10 reacties

de heuvels van Umbria




28.05.2011

Vol verhalen kwam ik terug uit Italië, om te ontdekken dat ik niet kon schrijven.Een foutje in mijn computer of iets dat ik verkeerd heb gedaan.Geen idee.Nu kreeg ik mijn dashboard terug en zit ietwat vervreemd achter mijn toetsenbord.Er is alweer zoveel water naar de zee gestroomd de afgelopen week.
Het was niet echt warm bij aankomst in Rome en, zoals de foto laat zien was er verse sneeuw gevallen op de bergen, achter het meer van Bolseno.
Na twee dagen kwam de aangename warmte terug.
Feest der herkenning, want ik was er al vaker, samen met een vriendin die nog steeds niet de droom die ze eens had kan loslaten. Het kopen van een huis op een mooi plekje bij Alviano.
We hebben er weer gelopen, tussen de olijfbomen die, nog lichtgrijs in blad, al bloemknoptrossen lieten zien. Het leken wel bomen in bruidstooi, zo zwierig als het jonge blad bewoog in de wind,ritselend kant, onder een blauwe hemel,gevuld met gouden zonlicht.
Groene hagedissen zaten midden op de smalle klimmende weg op het warme asfalt te zonnen. Om er als de wiedeweerga vandoor te gaan,bij onze nadering.
In de bermen groeit Borage, dat wij moeten zaaien in de tuin, komkommerkruid.De blauwe bloemen staan mooi in een groene salade.
Wonen in een land waar de zon de aarde stooft; waar de kruiden in het wild groeien en waar je weet waar je aan toe bent met de seizoenen.Verleidelijk? Zeker!
Mooi om na te genieten en dromen te hebben.Mooi om terug te kunnen gaan wanneer de behoefte aan warme zon weer groeit.

4 reacties

moederdagschatten





12.05.2011

Op het kussen naast mij ligt een envelop, met de post gekomen en op de achterkant staat 'openen op zondag'. Ik herkende het handschrift. Er zit een mooie kaart in met de tekst dat ik na alle mond en klauwzeerperikelen iiets extra's verdien en ook dat ik de liefste moeder van de wereld ben.Dan belt de andere dochter op. "Mam, wij gaan vanmiddag naar Harmelen want de honden moeten met elkaar kennis maken. Zullen we jou ophalen, dan gaan we eerst wandelen en daarna een ijsje eten voor moederdag.
"Goed idee", roep ik, blij verrast want sinds jaren doen wij niet aan moederdag op een telefoontje na.
Asterix kwam bij Rebekka, nog voor de kinderen werden geboren.Zij haalde hem uit het asiel.Sara en Ton hebben nu een achtjarig teefje, een bearded colly, sinds een maand, overgenomen van een echtpaar dat scheiden ging en geen plaats meer had voor een hond. De kennismaking verliep vriendelijk en wij gingen wandelen. Mooi weer,een pas aangelegd wandelpark en ik had mijn fototoestel meegenomen.
Dit nu is het soort wandeling dat ik vroeger andere mensen zag maken en waar ik dan jaloers op was.
We liepen met elkaar en in groepjes, de honden renden heen en weer en Kimmy, de bearded colly probeerde met één poot of dat nou gras was, wat hij daar zag. Nee, het was kroos en helaas, zijn reactie kwam te laat. Kopje onder ging het arme dier. De jongens sjorden hem onder luid gelach weer op de wal en als dank schudde de hond al het water op hun benen en broekspijpen.Asterix,weet waar Abraham de mosterd haalt en bij het ijseten ging het dier dan ook tussen mijn benen zitten, kop op mijn knie en de ogen smachtend naar mijn ijsje.
Echt niet, zei ik verontwaardigd. Hoe kan je dat denken As, en ik gaf hem een vette knipoog.Het ijs was heerlijk zacht en de hoorn te hard voor mijn gemangelde bekkie, dus Assie, zoals ik hem noem zuchtte, kwispelde met zijn staart en at uiterst beschaafd, mijn hoorntje op.
"Mam!"riepen de kinderen in koor, "Oma!", riepen de kleintjes en ik zei "Poe, alsof jullie dat nooit doen".
Het was een uiterst bevredigende moederdag.

