0 reacties

in memoriam


30.9.2010

Merel

Zij vlindert door mijn huis
in nachtelijke uren
de lucht in stukjes brekend
als met vleugeltjes.
Mijn kleinkind dat niet het leven kreeg
waartoe het was verwekt.


a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

donkere wolken


29.9.2010

Gisteren met grote ogen gekeken in het Boymans naar de expositie van van Dongen. Kleurrijk en verhalend van een voorbije tijd die in zijn schilderijen toch zo vertrouwd voelt.
Met even grote ogen kijk ik naar de politiek, waarvan ik zo langzamerhand niets meer snap en mij een nare smaak in mijn mond geeft.
Ik snap niets van Cohen, die zelfs geen moeite heeft gedaan; ik snap niets van al die stemmers op Wilders, behalve dan dat zij niet verder kijken dan hun neus lang is en alles voor zoete koek slikken wat de man zegt.
Verhagen is een griezel, stond er op een bord van een demonstrante, Volkskrant van vandaag, ik kan niet anders dan het er mee eens zijn.
Ik keek gisteren naar de tv.-beelden. Heb maar niet geluisterd naar wat er gezegd werd, gekeken naar lichaamstaal.
Wilders, het straatschoffie, wat heeft die man toch met zijn mond, zit die altijd maar vol spuug? Hij spuugt op iedereen die er niet zo over denkt als hijzelf,dat is duidelijk.
Rutte, die liep als een mannetjesmaker, wat een lichaamstaal. Rechtop, dat zelfgenoegzame trekje om zijn mond en zijn armen, licht gebogen, van zijn lichaam af.
Zo lopen onzekere jonge mannen, die branie willen uitstralen maar dat van nature niet in huis hebben.
Alleen Verhagen was ontspannen, hij heeft zijn doel bereikt en is er vast van overtuigd dat hij zijn opstandige kudde wel achter zich krijgt.
Ik vrees dat hij gelijk heeft, misschien gooit een enkel schaap zijn kont tegen de krib maar de rest van de kudde zal in koor mekkeren wat Verhagen wil.
Arm Nederland.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

nieuw


27.9.2010

Een nieuwe foto op mijn startpagina. Net zoals de vorige, genomen op Ameland door José en ook weer in de buurt van duinen, gelet op de achtergrond.
Ameland heb ik nog steeds op mijn netvlies en dat zal ook nog wel een tijdje zo blijven.
Vroeger zei ik van mijzelf, dat ik altijd daar wil zijn waar ik niet ben. Dat hoort nog steeds bij mij,al is het gevoel milder geworden.
In Maarssenbroek ligt inmiddels 34 jaar geschiedenis. Ik kan mij het zwerfgevoel veroorloven vanuit de veilige haven die mijn huis is. De zeemansgenen van mijn moeders familie zullen wel de oorzaak zijn van dat verlangen.
Destijds was het begrip 'backpacker'nog onbekend.
Gezworven heb ik wel. Gewerkt in een bidonville vlak bij Parijs, Villejuif genaamd. In Romorantin bij een Emmaus van l'Abbé Pierre, in de Champagne tijdens de oogst in een vakantie kinderopvang.
Hoe kom ik nu bij het bovenstaande terecht?
De zin:Vroeger zei ik van mijzelf dat ik altijd daar wil zijn waar ik niet ben.
Die zin bracht mij langs vervlogen paden van het verleden.
Noem het maar een zachtmoedig heimwee, dat past goed bij deze grijze vochtige dag.
Langs dit soort wegen ontstaan ook mijn verhalen.
Ik schrijf een zin die de volgende oproept, die de volgende, enzovoorts.
Soms heb ik het eind van een verhaal in gedachten en weet nog niets over het begin.
Soms gaat het net andersom.
Deze tekst laat een beetje zien hoe dat kan werken.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

