12 reacties

Uitstel

Een blog schrijven, dat dringt al een tijdje in mijn hoofd. Maar in dat zelfde hoofd is iets veranderd waar ik niet de vinger op kan leggen. Vaag, misschien niet of toch wel? Mijn schrijven is niet meer zoals het was is mijn gevoel. Al een paar jaar. Is er iets versluierd in mijn hersenen, door de laatste narcose misschien? Of is het gewoon mijn leeftijd. Eens begint toch een soort van stilstand of teruggang. Noem het kwetsbaarheid. Al die vage gevoelens, niet eens zichtbaar voor een buitenwereld, het maakt onzeker. Een blog is zwaarder dan een Facebook-bericht, zo denk ik. Een drempel dus. Ik ga maar mijn bed opmaken, gelukkig is er zo iets als huishouden. Uitstel van..... Schilderen, ook zo iets. Ik zou wel graag weer willen schilderen, alleen pak ik niet mijn verf, mijn penselen. In plaats daarvan zoek ik werk op dat ik niet goed genoeg vind om te bewaren en knip daar stukken uit. Fragmenten van een geheel dat niet voldoet maar als fragment op zich goed genoeg. Uitstel van..... Maar het jeukt, die behoefte om verf te pakken, penselen. Kranten lezen doe ik al mijn hele leven. Je moet je vijand kennen, zei ik altijd dus las ik. Maar ik word er beroerd van. Zoveel ellende overal in de wereld, zoveel oneerlijkheid en vooral zoveel mensen die niet gehoord worden, gezien. Ik ben er van verzadigd. Alleen zolang ik leef maak ik deel uit van de rest, het grote geheel. En ik voel mij schuldig. Kan niet meer werken in een bidonville zoals vroeger, in een nederzetting voor clochards zoals toen. Mijn werkzame leven is voorbij, zei iemand mij laatst. Nu mag je voor jezelf leven en doen waar je zin in hebt. Je hoeft niets meer. Het past mij nog niet. En dan lig ik midden in de nacht wakker en denk ineens: Voor iemand van mijn leeftijd en met mijn geschiedenis ben ik verrekte gezond. En ik tel mijn zegeningen, dat zijn er niet zo weinig. Was dat het signaal dat ik nodig had? Vanmiddag lekker in de tuin gewerkt of beter gezegd de kas. En zit nu een blog te schrijven, niet helemaal tevreden, een beetje moeizaam maar toch. Dus ga ik morgen mijn penselen eens uitzoeken en de verf klaar zetten.

7 reacties

Drang te schilderen

Het begint met een kriebel, ergens in mijn geest: Ik wil blauw, denk ik wanneer ik langs mijn atelier loop en absoluut nog geen plan heb daar naar binnen te gaan. Ik wil blauw, met wit, met lila of violet. Die gedachte blijft, al draai ik een was, maak een bed op of doe een dansje met mijn stofzuiger. Niet omdat eerst het huis aan kant moet, maar omdat ik een drempel opwerp zo hoog als....ja wat en waarom. De gedachte aan kleur blijft sudderen en dan snap ik het: ik ga gewoon de spullen klaar zetten en ga een vlak op een doek aanbrengen en daarin nog meer vlakken. Zo zal ik het organisch opbouwen.
Wanneer ik met die vlakken bezig ben komt een gedachte op de voorgrond, waar ik al vaker over nadenk. Stapelen, wij stapelen en worden gestapeld. Wij stapelen mensen in hokjes met een etiket op hun voorhoofd. Hokjes van middenklasse, elitair, a-sociaal; van geleerd en van dom. Wie buiten een hokje valt, stoppen we in een nieuw.. We stapelen in rijtjeshuizen en we stapelen in hoogbouw, in doorsnee en in opvallend etc. Ik stapel ook, op mijn doek. Er komen open deuren in want ik wil weg kunnen; er komt een stoel in want ik wil rust. Al schilderend komt er ook een gevoel van wanhoop. Wanhoop dat ik niet voor elkaar krijg wat ik wil. Dus loop ik weg en kom weer terug; ga ik voor het slapen gaan nog even kijken en bedenk iets dat ik de volgende ochtend vergeten ben. Het hoort bij mij zoals ik bezig ben. Zoekend op zoveel vlakken en op dit moment met verf. Ik schilder het idee van een trap want ik wil er uit. "Jij hebt altijd licht in je schilderijen" zegt mijn dochter wanneer ze zomaar even langs komt en in mijn schilderruimte naar binnen kijkt. "Dat vind ik zo prettig bij jou". Voorlopig zet ik dit doek tegen de muur, ik kan het altijd weer oppakken, en ik ben niet echt tevreden. Wat ik wilde heb ik te nadrukkelijk geprobeerd te maken, door lijnen aan te brengen. Ik ga een nieuw doek neerzetten, een andere manier van beginnen. Bij dit doek heb ik mijzelf klem gezet i.p.v. vrij gemaakt. Eerst massa op het doek aanbrengen en vandaar uit gaan creëren, de vrijheid zoeken die ik zo graag wil ontmoeten. Mijn weg, mijn manier.