5 reacties

loftrompet





29.06.2011
Soms klus ik zelf, vind ik leuk. Zolang er maar geen electriciteit aan te pas komt en, bij voorkeur in de tuin.
Sta ik boven op een ladder om wat dan ook te doen, dan is vast en zeker mijn waterpas, juiste snoeischaar of -zaag, nog beneden. Een tikje tegen de lijst in dit geval,zou volstaan in mijn optiek.Maar, boren en het stof opvangen zoals op de foto hier boven,is zuivere acrobatiek in mijn ogen.Gelukkig kwamen buurvrouw en jongste spruit ook het werk van man en vader bewonderen.
Het portret dat nu aan de muur hangt, is geschilderd door Peter Wiemers, de vriend die een paar weken terug verongelukte.Twee jaar geleden schilderde hij het aan de hand van een foto,87 jaar oud.Lieve was toen vier jaar en is nu tien.Hij had die foto dus al een paar jaar in zijn bezit.Het is modern geschilderd,pointilistisch hier en daar en helder van kleur. Ze heeft het zelf nog niet gezien en weet niet eens dat ze aan mijn muur hangt.Het portret was voor mij een complete verrassing.Ik had het nog niet gezien, na zijn dood heeft een familielid er voor gezorgd dat het in mijn bezit kwam.Ik heb hem niet kunnen vertellen hoe bllij ik er mee ben. Gelukkig heb ik genoeg werk van hem. Een krijttekening waar ik voor geposeerd heb in 1971, een olieverfpaneel van twee Braziliaans aandoende koppen en dan nu Lieve's portret.
Met boeken ben ik nog steeds aan het slepen, maar het vordert.Maandag ben ik jarig, zondag vier ik dat met het hele span dat komt eten, dan wil ik , zo niet klaar, dan toch 'gezellig'op orde zijn.Zodat het werk van hun handen goed tot zijn recht komt.
Al het schilderwerk van muren,plafond en deuren.
Vanaf 1976 woon ik in dit huis,op een jaar na, mijn halve leven.Hier ligt mijn geschiedenis, de lichtvoetige en de zware verhalen.
Bij elkaar geteld, rijk en gevuld.

6 reacties

op weg





28.06.2011

Ik was nog een kind toen ik ontdekte dat ik jaloers was. Jaloers op mensen die een vak konden uitoefenen, een ambacht, duidelijker gezegd.
Ik zag de stratenmaker bezig en het leek mij geweldig om dat ook te kunnen. Moestuinen met rechte rijen bonen,aardappels, tomaten en daar dan tussen allerlei bloemen, die ook een functie hadden.
Jaloers op de kennis die voor elk ambacht nodig is. Die kennis had ik ook willen hebben.
Het is er nooit van gekomen. Ja, ik kon iets met mensen maar dat was geen ambacht.
Pottenbakker werd ik, keramist en het lesgeven vond ik leuker. Mijn kursussen in eigen huis, groepen van maximaal tien en minimaal zes mensen, die waren geslaagd te noemen.
Dit weekend mocht ik weer toekijken hoe mijn buurman mijn boekenkasten aan de muur bevestigde, hoe hij bedacht wiggen onder de kasten te plaatsen.
Ik heb genoten van zijn vingervlugheid, vingerzekerheid. Alleen in de klei deden mijn vingers wat ik wilde dat zij deden. Met ieder ander gereedschap zaten zij mij in de weg. Naaien? Echt niet. Een lat bevestigen met één hand en met de ander de hamer pakken. Dag rechte lat, hij schoot altijd scheef.Echt onhandig ben ik niet maar mijn vingers....veranderden steevast in onwillige worstjes die of de naald of de draad lieten vallen.
Dan mijn buurman, met zijn ene hand een lat op zijn plek houden, zonder de kleinste verschuiving en onderwijl met zijn andere hand een beschermlaag van tweezijdig kleefband halen en het ook nog recht op de lat brengen.
"Dat is helemaal niet moeilijk, Athy"zei hij terwijl ik mijn bewondering ventileerde.
Mijn kasten staan, muurvast en kaarsrecht. Minder soepel dan een handvol losse planken op steunen. Het wordt mooi, maar wel stijf, voorlopig.Ik wil ook mijn 'rommeltjes' terug in de kast. Foto's, opgedoken scherven voor de kust van Tunesië en wat stenen. Het hoort bij elkaar.
Ik heb niet de aanleg voor het maken van een mooie kaarsrechte moestuin. Maar aanleg om met de weinige vrijheid die een echte kast biedt, toch gezellige rommeltjes te maken, die aanleg heb ik wel. Het kost even tijd. Tijd om er van weg te lopen en bij terugkomst ineens te 'zien' hoe het kan wat ik wil. Daar heb ik nog wel enige dagen voor nodig. Dus, wordt vervolgd.

