Italië. 19 juni '09

Nine, gefotografeerd in Italië, oktober vorig jaar.

Alle truitjes gestreken, de koffer staat klaar. Morgen inpakken, boodschappen doen en het huis poetsen. Dat is het voordeel van weg gaan. Bij terugkomst wil ik in een schoon huis komen, dus poetsen voor ik ga. Wordt het tenminste weer eens gedaan. Ik ben niet wat je noemt, een huisvrouw, nooit geweest. Maar zo alleen wonend, och, wie maakt zich er druk over dat het niet opgeruimd is? Juist, ik, vlak voordat ik op vakantie ga.

Mijn huis achter laten vind ik ook niet echt gemakkelijk. Totdat ik de deur achter mij dicht laat vallen zie ik redenen te over om niet weg te gaan. De tuin, een goeie, de poes, mijn schrijfwerk en zo nog wat. Is de deur dicht, dan ben ik alles vergeten wat mij bond en ben ik ook echt weg. Ik kan niet wachten. Nog even.....

Italië.18juni '09

Maandag vlieg ik naar Italië met Nine. Het wordt de derde keer dat wij richting Rome reizen. Alviano met zijn avondterras en aperitivo. Omgeven door beeldschone stadjes. Orvieto, Ameli, Bagnoregio. Natuurlijk zon en warme temperatuur. Voor mij is het even weg van de snelweg en weinig doen. Voor Nine is het een ander verhaal. Met de dood van Carel moet zij zich een aantal dingen gaan afvragen over haar toekomst. Wat heel erg moeilijk is wanneer je wereld een slinger van 360 graden maakt. Ineens geconfronteerd worden met vragen waarvan je het bestaan niet vermoedde. Maar in de ruimte van een mooi oud land, kunnen wij veel denk- en voelwerk verzetten. Dat is wat wij gaan doen.

ontdekken;17 juni '09

Kleine man ontdekt grote wereld. Wanneer je goed kijkt naar kleine kinderen, ben je getuige hoe zij hun wereld gaan ontdekken. Tegelijkertijd beleef je aan hen je eigen wereldreis.

Hoe mooi kan het zijn!

Kleine Mees. Deze foto's zijn genomen 10 mei 2008. Nu is hij twee jaar.

Het is nog steeds zoeken hoe ik met foto's kan schipperen, soms lukt het en soms niet. Maar dat is onderdeel van mijn proces op de pc. Gisteren heb ik dit stukje gemaakt, vandaag de bovenste foto erbij gezet.

nog éénmaal;14 juni '09

Nog éénmaal
zandvoort, met José een musje en een mooiweer foto . Ziet er naar uit dat het voorlopig de laatste keer was, Zandvoort. Dinsdag gaat José weer aan het werk, is het mooie weer veranderd in veranderlijk en heb ik ook een paar dingen te doen. Zondag a.s. een herdenkingsconcert voor Carel en maandagmorgen met Nine naar Italië.

Het musje op de strandstoel hoort erbij. Het kwam brood pikken aan een tafel naast ons en dat mocht. Wij hadden helaas geen broodkruimpjes, verder dan de stoel kwam hij dus niet. Ik ben gek op mussen. Je ziet ze bijna niet meer in woonwijken sinds natuurminnend Nederland de dakgoten, dakpannen e.d. dichtkit voor vogels.
"Je wordt 's morgens zo vroeg wakker van dat gepiep en getrip"was een veel gehoorde klacht. En waar een mens last van heeft dat werkt hij het liefste weg.

Van staan op het strand word ik altijd vrolijk. Ik sta op de rand van Europa. Achter mij het vaste land met zoveel mensen en onrust. Voor mij een volmaakte leegte. Niet helemaal waar. Er staat een proefpark windmolens in de Noordzee en bij het heldere weer van afgelopen vrijdag was dat zichtbaar. Maar niet zo opdringend. Sta je op Ameland, dan zie je heel duidelijk het olieboorplatvorm en voor je geestesoog zie je meteen ook alle rotzooi die dat veroorzaakt. Genoeg hierover. Vrijdag was het plezier er om daar te zijn, tweemaal met mijn voeten in het zeewater en spijt dat ik mijn badpak niet had meegenomen. Het zou koud geweest zijn, boven water, niet erin.
Maar het was land, zee en lucht. Een vogel en wat huizen achter ons.

persoonlijk;vergissing.14 juni'09

Gisteren werd ik aangenaam verrast door Kees Eilander, die ik niet ken maar waarvan ik een ingezonden reactie las in de Volkskrant. Hij verwoordde zijn bedenkingen over Geert Wilders op een manier waarvan ik dacht "ik wilde wel dat ik het zo kon". Ik ga mopperen en schelden want, wie is er nu zo oerstom om op Wilders te stemmen. Hij heeft maar één kreet en iets constructiefs voegt hij nergens aan toe. Ik dus ook niet met mijn gemopper. Ik heb het uitgeknipt om te bewaren, even de datum erop en toen....viel mijn middag in duigen.

