2 reacties

speelgoeddeskundige





Wat heerlijk toch dat er tegenwoordig voor iedere vraag een deskundige bestaat.
Dit keer een speelgoeddeskundige, die ouders informeert om te kijken hoe hun kinderen spelen en daar op af te stemmen met speelgoed.
Dat ik daar zo'n dertig jaar geleden zelf niet aan gedacht heb. Het raadplegen van een speelgoedeskundige.
Lawaaispeelgoed was destijds in opmars en mijn kinderen kregen het niet. Een klereherrie vond ik dat.
Wiegenkindjes met ronddraaiende tingeltangels boven hun hoofd. Hoezo overprikkeld.
Als toegewijde moeder wist ik toch zelf wel hoe mijn kind in elkaar stak. Maar ja, had ik toen geweten van een speelgoeddeskundige, dan had ik misschien getwijfeld.

Sara hield van knutselen. Dus was er een verjaarspartijtje met het maken van stokpopjes waarna de kinderen twee aan twee achter een bank werden gezet om een toneelstukje op te voeren, met hun zelfgemaakte popje.
Rebekka gaf te kennen dat zij geen knutselkind was. Dus zetten we een spelletjes speurtocht uit in de wijk, met vaderlief in een zandbak in het park, met brandende toortsen waar als sluitstuk een spannend verhaal werd voorgelezen.
Er kwam geen deskundige aan te pas. Misschien heb ik het helemaal fout gedaan.
In de buurt woont een leuk joch met een vader die van schreeuwen en lawaai houdt. Het kind heeft dan ook een toeter waaruit het 'we are the champions' klinkt, uren lang. Hij overheerst op een kwade dag het hele speelplein met z'n lawaai.
Gelukkig heeft hij een verstandige moeder. 'Is je toeter weg, wat jammer nou! Nee ik zou niet weten waar hij is. Ga maar met wat anders spelen...'. Dat doet het kind dan ook. Zonder dreinen. Ik zei het al, het is een aardig joch.
Maar ja, misschien moeten ze wel naar de speelgoeddeskundige.
Een maakbare wereld, een bemoeizuchtige wereld.
Ik geloof niet dat dat goed is.
Verwennen is niet goed. Verwennen staat gelijk aan verwaarlozen.
Het is beter te constateren dat je een verkeerd stuk speelgoed hebt gekocht om dat de volgende
keer te kunnen voorkomen.

1 reacties

zondag

Een zondag zoals vroeger? Dat is niet meer mogelijk. Maar er hangt een bekende geur in huis die mij onherroepelijk vergane tijden in herinnering brengt,gecombineerd met regen en storm die tegen de ramen slaan.

Toen wij nog met z'n allen in dit huis woonden kwam het vaak voor dat ieder zo zijn eigen bezigheden had. Manlief op zijn studeerkamer; de twee meiden boven met huiswerk,gecombineerd met loslopende cavia's.(Ik heb daarvan nog de knaagplekken in het snoer van mijn stofzuiger). Zelf zat ik dan beneden in mijn atelier op één van de draaischijven, mij bewust van de warmte en creativiteit in mijn wereld. Totdat het een uur of twaalf werd,het zondagse grijs buiten aanklopte en ik besloot dat er een lekkere geur door het huis moest komen.
Tot zover de herinnering.Die wereld is niet meer.

Maar deze zondagmorgen stond ik om 11 uur vlees aan te braden om er verder een stoofpot van te maken met veel rode wijn en alle soorten paddestoelen. Want, de twee meiden, inmiddels volwassen vrouwen, zouden 's avonds komen eten.De begraafplaats van Maarssen gaat geruimd worden en wij moeten overleggen wat wij willen met datgene wat nog in 'ons' graf ligt. We zitten niet op één lijn en dat moet wel.
Dat we gelijk gestemd gaan worden, daar ben ik van overtuigd dus laat ik, in de weer met voedsel, mijn gedachten de vrije loop.

In plaats van de draaischijf heb ik nu op zondagochtend de krant. Alle artikelen waar ik niet aan toe kom door de week.
Josine van Dalsum is overleden en in gedachten zie ik haar door de Leidsestraat lopen, richting schouwburg. Nooit meer, daar kan ik maar niet aan wennen. Er loopt een lege plek door de straten van Amsterdam.

