december

December, de maand van feestelijkheden, familiegevoel en een heleboele verplichtingen, die mij niet zwaar vallen, trouwens.

We hebben een nieuwe traditie, sinds een paar jaar, een feestmaaltijd voor de hele familie, mijn schoonzoon kookt en hoe, op kerstavond of eerste kerstdag.

Wij kunnen midden in de zomer bij een verjaardag een hapje voorgeschoteld krijgen dat zeker één van ons doet verzuchten "o, ik verheug mij nu al op kerst", ondertussen een bloot been nog wat uitgestrekter in de zon verleggend.

Het zijn niet de verplichtingen.

Het begon met drie griepprikken die het e.e.a. in mijn lichaam moesten regelen. En dat kostte mij iets, al kan ik niet zeggen wat. Ik heb niet zo'n scheiding tussen fysiek en geest. Die twee gaan redelijk hand in hand.

De druk van regelen en doen kwamen daarbij.

December, de maand van extra aandacht voor mensen en de concentratie om niemand te vergeten. De maand ook van versieren en uitpakken.

En, lijnrecht daar tegenover, het gebeuren in de wereld waar ik mij zorgen om maak.

De kleine tekenen van mensen die het eigenlijk te druk hebben. De grote impacten van mensen die zo ziek worden dat ik van schrik mijn adem inhoud.

Het grote wereldgebeuren waarin zo veel haat en geweld is, zo veel gevaar in schuilt voor zo veel mensen, dat ik mij bijna schuldig voel wanneer ik mijn lichtslingers buiten aansteek.

Ik weet dat het er allemaal is, dat ik er weinig aan kan doen en dat ik het ene niet moet laten omdat het andere er is.

Er is nog iets wat mij het schrijven belemmerde.

Ik heb een hele stomme fout gemaakt.

Ik schreef een stukje over de Italiaanse familie die vocht tegen de aanwezigheid van kruisbeelden in de klaslokalen. Ik schreef dat ze beter zouden kunnen knokken voor openbare scholen. Ik had over het hoofd gezien dat het gaat om kruisbeelden in openbare scholen in Italië.

Te snel gelezen en te snel gereageerd. Ik ontdekte pas dagen later, dat het niet klopte en het maakte mij acuut onzeker. Misschien heeft niemand het gelezen want niemand heeft erop gereageerd. Ik vond het behoorlijk stom van mijzelf.

Vanavond wist ik dat wanneer ik nu niet zou schrijven ik het misschien wel nooit meer zou doen.

Op deze weblog, bedoel ik. Vandaar!