4 reacties

zwervend


24.06.2011

Net bedacht dat wanneer ik nu niet ga zitten en schrijf, ik het waarschijnlijk nooit meer doe.
Ik zwerf nog steeds tussen twee emoties of twee bewegingen. De afbraak en de opbouw.
Daardoor ben ik niet echt thuis in mijzelf, ofschoon ik wel alles kan rationaliseren.
Aan de ene kant is daar de afbraak: wasmachine, senseo apparaat en printer zijn stuk.
Daar is de opbouw: alles is mooi geschilderd, de kleur die ik uitgezocht heb, rozentuin, is zo mooi boven mijn rode aanrecht. De boekenkasten zijn in elkaar gezet maar nog niet in gebruik. Dit weekend worden de kasten aan de muur bevestigd en dan gaat de inrichting beginnen.De radio heeft nog geen stem want hij staat voorlopig aan de verkeerde kant van de kamer. Totdat de boekekasten vast staan, totdat er een nieuw kastje is waar muziek en tv in en op passen, tussen de kasten in.
De wasmachine is inmiddels gemaakt, door mijn fantastische buurman. Vijftien jaar oud had het goede ding alleen maar nieuwe koolborstels nodig.De monteur, van AEG, die is geweest wist na 10 minuten, dat de kraan kapot was, hij had hem dicht gedraaid.Na opendraaien bleef hij op water wachten, wat niet kwam, zie je wel, de kraan was stuk. Hij had het machien niet aangezet.Daarna kwam er wel water maar hoorde hij een geluid waardoor hij concludeerde dat de electronica kapot was.Ik heb van verdere behandeling afgezien, zijn laatste woorden waren 'mevrouw, die kraan is stuk hoor'. Ik liep met mijn verhaal naar mijn buurman, dronk er een kop koffie, bakje troost, en voordat ik er bedacht op was lag het apparaat uitgespreid over mijn zoldervloer. Twee dagen later werden nieuwe koolborstels gebracht en heb ik,euforisch,een was kunnen draaien.
Tussen alle boeken, die nu overal verspreid in dozen door het huis wachten op hun nieuwe plaats vond ik ineens Exodus van Leon Uris. Ooit gejat van mijn grote broer, ik was toen 14 jaar, heb ik het nooit terug gegeven en nu kan dat niet meer. Maar zittend tussen alle onrust ben ik het weer gaan lezen. Opnieuw heb ik mij heftig opgewonden over de, historische, houding van vooral de Engelsen die zo'n scheve schaats hebben gereden voor en na de tweede wereldoorlog. Ofschoon het land Israël met zijn huidige politiek niet mijn sympathie heeft, hebben de Joden en Palestijnen van de jaren dertig van de vorige eeuw dat wel.Angst en macht, wat een beroerde raadgevers, ik moet daar nog goed over nadenken.Want er is niets nieuws onder de zon.
Nu ik een poging gewaagd heb met dit blog,heb ik het gevoel dat ik terug ben van weggeweest.
Nog even geen koffie en nog even niet printen maar er wordt aan gewerkt.
Ik heb mijn blog weer onder handbereik, de tijd van afbraak is gekeerd,mijn min of meer lethargische energie heeft een impuls gekregen. Er gaat opgebouwd worden, vanaf nu!

