0 reacties

de beste wensen




Maarssenbroek op zijn mooist.Zondag j.l.
Het is dit jaar niet goed gekomen met mijn kerstkaarten, ik geloof ook niet dat het nog goed komt.
Maar ik wil wel iedereen het beste wensen. Hoera voor mijn weblog.
Langs deze weg wens ik iedereen fijne feestdagen en een glorieus begin van het nieuwe jaar.
Dat datgene wat dit jaar niet lekker liep, beter of anders gaat in het nieuwe jaar .
Een goede gezondheid, goed werk en tevredenheid met het bestaan zoals het is.

0 reacties

witte wereld



Gisteren was Maarssenbroek op zijn mooist, in mijn ogen en in de middag, bij hevige sneeuwval hield ik het niet meer uit.
Nu kon ik toch niet binnen blijven, hier moest ik toch wel doorheen lopen, hoe vaak in je leven maak je dit mee? Die keren zijn op twee handen te tellen.
Dus, oude hoge schoenen aan, een hele dikke jas en om mijn hoofd een lap gewikkeld, die binnen de kortste keren vol sneeuw in mijn gezicht gleed.
Maar, ik liep in het gewervel van grote sneeuwvlokken de hele wijk door.
Halverwege ging het bijna mis.
Ik kan in mijn hoofd heel duizelig worden en dat gebeurde op het moment dat ik wilde oversteken en niet kon zien waar de straat ophield en de weg begon. Mijn bril was nat en ik zag alleen maar speldepuntjes sneeuw.
Gewoon doorgaan is meestal het beste, dus bril in de jaszak, oversteken en daar stond ik veilig aan de overkant. De korte route naar huis, of de lange naast het water. De lange, natuurlijk.
Alle achtertuinen waren veranderd in een sprookjesdecor, op het bevroren water liepen twee meerkoetjes, waarvan ééntje en flinke bevroren vis in de snavel had. Die had zijn kerstmaal al te pakken.
Regelmatig stond ik stil om naar de koele schoonheid te kijken, met de sneeuw in mijn rug.
Bijna bij huis zag ik mijn buurjongetje boven voor het raam staan en maakte zijn moeder foto's van mij, zie boven. Toen zij aan haar kind vroeg of hij wist naar wie hij zwaaide, zei hij 'een meneer'. Gezien de foto kan ik hem dat niet kwalijk nemen.
Vandaag heeft de tijd al aan de witte schoonheid geknabbeld. Zelf had ik alle sneeuw van mijn kasdak geveegd, er zit maar glas in van 4mm dik. Een plek schoongepoetst om de vogels te kunnen voeren en door de vergane glorie geploeterd om boodschappen te doen.
Dat was sjouwen en toch..... Alles is lastiger met de sneeuw. Niet fietsen, natte voeten en gezeur met schoenen.
Ik heb een tas op wielen waarin ik alleen maar mijn schildersspullen vervoer,. Er hangt een geur van olieverf in. Nu zou ik daar wel mijn boodschappen in kunnen doen, handig!
Vannacht heb ik mij ernstig zorgen liggen maken, dat gebeurt gewoon wanneer je niet kunt slapen, over de aanvoer van voedsel en stel je nou toch voor dat er niets is strakjes bij de kerstboodschappen en stel je voor dat je wel alles hebt, maar de reizigers kunnen niet komen.
Die tas op wielen heb ik vandaag dus tot aan de nok gevuld met voedsel. De vriezer en de koelkast vol.
Het was een hele klus om die boordevolle tas door de sneeuw en over de hobbels te krijgen.
Eenmaal bij huis, kon dat ondergesneeuwde ding toch niet met zijn natte wielen over mijn houten vlier.
De boodschappen één voor één op een oude deken gelegd, daarna de voordeur dicht gedaan en alles over de vloer naar de keuken laten glijden.
Een witte kerst, ik hoop er op.

0 reacties

een leuke dag




Die dinsdag wilde Linde zo graag picknicken, oma kan dat ?
Dus had ik leuke kartonnen bordjes om van te eten. Zorgde ik voor een 'pel' eitje, warme worstjes, een lekker broodje en mandarijntjes. Natuurlijk geen picknick zonder ijs. Maar er was meer.


Samen met vriendin José gingen wij met de auto naar een tuincentrum in Soest, waar echte dieren waren, veel kerstglitter en warme chocomel met slagroom.
Ze mocht de kuikentjes bewonderen, cavia's en konijntjes aaien, de ezels,kalfjes en shetlandponies toespreken en voor haarzelf en broer Tobias een kerstbal uitzoeken.
Daarna naar huis om te picknicken.

Ook nog de kerstboom bewonderen bij José, want deze oma heeft geen kerstboom, alleen maar takken en verlichte huisjes op de boekenkast.

Om vijf uur werd ze weer op gehaald en nam, helemaal gelukkig, een tas vol schatten mee. Nog twee chocokerstballen van José en twee kerstkransjes uit mijn la.
Tobias mocht voorin in de auto zitten en toen gebeurde het. Zij wilde voorin zitten, nu, meteen.
Dat gaat niet, lief kind, zei haar moeder, jij bent niet groot genoeg.Dat was tegen het zere beentje.
Krijsen, schreeuwen en weigeren in de auto te stappen, van engeltje naar furie. Als zij voorin wilde zitten, dan zou ze ook voorin zitten.
Totdat haar moeder er genoeg van kreeg. Morgen mocht zij voor, een klein stukje, nu zit Tobias daar en of ze maar even wilde opschieten.
Met alle drama waarover een miskende driejarige beschikt liep ze naar de auto en zei:
"En ik heb óók al geen leuke dag gehad"!
Ik kon natuurlijk niet in de lach schieten, het nest....ik kreeg haar meest koele blik en met het air van een primadonna schoof ze de auto in.
Ik liep naar binnen, schonk mijzelf een redelijk glas Martini in en legde mijn voeten op de tafel.

0 reacties

december


December, de maand van feestelijkheden, familiegevoel en een heleboele verplichtingen, die mij niet zwaar vallen, trouwens.
We hebben een nieuwe traditie, sinds een paar jaar, een feestmaaltijd voor de hele familie, mijn schoonzoon kookt en hoe, op kerstavond of eerste kerstdag.

Wij kunnen midden in de zomer bij een verjaardag een hapje voorgeschoteld krijgen dat zeker één van ons doet verzuchten "o, ik verheug mij nu al op kerst", ondertussen een bloot been nog wat uitgestrekter in de zon verleggend.
Het zijn niet de verplichtingen.
Het begon met drie griepprikken die het e.e.a. in mijn lichaam moesten regelen. En dat kostte mij iets, al kan ik niet zeggen wat. Ik heb niet zo'n scheiding tussen fysiek en geest. Die twee gaan redelijk hand in hand.
De druk van regelen en doen kwamen daarbij.

December, de maand van extra aandacht voor mensen en de concentratie om niemand te vergeten. De maand ook van versieren en uitpakken.

En, lijnrecht daar tegenover, het gebeuren in de wereld waar ik mij zorgen om maak.
De kleine tekenen van mensen die het eigenlijk te druk hebben. De grote impacten van mensen die zo ziek worden dat ik van schrik mijn adem inhoud.
Het grote wereldgebeuren waarin zo veel haat en geweld is, zo veel gevaar in schuilt voor zo veel mensen, dat ik mij bijna schuldig voel wanneer ik mijn lichtslingers buiten aansteek.

Ik weet dat het er allemaal is, dat ik er weinig aan kan doen en dat ik het ene niet moet laten omdat het andere er is.

Er is nog iets wat mij het schrijven belemmerde.
Ik heb een hele stomme fout gemaakt.

Ik schreef een stukje over de Italiaanse familie die vocht tegen de aanwezigheid van kruisbeelden in de klaslokalen. Ik schreef dat ze beter zouden kunnen knokken voor openbare scholen. Ik had over het hoofd gezien dat het gaat om kruisbeelden in openbare scholen in Italië.
Te snel gelezen en te snel gereageerd. Ik ontdekte pas dagen later, dat het niet klopte en het maakte mij acuut onzeker. Misschien heeft niemand het gelezen want niemand heeft erop gereageerd. Ik vond het behoorlijk stom van mijzelf.
Vanavond wist ik dat wanneer ik nu niet zou schrijven ik het misschien wel nooit meer zou doen.
Op deze weblog, bedoel ik. Vandaar!


