0 reacties

de beste wensen




Maarssenbroek op zijn mooist.Zondag j.l.
Het is dit jaar niet goed gekomen met mijn kerstkaarten, ik geloof ook niet dat het nog goed komt.
Maar ik wil wel iedereen het beste wensen. Hoera voor mijn weblog.
Langs deze weg wens ik iedereen fijne feestdagen en een glorieus begin van het nieuwe jaar.
Dat datgene wat dit jaar niet lekker liep, beter of anders gaat in het nieuwe jaar .
Een goede gezondheid, goed werk en tevredenheid met het bestaan zoals het is.

0 reacties

witte wereld



Gisteren was Maarssenbroek op zijn mooist, in mijn ogen en in de middag, bij hevige sneeuwval hield ik het niet meer uit.
Nu kon ik toch niet binnen blijven, hier moest ik toch wel doorheen lopen, hoe vaak in je leven maak je dit mee? Die keren zijn op twee handen te tellen.
Dus, oude hoge schoenen aan, een hele dikke jas en om mijn hoofd een lap gewikkeld, die binnen de kortste keren vol sneeuw in mijn gezicht gleed.
Maar, ik liep in het gewervel van grote sneeuwvlokken de hele wijk door.
Halverwege ging het bijna mis.
Ik kan in mijn hoofd heel duizelig worden en dat gebeurde op het moment dat ik wilde oversteken en niet kon zien waar de straat ophield en de weg begon. Mijn bril was nat en ik zag alleen maar speldepuntjes sneeuw.
Gewoon doorgaan is meestal het beste, dus bril in de jaszak, oversteken en daar stond ik veilig aan de overkant. De korte route naar huis, of de lange naast het water. De lange, natuurlijk.
Alle achtertuinen waren veranderd in een sprookjesdecor, op het bevroren water liepen twee meerkoetjes, waarvan ééntje en flinke bevroren vis in de snavel had. Die had zijn kerstmaal al te pakken.
Regelmatig stond ik stil om naar de koele schoonheid te kijken, met de sneeuw in mijn rug.
Bijna bij huis zag ik mijn buurjongetje boven voor het raam staan en maakte zijn moeder foto's van mij, zie boven. Toen zij aan haar kind vroeg of hij wist naar wie hij zwaaide, zei hij 'een meneer'. Gezien de foto kan ik hem dat niet kwalijk nemen.
Vandaag heeft de tijd al aan de witte schoonheid geknabbeld. Zelf had ik alle sneeuw van mijn kasdak geveegd, er zit maar glas in van 4mm dik. Een plek schoongepoetst om de vogels te kunnen voeren en door de vergane glorie geploeterd om boodschappen te doen.
Dat was sjouwen en toch..... Alles is lastiger met de sneeuw. Niet fietsen, natte voeten en gezeur met schoenen.
Ik heb een tas op wielen waarin ik alleen maar mijn schildersspullen vervoer,. Er hangt een geur van olieverf in. Nu zou ik daar wel mijn boodschappen in kunnen doen, handig!
Vannacht heb ik mij ernstig zorgen liggen maken, dat gebeurt gewoon wanneer je niet kunt slapen, over de aanvoer van voedsel en stel je nou toch voor dat er niets is strakjes bij de kerstboodschappen en stel je voor dat je wel alles hebt, maar de reizigers kunnen niet komen.
Die tas op wielen heb ik vandaag dus tot aan de nok gevuld met voedsel. De vriezer en de koelkast vol.
Het was een hele klus om die boordevolle tas door de sneeuw en over de hobbels te krijgen.
Eenmaal bij huis, kon dat ondergesneeuwde ding toch niet met zijn natte wielen over mijn houten vlier.
De boodschappen één voor één op een oude deken gelegd, daarna de voordeur dicht gedaan en alles over de vloer naar de keuken laten glijden.
Een witte kerst, ik hoop er op.

0 reacties

een leuke dag




Die dinsdag wilde Linde zo graag picknicken, oma kan dat ?
Dus had ik leuke kartonnen bordjes om van te eten. Zorgde ik voor een 'pel' eitje, warme worstjes, een lekker broodje en mandarijntjes. Natuurlijk geen picknick zonder ijs. Maar er was meer.


Samen met vriendin José gingen wij met de auto naar een tuincentrum in Soest, waar echte dieren waren, veel kerstglitter en warme chocomel met slagroom.
Ze mocht de kuikentjes bewonderen, cavia's en konijntjes aaien, de ezels,kalfjes en shetlandponies toespreken en voor haarzelf en broer Tobias een kerstbal uitzoeken.
Daarna naar huis om te picknicken.

Ook nog de kerstboom bewonderen bij José, want deze oma heeft geen kerstboom, alleen maar takken en verlichte huisjes op de boekenkast.

Om vijf uur werd ze weer op gehaald en nam, helemaal gelukkig, een tas vol schatten mee. Nog twee chocokerstballen van José en twee kerstkransjes uit mijn la.
Tobias mocht voorin in de auto zitten en toen gebeurde het. Zij wilde voorin zitten, nu, meteen.
Dat gaat niet, lief kind, zei haar moeder, jij bent niet groot genoeg.Dat was tegen het zere beentje.
Krijsen, schreeuwen en weigeren in de auto te stappen, van engeltje naar furie. Als zij voorin wilde zitten, dan zou ze ook voorin zitten.
Totdat haar moeder er genoeg van kreeg. Morgen mocht zij voor, een klein stukje, nu zit Tobias daar en of ze maar even wilde opschieten.
Met alle drama waarover een miskende driejarige beschikt liep ze naar de auto en zei:
"En ik heb óók al geen leuke dag gehad"!
Ik kon natuurlijk niet in de lach schieten, het nest....ik kreeg haar meest koele blik en met het air van een primadonna schoof ze de auto in.
Ik liep naar binnen, schonk mijzelf een redelijk glas Martini in en legde mijn voeten op de tafel.

