afgeleerd?
19.06.2012
Ik zou wel willen zingen, zo tegen de reling geleund, kijkend naar de zee en de zonsondergang.
Zingen over het grote van het leven en het onbegrijpelijke. Van mijn begin 'weet'ik niets en van mijn einde...dat ligt nog verborgen in de toekomst.Laat ook maar.
Tussen die beiden in is het zeer de moeite waard, nog steeds.
Zingen, ik heb wel een paar woorden maar de noten vind ik niet.
Ik kan hoog zingen en hard, zuiver zolang ik zeker ben van de wijs.Als kind kon ik dat al. Kerstliedjes, uit volle borst maar dat mocht niet, dat was heiligschennis, zo hard zingen als je kon.Dus leerde ik zachter zingen en zat derhalve altijd tegen de toonhoogte aan.
Toen ik een kind was, dacht ik als een kind, gehoorzaamde als een kind totdat mijn eigen ik in opstand kwam, maar zingen? Dat had ik afgeleerd.
Nu,tegen mijn reling, wil ik weer zingen over alles wat ik zie en wat ik ervaar in dat zien.
Gedragen door het water ervaar ik de grootsheid van het heelal en de reikwijdte tot aan de horizon.De woorden komen vanzelf en ook de tonen voegen zich zoals ik wil, aarzelend, zacht, alleen voor mij.
Ik zing de zee toe, de golfslag en de koppen schuim die zachtjes omslaan in hun eigen lied.De verre zon, die bijna onder is maar niet ver weg gaat en met een paar uur weer terug, nieuwe energie zal geven aan alles wat leeft.Mijn woorden gaan over vrede,hier in dit moment aanwezig maar elders in de wereld zo onbereikbaar.Mijn tonen zoeken de eeuwigheid die eens voor iedereen zal zijn.
De zon is inmiddels onder en een enkele ster laat zich zien en onderstreept mijn gevoel van wijdsheid en oneindigheid.Mysterieus is inmiddels het licht.Zonder glans maar met zachte kleuren.