6 reacties

afgeleerd?

19.06.2012 Ik zou wel willen zingen, zo tegen de reling geleund, kijkend naar de zee en de zonsondergang. Zingen over het grote van het leven en het onbegrijpelijke. Van mijn begin 'weet'ik niets en van mijn einde...dat ligt nog verborgen in de toekomst.Laat ook maar. Tussen die beiden in is het zeer de moeite waard, nog steeds. Zingen, ik heb wel een paar woorden maar de noten vind ik niet. Ik kan hoog zingen en hard, zuiver zolang ik zeker ben van de wijs.Als kind kon ik dat al. Kerstliedjes, uit volle borst maar dat mocht niet, dat was heiligschennis, zo hard zingen als je kon.Dus leerde ik zachter zingen en zat derhalve altijd tegen de toonhoogte aan. Toen ik een kind was, dacht ik als een kind, gehoorzaamde als een kind totdat mijn eigen ik in opstand kwam, maar zingen? Dat had ik afgeleerd. Nu,tegen mijn reling, wil ik weer zingen over alles wat ik zie en wat ik ervaar in dat zien. Gedragen door het water ervaar ik de grootsheid van het heelal en de reikwijdte tot aan de horizon.De woorden komen vanzelf en ook de tonen voegen zich zoals ik wil, aarzelend, zacht, alleen voor mij. Ik zing de zee toe, de golfslag en de koppen schuim die zachtjes omslaan in hun eigen lied.De verre zon, die bijna onder is maar niet ver weg gaat en met een paar uur weer terug, nieuwe energie zal geven aan alles wat leeft.Mijn woorden gaan over vrede,hier in dit moment aanwezig maar elders in de wereld zo onbereikbaar.Mijn tonen zoeken de eeuwigheid die eens voor iedereen zal zijn. De zon is inmiddels onder en een enkele ster laat zich zien en onderstreept mijn gevoel van wijdsheid en oneindigheid.Mysterieus is inmiddels het licht.Zonder glans maar met zachte kleuren.

6 reacties

eeuwigheid

Met de warme zon op mijn gezicht leun ik tegen de reling van de boot.Enkele meters onder mij ruist het water in een mooie boeggolf. Het beeld is compleet. De hoge blauwe lucht, de verre wazige horizon,gemarkeerd door grijzige wolken, geen land in zicht.Alleen water, waar ik ook kijk en stilte,hoorbaar in de stem van het water. Een stem die elders wordt gehoord en gevreesd. Maar niet hier, niet nu,tenminste. Venster naar de eeuwigheid, zo voelt het. Later, weer thuis zal ik een tien jaar oud notitieboekje vinden dat ik vulde met gedachten en woorden in een tijd dat mijn leven zwaar was.De vader van mijn kinderen zou ik verliezen. In dat boekje schreef ik, toen 'eens word ik opgenomen in het ruisen van de wind',mijn verlangen daarnaar was groot, destijds. Staand aan de reling, luisterend naar het lied van de zee, ervaar ik iets van het zien, voelen, van de eeuwigheid.Een rijke ervaring. Eens word ik opgenomen in het ruisen van de zee, eeuwige golfslag, adem van en in het oneindige.

0 reacties
4 reacties

eindeloze deining

3 juni 2012.

Nu mijn zeebenen zo zachtjes aan weer houten plankjes beginnen te worden, is het tijd mijn blog aan te vullen met mijn reis-beleving, dat inmiddels herinnering is geworden.
De zee, daar ging ik voor. De reis duurde elf dagen en daarvan zouden we vier volle dagen op zee zijn. Inschepen om twee uur in de middag en vertrekken om vier uur. De hele reis hebben wij aangelegd en zijn wij vertrokken op de minuut af.
Natuurlijk moesten wij, mijn schoonzus en ik, die eerste uren het schip volledig verkennen, werd er een redding-oefening gehouden en moesten er nog wat balie-formaliteiten vervuld worden. Maar bij de eerste avondmaaltijd zaten wij op onze plaats met uitzicht op de Noordzee. Een felle korte golfslag met witte schuimkoppen.
Een boot met twee duizend mensen van allerlei nationaliteiten maar, wij gingen voor de zee, de ruimte en rust, daar hadden wij behoefte aan.Al snel vonden wij zulke plaatsen op het schip waar we kregen wat wij wilden, achter ramen van plafond tot grond.Mijlen breed uitzicht, een zonsondergang, te mooi voor woorden en onze eerste nacht op zee. Ik moet bekennen, dat de hectiek van die eerste uren, terugkwam bij het schrijven van deze blog-aflevering.Zoveel dagen niet geschreven,zat ik weer helemaal met mijn handen in het haar , hoe moest het ook alweer.Ben zeker drie kwartier bezig geweest om bij mijn foto's te komen,en dan via mijn dashboard weer terug bij mijn tekst en de gedachte 'hoe moet het ook alweer'niet om te laten slaan in 'ik kan het niet meer'. Het hoort erbij, bij mijn manier van werken en presenteren; het proces van maken dat voor mij nooit gesneden koek zal worden.