witte wereld
Gisteren was Maarssenbroek op zijn mooist, in mijn ogen en in de middag, bij hevige sneeuwval hield ik het niet meer uit.
Nu kon ik toch niet binnen blijven, hier moest ik toch wel doorheen lopen, hoe vaak in je leven maak je dit mee? Die keren zijn op twee handen te tellen.
Labels:
persoonlijk
een leuke dag
Labels:
kleinkinderen
december
Labels:
persoonlijk
Ramses
Amsterdam huilt en zo hoort het ook. We zullen de komende dagen niet ontkomen aan lofzangen, herinneringen en emotie.
Een ieder die in Amsterdam woonde in de tijd van Ramses Shaffy, heeft een beeld op zijn/haar netvlies, een herinnering in het hart.
Zijn fiets, zo'n Amsterdamse fiets aan het eind van zijn krachten, die dus niemand zou willen stelen, parkeerde hij altijd aan een lantaarnpaal, vóór de schouwburg, met een lullig slotje. Hij was altijd ergens in Amsterdam en je liep hem altijd wel ergens tegen het lijf.
Niet omdat hij zich zo opvallend gedroeg, integendeel. Markant als hij was, zàg je hem gewoon.
Bij de schouwburg, het kleine Leidseplein, de Smoeshaan. Als hij was waar ik was, dan zag ik hem. Punt.
Mijn herinnering: een vooruitloop gebeuren van de uitmarkt. Juni/juli 1973 en ik was hoogzwanger en iedere avond in de stad, want straks zou dat niet meer zo maar kunnen.
In de Brakke Grond in de Nes, later werd dat een vlaams cultureel centrum, zouden op een avond Ramses Shaffy en Liselore Gerritsen optreden.
De laatste was ziek en werd vervangen door Liesbeth List. De stemming in de volle zaal was hoog gespannen en op voorhand al vol verwachtingsvolle tinteling.
Ramses Shaffy was de snaar waarlangs ieders hoop op verandering, op vrijheid en inspiratie vorm kreeg. Hij was bruisend en bracht nieuw leven in de brouwerij.
Liesbeth en Ramses kwamen op, gingen zingen en kregen de slappe lach.Ze hernamen zich, keken elkaar aan en kregen de slappe lach. Dat bleef zo de hele avond.
En iedere keer wanneer duidelijk werd dat zij probeerden niet in lachen uit te barsten, wanneer duidelijk werd dat dat niet zou lukken, begonnen wij, als publiek al te lachen.
Misschien hebben wij twee, drie liederen gehoord, het deerde ons niet.
Het wonderlijke van Ramses was dat hij je het gevoel gaf dat je hem persoonlijk kende, alleen al door naar hem te kijken en te luisteren.
Dat is het gevoel dat ik nog steeds heb en koester.
Labels:
persoonlijk
speelgoeddeskundige
Labels:
persoonlijk
zondag
Een zondag zoals vroeger? Dat is niet meer mogelijk. Maar er hangt een bekende geur in huis die mij onherroepelijk vergane tijden in herinnering brengt,gecombineerd met regen en storm die tegen de ramen slaan.
Toen wij nog met z'n allen in dit huis woonden kwam het vaak voor dat ieder zo zijn eigen bezigheden had. Manlief op zijn studeerkamer; de twee meiden boven met huiswerk,gecombineerd met loslopende cavia's.(Ik heb daarvan nog de knaagplekken in het snoer van mijn stofzuiger). Zelf zat ik dan beneden in mijn atelier op één van de draaischijven, mij bewust van de warmte en creativiteit in mijn wereld. Totdat het een uur of twaalf werd,het zondagse grijs buiten aanklopte en ik besloot dat er een lekkere geur door het huis moest komen.
Tot zover de herinnering.Die wereld is niet meer.
Maar deze zondagmorgen stond ik om 11 uur vlees aan te braden om er verder een stoofpot van te maken met veel rode wijn en alle soorten paddestoelen. Want, de twee meiden, inmiddels volwassen vrouwen, zouden 's avonds komen eten.De begraafplaats van Maarssen gaat geruimd worden en wij moeten overleggen wat wij willen met datgene wat nog in 'ons' graf ligt. We zitten niet op één lijn en dat moet wel.
