onze samenleving?
28.02.2011
Zaterdag in de Volkskrant, een interview met psychiater Frank Koerselman over de verwende samenleving.
Ik heb net ruim 12 uur plat gelegen omdat een uit de bocht gevlogen zenuw, mij belette te zitten,staan of lopen.Ik weet wat ik dan moet doen. Een stoel pakken, die naar de trap duwen met mijzelf er achter aan, zien dat ik boven kom, gaan liggen en wachten dat het voorbij is.
Gestolde hysterie zei ik een keer tegen een vriendin, toen ik zo had liggen draaien, de hele nacht, dat ik de volgende dag mijn hoofd niet van mijn kussen kreeg. Alleen als ik mijn handen achter mijn hoofd vouwde kon ik dat omhoog duwen en zo mijn bed uit komen.
Noem het maar gestolde historie, dat is vriendelijker voor jezelf, zei die vriendin. Goed, dit weekend had ik last van gestolde historie. Er is geen psychiater aan te pas gekomen.
De verwende samenleving, waarom word ik toch altijd zo boos? Ik kan niet tegen al dat negatieve gedoe.
Hij heeft ongetwijfeld gelijk want er zijn mensen die vinden dat ze overal recht op hebben.Dat zijn niet mijn vrienden.
Terug naar het interview.In grote kapitalen staat dan ergens op de pagina "al dat twitteren en bloggen:alsof het er iets toe doet wat jij vindt.
Nu voel ik mij aangesproken.Hoezo doet het er niets toe wat ik vind, of mijn buurvrouw of mijn neef, mijn kleinkind, wie dan ook.
Wij doen er allemaal toe, meneer de psychiater. Wist een Geert Wilders dat maar, het CDA en de VVD. Die vinden dat zij alleen er iets toe doen en de rest niet.
U doet er ook toe en dat weet u, anders stond u niet zo uitgebreid in de krant.
Ik moet denken aan de periode dat ik hier kwam wonen.
Deelde ik de ene dag bloemen uit aan alle winkeliers van Oud-Zuid in Amsterdam,dagdag, wij gaan verhuizen, naar de begane grond, met een tuin en buitenspeel mogelijkheden voor Sara van drie, die als baby bij de groenteman werd gewogen in de aardappelschaal, bij de drogist op de trap moest zitten en dan een zakje streepjesdrop kreeg.De volgende dag was ik afgesneden van mijn oude wereld.
De nieuwe wijk was één grote zandbak, overal reden nog werkauto's en het regende dag in dag uit. Geen telefoon, straatverlichting of winkel in de buurt.
Na een paar maanden wist ik dat ik iets moest doen, mensen zien of ik zou ziek worden.
Dus ben ik kursussen gaan geven in mijn huis want er was nergens wat. Handvormen in klei, noemde ik dat. Al die mensen die naar mij toe kwamen, deden er toe, voor mij en wat zo mooi was, in een vrouw-onvriendelijke omgeving, toen, deed ik met mijn atelier er ook toe, voor hen.
Dat is allemaal verleden tijd, mijn kinderen zijn uitgevlogen, hun vader leeft niet meer en ik kreeg de behoefte weer ergens bij te horen.
Ik volgde schrijfkursussen, maak deel uit van een schrijverskring en ik heb een blog. Niet om belangrijk te zijn maar om te delen. Het uitwisselen van gedachten, van schoonheid in woorden uitgedrukt.Ik kan mij zo verheugen in wat ik zie en lees op al die bloggen.Zij doen er toe, ik scherp mij er aan.
Onder een grote foto van bijna een hele pagina van de heer Koerselman, psychiater staat: Zoals je geen recht heb op het leven, zo heb je ook geen recht op de dood.
Maar we gaan allemaal dood, dat is nu net het thema waar ik deze winter mee worstelde.
In één ding moet ik hem gelijk geven. Hij zegt "Er is nu eenmaal tegenslag, daar moet je mee leren omgaan".
Meneer Koerselman ziet het leven meer in de context van plicht dan van recht, zegt hij.
Zelf denk ik, dat je altijd goed moet proberen te zien wat je eigen aandeel is in alles wat aan jou gebeurt.
Wat geweldig. Dank zij deze psychiater weet ik weer dat ik er toe doe,voor mijzelf,voor anderen en dat er veel mensen zijn die er voor mij toe doen.
Ik zet een mooie foto bij deze tekst. Daar heb ik recht op.
Ameland waar ik altijd weer tot mijzelf kom.