Een krantenartikel over de oorlog: Dagboekverslagen uit de hel. Ik ken de buurt waar Etty Hillesum heeft gewoond. Mijn school stond aan de overkant van die straat. Ik ken haar boeken. Ik ken verhalen van overlevenden en het kwaad hen aangedaan is nog lang de wereld niet uit. Zal dat ook nooit.
Nog een artikel, geschreven door Nazmiye Oral, over Adelheid Roosen en haar film over haar moeder die de ziekte van Alzheimer heeft. Voor mij is Adelheid Roosen een inspirerende vrouw en haar verhaal heeft mij diep ontroerd. Eerlijk, liefdevol en vooral weten wat ze moet doen en hoe, wanneer een gegeven haar boven het hoofd dreigt te groeien.
Er is een tijd geweest dat ik ook mijn eigen rituelen maakte om mijn demonen uit te bannen.
En terwijl ik de braadlappen keer in de stoofpan van mijn moeder, komt er een klein soort vreugde bij mij binnen. Het is goed om van bepaalde mensen te weten dat zij er zijn, geweest zijn en hun sporen uitéén zetten in de wereld.
Deze avond kwamen mijn dochters en ik tot een overeenkomst. Wij houden ons eigen ritueel op onze eigen tijd en op een door ons gekozen plek.
Het graf in Maarssen, hoeft niet meer.

0 reacties

spannende tijden

De tijd van Sinterklaas. Spannend! Wel of niet je schoen mogen neer zetten en hééél vroeg de trap af sluipen om te zien of er wat in zit. Mijn kinderen waren daar erg goed in.
Nu hadden zij het geluk dat hun moeder getrouwd was met die enige echte!
Sinterklaas op lagere scholen in Amsterdam en weer wat later in de stadsschouwburg van Amsterdam. Hij stapte uit een houten klaas in precies dezelfde kleding die op de houten pop was geschilderd. Een fantasieklaas bij het Scapinoballet. Maar er was geen twijfel mogelijk voor al die kleine kinderen in de zaal, midden op het toneel stond Sinterklaas.
Toen onze kinderen op de lagere school zaten, hier in M'broek werd hij daar Sinterklaas. In een costuum, speciaal voor hem gemaakt. Ieder jaar kwam hij op een andere manier naar de school en ieder jaar werd het verhaal, geënt op dat van het vorige jaar, uitgebreid.
Maar de ochtend begon in ons huis en dat was magie.
Om zes uur 's morgens kwamen een paar van zijn studenten,zorgvuldig door hem geselecteerd, naar ons huis. Hij werkte destijds op de Akademie voor expressie door woord en gebaar.
Ik zorgde voor een gedekte tafel met warme broodjes, gekookte eitjes en vers sinasappelsap. Alles natuurlijk zo stil mogelijk. Wat niet hielp. Om zes uur in de morgen kwamen onze kotertjes als muisjes zo stil naar beneden. Dus kookte ik nog een paar eitjes en stak een paar kaarsjes aan. De aankomende Pieten vertrokken naar de zolder, waar de kleren en schimk klaar stonden.Pappa ging naar de badkamer en onder grote belangstelling van zijn dochters toverde hij een Sinterklaasgezicht met borstelige wenkbrauwen. Zijn jaren van toneelspeler kwamen goed te pas.
"Sara, heb jij een paar haarspeldjes voor mij?"
"Ja, pa...sint...pappa".
De metamorfose vond plaats voor hun ogen.
"Pappa, heeft Sinterklaas een horloge om?"
"Nee, natuurlijk niet! Bedankt Sara voor de tip".
En dan, de mijter, de handschoenen en de ring en als laatste de, inderdaad, zeer zware mantel en Sara en Rebekka zeiden beiden vol ontzag "Sinterklaas!!!!!".
Het gebeurde bij het omslaan van de mantel, pure magie.....hun pappa werd Sinterklaas en alleen maar Sinterklaas.
Zo sterk zelfs, dat wanneer hij na afloop van alles ineens in huis was, de jongste steevast riep:
"Pappa, waarom ben je zo laat! Sinterklaas is net weg. Volgend jaar moet je echt vroeger thuis komen".
Magie, ik hoop dat dat nooit verloren gaat.
Wij vieren nog steeds Sinterklaas. Met vijf volwassenen en vier kleine kinderen is de kamer vol en de berg cadeautjes swiept de kleintjes op tot gespannen verwachtingen.
Er is geen Sinterklaas meer. Die ene, die echte, ik heb hem gekend.