De krant gaf duidelijk aan dat het 13 juni was en op die dag had ik een feest waar ik erg naar uitgekeken heb.

Alleen, "mijn"dertiende juni viel op zondag. De hele week heb ik geroepen "zondag kan ik niet, dan heb ik feest". Jurk gestreken, cadeautje ingepakt.....

Het robijnen huwelijksfeest van Ad en Yvonne en ik heb het gemist. Het is altijd feest om op hun boerderij te komen. De grond erom heen met paddenpoelen, mooi aangelegde plekjes waar alles in gerede vrijheid mag groeien. De fruitbomen, het doorkijkje in de haag naar het weiland al dan niet met paarden, koeien. Ad, die altijd bezig is iets te onderhouden, te verfraaien of nieuw aan te leggen. Yvonne die alles wat ze aanraakt in eigen stijl doet, een lunch met mooi servies aankleed. Alles zo naar eigen hand in huis en hof dat je er wel van houden moet. Zo is gisteren het feest geweest, onder een stralende zon en ik heb het gemist.

vrijheid. 10 juni '09

Vrijheid heeft veel gezichten. Voor mensen in beroerde landen is er een bittere noodzaak om strijd te leveren voor een sprankje vrijheid, om te kunnen zijn die ze zijn. Ik woon niet in zo'n land. Toch heb ik soms ook een gevoel van vrijheid nodig om te functioneren in tal van aspecten van mijn leven. Als ik die behoefte aan vrijheid een probleem zou noemen, zou het een gigantisch luxeprobleem zijn. Ik noem het geen probleem, ik zou niet durven.

Toch voelde ik vanmorgen een vrijheid waarvan ik genoot en die ik wel degelijk als luxe bestempel.

Met José, een vriendin, zou ik naar Utrecht gaan voor de tentoonstelling van Jan van Scorel. Dat hadden wij zo bedacht, want het weer zag er niet echt aantrekkelijk uit. Op het moment van instappen, ongeveer om 11.00 uur, brak de zon eventjes door. En in ons land ziet alles er dan meteen vrolijker uit.We hadden één dezer dagen nog zo graag naar zee gewild. Dat deden wij dus, vandaag. Omgekleed, boek mee en weg reden wij. De andere kant op. Een overvolle A2, maar naast ons groene weilanden, afgewisseld door industrieterreinen. We wisten niet zeker of er niet een enorme regenbui wachtte in Zandvoort. Nee, wij hadden een hele dag zon, het water was niet koud, er waren weinig mensen en de regen haalde ons pas in aan het eind van de middag, toen we net weer op weg naar huis waren.

Wat een luxe, de vrijheid van gaan en staan waar wij willen. Wat een luxe om de hele middag op een groot terras te kunnen zitten, met een hapje en een drankje, een goed gesprek en een goed boek. Wat een luxe om te kunnen lopen met mijn voeten door het water. Recht op te kunnen staan en uit te kunnen kijken over die mooie zee in al haar kleuren. Vogels te kunnen horen die elkaar een stukje brood betwisten. Te kunnen genieten van wat het leven soms te bieden heeft aan leuke dingen.

persoonlijk.bijna buren.9 juni '09

Ik moet steeds maar denken aan die vrouw die niet meer de weg in haar eigen woonplaats wist. Haar hele leven heeft ze geleefd, met anderen. Gespeeld, geleerd, getrouwd, kinderen gekregen, gezorgd. Dan komt er een moment dat ze niet meer weet wie ze is. Het begint sluipend, zelf zal ze een tijd door hebben dat ze haar greep op haar eigen leven verliest. Dat moet angstaanjagend zijn, ik kan mij inleven hoe erg! Maar ik kan het niet voelen. Zolang ík nog denken kan zal ik mij afvragen waar alles blijft dat haar identiteit gemaakt heeft. Wat haar zo uniek deed zijn en hoeveel jaar zij nog zal moeten ronddarren in deze mist. De mensen om haar heen verliezen haar net zo.