1 reacties

Ramses

Amsterdam huilt en zo hoort het ook. We zullen de komende dagen niet ontkomen aan lofzangen, herinneringen en emotie.
Een ieder die in Amsterdam woonde in de tijd van Ramses Shaffy, heeft een beeld op zijn/haar netvlies, een herinnering in het hart.
Zijn fiets, zo'n Amsterdamse fiets aan het eind van zijn krachten, die dus niemand zou willen stelen, parkeerde hij altijd aan een lantaarnpaal, vóór de schouwburg, met een lullig slotje. Hij was altijd ergens in Amsterdam en je liep hem altijd wel ergens tegen het lijf.
Niet omdat hij zich zo opvallend gedroeg, integendeel. Markant als hij was, zàg je hem gewoon.
Bij de schouwburg, het kleine Leidseplein, de Smoeshaan. Als hij was waar ik was, dan zag ik hem. Punt.
Mijn herinnering: een vooruitloop gebeuren van de uitmarkt. Juni/juli 1973 en ik was hoogzwanger en iedere avond in de stad, want straks zou dat niet meer zo maar kunnen.
In de Brakke Grond in de Nes, later werd dat een vlaams cultureel centrum, zouden op een avond Ramses Shaffy en Liselore Gerritsen optreden.
De laatste was ziek en werd vervangen door Liesbeth List. De stemming in de volle zaal was hoog gespannen en op voorhand al vol verwachtingsvolle tinteling.
Ramses Shaffy was de snaar waarlangs ieders hoop op verandering, op vrijheid en inspiratie vorm kreeg. Hij was bruisend en bracht nieuw leven in de brouwerij.
Liesbeth en Ramses kwamen op, gingen zingen en kregen de slappe lach.Ze hernamen zich, keken elkaar aan en kregen de slappe lach. Dat bleef zo de hele avond.
En iedere keer wanneer duidelijk werd dat zij probeerden niet in lachen uit te barsten, wanneer duidelijk werd dat dat niet zou lukken, begonnen wij, als publiek al te lachen.
Misschien hebben wij twee, drie liederen gehoord, het deerde ons niet.
Het wonderlijke van Ramses was dat hij je het gevoel gaf dat je hem persoonlijk kende, alleen al door naar hem te kijken en te luisteren.
Dat is het gevoel dat ik nog steeds heb en koester.

2 reacties

speelgoeddeskundige





Wat heerlijk toch dat er tegenwoordig voor iedere vraag een deskundige bestaat.
Dit keer een speelgoeddeskundige, die ouders informeert om te kijken hoe hun kinderen spelen en daar op af te stemmen met speelgoed.
Dat ik daar zo'n dertig jaar geleden zelf niet aan gedacht heb. Het raadplegen van een speelgoedeskundige.
Lawaaispeelgoed was destijds in opmars en mijn kinderen kregen het niet. Een klereherrie vond ik dat.
Wiegenkindjes met ronddraaiende tingeltangels boven hun hoofd. Hoezo overprikkeld.
Als toegewijde moeder wist ik toch zelf wel hoe mijn kind in elkaar stak. Maar ja, had ik toen geweten van een speelgoeddeskundige, dan had ik misschien getwijfeld.

Sara hield van knutselen. Dus was er een verjaarspartijtje met het maken van stokpopjes waarna de kinderen twee aan twee achter een bank werden gezet om een toneelstukje op te voeren, met hun zelfgemaakte popje.
Rebekka gaf te kennen dat zij geen knutselkind was. Dus zetten we een spelletjes speurtocht uit in de wijk, met vaderlief in een zandbak in het park, met brandende toortsen waar als sluitstuk een spannend verhaal werd voorgelezen.
Er kwam geen deskundige aan te pas. Misschien heb ik het helemaal fout gedaan.
In de buurt woont een leuk joch met een vader die van schreeuwen en lawaai houdt. Het kind heeft dan ook een toeter waaruit het 'we are the champions' klinkt, uren lang. Hij overheerst op een kwade dag het hele speelplein met z'n lawaai.
Gelukkig heeft hij een verstandige moeder. 'Is je toeter weg, wat jammer nou! Nee ik zou niet weten waar hij is. Ga maar met wat anders spelen...'. Dat doet het kind dan ook. Zonder dreinen. Ik zei het al, het is een aardig joch.
Maar ja, misschien moeten ze wel naar de speelgoeddeskundige.
Een maakbare wereld, een bemoeizuchtige wereld.
Ik geloof niet dat dat goed is.
Verwennen is niet goed. Verwennen staat gelijk aan verwaarlozen.
Het is beter te constateren dat je een verkeerd stuk speelgoed hebt gekocht om dat de volgende
keer te kunnen voorkomen.

1 reacties

zondag

Een zondag zoals vroeger? Dat is niet meer mogelijk. Maar er hangt een bekende geur in huis die mij onherroepelijk vergane tijden in herinnering brengt,gecombineerd met regen en storm die tegen de ramen slaan.

Toen wij nog met z'n allen in dit huis woonden kwam het vaak voor dat ieder zo zijn eigen bezigheden had. Manlief op zijn studeerkamer; de twee meiden boven met huiswerk,gecombineerd met loslopende cavia's.(Ik heb daarvan nog de knaagplekken in het snoer van mijn stofzuiger). Zelf zat ik dan beneden in mijn atelier op één van de draaischijven, mij bewust van de warmte en creativiteit in mijn wereld. Totdat het een uur of twaalf werd,het zondagse grijs buiten aanklopte en ik besloot dat er een lekkere geur door het huis moest komen.
Tot zover de herinnering.Die wereld is niet meer.

Maar deze zondagmorgen stond ik om 11 uur vlees aan te braden om er verder een stoofpot van te maken met veel rode wijn en alle soorten paddestoelen. Want, de twee meiden, inmiddels volwassen vrouwen, zouden 's avonds komen eten.De begraafplaats van Maarssen gaat geruimd worden en wij moeten overleggen wat wij willen met datgene wat nog in 'ons' graf ligt. We zitten niet op één lijn en dat moet wel.
Dat we gelijk gestemd gaan worden, daar ben ik van overtuigd dus laat ik, in de weer met voedsel, mijn gedachten de vrije loop.

In plaats van de draaischijf heb ik nu op zondagochtend de krant. Alle artikelen waar ik niet aan toe kom door de week.
Josine van Dalsum is overleden en in gedachten zie ik haar door de Leidsestraat lopen, richting schouwburg. Nooit meer, daar kan ik maar niet aan wennen. Er loopt een lege plek door de straten van Amsterdam.

Een krantenartikel over de oorlog: Dagboekverslagen uit de hel. Ik ken de buurt waar Etty Hillesum heeft gewoond. Mijn school stond aan de overkant van die straat. Ik ken haar boeken. Ik ken verhalen van overlevenden en het kwaad hen aangedaan is nog lang de wereld niet uit. Zal dat ook nooit.
Nog een artikel, geschreven door Nazmiye Oral, over Adelheid Roosen en haar film over haar moeder die de ziekte van Alzheimer heeft. Voor mij is Adelheid Roosen een inspirerende vrouw en haar verhaal heeft mij diep ontroerd. Eerlijk, liefdevol en vooral weten wat ze moet doen en hoe, wanneer een gegeven haar boven het hoofd dreigt te groeien.
Er is een tijd geweest dat ik ook mijn eigen rituelen maakte om mijn demonen uit te bannen.
En terwijl ik de braadlappen keer in de stoofpan van mijn moeder, komt er een klein soort vreugde bij mij binnen. Het is goed om van bepaalde mensen te weten dat zij er zijn, geweest zijn en hun sporen uitéén zetten in de wereld.
Deze avond kwamen mijn dochters en ik tot een overeenkomst. Wij houden ons eigen ritueel op onze eigen tijd en op een door ons gekozen plek.
Het graf in Maarssen, hoeft niet meer.

0 reacties

spannende tijden

De tijd van Sinterklaas. Spannend! Wel of niet je schoen mogen neer zetten en hééél vroeg de trap af sluipen om te zien of er wat in zit. Mijn kinderen waren daar erg goed in.
Nu hadden zij het geluk dat hun moeder getrouwd was met die enige echte!
Sinterklaas op lagere scholen in Amsterdam en weer wat later in de stadsschouwburg van Amsterdam. Hij stapte uit een houten klaas in precies dezelfde kleding die op de houten pop was geschilderd. Een fantasieklaas bij het Scapinoballet. Maar er was geen twijfel mogelijk voor al die kleine kinderen in de zaal, midden op het toneel stond Sinterklaas.
Toen onze kinderen op de lagere school zaten, hier in M'broek werd hij daar Sinterklaas. In een costuum, speciaal voor hem gemaakt. Ieder jaar kwam hij op een andere manier naar de school en ieder jaar werd het verhaal, geënt op dat van het vorige jaar, uitgebreid.
Maar de ochtend begon in ons huis en dat was magie.
Om zes uur 's morgens kwamen een paar van zijn studenten,zorgvuldig door hem geselecteerd, naar ons huis. Hij werkte destijds op de Akademie voor expressie door woord en gebaar.
Ik zorgde voor een gedekte tafel met warme broodjes, gekookte eitjes en vers sinasappelsap. Alles natuurlijk zo stil mogelijk. Wat niet hielp. Om zes uur in de morgen kwamen onze kotertjes als muisjes zo stil naar beneden. Dus kookte ik nog een paar eitjes en stak een paar kaarsjes aan. De aankomende Pieten vertrokken naar de zolder, waar de kleren en schimk klaar stonden.Pappa ging naar de badkamer en onder grote belangstelling van zijn dochters toverde hij een Sinterklaasgezicht met borstelige wenkbrauwen. Zijn jaren van toneelspeler kwamen goed te pas.
"Sara, heb jij een paar haarspeldjes voor mij?"
"Ja, pa...sint...pappa".
De metamorfose vond plaats voor hun ogen.
"Pappa, heeft Sinterklaas een horloge om?"
"Nee, natuurlijk niet! Bedankt Sara voor de tip".
En dan, de mijter, de handschoenen en de ring en als laatste de, inderdaad, zeer zware mantel en Sara en Rebekka zeiden beiden vol ontzag "Sinterklaas!!!!!".
Het gebeurde bij het omslaan van de mantel, pure magie.....hun pappa werd Sinterklaas en alleen maar Sinterklaas.
Zo sterk zelfs, dat wanneer hij na afloop van alles ineens in huis was, de jongste steevast riep:
"Pappa, waarom ben je zo laat! Sinterklaas is net weg. Volgend jaar moet je echt vroeger thuis komen".
Magie, ik hoop dat dat nooit verloren gaat.
Wij vieren nog steeds Sinterklaas. Met vijf volwassenen en vier kleine kinderen is de kamer vol en de berg cadeautjes swiept de kleintjes op tot gespannen verwachtingen.
Er is geen Sinterklaas meer. Die ene, die echte, ik heb hem gekend.