0 reacties

gewimperde aardster

Afgelopen zondag was er de vrouwenschrijfgroep.Een middag vol kleine opdrachten, het voorlezen van ter plekke geschreven teksten en het voorlezen van thuis gemaakt werk.
Dit keer waren wij met elf vrouwen. Een volle tafel!
Op het grote bord stond o.a. : gewimperde aardster. Geen idee wat dat was.
Het bleek een paddenstoel te zijn, die vanonder een plastic bord met pompoen omhoog was gekomen.
Ieder van ons heeft n.a.v. de gewimperde aardster een tekst geschreven, in vijftien minuten tijd.

De kracht van kiem is altijd aanwezig in mijn tuin.Het is de kracht van leven,verbazingwekkend.
Zoals uit de donkere aarde onder stenen of andere voorwerpen zaden zijdelings omhoog kunnen komen. Door het asfalt heen en tussen stoeptegels door. De kracht van kiem.
Zo heb ik zelf die kracht ervaren tijdens de geboorte van mijn kinderen. Een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Destijds had ik nog geen tuin. Ik ervoer het als de kracht van eb en vloed.
Nu, werkend in mijn tuin, met mijn handen in de grond en mijn voeten stevig tussen mijn planten, voel ik mij als de vroedvrouw uit oude tijden. In de kring van moeders en dochters, sinds het bestaan van de mensheid, leven ontvangend en doorgevend.
De gewimperde aardster is de bloem van datgene wat wij nooit zien, altijd verborgen in de grond.

Nu hadden wij aan het begin van de middag een engeltjeskaart getrokken met een trefwoord, hoe breng ik nu dit trefwoord in mijn tekst.


Synthese.

De kracht van denken die evenredig is aan de kracht van kiem.
Iemand poneert een these, daar komt een antithese tegenover en vanuit die twee komt de synthese te voorschijn.
Mijn rechterbuurvrouw zegt iets, mijn linker buurvrouw reageert en vanuit die beiden komt mijn stelling, synthese.
Hegel noemt dit in zijn filosofie Empirisch, proefondervinderlijk ervaren.
Daarom heb ik Hegel altijd onthouden en kon ik hem snappen. Het is mij op het lijf geschreven.

0 reacties

Remco Campert

De afgelopen week las ik een column van Remco Campert, 'over ik'.
Daarin stond een regel die mij trof en die ik verschillende keren gelezen heb.
"Bij een column in een krant weet je niet precies tot wie je je richt. Voor mij is het een vage massa".
Het trof mij. Ik ben aan deze weblog begonnen met de gedachte dat ik een lijntje uitgooide naar de buitenwereld waarvan ik mij vorig jaar zeker buitengesloten voelde.
Mijn ideaal was zo te schrijven dat er reacties van zouden komen en misschien zelfs wel geschreven vraag en antwoord contacten. Héél in het begin leek het daar ook even op.
Ik word gelezen, dat merk ik soms. Maar ik begin te begrijpen dat ik vooral schrijven wil, omdat ik het niet laten kan. Ik schrijf voor een vage massa, nu. Hoe het zich ontwikkelt, dat merk ik wel.
Ik wilde zo graag een goed cijfer. Dank zij de column van Remco Campert kan ik dat nu los laten.

0 reacties

aanvulling op tekst crucifix

Er is een fout geslopen in mijn tekst over het crucifix. Of beter gezegd, ik heb een essentiële zin weggelaten.
Dan heb ik zo in mijn hoofd zitten wat ik schrijven wil, dat zelfs bij driemaal herlezen mij niet opvalt wat er ontbreekt.