8 reacties

ontmanteld




08.06.2011

Het getuigt niet van originaliteit om aan een slecht gebit te denken, wanneer mijn blik valt op een ontmantelde boekenkast.Maar op dat moment hing mij nog de grote kans van een tweede kaakellende boven het hoofd. De vergelijking was dus snel gemaakt.
Twee uur later was die dreiging van mijn schouders gehaald, kon ik opgelucht adem halen, de rest in mijn mond zou goed komen en ik pakte de volgende verhuisdoos om vrolijk weer aan het werk te gaan.

Mijn schatjes van dochters hadden bedacht dat voor mijn naderende verjaardag mijn hele kamer maar eens in de nieuwe verf moest worden gezet. De mannen zijn ook ingeschakeld. Het komend weekend gaat dat gebeuren, oma past op de vier kleinkinderen en nu moeten de muren zo leeg en stofvrij mogelijk worden opgeleverd.
Ik heb de afgelopen jaren veel energie aan allerlei zaken gestoken, maar poetsen was daar niet echt bij. Tenminste, poetsen van niet voor de voeten lopende voorwerpen.
Daar wil ik het verder helemaal niet over hebben, mijn boeken inpakken, dat was mijn reis van deze week.
Vijftien grote verhuisdozen zijn vol. Vol met boeken en niet te tillen.
Er zijn veel van deze boeken, die niet terug zullen komen in mijn spiksplinter nieuwe boekenkast, die al wel uitgezocht, maar nog niet gekocht is. Ik heb hem zelfs al op schaal getekend, uitgesneden en er mee geschoven, want hij komt in vallende breedte tegen mijn muur.Breed,smaller, smalst. Berkenhout.
Mijn boeken, veel dus en wat vind ik het moeilijk om van sommige afscheid te nemen.
Nancy Friday, wat heb ik haar gelezen, maar moet ze terug, het is wel verleden tijd. Zo niet Simone de Beauvoir, zij heeft mijn opvoeding afgemaakt, daar waar mijn moeder stopte. Heinrich Böll, achter elkaar gelezen, allemaal, maar ook voorbij, denk ik. Van sommige boeken weet ik het zeker, bij andere zet ik een vraagteken.
Ik ontdek opnieuw mijn droomboeken, de Tarotboeken en kaarten, de esotherische olie-boeken. Die mogen blijven, in de oude boekenkast die mijn vader timmerde, voor en na de oorlog en die niemand wilde hebben toen ze niet mee konden naar het bejaardenhuis.
Destijds werd ik midden in de nacht wakker, greep mijn slapende man bij z'n arm en riep "Hans, de kast van mijn vader, die mag niet eindigen op de stoeprand, wachtend op grof vuil'.
'Ga slapen', bromde mijn man, daar zorgen we morgen meteen voor en zo kwam die kast, die uit een hoog en laag gedeelte bestaat, met een klein bureautje erin verwerkt voor mijn moeder, bij ons in huis.Ik ben de enige levende die nog de geschiedenis van deze boekenkast kan vertellen.
Al mijn keramiekboeken uit de tijd dat ik op de Academie was en thuis lessen gaf, die kunnen niet weg. Tenminste, niet allemaal.

Wanneer je links drukt, krijg je rechts een bobbel.Dat gaat ook zo in een huis waarin geklust gaat worden. Ook op de eerste etage staan een paar boekenkasten, zoals ook op de overloop van de zolder.
De hele bibliotheek van mijn man is nog aanwezig. Allemaal vakliteratuur, waarvan ik hoopte dat onze dochters daarin zouden gaan grasduinen. Verouderd, vinden ze en ze hebben gelijk. De taal van de jaren zeventig,waarin veel ideeën werden geformuleerd is niet meer. In de nieuwe eeuw is een andere gedachtenstroom verwoord in een andere taal.Ook uit deze bibliotheek zullen dus boeken verdwijnen. Om plaats te maken, daar ben ik van overtuigd. Het is goed om te beseffen dat ontwikkeling doorgaat, vernieuwd wordt. Soms de zelfde gedachtes, anders geformuleerd, soms nieuwe begrippen in eigentijdse woorden.
Ik betrap mij er wel eens op, dat ik iets lees en denk, 'jaren vijftig', alleen het taaljasje is 21ste eeuws. Er is veel nieuws onder de zon, dat is waar, maar soms ontdek ik oude begrippen in een eigentijds modieus kleurtje.
De golf die zichzelf vooruit stuwt, wordt geduwd door de achterliggende golf, die wordt geduwd door de achterliggende....
Niets kan worden overgeslagen, niets is voorgoed waardeloos en er zit een element van troost in die gedachte.
Ik ben het verleden, mijn kinderen het heden en mijn kleinkinderen de toekomst, zie daar de loop van de mensheid.