0 reacties

gewimperde aardster

Afgelopen zondag was er de vrouwenschrijfgroep.Een middag vol kleine opdrachten, het voorlezen van ter plekke geschreven teksten en het voorlezen van thuis gemaakt werk.
Dit keer waren wij met elf vrouwen. Een volle tafel!
Op het grote bord stond o.a. : gewimperde aardster. Geen idee wat dat was.
Het bleek een paddenstoel te zijn, die vanonder een plastic bord met pompoen omhoog was gekomen.
Ieder van ons heeft n.a.v. de gewimperde aardster een tekst geschreven, in vijftien minuten tijd.

De kracht van kiem is altijd aanwezig in mijn tuin.Het is de kracht van leven,verbazingwekkend.
Zoals uit de donkere aarde onder stenen of andere voorwerpen zaden zijdelings omhoog kunnen komen. Door het asfalt heen en tussen stoeptegels door. De kracht van kiem.
Zo heb ik zelf die kracht ervaren tijdens de geboorte van mijn kinderen. Een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Destijds had ik nog geen tuin. Ik ervoer het als de kracht van eb en vloed.
Nu, werkend in mijn tuin, met mijn handen in de grond en mijn voeten stevig tussen mijn planten, voel ik mij als de vroedvrouw uit oude tijden. In de kring van moeders en dochters, sinds het bestaan van de mensheid, leven ontvangend en doorgevend.
De gewimperde aardster is de bloem van datgene wat wij nooit zien, altijd verborgen in de grond.

Nu hadden wij aan het begin van de middag een engeltjeskaart getrokken met een trefwoord, hoe breng ik nu dit trefwoord in mijn tekst.


Synthese.

De kracht van denken die evenredig is aan de kracht van kiem.
Iemand poneert een these, daar komt een antithese tegenover en vanuit die twee komt de synthese te voorschijn.
Mijn rechterbuurvrouw zegt iets, mijn linker buurvrouw reageert en vanuit die beiden komt mijn stelling, synthese.
Hegel noemt dit in zijn filosofie Empirisch, proefondervinderlijk ervaren.
Daarom heb ik Hegel altijd onthouden en kon ik hem snappen. Het is mij op het lijf geschreven.

0 reacties

Remco Campert

De afgelopen week las ik een column van Remco Campert, 'over ik'.
Daarin stond een regel die mij trof en die ik verschillende keren gelezen heb.
"Bij een column in een krant weet je niet precies tot wie je je richt. Voor mij is het een vage massa".
Het trof mij. Ik ben aan deze weblog begonnen met de gedachte dat ik een lijntje uitgooide naar de buitenwereld waarvan ik mij vorig jaar zeker buitengesloten voelde.
Mijn ideaal was zo te schrijven dat er reacties van zouden komen en misschien zelfs wel geschreven vraag en antwoord contacten. Héél in het begin leek het daar ook even op.
Ik word gelezen, dat merk ik soms. Maar ik begin te begrijpen dat ik vooral schrijven wil, omdat ik het niet laten kan. Ik schrijf voor een vage massa, nu. Hoe het zich ontwikkelt, dat merk ik wel.
Ik wilde zo graag een goed cijfer. Dank zij de column van Remco Campert kan ik dat nu los laten.

0 reacties

aanvulling op tekst crucifix

Er is een fout geslopen in mijn tekst over het crucifix. Of beter gezegd, ik heb een essentiële zin weggelaten.
Dan heb ik zo in mijn hoofd zitten wat ik schrijven wil, dat zelfs bij driemaal herlezen mij niet opvalt wat er ontbreekt.


Het Europese Hof heeft ouders die al jaren vechten tegen het crucifix in het klaslokaal, in het gelijk gesteld. Vader, Italiaan en overtuigd atheïst, moeder een Finse, beiden wonend in Italië, hebben nu hun zin. Dat wil zeggen, zij zijn in het gelijk gesteld. De advocaat van de tegenpartij is nu in hoger beroep, dus er gebeurt nog niets. Wel wordt sindsdien de mailbox van de ouders gevuld met haatmail "rot op naar je eigen land en ga tussen je kutrendieren wonen". Onze beschaving is maar een heel dun laagje vernis, dat is niets nieuws.
Tot zover mijn aanvulling op mijn vorige tekst.

0 reacties

kruisbeeld


In Italië is de crucifix uitgeroepen tot beeld van de Italiaanse identiteit.Dit in reactie op de uitspraak van het Europese Hof van Justitie dat stelt dat religieuze symbolen in een klaslokaal de rechten van ouders schaden.
Héél Italië in rep en roer, uiteraard de kerk van Rome voorop.
Strijden tegen windmolens, denk ik en zonde van de energie. Want, al zouden alle kruisbeelden verwijderd worden uit de scholen, de religeuze lessen zullen dat zeker niet.


Door de strijd tegen het hangende kruis aan de muur, geef je dat zelfde kruis wel erg veel macht.
Een godenzoon liet zich kruisigen om de zonden van zowel de mensen van destijds weg te wissen als van de toekomstige mensen.
Een vergeefse strijd die door de kerken in hun behoefte tot macht volledig is uitgewist.
Want: In zonde zijn we verwekt en geboren en de boodschap van de vergeving van die zonden wordt alleen bewerktstelligd door biecht en boete in de roomse kerk.
De protestanten gooien daar nog een schepje bovenop met het begrip schuld., zonder de verlichting van biecht.
Ik zou tegen die vader en moeder willen zeggen: spaar je energie en ga strijden voor een openbare school. Zoek je medestanders, samen sterk.
Italië is in hoger beroep, zowel links als rechts zijn in deze een eenheid.
Merkwaardig, een boef als Berlusconi kan ongestrafd zijn gang gaan. In eigen land wordt weliswaar gemord maar binnen de EU en de katolieke kerk wordt hem niets in de weg gelegd. Ik denk dat hij een groter gevaar is voor de democratie dan het kruisbeeld. Dat hangt alleen maar aan de muur.
De indoctrinatie van de kerk, dat is een ander verhaal. Als verstandige ouder moet je je kind daar niet aan blootstellen. Strijden voor een openbare school dus.


0 reacties

herfst of voorjaar


In voorjaar of herfst kom je soms hetzelfde tegen.
Een hele dag regen en tegen de avond klaart de lucht ineens op en dan heb je een stralende sterrennacht.
Nu zijn we een stapje verder.
Een regendag, grauwe lucht die open breekt en ineens proef je een vermoeden van winter. In kleur zowel als in het voelen van de wind. Van beiden is de toon anders.
Het blauw is koeler, minder blauw en de wind heeft even die koude toets langs je wangen.
Een glimp van winter. Misschien wel het enige wintergevoel dit jaar, want je weet het nooit.
Zachte, natte grijze dagen, dat zou zomaar kunnen. Of ineens die oostenwind, droge kou en het verlangen naar ijs en sneeuw. Het bekruipt mij ieder jaar, dat verlangen. Ofschoon het mijn leven niet gemakkelijk maakt. Als de straten glad zijn ga ik niet fietsen en lopen is geen optie.
En toch en toch kan ik zo genieten van de dwarrel van vlokken, grote witte, van een ijsbloemenpatroon op mijn kas.
Er kwam een keer sneeuw, onopgemerkt, laat in de avond. Totdat ik de deur op slot ging doen voor de nacht. Sneeuw, een heus dik pak sneeuw. Gauw kleede ik mij weer warm aan en in mijn eentje liep ik 's nachts na middernacht, door de straten van de Fazantenkamp.
Verrukt om de ongerepte witte pracht, met alleen mijn eigen schoenafdrukken. Het kind in mij vergat de voorzichtigheid en gleed lekker uit, proberend een glijbaantje te maken. De ver middelbare vrouw was even verdwenen. De sneeuw ook, de andere ochtend.
Nu is het nog niet zo ver, al ving ik er een glimp van op, voor een paar minuten.
Ook nu is er genieten. Bomen zijn al kaal, behalve de tulpenbomen, die staan in fel bruingeel blad. Daar, waar overijverige buren de bladeren nog niet hebben weggeruimd, ligt het grasveld van de speelplaats vol gele plekken.
Een kleur van licht tegen de donkere lucht.