tussen hemel en aarde




26.9.2010

De lucht is nu egaal grijs, de atmosfeer is pittig en ruikt naar herfst. Voor sommige mensen riekt het naar rotting, ik ervaar vooral de kracht van ontkiemen. Zonder het vergaan van afgevallen bladeren en plantenresten is er geen mogelijkheid voor zaden tot ontkiemen.
Ik loop door mijn tuin en ontdek een heel kabouterdorp. Ik ben gelukkig wanneer ik paddestoelen zie in mijn tuin. Een teken van verrotting en vruchtbaarheid.
Hun magische betekenis, door mensen bij elkaar geschraapt door de eeuwen heen, floreert in mijn tuin.
Ik voel mij een beetje uitverkoren. De egel die hier woont is nog niet in winterslaap. Ik hoor hem voorzichtig scharrelen in het donker. Ik weet niet of deze paddestoelen voor hem een lekker hapje zijn, wat ik wel weet is dat het diertje altijd weer terug komt naar mijn 55 vierkante meter.
Mezenfamilies komen ook weer dichter bij het huis. Spinnen,torretjes en insecten te over in mijn paradijsje.
Het meeste 'overbodige' groen laat ik in de grond, schuilplaats en voorraadkamer voor al wat daarvan leeft.
Twee nieuwe varens ga ik nu planten.Dan is er nog tijd om goed te wortelen, alvorens zij zich terugtrekken onder de grond om in het voorjaar in de vorm van opgerolde veren weer terug te komen.
Ik hoop van harte dat we nog wat mooie dagen krijgen waarin het licht en de wolkenluchten die speciale kleur hebben van het strijklicht dat bij onze herfst hoort.
Voorjaar en herfst, elkaars tegenpolen en toch zo verwant met elkaar. De winter overwonnen, geeft de lente met gulle hand; de herfst heeft dat mogelijk gemaakt.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

herinnering



25.9.2010

Weergave van een gesprek, ergens in mei.

"Athy, wat zou jij van mij willen hebben, wanneer ik er niet meer ben?"
Mijn vork, waaraan een heerlijk stukje paling hangt, blijft halverwege mijn mond steken.
"Als jij er niet meer bent. Hoe kan ik dat nou weten, dat is toch niet aan mij..., Atie, hoe kan ik dat nou weten?"
"Nou ja, zie je, ik schrijf van iedereen de naam op en dan beschrijf ik het voorwerp dat diegene graag zou willen krijgen, erven, zeg maar".
Atie prikt bedachtzaam ook een stukje paling aan haar vork. We zitten aan haar ronde witte tafel, die gedekt is en waarop oude, mooie schalen staan die ik uit haar kast heb gehaald. Ik bracht vis in allerlei soorten mee voor de lunch en een gestoomde makreel voor een dag later. Ze is gek op makreel en die kan wel even in de koelkast wachten.Zij heeft voor broodjes en witte wijn gezorgd.
"Het kan mij niet zoveel schelen, wat ik van je krijg,weet je, ik hoef niets te krijgen. Maar als jij dat zo wilt regelen,dan het liefst iets dat dagelijks door je handen gaat, dat vind ik wel belangrijk".
Ze knikt bedachtzaam en neemt een slokje witte wijn.
We hebben er niet meer over gepraat, een maand later is ze gestorven. Ik heb haar in het ziekenhuis nog een paar keer kunnen bezoeken.

12 September ben ik van Ameland terug gekomen. Naast de stapels kranten en post staat een kartonnen doos. Hij valt mij niet zo op, totdat ik mij realiseer dat ik geen doos heb meegenomen vanaf mijn eiland.Er zit iets in dat in kranten is gepakt.
Een schitterende groene glazen vaas. De vaas die ik eens,lang geleden, uitbundig heb bewonderd bij de oude Atie.
Het gesprek tijdens onze laatste maaltijd kwam in mijn herinnering.