0 reacties

december


December, de maand van feestelijkheden, familiegevoel en een heleboele verplichtingen, die mij niet zwaar vallen, trouwens.
We hebben een nieuwe traditie, sinds een paar jaar, een feestmaaltijd voor de hele familie, mijn schoonzoon kookt en hoe, op kerstavond of eerste kerstdag.

Wij kunnen midden in de zomer bij een verjaardag een hapje voorgeschoteld krijgen dat zeker één van ons doet verzuchten "o, ik verheug mij nu al op kerst", ondertussen een bloot been nog wat uitgestrekter in de zon verleggend.
Het zijn niet de verplichtingen.
Het begon met drie griepprikken die het e.e.a. in mijn lichaam moesten regelen. En dat kostte mij iets, al kan ik niet zeggen wat. Ik heb niet zo'n scheiding tussen fysiek en geest. Die twee gaan redelijk hand in hand.
De druk van regelen en doen kwamen daarbij.

December, de maand van extra aandacht voor mensen en de concentratie om niemand te vergeten. De maand ook van versieren en uitpakken.

En, lijnrecht daar tegenover, het gebeuren in de wereld waar ik mij zorgen om maak.
De kleine tekenen van mensen die het eigenlijk te druk hebben. De grote impacten van mensen die zo ziek worden dat ik van schrik mijn adem inhoud.
Het grote wereldgebeuren waarin zo veel haat en geweld is, zo veel gevaar in schuilt voor zo veel mensen, dat ik mij bijna schuldig voel wanneer ik mijn lichtslingers buiten aansteek.

Ik weet dat het er allemaal is, dat ik er weinig aan kan doen en dat ik het ene niet moet laten omdat het andere er is.

Er is nog iets wat mij het schrijven belemmerde.
Ik heb een hele stomme fout gemaakt.

Ik schreef een stukje over de Italiaanse familie die vocht tegen de aanwezigheid van kruisbeelden in de klaslokalen. Ik schreef dat ze beter zouden kunnen knokken voor openbare scholen. Ik had over het hoofd gezien dat het gaat om kruisbeelden in openbare scholen in Italië.
Te snel gelezen en te snel gereageerd. Ik ontdekte pas dagen later, dat het niet klopte en het maakte mij acuut onzeker. Misschien heeft niemand het gelezen want niemand heeft erop gereageerd. Ik vond het behoorlijk stom van mijzelf.
Vanavond wist ik dat wanneer ik nu niet zou schrijven ik het misschien wel nooit meer zou doen.
Op deze weblog, bedoel ik. Vandaar!


1 reacties

Ramses

Amsterdam huilt en zo hoort het ook. We zullen de komende dagen niet ontkomen aan lofzangen, herinneringen en emotie.
Een ieder die in Amsterdam woonde in de tijd van Ramses Shaffy, heeft een beeld op zijn/haar netvlies, een herinnering in het hart.
Zijn fiets, zo'n Amsterdamse fiets aan het eind van zijn krachten, die dus niemand zou willen stelen, parkeerde hij altijd aan een lantaarnpaal, vóór de schouwburg, met een lullig slotje. Hij was altijd ergens in Amsterdam en je liep hem altijd wel ergens tegen het lijf.
Niet omdat hij zich zo opvallend gedroeg, integendeel. Markant als hij was, zàg je hem gewoon.
Bij de schouwburg, het kleine Leidseplein, de Smoeshaan. Als hij was waar ik was, dan zag ik hem. Punt.
Mijn herinnering: een vooruitloop gebeuren van de uitmarkt. Juni/juli 1973 en ik was hoogzwanger en iedere avond in de stad, want straks zou dat niet meer zo maar kunnen.
In de Brakke Grond in de Nes, later werd dat een vlaams cultureel centrum, zouden op een avond Ramses Shaffy en Liselore Gerritsen optreden.
De laatste was ziek en werd vervangen door Liesbeth List. De stemming in de volle zaal was hoog gespannen en op voorhand al vol verwachtingsvolle tinteling.
Ramses Shaffy was de snaar waarlangs ieders hoop op verandering, op vrijheid en inspiratie vorm kreeg. Hij was bruisend en bracht nieuw leven in de brouwerij.
Liesbeth en Ramses kwamen op, gingen zingen en kregen de slappe lach.Ze hernamen zich, keken elkaar aan en kregen de slappe lach. Dat bleef zo de hele avond.
En iedere keer wanneer duidelijk werd dat zij probeerden niet in lachen uit te barsten, wanneer duidelijk werd dat dat niet zou lukken, begonnen wij, als publiek al te lachen.
Misschien hebben wij twee, drie liederen gehoord, het deerde ons niet.
Het wonderlijke van Ramses was dat hij je het gevoel gaf dat je hem persoonlijk kende, alleen al door naar hem te kijken en te luisteren.
Dat is het gevoel dat ik nog steeds heb en koester.