0 reacties

Linde


Gisteren was de grote dag, dat Linde bij mij kwam. Omdat zij geboren is in de tijd dat duidelijk werd dat ik een stevig hartprobleem had, heb ik nooit op haar gepast. Gisteren is de inhaalslag begonnen.
Achter op de fiets, helemaal uit Harmelen, zat ze in een dikke deken ingepakt. Grote grijns op haar snoetje. Dit kind is het e.e.a. gewend.
Mamma moest meteen door naar haar school in Utrecht en pappa zou haar komen halen tussen vijf en zes uur 's avonds. Een lange dag dus.
De ochtend filmpjes werden bekeken, maar aangezien ze de teletubbies echt onnozel vindt, ging het ding uit. Na twee mandarijntjes kwam oma's uitdaging. Op de fiets naar Bisonspoor, voor boodschappen en... jawel. taartjes eten.
Ik had een stoeltje achterop van alleen een zitje met leuning. Geen tuig, geen banden. Voetjes in mijn fietstas en daar zat ze.
Madam rijdt paard, dus een fiets...? Peanuts!
Taartjes eten, bij de Hema, die oma, die is lekker..of nee, die is lekker, of nee oma, doe toch maar die.
Een drankje uitzoeken. Weet je het zeker, Linde, dat je dat lekker vindt? Ja, ze wist het zeker.
Het flesje mango met nogwat, staat nu verweesd in mijn koelkast totdat het weggegooid zal worden.
Met drie 'kunstwerken'ging ze naar huis. Na het spelen met de pop mocht ik geen foto's meer maken. "Echt niet, hoor oma"vingertje in de lucht. Wat doe je dan als oma, beloofd is beloofd.
Voor haar broer(tje) moest een zakje hartige koekjes mee, want hij vond zichzelf maar zielig, i.p.v. naar oma, naar school.
Dag oma! Tot volgende week, dan kom ik weer!
Gelukkig ging ze met de auto, want die was nog niet weg of het begon te gieten. Dan zou fietsen naar Harmelen niet zo geweldig zijn.

0 reacties

ieder vogeltje zingt.......



Van nature ben ik een associatieve denker en prater.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en ik heb mijzelf leren accepteren zoals ik ben. Met van tijd tot tijd een jaloers gevoel naar diegenen die diep nadenken over alles en mooie en verstandige dingen kunnen zeggen.

Maar nu lever ik het gevecht met mijn nieuwe verhaal. en dat is heel iets anders.Er hangen al weer groene kleefbriefjes aan mijn plank recht voor mijn ogen.
Volgens mij was het Nelleke Noordervliet die tijdens een lezing zei dat het heerlijke van schrijven is, dat je er altijd mee bezig bent.
Of je nu uit het raam staart, op de bank zit, ogenschijnlijk niets doet, je bent bezig met schrijven.
Er kunnen mij mooie volzinnen, prachtige ideeën te binnen schieten als ik eten aan het koken ben, het aanrecht schoon maak, op de wc. zit of onder de douche sta.
Dan moet ik ogenblikkelijk actie ondernemen en op een papiertje zetten wat mij te binnen schiet, anders is het onherroepelijk uit mijn geheugen verdwenen. Het komt ook niet meer terug.
Mijn tafel ligt bezaaid met kassabonnen waarop ik dan de zin, de gedachte krabbel om het later op een groen kleefbriefje te schrijven.

Zo staat er op het laatste briefje: witte poes gaat Amber heten vanwege goudgele ogen. Poesje als troostprijs voor het verlies van het leven uit de volle maatschappij en de overstap naar....
Ander briefje: ze wordt in het ongelijk gesteld wat betreft nachtelijk bezoek....( er is een sleutel van haar huis in omloop en iemand maakte daar gebruik van).
Op het moment dat ik deze regel nu opschrijf, denk ik'ze gaat haar kont tegen de krib gooien'.
Zo ontstaat een verhaal dat in ieder geval kloppen moet op de menselijke schaal.
Buiten regent het maar in het hier en nu achter mijn pc. word ik van dit stukje helemaal vrolijk.


0 reacties

het gesticht



De titel van mijn nieuwe verhaal. Ik zit er helemaal in. Het verhaal van een fitte doch bejaarde vrouw die de overstap maakt van haar eigen woning naar een vorm van beschermd wonen.
Het conflict is: laat je je persoonlijkheid niet afnemen door de omstandigheden.
Iemand die werkt in dat huis zegt tegen mijn hoofdpersoon "De meeste oude mensen...."en mijn hoofdpersoon reageert " Ik ben niet als de meeste oude mensen en ik wens ook niet te worden als de meeste oude mensen".

Het is immers de buitenwereld die generaliseerd over oude mensen en misschien ook de herkenbaarheid van elkaars mankementen, die de mensen op één hoop vegen.
Ik moet dus karakters zo creëren dat ze wel tegen elkaar op moeten boksen en dan moet alles ook nog kloppen.
Kortom, ik ben weer bezig en zit zo nu en dan met rode koontjes achter mijn pctje. Van opwinding, want ik mag mijn hoofdpersoon wel, nu ik haar beter leer kennen.
Eén duistere figuur in haar nabijheid is er al en zij geeft hem goed weerwoord. Andere personages komen wel naar voren, wanneer het verhaal groeit.

Zelf heb ik geen lange spanningsboog. Ik zit regelmatig een kwartiertje achter mijn pc en dan moet ik er weer van af, wat anders doen. Maar in mijn hoofd blijf ik er wel mee bezig. Ik loop regelmatig naar boven. Het is dus: fröbelen in huis en naar de pc. en er weer vanaf en weer terug. Lezen, herlezen, schrappen en opnieuw schrijven.Het blijft spannend.


0 reacties

herfstvakantie, vervolg



Geen vakantie voor Lieve wanneer ze niet
een nachtje (lees twee dagen) bij deze oma is geweest. Het lukt ook wel eens niet. Want niet alleen kinderen, ook oma's kunnen het druk hebben. Bovendien zijn er ook nog een opa en oma in Limburg en daar moet, uiteraard, ook gelogeerd worden.

Hier wil ze altijd schilderen. Dus, de eerste dag een acryl-inspiratie (zie foto).
Ik heb er altijd voor gewaakt bij mijn kinderen om aanwijzingen te geven. Ieder kind moet toch zijn/haar eigen taal ontdekken op het creatieve vlak. Maar Lieve wil graag leren en is niet dagelijks om mij heen. Dus ik hield een verhaaltje over lijnen in een schilderij en wat het verschil is tussen een hoog geplaatste en een laag getekende lijn. Terwijl zij heerlijk aan het schilderen was, zat ik er bij en tekende. Iets wat ik absoluut niet kan. Voor mij is schilderen werken met kleurvlakken en vormen.

Na het schilderen gingen wij de verschillende speelplekken langs en werd er geklauterd en gegleden. De volgende dag heeft zij vier tekeningen gemaakt met verschillende horizonten en daardoor ook verschillende diepten.

Wat mij vooral beviel, was een kind dat twee dagen ronddribbelde, haar fantasie gebruikte en eindeloos tegen mij aan kwebbelde en het heerlijk vond om van de zolder tot de achterdeur in alle kasten te kijken en ieder hoekje te verkennen. Geweldig, kinderen kunnen zo verrassend uit de hoek komen. Zodat ik zelf even ook weer met kinderogen keek naar de wonderen van de nabije wereld.

2 reacties

herfst - vakantie




Hij ligt op zijn buik op de houten vlonder en steekt zijn hand tussen de spijlen. De karpers komen er aan en hij aait ze op hun rug. Ze vinden die massage wel lekker en kronkelen onder zijn hand. Zijn zus laat zich naast hem vallen. Want wat grote broer kan, kan zij ook.
Ze steekt haar hand in het water en geeft een gil. Tobias komt niet bij van het lachen.
"Die vis heeft een bril nodig, oma. Zag je dat? Hij dacht dat Linde's vinger een worm was".
En inderdaad heb ik het ook gezien. Dat hele vingertje gleed in die bek, om meteen weer uitgespuwd te worden.
Linde inspecteert haar vinger. "Alles zit er nog aan, oma". En verder gaan we.
Via de apen naar de giraffen.Weer is het prijs voor Tobias. Hij steekt zijn hand uit en een nieuwsgierige giraffedame laat zich gewillig op de neus kriebelen. De andere kinderen willen dat ook. Mees is zo dolenthousiast dat hij het uitschreeuwd.
"OMa, oma, zag je dat, ik heb hem geaaid".
Ik verbaas mij over de mooie ogen van het dier en de zachtmoedige uitstraling. Het is de enige die op de mensen reageerd.
Dan komt het dinobos in zicht. Prachtige wandelpaden en tussen de hoge bomen alle dinosaurissen die ooit geleefd hebben. Er klinkt gebrul tussen de bomen, sommigen bewegen en echte kleine kindjes vinden het niet leuk. Niet ons groepje. De jongetjes rennen heen en weer, Linde rent mee en probeert over de afrastering te klimmen, wat niet mag en ook niet lukt. Alleen Lieve loopt bedaard naast mij. Ze is de hele tijd al stil.
"Jij vindt er geen bal aan", constateer ik. "Och, ik heb het al een paar keer gezien, hier".
"Ja, dan word je wel blasé", beaam ik.
"Wat is dat, oma, blasé?" Om er in één adem aan toe te voegen "zullen we alle woorden met een b opnoemen?"
Vijf minuten later huppelt er een vrolijke Lieve naast mij. Ze kent veel woorden met een b .