schrijven.9 juni '09

Drie pijlers heeft mijn dagelijkse leven. Schrijven, schilderen en de tuin. Natuurlijk zijn mijn kinderen en kleinkinderen het belangrijkste en we hebben een hechte band. Maar zij hebben hun eigen leven, met werk en school, kinderen en vriendjes van de kinderen. Ik heb ook mijn eigen leven en zo hoort het. Schrijven is de belangrijkste van de drie. Eénmaal in de maand schrijf ik met een groep vrouwen in Maarssen. Wij komen nu al een paar jaar bij elkaar en als groep worden we hechter en het schrijven ontwikkelt zich bij iedere keer.
Ook ben ik lid van de schrijverskring Gyrinus Natator. Op de website www.dickvanzijderveld.nl/sgn.html staan verhalen van ons. Het is de moeite van het opzoeken waard.
Recentelijk heb ik uit eigen werk voorgelezen. Eén keer op het Open Podium, dat georganiseerd wordt door de stichting Beeldspraak en één maal op de middag van het magisch realisme, door dezelfde stichting gerealiseerd. Ik vind dat heel bijzonder om te doen. Ook bij Gyrinus komen wij één maal in de maand bij elkaar, met een nieuw verhaal of een herschreven tekst. Wij lezen elkaars werk en wij geven commentaar, zodat wij worden gestimuleerd in ons schrijven.
Voor mij is schrijven ordenen en vormgeven. Ook ordenen in fantasie.
Mijn broer ( die helaas overleden is) vertelde mij eens dat ik al vanaf mijn kindertijd bezig ben geweest met vormgeven. Ik heb daar geen bewuste herinnering aan, maar hij was vier jaar ouder en is altijd opmerkzaam geweest. Dus ik geloofde het grif en ervoer het ook als een compliment.
In mijn verhalen gebruik ik beslist eigen ervaringen maar ook dat wat ik aan mensen om mij heen beleef, wat vrienden overkomt, laat mijn fantasie niet ongebruikt.
Vaak krijg ik te horen dat ik "schilder met woorden", alweer een compliment. Ik krijg ook regelmatig te horen dat ik te veel woorden gebruik, te veel uitleg. Dat is waar. Dus stop ik nu.

bijna buren.7 juni '09

Mensen met een hond worden altijd gezien. Met andere hondenbezitters komt het meestal wel tot een praatje. Een ideaal middel om in een nieuwbouwwijk mensen te leren kennen. Zo verging het ons, 33 jaar geleden.
Bijna net zo lang loopt er dagelijks een echtpaar voorbij mijn huis. De derde hond inmiddels.
Wij moesten altijd een beetje lachen, want ze kwamen steeds op de zelfde manier voorbij. Alsof ze ruzie maakten. Hij voorop, rechte rug, hoofd omhoog en stoïcijns voor zich uitkijkend. De handen op de rug, de riem van de hond losjes vasthoudend. Al naar de leeftijd van het dier liep het of vrolijk vooruit, of traag achter het stel. Zij liep altijd twee passen achter hem alsof hij te snel ging. Ietwat gebogen, altijd pratend, gesticulerend, boos over iets. Tenminste, zo zag het er uit.
Onlangs kwam ik haar tegen, alleen. "Weet jij waar de Boni is", vroeg ze.
"Helemaal op het industrieterrein"zei ik verbaasd. Dat wist ze toch wel.
"O, hoe kom ik daar"en ik legde het haar uit. Met in mijn achterhoofd een alarmbelletje.
: Ik ga er heen, mijn man wacht op mij". Ze was niet mopperig, niet ontevreden. In tegendeel, ineens kon ik zien hoe ze geweest moest zijn toen ze jong was. Een vrolijke jonge meid. Ze liep van mij weg. Een paar meter verderop vroeg ze aan een fietser of ze al op het industrieterrein was. Ik realiseerde mij dat ze de weg kwijt was, letterlijk en figuurlijk. Bij de AH. zag ik haar man en ik vertelde hem wat er gebeurt was.
"Ze is al ruim twee jaar zo", zei hij. "Ze wil niet naar een dagverblijf of hulp op wat voor manier dan ook". Maar ze is nog nooit de straat opgegaan en de weg kwijt geraakt". Het heeft me de hele dag bezig gehouden. Zij is maar twee jaar ouder dan ik. Er zijn zo veel mensen die zichzelf verliezen op deze manier. Wat erg, voor hem, voor haar.Wat een streek van het leven.

poes miauw. 5juni '09

Dit is poes Ingi, hoe oud zij is weten we niet precies. Ze is al heel veel jaren bij ons. Een katje dat op straat was gezet, midden in de winter. Sara had haar opgepikt, ze heeft dag en nacht voor haar voordeur in Utrecht zitten jammeren bij 15 graden vorst. Met de kerstdagen kwam ze mee als logeetje, om te blijven, uiteraard. 's Nachts in de zomer, vangt ze muizen die ze trots naar mijn slaapkamer brengt, zodat ik uren bezig ben ze terug te vangen en weer op straat te zetten terwijl de kat binnen moet blijven. Van slapen komt er op zo'n nacht niet veel. Ik ben ook wel eens op een vroege ochtend uitgegleden op iets wat ik niet op tijd had gezien. Een lange staart met twee kleine achterpootjes. Arm muisje!

willem wilmink'.5 juni '09

In de krant van vandaag staat dat er in Enschede een festival is, gewijd aan Willem Wilmink.