8 reacties

taalwijsheid



10.05.2011

Het gezegde 'ergens de tanden inzetten'.Wat zou ik dat ontzettend graag willen doen.
Je ergens in vastbijten is ook zo'n gevleugeld woord.Mijn homeopatische arts zei ooit "Jij bent een vastbijtertje, soms tegen beter weten in"Hij heeft daar wel een beetje gelijk in. Al vind ik het zelf niet iets om trots op te zijn.Maar soms kan ik niet anders.
Nu zou ik gewoon niet moeten schrijven, denk ik, want ik heb weinig in huis. Dank zij een kaakoperatie leef ik al een aantal dagen op pijnstillers met een vaag hoofd als resultaat en niet eens zoveel minder napijn.
Alleen, ik voel mij nog veel ellendiger wanneer ik niet achter mijn blog kan zitten, afgesneden, een beetje. Ik ben een vasthouder tegen beter weten in, op dit moment.
Maar ook letterlijk. Ik leef al dagen op zacht voedsel. De eerste dag troostte ik mij met ijs en een hele bak slagroom, dat had ik wel verdiend na alle soorten boren en diverse tangen die groter waren dan mijn kaak breed. Hele kleine hapjes zoete zachtheid. De verdoving was nog niet uitgewerkt.Daarna werden het yoghurttoetjes,mihoen met roerei en weer later zacht gesmoorde tomaten en een visje.
Geen wijn, geen koffie, wel kamillethee (jakkes).
Wat zou ik graag mijn tanden in iets knapperigs, iets hartigs zetten.Van die zoutige grote chips bijvoorbeeld. Of gewoon een maaltijd waarbij ik kouwen moet, zodat een smaak vrijkomt die voldoet. Voorlopig moet ik dat soort neigingen nog maar bedwingen. Aardappelpuree met champignons en een tomaatje, niet slecht maar een week lang? Het komt allemaal wel goed.
Liters zout water later, zal ik mij afvragen 'was het echt zo erg?'En dan zal ik antwoorden 'eigenlijk wel, maar nu is het voorbij'. Zand er over.

10 reacties

weinig blaadjes?



06.05.2011

Er is gezegd dat door de vroege warmte en droogte, de bomen te weinig blaadjes zullen krijgen.Gelukkig trekt de natuur zich niets aan van wat wij allemaal vinden.
De balans is ver te zoeken, maar dat is niet de schuld van moeder Natuur.
Ik kijk ondertussen naar de Cotoneaster, die vol in blad zit en naar mijn krentenboom, die ook niet misdeeld is met fris groen.Het zit wel goed, in mijn tuin, denk ik.
En toch! Toch heb ik dit jaar het gevoel alsof ik niet meer weet hoe het moet. Sinds alles in de kas bevroren is, heb ik nog niets gedaan om er weer leven in te brengen.Wat ik opnieuw gestekt heb is toch niet aangeslagen.Ben ik mijn groene vingers kwijt? Ik trek hier en daar het onkruid weg, zie de pioenrozen opkomen,vijf knoppen tel ik, een cadeautje. Maar van het kleine spul word ik niet vrolijk.
De kat mijdt haar kattenbak en zoekt plekjes in mijn tuin. Bij voorkeur de anemonen, de sleutelbloempjes en nog wat van dat kleine spul.Waar nodig, leg ik vazen artistiek verantwoord op hun zijkant tussen de tere plantjes.Het zijn wel zelfgemaakte van steengoed. Het blijft dus een persoonlijke noot in de tuin.
Poes weet nu, dat wanneer ik heel hard NEE zeg, ze op haar fluwelen pootjes terug moet keren.Dat voorkomt verdere schade.
Maar ik blijf een beetje mistroostig, wanneer ik zo naar mijn tuintje staar.
En dan voltrekt zich het wonder.
Het schemert net en ik besluit te sproeien. Dan moet je kijken waar het water terecht komt, niet te hard op jong groen en een ferme straal achterin, waar ik met de slang niet zo gemakkelijk kom.
Ik krijg 'zachte'ogen als ik het water volg met mijn blik en plotseling zie ik schoonheid. De nuances groen die elkaar afwisselen. Het verschil in bladpatroon. Het hoogteverschil tussen de planten. Het is één aaneen gesloten dek van groen.
Gezond groen, met lichte pelargoniumbloempjes. Flessegroen van lancetvormige bladen die rechtop staan en ik denk dat het een kleine Iris wordt.De bruingerande winterharde varens die zich ontrollen.De polletjes zwart gras met maartse viooltjes ertussen.Overal kleine, bescheiden bloempjes die kleur bekennen.Ik doe een ontdekking.Mijn tuin heeft mij niet in de steek gelaten. Ze moest een paar probleempjes oplossen.Warme dagen en koude nachten, droogte en na de warmte een schrale nare wind uit het noorden.Maar nu? Ze is mooi. Niet al te netjes, niet al te gerangschikt, precies zoals ze wezen moet. En de kas? Die ga ik aanpakken in Juni.
Ik maak een diepe buiging voor mijn tuin, mijn paradijsje in zakdoekformaat.