1 reacties

67


Caroline, bij mijn links vermeld, vroeg zich af of ik wat somber ben. Daar heb ik heftig over nagedacht. Want, ik geloof niet dat ik somber van aard ben. Dus waar komt die vraag vandaan.

Waar ik wel mee bezig ben, werd ik mij bewust door haar vraag, is de gedachte dat ik in het voorportaal sta van mijn laatste levensperiode. Met andere woorden: mijn perspectief is aan het veranderen of, beter nog, aan het verschuiven.

Je bent kind en je denkt niet eens aan toekomst. Je leeft in het hier en nu. Op straat spelen, leren lezen en schrijven (de leukste dingen om te leren), vriendinnetjes.
Dan komt er nieuw inzicht. Je bent ineens geen lagere schoolkind meer. Spelen krijgt een ander karakter. Je ontdekt dat je kunt denken en formuleren en er ontstaat een begrip dat toekomst heet. De grens van die toekomst verschuift met elk jaar.
Studie of een baan, vriendjes en dan die ene. Jij zal het allemaal anders doen dan je ouders, jij gaat een steen in de rivier verleggen en jij leeft in de tijd en op de plaats waar het middelpunt van de aarde is. Waar alles wat belangrijk is gebeurt.

De grens verlegt zich opnieuw bij de komst van kindjes. Je bent je eigen en hun middelpunt en weer is het héél belangrijk wat je doet en hoe je het doet. Zonder dat je eigen toekomst vervaagt
is er de toekomst voor je kinderen en je wilt dat ze alle kansen krijgen.
En dan word je vijftig. Wat een verademing. Je hoeft nergens meer bij te horen. Mensen die jou niet zien zitten heb je niet meer nodig. Je weet wat je wilt en je hebt er de kracht voor.
De afgelopen vijftien jaar heb ik veel mensen verloren. Mensen van mijn leeftijd en mensen, jonger dan ik. Daar ben je dan bij betrokken en het zet je aan het denken.
Ineens komt het woordje 'nog' binnen geslopen. Ik wil nog... en ik kan nog.... en de grens van de toekomst verschuift niet meer, is statisch geworden. Het woordje nog, is het weerbarstige haakje.
Natuurlijk geniet ik volop van mijn leven. De kinderen en kleinkinderen zijn even zoveel zonnetjes. Ik doe nog dit en ik doe nog dat. Misschien doe ik dat nog wel twintig jaar of meer.
Maar, de taart is voor driekwart op. Hij heeft goed gesmaakt. In feite smaakt hij nog steeds naar meer.....en dat, zet mij soms aan het denken.


2 reacties

vorm en kleur



Vorm en kleur zijn voor mij belangrijk. Zij werken mee aan mijn geluksgevoel of onbehagen. Tevredenheid of onzekerheid.

Mijn hele leven ben ik bezig met vormgeven. Niet in het grote, gewoon in het kleine, het huis-tuin- en keukengevoel.

Ofschoon ik in de herfst mij moet wapenen tegen het naderende winteridee van 'gemier in het donker', vier ik uitbundig het feest van kleur. Net zo uitbundig als de herfst zelf.
In de winter wordt het beton van Maarssenbroek zichtbaar. Het monotone van de rijtjeshuizen.
Het enige oogstrelende ( in mijn optiek) is dan de structuur van kale boomtakken, in hun eigen schoonheid. Die mooie doorkijkjes kunnen geven naar de wolkenlucht of het strakblauwe van een vrieslucht.

Maar goed, vorm en kleur.
Een bekende kunstschilder zei ooit tegen mij dat ik een romantische ziel heb. Vanwege alle ronde vormen in mijn keramiek, op een tentoonstelling. Misschien heeft hij gelijk.
Nadat mijn leven in scherven lag, na de dood van mijn man, heb ik dunne plakken klei voorzien van lijnen en letters en ze gebroken, om ze na het bakken in scherven een nieuwe vorm te geven.
Ik geef vorm in het kleine, mijn eigen leven en mijn kijk daarop.
Ook mijn schilderijen zijn momentopnamen in vorm en kleur, achteraf gezien.

Maar nu, de foto. Een grote ronde koffiekop.
Ik word al blij wanneer ik er naar kijk. Het warme rood daagt mij uit om alle miezemuiserigheid met een glimlach achter mij te laten. De zuiver ronde vorm ligt warm in mijn handen. Het bruin van de koffie laat het rood roder schijnen. Het rood van de kop haalt het bruin op. Is de kop leeg, dan roept het niet spierwitte wit dat tot op de rand loopt, het rood een halt toe. Het randje wit, onder de schotel, dat net zichtbaar is, werkt mee aan het geheel.
In één oogopslag zie ik alle details.
Kijk, dat gebeurt er nu wanneer ik vorm en kleur met mijn ogen op de keper beschouw.
Er ontstaat zo maar een hele tekst en ik word er heel vrolijk van.


1 reacties

weg

Ik doe even niet meer mee. Hoesten en proesten achter een enorme muur van papieren zakdoeken. Dropjes,keelpastilles en een neusspray. Groetjes allemaal!

0 reacties

versje. 10 oktober '09



lieve gebaren

mis ik zo

die ik kreeg

kan ik wel

bewaren

voor als de

nood het

hoogst is

maar juist dan

is het gemis

zo hol en donker

van binnen sta ik
heus wel op

mijn voeten

alleen jou

zal ik nooit

meer ontmoeten.


1 reacties

schrijfmiddag. 9 oktober '09

Met tien vrouwen zit ik aan het eind van de schrijfmiddag rond de tafel.
In het midden een mandje met voorwerpen waarvan we er allemaal één kiezen.
Ik pak een theezeefje. Het is de bedoeling dat we, al associërend, een verhaaltje schrijven.


Het theezeefje.
Arm ding, oud en zo schoon, dat ik mij afvraag of het ooit gebruikt is.
Oud, ongebruikt en volslagen overbodig. Het zal je leven maar zijn.
Thee zit tegenwoordig in zakjes, platte of piramidevorm. Komt geen zeef meer aan te pas. Of je moet het ongeluk hebben dat het zakje scheurt en de thee van het ene kopje in het andere overgegoten moet worden.


Ineens denk ik aan mijn tante, de oudste zuster van mijn moeder.
Ik ging haar vaak opzoeken, op het Da Costahofje in Amsterdam, vlak bij de Bilderdijkstraat, waar haar jongste zuster woonde.


Thee met een petitfourtje wanneer ze wist dat ik kwam, thee met een kaakje als ik onverwacht even binnen wipte.
In de met schaduw gevulde kamer, er kwam nooit zon, stond in een nis haar eettafel met een stralend theelichtje. Een ouderwetse mooie theepot er boven op. Het lichtje toverde kleine puntjes op de muur.
Omstandig werd de thee geroerd en vervolgens zorgvuldig door het zilveren theezeefje gegoten
Met een vergenoegde glimlach en rode koontjes reikte zij mij dan mijn kopje aan.
"Gezellig dat je er bent".
Zij was tevreden in haar huisje van één kamer, totdat zij een beroerte kreeg en naar een verpleeghuis moest.

Met tien vrouwen rondom een tafel in een te kleine kamer met te kleine ramen. Van buiten zag het er uit als een mooi grachtenpand, dat wel.
Met haar vuisten beukte ze op de tafel wanneer zij niet op een woord kon komen. De verpleging suste meteen.
Dan dacht ik"' laat haar verdomme even uitrazen. Het zal je leven maar zijn'.
In haar tas koesterde zij het zilveren theezeefje.

0 reacties

kadootjestijd. 8 oktober '09




Dit is in de natuur kadootjestijd.
Gisteren was een grijze, zoele en windstille dag. In de ochtend ook nog droog.
Tijd om mijn haagjes te snoeien want ze zien er uit als de rug van een jonge te dikke golden retriever.
Mijn snoeischaar, met oplader liggen in de kast en hij moet eerst
aan het infuus.
Dan maar met wat anders beginnen.
Tot mijn verrassing zie ik de paarse bloemetjes van een kruip geranium tussen het groen.
De hele zomer niets gezien en kijk nu eens. Verrassing. Als de zon even doorbreekt hol ik naar boven om mijn fototoestel te halen. Het groen glanst en verhoogd de intensiteit van het paars.
De snoeischaar is opgeladen en ik ga optimistisch aan de slag. Het zal wel zo gaan als vroeger de kapsels van mijn twee meiden. Altijd een scheve ponny boven hun ogen. De Belgen noemen dat kapsel frou-frou en dat past beter.
Mijn haagje krijgt geen modellijn, maar de te dikke golden retriever is weg. De heg zit trouwens vol leven. In paniek kruipen spinnen de heg uit en vallen op mijn ratelende schaar. Ze hoeven niet kapot, dus telkens stop ik de ratel en tik weer een dikke spin in een ander hegje. De lieveheerbeestjes pak ik met de hand en breng ze ook in veiligheid.
's Middags gaat het regenen en ik kom nat thuis met boodschappen. Alles is nu grijs en nat en het is nog steeds zoel. In de kletsnatte struiken van de voortuin zie ik ineens iets helder paars glanzen. Eén enkele vlasleeuwebek steekt zijn bloeiende are fier omhoog en ik blijf even stil staan bij dit dappere bloempje.
Nu het herfst is komen de vogels weer terug naar hun winterplek.
Een wolk van spreeuwen zwenkt over de tuin, in een boom, om luid kwetterend elkaar te begroeten. Even later gaan ze weer op de vleugels en na nog een bocht, zijn ze weer verdwenen.
In de vlier, tegen de voorruit, zit een kleine koolmees zo driftig naar torretjes te zoeken dat ze niet door heeft dat aan de andere kant van het raam een eng mens staat. Totdat ik ineens nies en een beweging maak. Weg is ze.
Het wachten is nu op de pimpelmezen en de staartmeesjes. Die komen in kleine groepjes maar dan moet het echt koud worden.
Op het dak aan de overkant, op de rand van de dakgoot, maakt een spreeuw zich druk.
Hij is weer terug,mijn gesjeesde blikken dominee, zoals ik hem altijd noem. Het is herfst, kadootjestijd.
Met lekker de tuindeur nog even open.