Lieve Atie, doe ik iets stoms, dan hoor ik jouw schaterlach en dan lijkt het of jouw vaas het licht vangt dat bij die schaterlach hoort.
Ik ben er zo blij mee.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

de zomer voorbij



24.9.2010

Dat is het natuurlijk allang, de zomer voorbij.
Gisteravond kwam er een onweersbui aandrijven. Het was niet koud onder mijn overkapping en ik zag langzaam maar zeker de lichte lucht verdwijnen in een donkergrijze.
Weerlicht was zichtbaar maar ver weg,donder was hoorbaar, als ik er mijn best voor deed. Langzaam maar zeker schoof het al dichterbij.
Met de verlichting uit kon ik het heel goed zien gebeuren. En daar kwam de regen, als een stortbui. Bliksem en donder werden feller en de kat, tot dan toe onder mijn stoel, schoot naar binnen. Grandioos om zo eerste rang te zitten.
Met spijt voor mijn nog bloeiende fluweelroos en de verkleurende bollen van de hortensia.Die houden niet van stortbuien.
Morgen, dacht ik toen ik de tuindeur sloot, morgen ga ik twee varens planten en een witte chinese anemoon, met nog voldoende knoppen om tot november te bloeien.
Maar eerst liep ik, natuurlijk, met mijn gezicht weer vol in een giga spinnenweb.
Het is herfst.

0 reacties

afscheid


20.9.2010

Gisteren afscheid genomen van de vrouwenschrijfclub Maarssen, na vijf jaar.
Met gemengde gevoelens, want, de middagen zijn altijd inspirerend en ofschoon ik niet echt een groepsmens ben, heb ik de groep vrouwen in al hun verscheidenheid zeer gewaardeerd.Voelde mij, op mijn manier, één van hen en dat is een goed gevoel.
Ik ben er mee gestopt omdat het mij niet meer zo goed lukt om over te steken van het verhaal waarin ik verdiept ben voor Gyrinus natator, naar een opdracht voor een ander verhaal.
Mijn verhouding tot mijn schrijven is aan het veranderen, daar werk ik bewust naar toe. Meer tijd reserveren, meer lezen, meer onderzoek naar mogelijkheden.
Vanmiddag mijzelf een kado gedaan, "Schrijvende vrouwen", een kleine literatuurgeschiedenis van de Lage Landen, 1880-2010. Foto's van de betreffende dames zijn in de tekst opgenomen. Ik verheug mij nu al op het lezen van dit boek.
Op de website van Schrijverskring Gyrinus natator, onder het kopje Verhalen, is mijn verhaal 'Eindstation'geplaatst. Ik hoop dat het gelezen wordt en nog meer hoop ik dat er reacties gaan komen. Ik ben een gelukkig mens.

Gyrinus natator staat rechts in de kolom,onder mijn foto.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

nieuw

t
17.9.2010

Ik heb er nog geen goede titel voor maar een nieuwe tekst is af en verschijnt binnenkort op de verhalenpagina van schrijverskring Gyrinus natator.
Voorlopig noem ik het Vervreemding.

'Zijn handen beven licht. Bleke handen met lange vingers, een gouden waas van haartjes op de rug.
Zij beven, niet van te veel drinken of zenuwen, zij beven. Hij weet niet waarom, ze beven gewoon, punt.
Hij is een lange gestalte, wat te mager misschien. Grijs haar, doorschoten met rossig goud en lichte blauwe ogen. Uitgebluste ogen. Hij is uitgeblust. Ooit een knappe verschijning, ietwat vrouwelijk maar een knappe verschijning. Hij werd opgemerkt wanneer hij ergens binnenkwam. Nu kijkt niemand meer. Ja, om hem te ontwijken, om niet naast hem te hoeven zitten. Toch verzorgt hij zich zo goed als hij kan. Hij is niet arm, niet dakloos. Thuisloos, ja, dat mankeert hem, hij is thuisloos'.
-------------
Het geheim van taal. In de eerste twee regels herhaal ik, het beven, het uitgebluste. Zo dubbelop was het kommentaar. Maar dat heb ik heel bewust gedaan.
De herhaling benadrukt het beklemmende. Dat is tenminste mijn bedoeling.
Het lastige van schrijven is, dat al doende er mij een beeld voor ogen komt. Bij de lezer zal dat ook gebeuren, al zal dat niet persé mijn beeld te zijn.