0 reacties

chocoladeplant en de lijntjes waarlangs mijn....



05.06.2011
....dagelijkse leven zwerft.
Hij bloeit, mijn cosmos atrosanquineus en is natuurlijk weer moeilijk op de foto te krijgen.Ik mis nog steeds mijn spiegelreflex, al ben ik heus wel blij met mijn digitaaltje.
Een tijd geleden kreeg ik veel reacties op mijn verhaal over de chocoladeplant.Daar heb ik veel plezier in gehad en besloot toen, een foto te maken zodra ik een bloem zou zien.Bij deze dus.
Zomertijd, er bloeit wat bloeien moet en sommige planten zijn alweer uitgebloeid.
Deze tijd is niet de tijd van opperste concentratie. In mijn hoofd waait het net zo stevig als door de bomen.Ik begin iets en maak het niet af want iets anders dient zich aan.
Was in het machien wacht gelaten totdat ik het ga ophangen; net heb ik een boekenkast op schaal getekend en los gesneden, zodat ik met de verschillende delen kan gaan schuiven.Volgende week wordt mijn benedenhuis geschilderd en dan komt er eindelijk een fatsoenlijke boekenkast, hoop ik.Eigenlijk wil ik ook nog wat zevenblad verwijderen want ik ben mijn bodembedekkende geranium kwijt en ik weet dat er beeldschone blauwpaarse bloempjes aan zitten.
Tussen de punt achter de laatste zin en het begin van deze, zit een uitstapje.
Vanaf het speellandje achter mijn huis riep iemand mijn naam.Opkijkend zag ik mijn buurjongetje van vier, met een heuse fietshelm op en een echt jongensfietsje onder zijn billen. Hij straalde van oor tot oor.Het was de roep van 'Athy, kom je buitenspelen'en natuurlijk liep ik naar buiten, want er moest iets bewonderd worden en dat gaat niet alleen met zwaaien vanachter een raam.
Gevolgd door een kop koffie met koek bij zijn pappa en mamma.Daar volgt dan weer uit, dat, wanneer ik naar Harmelen ga fietsen om vier uur en het regent stevig, mijn buurvrouw mij wel even met de auto wil brengen.
Zou ik kunnen tekenen, dan zou ik nu een zelfportret maken met allemaal scheerlijnen, komend uit mijn hoofd, vastgezet op de grond, waarlangs allemaal gedachtetjes wapperen, plannetjes,voornemens.... in vrolijke kleuren weliswaar. Maar een bont gewoel waar ik eigenlijk ook wel moe van word.
Eén voornemen heb ik nu afgemaakt, deze tekst. Nu ga ik schuiven met de boekenkastdelen en dat is twee. Een uurtje in de tuin vlooien en dat is drie. In de namiddag naar Harmelen, daar doorstoeien met de kast,vragen opwerpen en eten en weer naar huis fietsen.Dan heb ik toch mijn lijstje afgewerkt.
Zomertijd,lichttijd, uitvliegen en weer terug komen.