0 reacties

dribbeltijd. 7 oktober


Ik heb iets met tijd of iets tegen tijd, daar kom ik maar niet achter.
Zelf kom ik altijd liever te vroeg dan te laat op een afspraak. Maar wachten op een ander, op de afgesproken plek, deert mij niet.
Mijn wekker gaat altijd af om acht uur. Een hele enkele keer slaap ik door. Dat lukt alleen maar als ik het nodig heb maar ik voel mij er niet prettig bij, zonde van de tijd. Of van de dag.

Vannacht onrustig geslapen. Ik verstijf terwijl ik slaap en dat brengt meestal pijn met zich mee. Daar reageer ik in mijn slaap op door veel te draaien, wakker te worden, een ommetje om mijn bed te lopen en weer in slaap te vallen. Een hete langdurige douche straalt het ongemak van mij af na zo'n nacht.

Vanmorgen zette ik de wekker uit en draaide mij weer om. Tot half negen want ergens in mijn geheugen roerde zich de boodschap dat het vuilnisdag is en ik niets heb buiten gezet. Als dat is gebeurt begint mijn routine van iedere morgen.

Ik neem de tijd om sinasappels te persen en uitgebreid de krant te lezen.
En dan begint de onrust: half tien en ik moet nog douchen, aankleden, de kat verzorgen. Driekwart Nederland zit al uitgebreid achter zijn bureau, is aan het werk. En ik zit hier maar.

De gedachte dat ik mij niet meer nuttig hoef te maken biedt geen soelaas.
Misschien is die gedachte wel de roede die mij geselt? Hierin spreekt mijn gereformeerde achtergrond zeker een woordje mee.
Er zit niemand op mij te wachten, ik hoef mij niet meer nuttig te maken, behalve zo nu en dan een keertje oppassen. Ik kan mijn dagen gewoon helemaal vullen, of niet, precies zoals ik dat zelf wil.
Daar zit 'm de kneep. Dat vind ik dus niet leuk.

Toen ik weduwe werd vond ik mijzelf veel te jong voor een weduwepensioen, dus ging ik vrijwilligerswerk doen als contributie aan de maatschappij.
Sleurzus in het Diaconessenhuis, ik vond het geweldig. Twee maal in de week liep ik daar patiënten te vervoeren. Contact met anderen, dat is altijd mijn drijfveer.
Toen dat fysiek te zwaar werd heb ik mij verdiept in rouwverwerking en daarin een helpend woord geboden.
Ik heb nu een heel klein plekje in mijn vriendenkring, bij ziekte sta ik klaar.

Verder? Ik wil niet buiten de maatschappij staan en zo voelt het wel. Natuurlijk doe ik dat zelf.
Ik ben mijn eigen beweging, mijn eigen handel en wandel.

Om terug te komen op tijd. Het meeste van mijn tijd ligt achter mij, hoeveel ik voor mij heb, geen idee. Dat weet niemand.Mijn tijd wil ik benutten op mijn eigen manier. Ik ga mijn plezier daarin zoeken.


0 reacties

Integriteit. 4 oktober '09



Inval bij TomTom. Door verschillende instanties waaronder het Openbaar Ministerie, Autoriteit Financiële Markten en de Financial Intelligence Unit. Deze laatste instantie bewaakt de integriteit van het Nederlandse financiële stelsel. Vandaar dat er geen Nederlandse naam voor deze instelling is?
Integriteit. Van de FIU heb ik nog nooit gehoord.Niet bij de berichten over de bonussen, die niet aangepakt worden.
Niet bij de artikelen over de gouden handdruk die meneer zus en me zo heeft gekregen bij vertrek van een noodlijdend bedrijf. Waarna er zo veel ontslagen volgen.

Integriteit. Ik las een artikel van een Amerikaanse journalist die melding maakt van het feit dat in de politiek laster en achterklap gebruikt worden om die politicus in diskrediet te brengen, waarvan de politieke kleur je niet bevalt.

Wat mij opvalt in de Nederlandse politiek is dat partijbelangen voorrang hebben boven landsbelang. Er kan kennelijk niet samengewerkt worden door partijen van verschillende kleur.
Er moet gescoord worden, dat levert zetels op en zetels is macht.

Het kan zijn dat de mensen achter de politiek wel integer zijn, maar politiek in zichzelf? Ik vind van niet.

1 reacties

hamsteren. 3 oktober '09



Ik vul mijn ladenkast met
hapjes voor de winter.
Wanneer het koud en
mistig is en ik niet
mijn huis uit wil.
De poes zit op de deurmat
fixeert de klink met groene ogen
Zij heeft een warme jas
en straks loopt
zij met grote bogen
rond de geurtjes van een
kattenplas.

1 reacties

ergernis.2 oktober '09




Wanneer ik de krant lees of het nieuws beluister, blijft mijn aandacht soms ergens aan haken.
Zonder dat ik het echt goed kan verwoorden. Het is een 'gevoel' dat mij bekruipt.
Bijvoorbeeld misbruik van het woord Tsunami.

Na de Tsunami enige jaren geleden alweer, op nieuwjaarsdag, die grote schade aanrichtte in veel steden, dorpen en families, dook het woord regelmatig op in totaal verkeerde situaties.
Nog niet zo lang geleden op t.v.

Een ambtenaar, werd door een journalist gevraagd naar zijn reactie op.... Ik viel er midden in, weet dus de vraag niet, kan mij zijn antwoord niet meer herinneren. Het enige dat ik weet is dat hij het had over een tsunami van beslissingen... Hij keek er verontwaardigd bij en gesticuleerde breed.
De muren van de ruime hal waarin hij stond, bleven overeind. Zijn voeten waren droog. Er ging niets stuk, er was geen geraas en er waren geen doden. Kortom hij was veilig, maar had het over een tsunami.
Is die man vergeten hoe veel doden er zijn gevallen'destijds. Hoeveel mensen hun kinderen, hoeveel kinderen hun ouders kwijt zijn. Hoe voor velen alles is vernietigd dat hen in leven hield? Hoe hele structuren zijn weg gevaagd en hoe veiligheid uit het bestaan van mensen is verdwenen?
Ik kan een stortvloed van woorden over iemand uitstrooien, maar dat is geen tsunami.

De tsunami van eergisteren voor de kust van Sumatra heeft opnieuw huis gehouden onder dorpen en steden langs de kust. Weer zo veel doden, zo veel ellende.
Laten wij al dat ongeluk niet verkleinen door het woord tsunami te gebruiken alleen maar om veelheid van iets aan te duiden in onze veilige wereld.



2 reacties

alle vier nog één keer op een rijtje. 1oktober '09

Linde drie jaar

Tobias, zes jaar


Mees, vijf jaar




Lieve, acht jaar



Ik snap nu even niet hoe het technisch werkt. Ik krijg de tekst bij de foto's niet zoals het volgens mij klopt. Ik heb eindeloos verwijderd om overnieuw te beginnen, maar ik snap iets niet.
De kinderen staan er op en dat was de bedoeling.
Vormgeven vind ik het belangrijkste, maar het lukt mij niet, het zij zo.