Het is goed om weer bezig te zijn. Deze winter wil ik korte impressies schrijven.Over wat ik zie en hoor en lees, hoewel ik ook nog een paar langere verhalen heb waar ik aan werken wil.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

terug


16.9.2010

Het is duidelijk dat ik weer terug ben van mijn vakantie op Ameland.
Het naar huis gaan was niet het probleem. Dat ik daarvoor van het eiland afmoest, dat viel mij zwaar. Want wie wil er nu niet zijn op zo'n eiland, waar niemand je voor de voeten loopt. Zelfs niet wanneer een bootlading touristen is afgemeerd.Wat is er heerlijker dan zo de ruimte te hebben en zo dicht bij het wonder van de natuur te zijn.
Eenmaal thuis is er het feest van de herkenning. Vooral voor de poes, die eerst niets van mij wil weten en met haar rug demonstratief naar mij toe ging zitten. Na lang vleien van mijn kant kwam ze mauwend naar me toe en nu nog, loopt ze als een hondje achter mij aan, trap op trap af.
Met een koffer vol uitgewaaide en schoon geregende gedachten ben ik teruggekomen om te ontdekken dat oude patronen klaar staan om het roer over te nemen.
Gelukkig heb ik nog veel beelden van hoge luchten op mijn netvlies,voel ik nog hoe het is om tegen windkracht 5 een duintop op de fietsen.Ik heb genoeg ruimte in mij om een frisse start te maken.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

beleving in haiku's


15.9.2010

Een zilte mestgeur
ik snuif het genietend op
tussen schaap en zee.

Fietsend langs de dijk
zien mijn ogen van verre
de herfst-vogelvlucht.

Het gesproken woord
verwaaiend over water
laat stilte horen.


a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

de juiste tijd


14.9.2010

Ze lopen met snelle pasjes, hun snavels diep in zee. Ze trappelen met hun poten en nemen zo krabbetjes en garnaaltjes mee. Ze moeten wel fourageren, want er komt een lange reis. Ze houden niet van kou, ze houden niet van ijs.
Ze weten niet van morgen, of gisteren of vandaag. Ze weten alleen maar dat ze moeten trekken. Hoe ze dat weten is mijn vraag.
Ze oefenen het vliegen, stijgen op en komen weer terug. Dan gaat er een andere groep vogels de lucht in en landen weer vlug.
Dit is niet door ons gemaakt, er komt geen mens aan te pas. Ik sta er bij en kijk er naar en ruik en hoor en zie. Hoe ze elkaar begroeten, hoe ze soms ruzie zoeken en dan is er weer rust.Nog een paar weken, dan stijgen ze op en landen op andere kust.
Ik kan er van genieten, maar voel ook iets van melancholie. De kracht van kiem gaat ondergronds, ik weet het,maar het is iets dat ik niet zie.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

voorbij



13.9.2010

Vergane glorie in de regen,
banken ingepakt
parasols gesloten.
Olijfboompjes staan er zielig bij
schaars in blad, nat
zij horen hier niet thuis.
Ons rest vergane zomerglorie.

Het weer is niet zo slecht geweest. We hebben flinke storm gehad en regen maar ook stralende zon in strakblauwe lucht en opklaringen.
Ameland heeft iedere keer opnieuw het uitdagende: Pak die fiets en gooi jezelf in die storm.Neem die duintoppen met felle tegenwind uit het oosten.
De wadkant had dit jaar onze voorkeur.De ruimte in hoogte en verte. Oer.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl