gedekte tafel. Tenminste, de merel wil dat. Hij laat een zacht geklok horen, het zelfde geluid dat klinkt wanneer er gevaar is voor een net uitgevlogen jong.
Een openbaring, deze dag, nu het aangenaam toeven is, buiten.
Vorige week heeft de storm mij totaal omver geblazen. Geen gedachten, geen woorden, geen inspiratie tot wat dan ook.
Zo buiten, zo binnen, één grote onrust.Vooral aangepraat, weet ik nu.
De rest van de winter zal ik niet meer luisteren naar weermannen, die het hebben over windkracht 8, misschien zelfs 9 en kans op windstoten van wel 100km per uur.
Na drie dagen landerigheid had ik er schoon genoeg van.
De tuin in, dacht ik. Al trek ik maar vijf stengels zevenblad uit de grond, ik zal er energie van krijgen. Geen betere therapie voor geestelijke gezondheid dan tuintherapie.
Nu is er een nieuwe dag.
De vorst ligt nog op de daken als ik mijn handen warm aan de koffiebeker.
De merel, het roodborstje en het winterkoninkje laten zich ergens in een boom horen. Ik geniet van die kleine geluiden met op de achtergrond de eeuwige geluidswal van auto's op de A2.
Als mijn koffie op is, geef ik mijn cotoneaster aan de merel.Dan komt ook het roodborstje aangevlogen. Hij is gewend aan de glazen vogeltjes, daar tegen heeft hij fel van leer getrokken toen ze net in mijn tuin waren. Nu weet hij dat ze zich niet verroeren en hij duikt in het groen van de klimroos om zo nu en dan zijn riedeltje te laten horen.

0 reacties

winterlicht


8.11.2010

Gisternamiddag ontdekte ik het: winterlicht.
De lucht was helder,windstil en rond de opklaring waren cumuluswolken in verschillende tinten wit.Er was een glimp roze in de lucht van de ondergaande zon.
Ik kon goed zien dat het koud was, daar hoog in die bleekblauwe lucht.Winterlicht.
Het hele luchtruim lijkt verder weg, transparanter. De kleuren niet warm maar koel
Iedere keer opnieuw wanneer ik deze lucht voor het eerst in het seizoen zie, raakt mij dat.
Ik zie iets dat niet door mensenhand is aangeraakt.Koud licht dat de winter aankondigt.Bij het eten koken houd ik de lucht scherp in de gaten want er komt nog meer dat ik niet wil missen.
Om kwart voor zes is de lucht van een groen dat er ook alleen maar in de winter is, bij heldere hemel.Vanuit mijn keukenraam zie ik een kleine ster. Het zonlicht is weg en het daglicht gaat er achteraan. Zolang het nog niet helemaal donker is, is de lucht van een kleur groen dat schilders Viridian Hue noemen, od Emerald Green.
Verder in de winter duurt die periode langer. Het is een lucht die mij een gevoel van heimwee brengt, maar ik weet niet waarnaar. Meestal doe ik mijn jas aan en loop de deur uit. Ik,die nooit loop in M'broek, zo saai, loop dan langs de voetpaden bij de singels en geniet van alles wat er is onder deze groene hemel.Lamplicht in de huizen waar ik naar binnen kan kijken, de vogels in de bosjes en de vogels in het water.Een merel die zijn territorium afbakend met zijn felle kreten. De kale takken tegen de lucht en de eerste sterren.In dat ene uurtje ben ik blij met de winter.
Mijn twee wintervriendjes heb ik vanmorgen weer voor het eerst gezien in mijn tuin. Het roodborstje en het winterkoninkje methun liedjes die zo bij mijn winter horen. Nog even moeten ze wachten, zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. Plannen voor de voedertafel zijn er al.