In december 2000 was er in diezelfde stad een try-out, gevolgd door voorstellingen van een programma dat de titel had "Wie weet waar Willem Wilmink woont". Een programma met teksten van zijn hand, gezongen door mensen, de meesten uit Enschede die stuk voor stuk auditie hadden gedaan, alles geregisseerd door Evert de Vries.

Evert de Vries ken ik al jaren en ik kreeg een uitnodiging om één van de voorstellingen bij te wonen.

Willem Wilmink zat iedere avond op de eerste rij, met zijn vrouw. Op de avond dat ik er was, kon zijn vrouw niet aanwezig zijn en Evert had Willem en mij naast elkaar gezet. Ik ontmoette hem voor het eerst. Halverwege de uitzending draaide hij zich naar mij om.

"wat is het leuk hé? Wat zijn ze goed! Mooi hé". Hij straalde op een ontroerende manier. Ik was het roerend met hem eens.
Even later draaide hij zich weer naar mij toe.
"Vind jij het goed als ik mijn colbertje uittrek, ik heb het zo warm, maar het is niet erg netjes in gezelschap".
Ik had het ook erg warm maar kon helaas niets uittrekken. Hij hield zijn jasje keurig gevouwen op zijn knieën. Leek mij nog warm.
Zijn teksten vind ik spelen met woorden alsof ze van breekbaar glas zijn. Ik denk aan Ben Ali Libi, De oude school, Freekie en het stoere De geur van weleer.

"Oh, waar is die heerlijke geur van weleer,
je ziet nog wel mensen, maar je ruikt ze niet meer....".

In een intens genieten hebben wij de hele uitvoering naast elkaar gezeten. Een blije avond, een blije man.

stemmen. 4 juni '09

De heren en dames politici hebben het voor elkaar. Voor het eerst in mijn leven denk ik er over om niet te gaan stemmen. De laatste tijd krijg ik er steeds meer zicht op dat politiek niets te maken heeft met landsbelang maar met partijbelang. Naar mijn idee worden wij afgerekend op waarde in geld, niet op wat wij kunnen, wie wij zijn. Niet wat goed is voor onze kinderen, maar wat het allemaal wel niet kost., is de norm.Gezondheidszorg, onderwijs, ouderenzorg, alles is vakkundig uitgehold. De financiële crisis is ons aangepraat, een mooie kans om nog meer te bezuinigen. Zowel voor de regering als voor het bedrijfsleven. De dans om de bonussen wordt nog steeds gedanst. Ik geloof niet meer in politiek. Nog nooit heb ik het stemmen overgeslagen. Al was het alleen al om de strijdsters voor het vrouwenkiesrecht, destijds. Ik voelde mij verplicht. Voel mij nog verplicht. Nog heb ik bedenktijd.

zoeken.3 juni '09

Niet te geloven, drie dagen bezig geweest om terug te komen op deze plek om iets nieuws te schrijven. Wat ik ook deed, het lukte mij niet meer. Stom,gefrustreerd en zo nog wat van die onlustgevoelens.Natuurlijk heb ik een fout gemaakt, dat kan niet anders. Waarschijnlijk niet compleet genoeg ingelogd. Gelukkig gaat schrijven op zich mij beter af. Dit geneuzel is niet echt goed voor mijn zelfvertrouwen. Toch laat ik dit ook zien.

Toen ik nog werkzaam was als keramist, vond ik het proces van maken bijna belangrijker dan het eindprodukt. Ik heb veel cursisten gehad en ook het lesgeven sprak mij meer aan dan de wereld van tentoonstellingen en gezien worden. Ik heb het wel gedaan, maar mijn eigen atelier was mijn plek. Stevig met mijn handen in de klei voor mijzelf en dat ook overbrengen op leerlingen, geweldig!
Door middel van taal een blog vorm geven is nu wat ik wil. Schrijven is ordenen en vormgeven van alles wat van buiten af tot mij komt. Dat is een hoeveelheid aan indrukken! Gesprekken, ontmoetingen met anderen; krant, televisie. Soms te veel om op te noemen. Om dat eigen te maken en terug te geven in verhalen of artikelen, met mijn eigen taal als middel, is mijn uitdaging. voor nu.