2 reacties

Linde. 1 oktober 2009


Linde, de jongste van het stel. De enige waarvan ik soms denk 'ik ken je niet zo goed'.
Ik heb het altijd een enorm gemis gevonden dat ik nooit op haar gepast heb, als baby.
Bij de anderen ben ik altijd vanaf hun geboorte betrokken geweest. Lieve en Mees bleven in hun huis en één dag in de week kwam ik naar Utrecht. Vijf jaar lang.
Uren zat ik op de grond om te bouwen. Hele landschappen van rode, witte blauwe en groene platte blokjes, uitgestrekt op de vloer. Met bruggetjes en torentjes en er waren altijd verhalen te vertellen aan de hand van...
Tobias is vanaf zijn geboorte bij mij naar binnen geschoven, als een warm worstebroodje. Om acht uur kwam hij en om zes uur 's avonds werd hij weer opgehaald. Boekjes lezen, wel vijf achter elkaar. Dicht tegen mij aan op de bank.
Die jaren waren niet een onverdeeld genoegen. Vaak was ik zo moe dat ik mij er ziek van voelde. Dat nam ik mijzelf dan kwalijk, want waarom zou ik moe zijn.
Weegden die kinderen zo zwaar? Nee, met die kleintjes was niets mis en ik zou het voor geen prijs hebben willen missen.
Lieve, de eerste, die als ik tegen haar praatte, zich op de knietjes omdraaide en met haar handje mijn mond in ging om de woorden te pakken. 'Daar komt het vandaan, dat wil ik ook".
Maar er kwam (nog) niets als ze haar handje dan in haar mond stopte.
Haar broertje Mees, waar ik eeuwig mee voetbalde. Eerst rollen over de grond, later dribbelend op de straat, een kleine Johan, nog steeds voetballen we.
Maar Linde? Niets. Zij werd geboren in de periode dat ik net gehoord had dat er een hartgebrek was. Dat was ook de oorzaak van al die moeheid. Vijf maanden was ze toen ik geopereerd werd.
Maar vanaf het moment dat we wisten dat het mijn hartje was, heeft Rebekka voor kinderopvang gezorgd, dus viel ik buiten de boot. Ze kon mij zo onderzoekend aankijken en ik keek dan terug. 'Wie ben je?'Die sfeer heeft haar kijken.
Maar nu! Ha!! Inhaalmogelijkheden. De oppasmoeder van Linde is zwanger en gaat met verlof.
En oma Athy gaat eindelijk oppassen. Eén dag in de week vanaf november totdat ze vier wordt in februari. Ik verheug mij erop. Plannen heb ik, met kleurboeken en voorleesboeken, met poppen en stapels kleertjes. Kortom, deze kleindochter echt leren kennen en ervan genieten.

1 reacties

afscheid, 28 september







Afscheid van de zomerzon, dat het herfstkleed al beroert. September,maand van herinneringen.
De goede mensen die ik gekend heb en niet meer van deze wereld zijn, zijn bijna allemaal in de zomer en september geboren.
Met de geboorte van mijn eerste kleinkind kwam er weer blijdschap en verwachting . Een juni-roosje.
Met het wegsterven van de lange lichte zomeravonden komt de melancholie, de weemoed
voor al wat niet meer is. Voor even, want de herfst is ook een tijd van kracht, van besef hoe sterk de levensdrift is.
Symbool, de lange herfstdraden die over de tuin heen geslagen worden en het lage zonlicht vangen.
De plannen die gemaakt worden voor herfst- en wintertijd geven nieuw elan aan wat komen gaat. Weer vrienden ontmoeten nu iedereen weer terug is op honk. Voor elkaar koken en samen eten.
De buitenactiviteiten maken plaats voor binnenplezier.
Ik noemde het al eerder, de stapels boeken die wachten. Het schrijfplezier waar ik mij makkelijker aan overgeef dan in de zomer.Kortom, het nieuwe seizoen heeft handvatten genoeg om er iets van te maken.

1 reacties

Athy van Meerkerk: google

Athy van Meerkerk: google
kijken of het nu gemakkelijker gaat, op de juiste plek.

1 reacties

google

heeft het jasje of de formule van mijn blog "vernieuwd". Waarom weet ik niet. Maar ineens kon er geen reactie meer geplaatst worden. Met dank aan mijn Bloggoeroe Valentijn is dit euvel verholpen. Maar, het ziet er anders uit. Ik heb zelf even op Prinsjesdag gereageerd om te ontdekken hoe het nu moet. Bovendien vind ik het jammer dat niemand daar een reactie op heeft, ik vind het wel een leuke tekst. Dus heb ik even zelf een veer in eigen... gestoken en weer verwijderd ook. Want: iedere reactie op een eerdere tekst komt bovenaan te staan. Dus, commentaar op prinsjesdag stond ineens boven herfst. Ja, dat is geen gezicht. Toen was ook het stukje "meer spinnenleed"weg. Dat kan bij mij gewoon gebeuren, hoe? dat is de vraag. Die heb ik terug kunnen plaatsen via bericht bewerken. Voor mijn doen was ik slim. Kortom, reacties zijn weer mogelijk, alleen langs een andere weg. Via LINKS dat onder mijn tekst staat. Aanklikken op NO COMMENT is beter, ontdek ik net, ruim drie uur later. Waar ik heel blij mee ben is met de links, rechts op het blad. Ik hoop dat nieuwsgierigen daar ook eens naar kijken. Ondertussen ben ik niet zo zeer aan het spelen met ontwikkeling. Iemand anders doet dat. Daar schaam ik mij een klein beetje voor. Daarom:
Valentijn, je bent geweldig. Heel veel dank en waardering, Athy

0 reacties

meer spinnenleed

De laatste kleur van de zomer in mijn tuin en de eerste van de herfst.
Iedere namiddag vind ik de grote spin die op mijn gezicht viel terug in een prachtig web. Een web met resten van ingesponnen lijkjes.Precies voor de deur van de kas.
Iedere dag maak ik het stuk, met excuses aan de spin, maar ik moet toch dagelijks de planten daar water geven.

Morgen trouwt mijn buurvrouw Judith en ik ben er bij. Wat ik heel bijzonder vind.
En de dochter van mijn andere buurvrouw is aan het bevallen. De spanning daarbij, het afwachten, het hopen dat alles goed is, deelt zich op over de buurhuizen.

Ik houd mij bezig met de futiliteit van wat ik aan moet morgen.
Ik ben mij te buiten gegaan aan het kleren kopen, iets wat ik zelden doe. Ik kocht een herfstrok met een winterwitte jumper. Nu te warm. Een tuniek van transparante stof en een zwarte broek. Dat laatste ook te warm. Alles wat normaal in de kast hangt, hangt er nu buiten.
Zo bezig zijn met kleren? Ik ken mij zelf niet terug. Het is lang geleden dat ik een feestje heb gehad, dat zal het zijn.
Ik ga er nog een nachtje over slapen.
Morgen weet ik wel weer wat echt belangrijk is.













1 reacties

herfst....



Eindelijk is het mij overkomen. Iedere herfst weet ik het nog net te verhinderen, maar nu.... het zal mij nooit meer gebeuren.

Het ene moment bewonder ik, vanachter een kop koffie, de techniek van draden spannen over de hele breedte van de tuin, om daar vervolgens een web aan op te hangen boven een struik. Het volgend moment loop ik, aan iets héél anders denkend van de achterdeur over mijn tuinpaadje naar de kas, pats, met mijn gezicht vol in een mega groot spinnenweb. Met daarin een hele vette dikke kruisspin.

Ik zag hem net te laat.

Verstijfd van schrik probeer ik geluidloos en bewegingloos mijn paniek te onderdrukken. Ik durf niet te gillen want stel je voor dat het beest in mijn mond valt van schrik, stel je voor dat ik hem doorslik, van schrik. Genoeg, stil!

Het hele web zit vastgekleefd aan mijn gezicht, ik wil niet denken waar die spin is.

Vanuit een ooghoek zie ik een beweging, hij heeft zich op mijn trui laten vallen en rent naar beneden. Nu durf ik weer. Ik geef hem een tik richting struiken waarin hij onder een blad weg kruipt.
Goed zo, spin, kruip maar weg en kom bij van de schrik. Er zit iets op mijn neus, ik zie het. Een ingekapselde vlieg grijs en kleverig, ontbijt van spin. Ik veeg mijn gezicht, dat nu voelt als een masker, schoon en ontdek geen enge dingen meer. De spin is ongedeerd, die weeft straks wel weer een web. Alsjeblieft niet meer midden over mijn tuinpad.

Ik vervolg ook mijn weg. Precies voor de deur van de kas, hangt een groot spinnenweb, zachtjes zwevend op de wind. Middenin zit een grote kruisspin.
Dit is te veel, ik draai mij om. In huis ben ik veilig, alhoewel? Ik zag gisteren een Freddie lopen over de muur. Maar die weeft geen webben.

Een Freddie is een wolfspin, ook wel huismoeder genoemd, die in donkere stoffige hoekjes leeft, binnenshuis. Hij is door mijn toen zevenjarige dochter, Freddie genoemd. Nadat er eentje van deze soort dwars over een net wit geschilderde muur liep.
Toen ik er, sprakeloos, zo'n grote spin had ik nog nooit in mijn huis gezien, naar wees, keek Rebekka op van haar bord en zei : O, dat is Freddie, die woont in de werkkast".

1 reacties

prinsjesdag


Even zien wat ze aan hebben, dat vind ik genoeg. Verder is het toch alleen maar Haagse Bluf. Holle woorden en draaien ter verdediging daarvan.

Maar, terwijl ik naar de show zit te kijken bedenk ik mij dat het, gezien de crisis, de koninklijke familie gesierd zou hebben wanneer ze allemaal in een eenvoudig C & Aatje waren verschenen.

Al die koetsen en die paarden met daaraan vooraf gaand vuurwerkdag op het strand, zullen ook een aardig centje kosten.

En ineens zie ik het. Het hele gezelschap bij motor oom agent achterop. Beatrix wippend op een drempel in de weg, haar benen gekruist en met één hand die struisvogel op haar hoofd vasthoudend. Haar andere arm stevig om de tors van de motorrijder.
Maxima zou lachen en roepen, "nog een keer over die drempel". Sjerpen en wimpels zouden achter al die motoren aanzwieren.De tasjes onder de arm geklemd, rode konen van de opwinding en de frisse lucht, de haren wat verward, zo arriveren ze op het Binnenhof en buiten adem maar met een lach wordt dan de troonrede gelezen.