0 reacties

naar binnen




6.11.2010

Ze ligt in de hoek van de bank.Opgerold op mijn zilvervosplaid,van nylon,valt ze bijna niet op.
Haar staart onder haar opgevouwen pootjes haar neusje verstopt in haar bont.Aanbiddelijk vind ik haar zo.Moeilijk om haar niet te aaien,de wetenschap dat ze zal schrikken weerhoudt mij er van.Mijn van de straat geplukte katje,toen ongeveer twee jaar en nu al 14 jaar hier.Nooit een schootkatje maar na een paar maanden mocht ik haar even oppakken en mijn gezicht tegen haar koppie drukken,om haar zo snel mogelijk weer los te laten.In de loop der tijd leerde zij mij te vertrouwen.
Zo de winter doorbrengen lijkt mij niet gek.
Herfst, het seizoen van inkeer, van naar binnen gaan.
Ik ben nog weerbarstig. Te vroeg is het, ik wil nog dit en ik wil nog dat... de tuin, de kweker, de plantenmarkt.
Contemplatie heb ik gekend.Onder de druk der omstandigheden ben ik het kwijtgeraakt.
Je kunt niet verliezen wat bij jou hoort, al zou je het weggooien.
Een uitdrukking die ik vaak mijn cliënten voorhield. Cliënten van mijn massagepraktijk.
Maar wat ik geleerd had en met veel plezier en overtuiging uitdroeg, was ook 'wanneer je iemand goed aanraakt, word je zelf ook aangeraakt.Dat kon ik niet meer hebben. Wat ik al zei, de druk der omstandigheden.
Wat ik wel heb, mijn vermogen intens te genieten van de schoonheid buiten. De kleurenpracht van struik en heester. Gisteren nam ik mij voor vandaag te gaan fotograferen, langs de Vecht en in het dorp.
Helaas, een op straat gegooide metalen band, bedoeld om verpakking bij elkaar te houden en nu verborgen onder bladeren, fungeerde als strik en gooide mij voluit tegen de stoeptegels. Mensen hebben mij opgeraapt, binnen gebracht en water laten drinken. Daarna hebben zij mij naar mijn dochter gereden.Hier en daar gekneusd en wat bont en blauw zit ik nu thuis.Ik heb geluk gehad, want de smak was hard. Eén ding is goed om te weten, ik heb harde botten. Het duurde even voor de schrik weg was en mijn ego weer wat gladgestreken.
Tijdens die val ging er een merkwaardige gedachte door mij heen: zo voelt een haas zich wanneer hij met zijn achterpoten in een strik gevangen wordt.
De bomen achter de schutting van mijn tuin, zijn vandaag speciaal voor mij in prachtige kleuren gehuld.

0 reacties

gouden kalf


4.11.2010

Gisteren stond er in de Volkskrant een column van Evelien Tonkens die iedere nederlander zou moeten lezen. "Alleen winstgevende zieken zijn welkom".
Wij hebben nu een liberale regering. Marktwerking staat op hun voorgrond en het euroteken op hun netvlies.
Evelien Tonkens schrijft o.a. over de kostenopdrijving dank zij marktwerking.
Zover reikt mijn inzicht niet maar, kon ik wat mij bezig houdt maar zo goed verwoorden en schrijven.
Laat ik dicht bij huis blijven. Ik heb een biologische hartklep. Gezonde werking daarvan wordt geschat op 15 jaar. Ik heb dus nog 11 jaar de tijd om gezond te leven mits ik geen rare infectie krijg zoals b.v q-koorts.Ieder jaar de griepprik is een goede voorzorgsmaatregel, voorafgaand aan ieder tandartsenbezoek een penicillinekuur ook.
Ben ik 80 dan is mijn hartklep 15 jaar oud.Neemt mijn levenskwaliteit af, dan is een nieuwe hartklep een optie, tegen die tijd is de techniek nog meer geavanceerd. Een kleine ingreep wellicht maar zeer zeker een dure.
Alleen, ben ik van geen enkel nut meer, maatschappelijk gezien niet winstgevend.
Volgens de normen en waarden van den Haag, natuurlijk.
Winstgevend is ook niet de gehandicapte baby die nooit aan de maatschappij zal deelnemen, de obesitaspersoon van 40 jaar, die al 10 jaar in de ziektewet zit of de invalide die door een bedrijfsongeval in een rolstoel is beland en voortdurende verpleging nodig heeft.
Als ik goed gelezen heb wat er staat dan worden nieuwe behandelingen niet meer aangegaan. Hoe zal dat er uitzien? Beslist dan het ministerie van gezondheid, of de ambtenaar van de ziekenkostenverzekering? "Sorry, meneer, mevrouw, u bent het helaas niet waard behandeld te worden?
Misschien is het dan toch handig om alvast te beginnen met de aanmaak van de pil van Druon.
De ziektekosten verzekerings maatschappijen hebben al heel veel macht.
Ik had het er gisteren met mijn huisarts over en zij zei heel simpel "Het is niet goed, dit is niet goed" Die artsen die ik ken zeggen hetzelfde en met hen vele anderen, daar ben ik van overtuigd.
Onze leiders dansen rond het gouden kalf en aanbidden het schaamteloos.
Ieder voor zich en god voor ons allen lijkt hun nieuwe motto.