2 reacties

La Collina Verde






02.06.2011
In de kantlijn van mijn blog staat een link Italië, vakantiehuis.De site zelf heet La Collina Verde en vertelt genoeg over de doelstelling van de bewoners. Toch wil ik er nog eens op terugkomen.
De afgelopen twee jaar is er stukje bij beetje gewerkt aan het huis en aan de grond rondom.Een moestuin, fruitboompjes, terras met een zonnenscherm, op z'n italiaans.
Het geheel bestaat uit een woonhuis plus een appartement.Gezinnen met kinderen betrekken het woonhuis, vakantiegangers zoals Nine, mijn vriendin en ik, logeren in het appartement.
Rondom Alviano liggen de mooiste oude stadjes, bij voorkeur bovenop de rotsen, zodat de vijand op tijd werd gezien. De stadjes waren vooral versterkingen met stevige muren, in een oorlogszuchtige tijd van voor het ontstaan van Italië, 150 jaar geleden.Het is zo bijzonder om door deze stadjes te lopen en de schatten te zien die eeuwen geleden werden gebouwd, verdedigd en, in de huidige tijd, gebruikt en bewoond.
La Colinne Verde is bedoeld voor gezinnen met zorgkind(eren)opdat ouders vakantie kunnen vieren terwijl de kinderen met Rob en Jitska er op uit trekken.Maar het appartement wordt ook verhuurd aan vakantiegangers die de omgeving met zijn rijke historie willen ontdekken.
Bij de foto's: Bomarzo, het hooggelegen oudste gedeelte. Een straatje, zo smal dat ik beide muren met mijn handen kan aanraken, maar wel drie trappen met uitgesleten treden, die naar een voordeur leiden en soms naar een nog hoger gelegen straatje.
De foto rechts laat een dakenschoonheid zien van het lagere gedeelte van Bomarzo.
Dan, rechts, een paneel van een kerkdeur, er waren geen gegevens om te ontdekken wie deze vrouw, heilige of koningin, voorstelt.
Dan komt de foto van een colline verde met bloeiende brem, uitzicht vanuit de tuin in Alviano. Onderaan een foto van Rob en Jitska met mijzelf.
Het is goed te weten dat La Colline Verde bestaat, een mooie en veilige plek om naar toe te gaan.
Ps. Ten overvloede: wanneer je op b.v. de foto van het trappenstraatje klikt, wordt zichtbaar dat er op de meest onmogelijke plekken planten staan of hangen. Dat is zo Italiaans. Al is er maar het kleinste plekje,er wordt een plant neergezet of een boom in de grond gestopt.Zelfs op de daken.

2 reacties

eerste kroonjaar



01.06.2011

Ons 'juni-roosje' ook wel mijn 'engel'genoemd heeft vandaag haar eerste kroonjaar bereikt. Tien jaren lang heb ik haar nu kunnen volgen in haar ontwikkeling. Van te voren niet geweten dat het volgen van een kleinkind zo adembenemend zou kunnen zijn.
Inmiddels zijn er nog drie bij gekomen en ook van hen kan ik met volle teugen genieten, maar Lieve heeft mij tot oma gemaakt, zij was de eerste.
Dat ze er op bovenstaande foto zo mooi uitziet heeft te maken met haar pappa, die promoveerde.
Van wijken weten, heet zijn boek, In het ondiepe springen: over oude buurten in de netwerksamenleving. De Utrechtse wijk Ondiep staat hierin model.
Zijn dag was een feestje. Op de eerste rij zaten alle kinderen, eigen volk en kinderen van vrienden.Tijdens het officiële gedeelte hebben zij zich keurig gedragen, maar kinderen zijn kinderen en het promotieteam dat ernstig zat te zitten tegenover ons, kon soms een grijns niet onderdrukken, wanneer één van de schatjes ongedurig werd van al dat stilzitten. En dat, verheugde mijn plezier in het geheel.
Geweldig om een schoonzoon in een heel andere rol te zien; een goede spreker die de diverse hoogleraren met humor en kennis van repliek diende.
Zoals dat hoort, met kinderen in het gezelschap, zijn we op de terugtocht langs de Mc.Donalds gegaan, dat hadden ze wel verdiend.
Dat was de promotiedag, nu een verjaardag. Ik ga mij verheugen in de komende reactie
op de kadootjes die ik meebreng. Ook dat is een feestje, met een gepromoveerde kok in de keuken, voorwaar, geen Mc.Donalds.