Dat we gelijk gestemd gaan worden, daar ben ik van overtuigd dus laat ik, in de weer met voedsel, mijn gedachten de vrije loop.
In plaats van de draaischijf heb ik nu op zondagochtend de krant. Alle artikelen waar ik niet aan toe kom door de week.
Josine van Dalsum is overleden en in gedachten zie ik haar door de Leidsestraat lopen, richting schouwburg. Nooit meer, daar kan ik maar niet aan wennen. Er loopt een lege plek door de straten van Amsterdam.
Een krantenartikel over de oorlog: Dagboekverslagen uit de hel. Ik ken de buurt waar Etty Hillesum heeft gewoond. Mijn school stond aan de overkant van die straat. Ik ken haar boeken. Ik ken verhalen van overlevenden en het kwaad hen aangedaan is nog lang de wereld niet uit. Zal dat ook nooit.
Nog een artikel, geschreven door Nazmiye Oral, over Adelheid Roosen en haar film over haar moeder die de ziekte van Alzheimer heeft. Voor mij is Adelheid Roosen een inspirerende vrouw en haar verhaal heeft mij diep ontroerd. Eerlijk, liefdevol en vooral weten wat ze moet doen en hoe, wanneer een gegeven haar boven het hoofd dreigt te groeien.
Er is een tijd geweest dat ik ook mijn eigen rituelen maakte om mijn demonen uit te bannen.
En terwijl ik de braadlappen keer in de stoofpan van mijn moeder, komt er een klein soort vreugde bij mij binnen. Het is goed om van bepaalde mensen te weten dat zij er zijn, geweest zijn en hun sporen uitéén zetten in de wereld.
Deze avond kwamen mijn dochters en ik tot een overeenkomst. Wij houden ons eigen ritueel op onze eigen tijd en op een door ons gekozen plek.
Het graf in Maarssen, hoeft niet meer.
Labels:
persoonlijk
spannende tijden
De tijd van Sinterklaas. Spannend! Wel of niet je schoen mogen neer zetten en hééél vroeg de trap af sluipen om te zien of er wat in zit. Mijn kinderen waren daar erg goed in.
Nu hadden zij het geluk dat hun moeder getrouwd was met die enige echte!
Sinterklaas op lagere scholen in Amsterdam en weer wat later in de stadsschouwburg van Amsterdam. Hij stapte uit een houten klaas in precies dezelfde kleding die op de houten pop was geschilderd. Een fantasieklaas bij het Scapinoballet. Maar er was geen twijfel mogelijk voor al die kleine kinderen in de zaal, midden op het toneel stond Sinterklaas.
Toen onze kinderen op de lagere school zaten, hier in M'broek werd hij daar Sinterklaas. In een costuum, speciaal voor hem gemaakt. Ieder jaar kwam hij op een andere manier naar de school en ieder jaar werd het verhaal, geënt op dat van het vorige jaar, uitgebreid.
Maar de ochtend begon in ons huis en dat was magie.
Om zes uur 's morgens kwamen een paar van zijn studenten,zorgvuldig door hem geselecteerd, naar ons huis. Hij werkte destijds op de Akademie voor expressie door woord en gebaar.
Ik zorgde voor een gedekte tafel met warme broodjes, gekookte eitjes en vers sinasappelsap. Alles natuurlijk zo stil mogelijk. Wat niet hielp. Om zes uur in de morgen kwamen onze kotertjes als muisjes zo stil naar beneden. Dus kookte ik nog een paar eitjes en stak een paar kaarsjes aan. De aankomende Pieten vertrokken naar de zolder, waar de kleren en schimk klaar stonden.Pappa ging naar de badkamer en onder grote belangstelling van zijn dochters toverde hij een Sinterklaasgezicht met borstelige wenkbrauwen. Zijn jaren van toneelspeler kwamen goed te pas.
"Sara, heb jij een paar haarspeldjes voor mij?"
"Ja, pa...sint...pappa".
De metamorfose vond plaats voor hun ogen.