0 reacties

bewust wording


2.11.2010

Iedere morgen is het eerste wat ik doe, de krant lezen. Daar neem ik uitgebreid de tijd voor.Vanaf de jaren 60 is dat al zo. Destijds onder het motto 'je moet je vijand kennen'.De dreiging van de koude oorlog was voelbaar, Europa tussen Rusland en Amerika in. JF.Kennedy was de verademing die wij hard nodig hadden.
De studentenopstanden, zowel in Parijs als in Amsterdam werden het gesprek van de dag.
Nicuragua, Chili en Argentinië, kruisraketten wel of niet in Nederland.
Alert blijven, de vijand onderkennen, kranten lezen dus, opinieartikelen en discussieëren.
Wanneer het accent verlegd is kan ik niet precies achterhalen.
De kinderen werden groter, hun kleine en grote ervaringen belangrijker.
De val van de muur bracht meer ontspanning.We gingen reizen en even was de wereld één grote familie.
Nu hebben mijn kinderen eigen kinderen, met alle zorgen van dien en ik geniet van de ontplooing van twee generaties.
Maar vanmorgen deed ik een ontdekking: ik blader door mijn krant, ik ben selectief geworden.Eigenlijk wil ik niet meer maar kan ik het nog niet laten.
Ik word ziek wanneer ik lees over de huidige politiek en hun bespelers. Want, in mijn ogen hebben ze verraad gepleegd. Ik word ziek wanneer ik zie hoe alles wordt uitgehold; onderwijs, gezondheidszorg in alle facetten.Hoe grote bedrijven van nationale trots werden verkwanseld. Hoe alles wordt bepaald door centen en dat door mensen die nooit hoefden te beknibbelen. Die zeker weten dat ze nooit op straat zullen staan.
Ik word ziek wanneer ik zie hoe Wilders vuil spuit en er mee weg komt. Zieke lichaamstaal straalt hij uit, zittend in de tweede kamer. In zijn beweging en houding doet hij mij herinneren aan een man die geloofde in een duizendjarig rijk.
Mijn moeder zei vroeger "Het zal mijn tijd wel duren"en dan werd ik boos en riep
"Laten we hopen dat het de tijd van je kleinkinderen ook nog duurt".
Al het bovenstaande maakt dat ik mijn krant niet meer lees.
Ja, de column van Aleid Truijens van vandaag 'Wij drietjes'. Daarnaast de pagina's over vrijwilligers. Aaf Brandt Corstius. De tekening van Collignon vind ik geweldig.
Uitgelicht over de bezuinigingen op de sociale werkplaatsen is om te huilen.
Nou ja, vandaag heb ik de krant maar even doorgebladerd.
Er zal wel weer een moment komen dat ik anders ga denken.
Maar, trots op Nederland? Nee, nu even niet.

0 reacties

buiten




1.11.2010

Buiten is het overkoepelend grijs. De bomen die in het voorjaar zo mooi bloesem dragen zijn als eerste kaal.De andere bomen staan uitbundig geel te wezen. Daar steken de diep rode bessen van mijn cotoneaster warm tegen af.
Op de straat liggen vlagen gele en rood-bruine bladeren, nog niet weggeveegd door overijverige bezems. Ik houd ervan wanneer de herfst in alle kleurenpracht hoogtij viert.
Mijn terras wordt winterklaar gemaakt. De geraniumstekken staan in de kas evenals de grote planten die nu in ruststand moeten wachten tot het voorjaar.De luchtblazer zorgt er een paar uur per dag voor dat er geen schimmel komt door stilstaande lucht.
Overdag is het er een graad of 12, net zoals op het terras.
Maar er moeten natuurlijk wel blikvangers komen op de lege plekken en ook in de winter zie ik graag kleur.
Ik heb een paar dagen door mijn huis gelopen en ontdekte onder twee grote varens een beeld van een collega keramist. Een zelfportret zoals hij zei. De ene kant mooi glad gestreken, de andere gepijnigd door het leven. Het zou geen zelfportret geweest zijn wanneer hij er nog niet een kleine steen als versiering aan toegevoegd had.
Aan de andere kant mijn winterharde cyclaampjes naast een oud glas in lood raam dat ik in de wintermaanden wil restaureren, voor zover ik dat kan. Maar ik heb wel ideeën.
En dan een paar felgekleurde kalebassen. Tegen kerst wil ik graag een echte kerstboom buiten, met lichtjes en veel vogelvoer. De mezen vliegen nu ook in alle rust onder het afdak om naar voedsel te zoeken. Van de kat die mekkerend zit te loeren trekken zij zich niets aan. Zolang zij binnen blijft, dat wel.