6 reacties

Lia Dorana; een herinnering

gelijk een vage herinnering.
Met een naam in mijn hoofd word ik wakker. Het is half acht, de zon schijnt en tekent door de jalouzie een patroon van strepen op de muur achter het voeteneind van mijn bed.
Een wijsje zoemt door mijn hoofd. Een lied dat Lia Dorana heeft gezongen in een musical. Ik kan niet op de naam komen. Nu ik al een paar weken aan het grasduinen ben in mijn herinneringen word ik vaker geconfronteerd met flarden verleden tijd waarvan ik wel beelden heb, maar de namen niet te pakken krijg. Frustrerend, dat lied en het zoeken naar de naam zal door mijn hoofd gaan totdat ik het weet. Al duurt het dagen en al doe ik ondertussen duizend andere dingen.
Lia Dorana zingt: Eén rijke bink, één abonné,
                            Niet zo robuust,héél gauw tevree,
                            Och, waar is ie gebleven,
                            Waar moet ik nu van leven.

Er is ook een film geweest: Shirley MacLain, ondersteboven hangend aan een lamp boven een biljarttafel. Zingend: O didoddidop alles staat op zijn kop,
                                  O diddodidop alles draait in galop,
                                  O ik voel mij zo raar,alles draait door elkaar,
                                  Dat komt alleen door jouw lekkere smoel.

De film is erg Amerikaans, ik heb er vreselijk om gelachen en hem zeker twee maal gezien.
Maar hoe heet nu toch die tegenspeler van Shirley MacLaine.
Ik kom er niet uit. Als ik beneden sinasappels sta uit te persen en een ontsnapte pit uit mijn glas probeer te vissen, weet ik het: Jack Lemmon was haar tegenspeelster.
En hoe heet nu die film.

De musical heb ik nooit gezien,een Nederlandse productie met de Belgische Lia Dorana in de hoofdrol.
Hoe ik aan de langspeelplaat gekomen ben weet ik niet. Het was geen nieuwe plaat, ik kreeg hem, te leen? O help, dat weet ik ook niet meer, van wie?
Ik vond de teksten zo romantisch, de stem raakte mij: Als het nacht is in Parijs
                                                                                    de straten leeg en grijs
                                                                                    je weet niet waar je bent
                                                                                    zonder je man, je vent.
                                                                                    Je voelt je lichaam gaat
                                                                                    slechts als een automaat
                                                                                    je weet niet wie je bent
                                                                                    zonder je man, je vent.
Veertien jaar was ik, toen ik voor het eerst met mijn ouders in Parijs ben geweest. In mijn herinnering hield mijn vader mij twee weken lang stevig bij de pols.Ik was nieuwsgierig, leek ouder en jonge mannen keken naar mij, meer dan mijn vader lief was, al had ik daar niet zo'n erg in, hij wel.
Parijs, de stad der zonde, volgens ouders en schoolopvoedkundigen. En wat was ik daar nieuwsgierig naar.
Eén besluit had ik al genomen: Ik wilde alles beleven wat het leven mij te bieden had, zondig of niet, goed of fout.Mijn moeder had mij gewaarschuwd: doe niets waar je later spijt van krijgt en ik besloot ter plekke dat ik alles zou doen en nergens spijt van zou krijgen.
Dit alles overdenkende, weet ik het: Irma la Douce; de film met Shirley Maclain en Jack Lemmon.
De musical was er eerder maar had de zelfde naam, met Lia Dorana. De musical kan ik niet meer zien, de film heb ik genoeg gezien maar zou er een cd bestaan van de teksten?
Mijn herinnering is verre van compleet  maar heeft wel kop en staart gekregen.Ik loop nog dagen te neuriën, denkend hoe ik later in mijn eentje door Parijs zwierf in de periode dat ik in dat bidonville werkte vlak bij Parijs, met alle avonturen van dien.









                                 














                       

5 reacties

Schoenen 1942 /'46

Er was een tijd dat ik een echte schoenenliefhebster was.Hoge hakken, smalle leest. In staat een maandsalaris uit te geven aan een nieuw paar en voor de rest van de maand witte bonen in tomatensaus te eten, met zo nu en dan een zoute haring voor de smaak.
Liefhebster bleef ik, geen koopster meer.
Door werk in een sloppenwijk even buiten Parijs, kreeg ik zicht op een andere kant van het leven. Ik besloot niet meer terug te gaan naar welk kantoor dan ook.
Terug in Amsterdam koos ik voor de geriatrie en ging werken als ziekenverzorgster op Amstelhof, een verpleeghuis.
Hakken voor het uitgaan, zweedse klompen voor het werk. Sinds een gebroken voet en een opstandige teen zijn alle hakken uit den boze.
Maar, tot op de dag van vandaag heb ik een hekel aan stevige, goed gesloten schoenen, die ik weliswaar buitenshuis draag maar thuis zo snel mogelijk uit doe.

Gravend in mijn eigen geschiedenis deed ik een ontdekking en kwam er een herinnering naar boven.

Tijdens mijn eerste levensjaren was alles op de bon. Voedsel, kleding, schoeisel en nog veel meer.
Luxe artikelen, zoals filmrolletjes, sigaretten etc. werden onderling wel geruild. Zo werd de klok, die nu nog in mijn huis het uur slaat, geruild tegen een pakje Miss Blanche. Mijn vader was een stevige roker maar die klok van zijn baas, daar wilde hij wel een pakje sigaretten voor offeren.
Er is maar één babyfoto van mij en er zijn een paar foto's uit mijn peutertijd.
Mijn broer, met mij op schoot. Mijn ogen worden meteen getrokken naar die zware zwarte schoenen. Dan een foto van mij, op de zuidelijke wandelweg, ook daar stevige schoenen aan kleine beentjes.
Mijn moeder was er gelukkig mee. Degelijk schoeisel in een tijd van schaarste. Ze had uren in de rij gestaan, de bonnen in haar hand geklemd, hopend dat als zij aan de beurt was er nog schoenen waren in de juiste maat.
Opmeten van lengte- en breedtemaat, daar werd niet aangedaan. Correctieschoenen, zoals Elephanten of Pinokkio, degelijke schoenen, bestonden nog niet.

op de waranda in Amsterdam-Noord. 1942
De schoenen waren heel, ze pasten en waren een klein beetje op de groei.Dat was goed, dan konden ze lang mee en als ze nu maar zuinig was, kon ze deze bewaren voor de baby.
Ik heb leren lopen in de schoenen van mijn broer.

1944 zuidelijke wandelweg.