10 reacties

lid van de familie;het goede doel




01.05.2011

Onze vaste tradities waren,als eerste het sinterklaasfeest. Daarna kerstavond naar de Krijtberg,Amsterdam.Eerste kerstdag was voor mijn ouders, die kwamen naar ons en tweede kerstdag was voor Carré,Amsterdam. Oudjaarsavond was voor alle vrienden en hun kinderen,honden en vuurwerk.Iedereen bleef slapen, het huis was versierd van de voordeur tot het zolderraam en overal lagen matrassen.Feest allerwegen.
En dan komt de tijd dat je beseft dat je het stokje van de traditie moet overdragen aan de volgende generatie met de woorden 'het is nu jullie beurt, maak er wat van'. En dat doen ze.
Eén traditie heb ik behouden.De paasbrunch. In mijn tuin worden de eieren gezocht, hier loopt iedereen binnen met schalen en of pannen met een brunch-gerecht.Alles is anders maar het is feest.
Dit jaar heeft Lieve, kleindochter van bijna tien jaar, haar eerste bijdrage geleverd aan de paasbrunch.Tiramisu, een gerecht waar wij volwassenen gek op zijn.
"Getsie", riep de maakster uit en spuwde nog net haar mond niet leeg."Getsie, wat vies, het smaakt naar koffie"
En hoe hard wij ook riepen hoe goed gelukt die Tiramisu was, zij bleef met een vies gezicht afkeergeluiden maken.
"Dat maak ik nooit meer, zo vies"en zij gaf met een beslist gebaar haar schoteltje aan haar broer die het vrolijk opat.Ik hoop wel dat ze een andere bijdrage vindt voor volgend jaar.Het is toch feest wanneer je ziet dat de jongste generatie mee wil doen met een traditie door de 'familie-oudste'in leven geroepen.
Lieve heeft nog een stap gezet.
Gisteren,'koninginnedag'heeft zij in Utrecht saxofoon gespeeld. Het was meer eng dan leuk, zei ze na afloop maar wat ze ophaalde aan geld was voor een goed doel.
Een dierendoel. Ze heeft 17 euri opgehaald. Ze speelt nog niet zo lang saxofoon; haar moeder had de ondersteunende muziek op haar telefoon staan.Toen ze toch een foto wilde maken van dit historische moment, viel de muziek even weg en Lieve, die niet naar de mensen durfde te kijken, sloeg één oog op naar haar moeder en dat werd dus de foto.
Lieve, mijn oma-maakster heeft twee stappen gezet, de rest van de kleinkids zal op hun beurt volgen.En ik ben er nog steeds bij. Geweldig!