


08.06.2011
Het getuigt niet van originaliteit om aan een slecht gebit te denken, wanneer mijn blik valt op een ontmantelde boekenkast.Maar op dat moment hing mij nog de grote kans van een tweede kaakellende boven het hoofd. De vergelijking was dus snel gemaakt.
Twee uur later was die dreiging van mijn schouders gehaald, kon ik opgelucht adem halen, de rest in mijn mond zou goed komen en ik pakte de volgende verhuisdoos om vrolijk weer aan het werk te gaan.
Mijn schatjes van dochters hadden bedacht dat voor mijn naderende verjaardag mijn hele kamer maar eens in de nieuwe verf moest worden gezet. De mannen zijn ook ingeschakeld. Het komend weekend gaat dat gebeuren, oma past op de vier kleinkinderen en nu moeten de muren zo leeg en stofvrij mogelijk worden opgeleverd.
Ik heb de afgelopen jaren veel energie aan allerlei zaken gestoken, maar poetsen was daar niet echt bij. Tenminste, poetsen van niet voor de voeten lopende voorwerpen.
Daar wil ik het verder helemaal niet over hebben, mijn boeken inpakken, dat was mijn reis van deze week.
Vijftien grote verhuisdozen zijn vol. Vol met boeken en niet te tillen.
Er zijn veel van deze boeken, die niet terug zullen komen in mijn spiksplinter nieuwe boekenkast, die al wel uitgezocht, maar nog niet gekocht is. Ik heb hem zelfs al op schaal getekend, uitgesneden en er mee geschoven, want hij komt in vallende breedte tegen mijn muur.Breed,smaller, smalst. Berkenhout.
Mijn boeken, veel dus en wat vind ik het moeilijk om van sommige afscheid te nemen.
Nancy Friday, wat heb ik haar gelezen, maar moet ze terug, het is wel verleden tijd. Zo niet Simone de Beauvoir, zij heeft mijn opvoeding afgemaakt, daar waar mijn moeder stopte. Heinrich Böll, achter elkaar gelezen, allemaal, maar ook voorbij, denk ik. Van sommige boeken weet ik het zeker, bij andere zet ik een vraagteken.
Ik ontdek opnieuw mijn droomboeken, de Tarotboeken en kaarten, de esotherische olie-boeken. Die mogen blijven, in de oude boekenkast die mijn vader timmerde, voor en na de oorlog en die niemand wilde hebben toen ze niet mee konden naar het bejaardenhuis.
Destijds werd ik midden in de nacht wakker, greep mijn slapende man bij z'n arm en riep "Hans, de kast van mijn vader, die mag niet eindigen op de stoeprand, wachtend op grof vuil'.
'Ga slapen', bromde mijn man, daar zorgen we morgen meteen voor en zo kwam die kast, die uit een hoog en laag gedeelte bestaat, met een klein bureautje erin verwerkt voor mijn moeder, bij ons in huis.Ik ben de enige levende die nog de geschiedenis van deze boekenkast kan vertellen.
Al mijn keramiekboeken uit de tijd dat ik op de Academie was en thuis lessen gaf, die kunnen niet weg. Tenminste, niet allemaal.
Wanneer je links drukt, krijg je rechts een bobbel.Dat gaat ook zo in een huis waarin geklust gaat worden. Ook op de eerste etage staan een paar boekenkasten, zoals ook op de overloop van de zolder.
De hele bibliotheek van mijn man is nog aanwezig. Allemaal vakliteratuur, waarvan ik hoopte dat onze dochters daarin zouden gaan grasduinen. Verouderd, vinden ze en ze hebben gelijk. De taal van de jaren zeventig,waarin veel ideeën werden geformuleerd is niet meer. In de nieuwe eeuw is een andere gedachtenstroom verwoord in een andere taal.Ook uit deze bibliotheek zullen dus boeken verdwijnen. Om plaats te maken, daar ben ik van overtuigd. Het is goed om te beseffen dat ontwikkeling doorgaat, vernieuwd wordt. Soms de zelfde gedachtes, anders geformuleerd, soms nieuwe begrippen in eigentijdse woorden.
Ik betrap mij er wel eens op, dat ik iets lees en denk, 'jaren vijftig', alleen het taaljasje is 21ste eeuws. Er is veel nieuws onder de zon, dat is waar, maar soms ontdek ik oude begrippen in een eigentijds modieus kleurtje.
De golf die zichzelf vooruit stuwt, wordt geduwd door de achterliggende golf, die wordt geduwd door de achterliggende....
Niets kan worden overgeslagen, niets is voorgoed waardeloos en er zit een element van troost in die gedachte.
Ik ben het verleden, mijn kinderen het heden en mijn kleinkinderen de toekomst, zie daar de loop van de mensheid.