Wat een verademing.

2 reacties

bewust




Vanmorgen bij het koffie zetten ,werd ik mij zo bewust hoe uitgerust ik ben opgestaan.
Dat is wel eens anders geweest.
In de wetenschapskatern van de Volkskrant las ik ooit dat een depressie die langer duurt dan zes weken, als het ware daarvan een afdruk geeft in de hersenen.
Ik dacht dat dat met chronische moeheid ook wel zo zou zijn. Daar moest ik toch echt niet aan denken. Stel je voor, de rest van mijn leven!
Gelukkig kon er aan mij gesleuteld worden. Maar de argwaan steekt nog steeds zijn kop op bij iedere moeheid na gedane arbeid.
Dat was vanmorgen dus een goed begin van de nieuwe week.
Een goed begin van een nieuw seizoen.
Morgen is er weer Open Podium in de bibliotheek van Nieuwegein. Daar lees ik voor uit eigen werk. Een fragment uit één van mijn langere verhalen.
Zondag beginnen we weer met de Maarssense vrouwenschrijfgroep. Niet als zodanig opgezet, maar er kwam geen man op af. Waarom eigenlijk niet? Nu laten wij het graag zoals het is.
Tijd ook weer om boeken te lezen. Er ligt een stapel op mij te wachten.
Bovenop ligt De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Safón. Ooit in begonnen maar op het verkeerde moment. Dat moet dus over. Daaronder ligt van de zelfde schrijver Het spel van de engel.
Dan volgt van Charles Lewinsky Het lot van de familie Meijer.
Maar ! Eerst van Stieg Larsson het derde deel van de Millennium Trilogie, Gerechtigheid.
Bloedstollend en adem benemend. Daarin kan ik maar een half uur lezen, dan moet ik het weg leggen. Om het een uur later weer op te pakken.
Zoals ik al schreef, het nieuwe seizoen begint goed.

0 reacties

in de ban van.....


Zou heel Nederland nu de brochure "zo houden we grip op griep" in de bus gekregen hebben?

Het is een merkwaardig boekje.
Wat moeten wij doen als we griepklachten (koorts,hoesten,spierpijn) krijgen?

Helemaal niets. Ja, rustig thuis blijven. Wij hoeven niet de dokter te bellen, want het is gewoon griep. Alleen wanneer de klachten (te) lang duren moeten wij onze huisarts waarschuwen.
En al die paniek dan, in de krant, op t.v., de radio?
Ik ken een bejaarde dame die de huisartsenpost belde: Ik heb koorts, en spierpijn, dus griep? De doktersassistente reageerde met, in bed blijven mevouw, verder niets.
Maar ik hoor tot de risicogroep. Ik heb hartklachten, diabetes, ik woon alleen!

Een uur later werd er aangebeld en aan de deurknop hing een zakje met Tamiflu. Sindsdien heeft ze niemand meer gezien. Tot een buurvrouw haar liggend op de grond aantrof en meteen de dokter belde, die zeer boos reageerde omdat mevrouw zelf niet had gebeld.
Waarschijnlijk heeft ze iets anders want na de spierpijn kwam er andere pijn. Maar ja, iedereen heeft de Mexicaanse griep op het netvlies staan.

Wat mij zo boos maakt, is dat wij ons zo gek laten maken door de hype Mexicaanse griep, dat zelfs de huisarts zich niet op de hoogte stelt en een patiënte, waarvan zij de geschiedenis kent, aan haar lot over laat.


1 reacties



En altijd weer, het water
eeuwige omhelzing
van zee en lucht.
Parelmoeren glanzen
de einder voorbij.
Een vlucht steltlopers
en meeuwen gaan op
de wieken, schreeuwend
naar een verre horizon.

Eeuwige golfslag van
leven en dood
spoelt aan tegen de dijk.
Ver weg is er nevelschijn
van neerslag op de
grens van water en land.

0 reacties

storm


Dat was een heerlijk weekje weg. Met ongelooflijk veel storm, felle zonnenuren en ook regen.

Al dertig jaar ga ik regelmatig naar Ameland. Ik vind het daar zo ontzettend mooi. Altijd het geluid van de zee; de hoge luchten waarin de roep van een vogel zo helder klinkt. Enorme wolkenluchten. En wat een storm. Eénmaal van de fiets geblazen en één dag met de bus gegaan. Maar verder, de uitdaging van de fiets en alles op alles zetten om tegen de storm in toch die duintop te halen.
Mijn kinderen zijn er zomers achter elkaar opgegroeid.
Mijn kleinkinderen zijn er geweest. Een schat van herinneringen bij elk duin, elk paard, iedere weg.
Bekende gezichten, weer een jaar ouder geworden, zoals het mijne. Een nieuwe generatie van winkeliers, die ik als kind gekend heb.
Mijn kinderen die met een lach begroet worden, waarna de jongste wordt bewonderd.
"En langs het tuinpad van mijn vader...." In die sfeer kom en ga ik. Ameland....

0 reacties

verschil in denken en handelen?


De vrijlating van Abdel Basset al-Megrahi uit de schotse gevangenis heeft heel duidelijk het verschil bloot gelegd in denken tussen het westen en het midden oosten. Als een held is hij in Libië onthaald. Wij zijn geschokt, lees ik in de krant. Hoezo geschokt? Ja, ik ben geschokt omdat niemand er rekening mee heeft gehouden dat het zo zou gebeuren.

Al die diplomaten die zo hun best doen, al die generaals die jonge levens op het spel zetten om daar ons idee van democratie te vestigen. Ik snap er niets van. Er is een eeuwenoud verschil in denken en handelen tussen west en oost. Niemand die daar naar handelt?

Ik weet nog dat ik in Ghana was met mijn dochters,op familiebezoek bij onze aangetrouwde Ghaneese familie. Wij spraken regelmatig af met één van de zonen: morgen om drie uur? Ja, morgen om drie uur. Hij kwam nooit om drie uur. Nee zeggen geldt daar als onbeleefd, hij kwam wanneer het hem schikte. Wij zaten aan een tafel in een openlucht dancing. Iemand kwam erbij zitten en toen hij even niet keek, nam onze begelijder zijn sigaretten weg. Wij snapten er niks van, pikken van een tafelgenoot? Het was een signaal van wegwezen, wij willen je niet. Dat kon niet hardop gezegd worden. Later werden wij gewaarschuwd dat iemand uit onze flesjes limonade had gedronken. Hetzelfde signaal: wegwezen, wij willen jullie hier niet.

Zo zullen er in Libië en waar dan ook in Arabische landen, tal van onbekende, ongrijpbare verschillen zijn in denken en handelen. Nooit zullen westerlingen, gewapenderwijs iets bereiken dat niet meteen ongedaan zal worden gemaakt als die westerlingen ook weer weg zijn.

Willen wij daar op enigerlei wijze een bijdrage aan wederopbouw kunnen leveren, zullen wij ons tot de vrouwen moeten richten. Organisaties als Unicef, Artsen zonder grenzen, dat zijn onze wapens. Niet het gewapende korte termijn denken, maar de lange adem van geduld.



2 reacties

paling




Ik heb iets met paling, vanaf mijn prilste jeugd.

Het was 1945, juni en ik was nog net geen drie jaar. Mijn vader kwam thuis van zijn werk met een pakje onder zijn arm.
"Je raadt het nooit", zei hij tegen mijn moeder. En samen liepen zij naar de keuken waar mijn vader het pakje op het aanrecht legde. Mij waren ze even compleet vergeten en mijn vier jaar oudere broer was spelen bij een vriendje.
Mijn vader pakte het pakje uit en te voorschijn kwam een bosje gerookte aal. De hongerwinter lag net een half jaar achter hen, mijn moeder zal ongetwijfeld een kreet van verrukking geslagen hebben en mijn aandacht was getrokken. Wat aal was, daar had ik geen flauw idee van, maar het moest lekker zijn, gezien de drukte van mijn ouders. De palingen werdenop dikte naast elkaar gelegd, de allerdikste in het midden. Daarna liepen ze samen de keuken uit, zich verheugend op het avondeten. Jawel, brood met paling.

"Waar is Athy", zei mijn moeder ineens. Ik was onvindbaar
Totdat mijn moeder mijn krulhaar zag dat net boven het aanrecht en het fornuis uitstak. Ik stond daar precies tussenin. Met de dikste paling in twee handen en al een paar forse happen eruit. Mijn gezicht besmeurd met palingvet. Ik schijn in opperste zaligheid naar hen gelachen te hebben en zij lieten mij eten.
"Beter dan steenkool", zei mijn moeder. Want dat jatte ik uit de kolenkit, die winter en stopte dat in mijn mond om toch iets te eten te hebben.
Nog steeds vind ik paling heerlijk. Toen ik gisteren laat thuis kwam vond ik een pakje paling in mijn koelkast. Door mijn buurman daar hoogstpersoonlijk ingelegd.
Naar Harderwijk waren ze geweest na een ander bezoek. In H. hebben zij heerlijk gelunched en voor mij dus twee vette palingen meegebracht.
Met de ene heb ik ontbeten en nummer twee was mijn lunch. De resten spreken voor zichzelf.
Geboren in de Saragossazee, duizenden kilometers gezwommen als glasaaltje en in het IJsselmeer volwassen geworden.