"Pappa, heeft Sinterklaas een horloge om?"
"Nee, natuurlijk niet! Bedankt Sara voor de tip".
En dan, de mijter, de handschoenen en de ring en als laatste de, inderdaad, zeer zware mantel en Sara en Rebekka zeiden beiden vol ontzag "Sinterklaas!!!!!".
Het gebeurde bij het omslaan van de mantel, pure magie.....hun pappa werd Sinterklaas en alleen maar Sinterklaas.
Zo sterk zelfs, dat wanneer hij na afloop van alles ineens in huis was, de jongste steevast riep:
"Pappa, waarom ben je zo laat! Sinterklaas is net weg. Volgend jaar moet je echt vroeger thuis komen".
Magie, ik hoop dat dat nooit verloren gaat.
Wij vieren nog steeds Sinterklaas. Met vijf volwassenen en vier kleine kinderen is de kamer vol en de berg cadeautjes swiept de kleintjes op tot gespannen verwachtingen.
Er is geen Sinterklaas meer. Die ene, die echte, ik heb hem gekend.
Labels:
persoonlijk
gewimperde aardster
Afgelopen zondag was er de vrouwenschrijfgroep.Een middag vol kleine opdrachten, het voorlezen van ter plekke geschreven teksten en het voorlezen van thuis gemaakt werk.
Dit keer waren wij met elf vrouwen. Een volle tafel!
Op het grote bord stond o.a. : gewimperde aardster. Geen idee wat dat was.
Het bleek een paddenstoel te zijn, die vanonder een plastic bord met pompoen omhoog was gekomen.
Ieder van ons heeft n.a.v. de gewimperde aardster een tekst geschreven, in vijftien minuten tijd.
De kracht van kiem is altijd aanwezig in mijn tuin.Het is de kracht van leven,verbazingwekkend.
Zoals uit de donkere aarde onder stenen of andere voorwerpen zaden zijdelings omhoog kunnen komen. Door het asfalt heen en tussen stoeptegels door. De kracht van kiem.
Zo heb ik zelf die kracht ervaren tijdens de geboorte van mijn kinderen. Een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Destijds had ik nog geen tuin. Ik ervoer het als de kracht van eb en vloed.
Nu, werkend in mijn tuin, met mijn handen in de grond en mijn voeten stevig tussen mijn planten, voel ik mij als de vroedvrouw uit oude tijden. In de kring van moeders en dochters, sinds het bestaan van de mensheid, leven ontvangend en doorgevend.
De gewimperde aardster is de bloem van datgene wat wij nooit zien, altijd verborgen in de grond.
Nu hadden wij aan het begin van de middag een engeltjeskaart getrokken met een trefwoord, hoe breng ik nu dit trefwoord in mijn tekst.
Synthese.
De kracht van denken die evenredig is aan de kracht van kiem.
Iemand poneert een these, daar komt een antithese tegenover en vanuit die twee komt de synthese te voorschijn.
Mijn rechterbuurvrouw zegt iets, mijn linker buurvrouw reageert en vanuit die beiden komt mijn stelling, synthese.
Hegel noemt dit in zijn filosofie Empirisch, proefondervinderlijk ervaren.
Daarom heb ik Hegel altijd onthouden en kon ik hem snappen. Het is mij op het lijf geschreven.
Labels:
schrijven
Remco Campert
De afgelopen week las ik een column van Remco Campert, 'over ik'.
Daarin stond een regel die mij trof en die ik verschillende keren gelezen heb.
"Bij een column in een krant weet je niet precies tot wie je je richt. Voor mij is het een vage massa".
Het trof mij. Ik ben aan deze weblog begonnen met de gedachte dat ik een lijntje uitgooide naar de buitenwereld waarvan ik mij vorig jaar zeker buitengesloten voelde.
Mijn ideaal was zo te schrijven dat er reacties van zouden komen en misschien zelfs wel geschreven vraag en antwoord contacten. Héél in het begin leek het daar ook even op.
Ik word gelezen, dat merk ik soms. Maar ik begin te begrijpen dat ik vooral schrijven wil, omdat ik het niet laten kan. Ik schrijf voor een vage massa, nu. Hoe het zich ontwikkelt, dat merk ik wel.