Het Europese Hof heeft ouders die al jaren vechten tegen het crucifix in het klaslokaal, in het gelijk gesteld. Vader, Italiaan en overtuigd atheïst, moeder een Finse, beiden wonend in Italië, hebben nu hun zin. Dat wil zeggen, zij zijn in het gelijk gesteld. De advocaat van de tegenpartij is nu in hoger beroep, dus er gebeurt nog niets. Wel wordt sindsdien de mailbox van de ouders gevuld met haatmail "rot op naar je eigen land en ga tussen je kutrendieren wonen". Onze beschaving is maar een heel dun laagje vernis, dat is niets nieuws.
Tot zover mijn aanvulling op mijn vorige tekst.

0 reacties

kruisbeeld


In Italië is de crucifix uitgeroepen tot beeld van de Italiaanse identiteit.Dit in reactie op de uitspraak van het Europese Hof van Justitie dat stelt dat religieuze symbolen in een klaslokaal de rechten van ouders schaden.
Héél Italië in rep en roer, uiteraard de kerk van Rome voorop.
Strijden tegen windmolens, denk ik en zonde van de energie. Want, al zouden alle kruisbeelden verwijderd worden uit de scholen, de religeuze lessen zullen dat zeker niet.


Door de strijd tegen het hangende kruis aan de muur, geef je dat zelfde kruis wel erg veel macht.
Een godenzoon liet zich kruisigen om de zonden van zowel de mensen van destijds weg te wissen als van de toekomstige mensen.
Een vergeefse strijd die door de kerken in hun behoefte tot macht volledig is uitgewist.
Want: In zonde zijn we verwekt en geboren en de boodschap van de vergeving van die zonden wordt alleen bewerktstelligd door biecht en boete in de roomse kerk.
De protestanten gooien daar nog een schepje bovenop met het begrip schuld., zonder de verlichting van biecht.
Ik zou tegen die vader en moeder willen zeggen: spaar je energie en ga strijden voor een openbare school. Zoek je medestanders, samen sterk.
Italië is in hoger beroep, zowel links als rechts zijn in deze een eenheid.
Merkwaardig, een boef als Berlusconi kan ongestrafd zijn gang gaan. In eigen land wordt weliswaar gemord maar binnen de EU en de katolieke kerk wordt hem niets in de weg gelegd. Ik denk dat hij een groter gevaar is voor de democratie dan het kruisbeeld. Dat hangt alleen maar aan de muur.
De indoctrinatie van de kerk, dat is een ander verhaal. Als verstandige ouder moet je je kind daar niet aan blootstellen. Strijden voor een openbare school dus.


0 reacties

herfst of voorjaar


In voorjaar of herfst kom je soms hetzelfde tegen.
Een hele dag regen en tegen de avond klaart de lucht ineens op en dan heb je een stralende sterrennacht.
Nu zijn we een stapje verder.
Een regendag, grauwe lucht die open breekt en ineens proef je een vermoeden van winter. In kleur zowel als in het voelen van de wind. Van beiden is de toon anders.
Het blauw is koeler, minder blauw en de wind heeft even die koude toets langs je wangen.
Een glimp van winter. Misschien wel het enige wintergevoel dit jaar, want je weet het nooit.
Zachte, natte grijze dagen, dat zou zomaar kunnen. Of ineens die oostenwind, droge kou en het verlangen naar ijs en sneeuw. Het bekruipt mij ieder jaar, dat verlangen. Ofschoon het mijn leven niet gemakkelijk maakt. Als de straten glad zijn ga ik niet fietsen en lopen is geen optie.
En toch en toch kan ik zo genieten van de dwarrel van vlokken, grote witte, van een ijsbloemenpatroon op mijn kas.
Er kwam een keer sneeuw, onopgemerkt, laat in de avond. Totdat ik de deur op slot ging doen voor de nacht. Sneeuw, een heus dik pak sneeuw. Gauw kleede ik mij weer warm aan en in mijn eentje liep ik 's nachts na middernacht, door de straten van de Fazantenkamp.
Verrukt om de ongerepte witte pracht, met alleen mijn eigen schoenafdrukken. Het kind in mij vergat de voorzichtigheid en gleed lekker uit, proberend een glijbaantje te maken. De ver middelbare vrouw was even verdwenen. De sneeuw ook, de andere ochtend.
Nu is het nog niet zo ver, al ving ik er een glimp van op, voor een paar minuten.
Ook nu is er genieten. Bomen zijn al kaal, behalve de tulpenbomen, die staan in fel bruingeel blad. Daar, waar overijverige buren de bladeren nog niet hebben weggeruimd, ligt het grasveld van de speelplaats vol gele plekken.
Een kleur van licht tegen de donkere lucht.