Ik wilde zo graag een goed cijfer. Dank zij de column van Remco Campert kan ik dat nu los laten.
Labels:
schrijven
aanvulling op tekst crucifix
Er is een fout geslopen in mijn tekst over het crucifix. Of beter gezegd, ik heb een essentiële zin weggelaten.
Dan heb ik zo in mijn hoofd zitten wat ik schrijven wil, dat zelfs bij driemaal herlezen mij niet opvalt wat er ontbreekt.
Het Europese Hof heeft ouders die al jaren vechten tegen het crucifix in het klaslokaal, in het gelijk gesteld. Vader, Italiaan en overtuigd atheïst, moeder een Finse, beiden wonend in Italië, hebben nu hun zin. Dat wil zeggen, zij zijn in het gelijk gesteld. De advocaat van de tegenpartij is nu in hoger beroep, dus er gebeurt nog niets. Wel wordt sindsdien de mailbox van de ouders gevuld met haatmail "rot op naar je eigen land en ga tussen je kutrendieren wonen". Onze beschaving is maar een heel dun laagje vernis, dat is niets nieuws.
Tot zover mijn aanvulling op mijn vorige tekst.
Labels:
schrijven
kruisbeeld
Labels:
persoonlijk
herfst of voorjaar
Labels:
natuur
Linde
Labels:
kleinkinderen
ieder vogeltje zingt.......
Labels:
persoonlijk
het gesticht
Labels:
schrijven
herfstvakantie, vervolg
Labels:
Lieve
herfst - vakantie
Labels:
kleinkinderen
67
Labels:
persoonlijk
vorm en kleur
Labels:
persoonlijk
weg
Ik doe even niet meer mee. Hoesten en proesten achter een enorme muur van papieren zakdoeken. Dropjes,keelpastilles en een neusspray. Groetjes allemaal!
Labels:
persoonlijk
versje. 10 oktober '09
Labels:
persoonlijk
schrijfmiddag. 9 oktober '09
Met tien vrouwen zit ik aan het eind van de schrijfmiddag rond de tafel.
In het midden een mandje met voorwerpen waarvan we er allemaal één kiezen.
Ik pak een theezeefje. Het is de bedoeling dat we, al associërend, een verhaaltje schrijven.
Het theezeefje.
Arm ding, oud en zo schoon, dat ik mij afvraag of het ooit gebruikt is.
Oud, ongebruikt en volslagen overbodig. Het zal je leven maar zijn.
Thee zit tegenwoordig in zakjes, platte of piramidevorm. Komt geen zeef meer aan te pas. Of je moet het ongeluk hebben dat het zakje scheurt en de thee van het ene kopje in het andere overgegoten moet worden.
Ineens denk ik aan mijn tante, de oudste zuster van mijn moeder.
Ik ging haar vaak opzoeken, op het Da Costahofje in Amsterdam, vlak bij de Bilderdijkstraat, waar haar jongste zuster woonde.
Thee met een petitfourtje wanneer ze wist dat ik kwam, thee met een kaakje als ik onverwacht even binnen wipte.
In de met schaduw gevulde kamer, er kwam nooit zon, stond in een nis haar eettafel met een stralend theelichtje. Een ouderwetse mooie theepot er boven op. Het lichtje toverde kleine puntjes op de muur.
Omstandig werd de thee geroerd en vervolgens zorgvuldig door het zilveren theezeefje gegoten
Met een vergenoegde glimlach en rode koontjes reikte zij mij dan mijn kopje aan.
"Gezellig dat je er bent".
Zij was tevreden in haar huisje van één kamer, totdat zij een beroerte kreeg en naar een verpleeghuis moest.
Met tien vrouwen rondom een tafel in een te kleine kamer met te kleine ramen. Van buiten zag het er uit als een mooi grachtenpand, dat wel.
Met haar vuisten beukte ze op de tafel wanneer zij niet op een woord kon komen. De verpleging suste meteen.
Dan dacht ik"' laat haar verdomme even uitrazen. Het zal je leven maar zijn'.
In haar tas koesterde zij het zilveren theezeefje.
Labels:
persoonlijk
kadootjestijd. 8 oktober '09
Labels:
natuur
dribbeltijd. 7 oktober
Labels:
persoonlijk
Integriteit. 4 oktober '09
Labels:
persoonlijk
hamsteren. 3 oktober '09
Labels:
persoonlijk
ergernis.2 oktober '09
Labels:
persoonlijk
alle vier nog één keer op een rijtje. 1oktober '09
Lieve, acht jaar
Labels:
kleinkinderen
Linde. 1 oktober 2009
Labels:
kleinkinderen
afscheid, 28 september
Labels:
persoonlijk
Athy van Meerkerk: google
Athy van Meerkerk: google
kijken of het nu gemakkelijker gaat, op de juiste plek.
heeft het jasje of de formule van mijn blog "vernieuwd". Waarom weet ik niet. Maar ineens kon er geen reactie meer geplaatst worden. Met dank aan mijn Bloggoeroe Valentijn is dit euvel verholpen. Maar, het ziet er anders uit. Ik heb zelf even op Prinsjesdag gereageerd om te ontdekken hoe het nu moet. Bovendien vind ik het jammer dat niemand daar een reactie op heeft, ik vind het wel een leuke tekst. Dus heb ik even zelf een veer in eigen... gestoken en weer verwijderd ook. Want: iedere reactie op een eerdere tekst komt bovenaan te staan. Dus, commentaar op prinsjesdag stond ineens boven herfst. Ja, dat is geen gezicht. Toen was ook het stukje "meer spinnenleed"weg. Dat kan bij mij gewoon gebeuren, hoe? dat is de vraag. Die heb ik terug kunnen plaatsen via bericht bewerken. Voor mijn doen was ik slim. Kortom, reacties zijn weer mogelijk, alleen langs een andere weg. Via LINKS dat onder mijn tekst staat. Aanklikken op NO COMMENT is beter, ontdek ik net, ruim drie uur later. Waar ik heel blij mee ben is met de links, rechts op het blad. Ik hoop dat nieuwsgierigen daar ook eens naar kijken. Ondertussen ben ik niet zo zeer aan het spelen met ontwikkeling. Iemand anders doet dat. Daar schaam ik mij een klein beetje voor. Daarom:
Valentijn, je bent geweldig. Heel veel dank en waardering, Athy
Labels:
spelen met de ontwikkeling
meer spinnenleed
De laatste kleur van de zomer in mijn tuin en de eerste van de herfst.
Iedere namiddag vind ik de grote spin die op mijn gezicht viel terug in een prachtig web. Een web met resten van ingesponnen lijkjes.Precies voor de deur van de kas.
Iedere dag maak ik het stuk, met excuses aan de spin, maar ik moet toch dagelijks de planten daar water geven.
Morgen trouwt mijn buurvrouw Judith en ik ben er bij. Wat ik heel bijzonder vind.
En de dochter van mijn andere buurvrouw is aan het bevallen. De spanning daarbij, het afwachten, het hopen dat alles goed is, deelt zich op over de buurhuizen.
Ik houd mij bezig met de futiliteit van wat ik aan moet morgen.
Ik ben mij te buiten gegaan aan het kleren kopen, iets wat ik zelden doe. Ik kocht een herfstrok met een winterwitte jumper. Nu te warm. Een tuniek van transparante stof en een zwarte broek. Dat laatste ook te warm. Alles wat normaal in de kast hangt, hangt er nu buiten.
Zo bezig zijn met kleren? Ik ken mij zelf niet terug. Het is lang geleden dat ik een feestje heb gehad, dat zal het zijn.
Ik ga er nog een nachtje over slapen.
Morgen weet ik wel weer wat echt belangrijk is.
Labels:
persoonlijk
herfst....
Labels:
persoonlijk
prinsjesdag
Labels:
politiek
bewust
Labels:
persoonlijk
in de ban van.....
Labels:
persoonlijk
Labels:
ameland
storm
Labels:
ameland
verschil in denken en handelen?
Labels:
politiek
paling
Labels:
persoonlijk