0 reacties

Linde


Gisteren was de grote dag, dat Linde bij mij kwam. Omdat zij geboren is in de tijd dat duidelijk werd dat ik een stevig hartprobleem had, heb ik nooit op haar gepast. Gisteren is de inhaalslag begonnen.
Achter op de fiets, helemaal uit Harmelen, zat ze in een dikke deken ingepakt. Grote grijns op haar snoetje. Dit kind is het e.e.a. gewend.
Mamma moest meteen door naar haar school in Utrecht en pappa zou haar komen halen tussen vijf en zes uur 's avonds. Een lange dag dus.
De ochtend filmpjes werden bekeken, maar aangezien ze de teletubbies echt onnozel vindt, ging het ding uit. Na twee mandarijntjes kwam oma's uitdaging. Op de fiets naar Bisonspoor, voor boodschappen en... jawel. taartjes eten.
Ik had een stoeltje achterop van alleen een zitje met leuning. Geen tuig, geen banden. Voetjes in mijn fietstas en daar zat ze.
Madam rijdt paard, dus een fiets...? Peanuts!
Taartjes eten, bij de Hema, die oma, die is lekker..of nee, die is lekker, of nee oma, doe toch maar die.
Een drankje uitzoeken. Weet je het zeker, Linde, dat je dat lekker vindt? Ja, ze wist het zeker.
Het flesje mango met nogwat, staat nu verweesd in mijn koelkast totdat het weggegooid zal worden.
Met drie 'kunstwerken'ging ze naar huis. Na het spelen met de pop mocht ik geen foto's meer maken. "Echt niet, hoor oma"vingertje in de lucht. Wat doe je dan als oma, beloofd is beloofd.
Voor haar broer(tje) moest een zakje hartige koekjes mee, want hij vond zichzelf maar zielig, i.p.v. naar oma, naar school.
Dag oma! Tot volgende week, dan kom ik weer!
Gelukkig ging ze met de auto, want die was nog niet weg of het begon te gieten. Dan zou fietsen naar Harmelen niet zo geweldig zijn.

0 reacties

ieder vogeltje zingt.......



Van nature ben ik een associatieve denker en prater.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en ik heb mijzelf leren accepteren zoals ik ben. Met van tijd tot tijd een jaloers gevoel naar diegenen die diep nadenken over alles en mooie en verstandige dingen kunnen zeggen.

Maar nu lever ik het gevecht met mijn nieuwe verhaal. en dat is heel iets anders.Er hangen al weer groene kleefbriefjes aan mijn plank recht voor mijn ogen.
Volgens mij was het Nelleke Noordervliet die tijdens een lezing zei dat het heerlijke van schrijven is, dat je er altijd mee bezig bent.
Of je nu uit het raam staart, op de bank zit, ogenschijnlijk niets doet, je bent bezig met schrijven.
Er kunnen mij mooie volzinnen, prachtige ideeën te binnen schieten als ik eten aan het koken ben, het aanrecht schoon maak, op de wc. zit of onder de douche sta.
Dan moet ik ogenblikkelijk actie ondernemen en op een papiertje zetten wat mij te binnen schiet, anders is het onherroepelijk uit mijn geheugen verdwenen. Het komt ook niet meer terug.
Mijn tafel ligt bezaaid met kassabonnen waarop ik dan de zin, de gedachte krabbel om het later op een groen kleefbriefje te schrijven.

Zo staat er op het laatste briefje: witte poes gaat Amber heten vanwege goudgele ogen. Poesje als troostprijs voor het verlies van het leven uit de volle maatschappij en de overstap naar....
Ander briefje: ze wordt in het ongelijk gesteld wat betreft nachtelijk bezoek....( er is een sleutel van haar huis in omloop en iemand maakte daar gebruik van).
Op het moment dat ik deze regel nu opschrijf, denk ik'ze gaat haar kont tegen de krib gooien'.
Zo ontstaat een verhaal dat in ieder geval kloppen moet op de menselijke schaal.
Buiten regent het maar in het hier en nu achter mijn pc. word ik van dit stukje helemaal vrolijk.