0 reacties

Jihad Watch

30 juli 2010

Bij de mail die ik gisteren aanhaalde was een link gevoegd naar een filmpje op youtube: Pat Condall on Ground Zero mosque "Is it possible to be astonished..".
Ik raad iedereen aan dit filmpje te beluisteren en er over na te denken.
Afgelopen week las ik in de Volkskrant een artikel over de Irakezen die door Nederlandse soldaten zijn opgeleid tot politieagent. Het gevaarlijkste beroep in Irak, door mannen zonder inkomen en/of aanzien. Niet iedere opgeleide agent werkt voor de overheid. Er zijn ook mannen die gaan werken voor een militie of een stamhoofd, als bewaker of beveiliger.Niet iedereen volgt dus de bedoeling van het uitgezette spoor.
Alle veiligheidsdokumenten gelekt naar Wikileak en verder verspreid,brengen zaken aan het licht waaruit blijkt dat de burger nog steeds regelmatig op het verkeerde been wordt gezet.
Er is geen verschil tussen oost en west, Jan met de pet wordt bedrogen. Ik vind het allemaal erg verwarrend.
De Volkskrant van vanmorgen bracht een artikel van Ton de Kok, spinozist.
Hij stelt: Onze enige filosoof, de tweede genertie allochtoon Spinoza, poneerde destijds zijn meest relevante stelling "Elk wezen gehoorzaamd aan de natuurwetten en streeft dus naar de volharding in zijn bestaan".
In gewoon nederlands: wat moet ik doen om te blijven zitten waar ik zit.
Dat doen de Amerikanen,de Arabieren, dat doet dus iedereen.
De belevingswereld van het westen is een totaal andere dan die van het oosten.Niet echt tot elkaar te brengen.
Eén ding weet ik zeker, oorlog brengt geen vrede, hooguit een bewapende patstelling tot de volgende tijdbom ontploft. Het gaat om de macht,dat is duidelijk.
Ik geloof niet dat het in deze wereld ooit anders zal zijn.
Wat is dan goed beschouwd mijn eigen leven een klein iets. En toch, ik weet dat ik er toe doe voor een aantal mensen. Ik weet dat ik voor sommigen een steen verlegd heb in de rivier. Dat troost.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

haatmail

28 juli 2010

Regelmatig krijg ik mail van een goede vriend, wiens mening ik zeer respecteer.
Ik heb eerbied voor zijn helder denken.
Jaren geleden heeft hij mij bijgestaan in de zwartste periode van mijn leven.
Vaak krijg ik mails met gekke foto's en grappen waar ik erg om moet lachen. Soms hele persoonlijke mails, die ik met aandacht lees.
Ook mails waar ik niet zo goed van weet hoe te reageren.
Onlangs las ik in de krant een bericht dat in New York, naast Ground Zero een groot gebouw moet verschijnen waarin een moskee en sociaal-culturele ruimten moeten komen.
Daarover ging ook de laatste mail die ik kreeg.
Een klap in het gezicht van nabestaanden van mensen die zijn omgekomen op 9/11.
Ongetwijfeld zijn er ook moslims omgekomen.
Hebben wij er een godsdienstoorlog van gemaakt, zoals er voordien oorlog werd gevoerd tegen het 'rode gevaar'?
Hoe is destijds de ellende begonnen tussen Palestina en Israël? De Engelsen gingen weg uit Palestina en de moefti wilde niet, dat joden zijn dorpsgenoten lieten delen in hun kennis. Want, kennis is macht en er was maar één persoon met macht, de moefti.
Zo kleinschalig, is het begonnen. En groot werd het door angst en wantrouwen.
Zo werkt de imam die de Koran gebruikt voor eigen macht. Door zijn persoonlijke uitleg te geven voor eigen gewin en zijn eigen gewin vaart wel bij de onwetendheid van zijn onderdanen. Niet voor niets mogen meisjes niet naar school.
Mijn goede vriend Cees de Bruin ziet het gevaar grootschalig en laat niet af te waarschuwen voor het 'barbaarse gevaar'. Hij heeft gelijk.
Is dat het verschil tussen man en vrouw? Ik kan het niet grootschalig zien, dan wordt mijn leven gevoed door angst en dat wil ik niet.
Ik denk dat er gevaar zit in het verspreiden van haat, van welke kant dan ook.
De Amerikanen hebben geen vrede gebracht in Vietnam, die onstond pas nadat ze zich terug getrokken hadden. Toen konden zij een aandeel hebben in de vorm van die vrede.
Hadden zij dat ook maar gedaan nadat zij Sadam hadden gevonden. Hadden zij zich, zoals beloofd, terug getrokken na de val van Sadam, dan hadden zij een sterkere positie gehad in onderhandelingen dan nu.
Politiek is een spel, een twijfelachtig spel en iedereen is tot aan de tanden bewapend.
Het drama 9/11, de Twin Towers, had nooit mogen gebeuren.
Oog om oog en tand om tand is kennelijk van alle 'beschavingen' en van over de hele wereld.
Dat maakt mij bang.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

net als


27 juli 2010

Ik sta voor de spiegel in de badkamer en pak de smalle gouden ketting en ineens treft het mij.
Mijn moeders dochter en net zoals zij, lang geleden, houd ik die ketting vast. Ik buig mijn hoofd, net als zij indertijd en breng mijn handen achter mijn nek.
Voorzichtig duwt mijn ene vinger het slotje open en zoekt het oogje aan de andere kant.
Als het dichtklikt hef ik mijn hoofd op en zie mijn beeld in de spiegel.
Zo heeft mijn moeder jaren gestaan met deze ketting in haar handen en net zo als ik, keek ook zij onderzoekend naar haar spiegelbeeld.Even voelen of de ketting goed vast zit.
Het is een smalle band van platte schakeltjes. In haar tijd hing daar een in gouden draden genestelde parel aan. Die wilde ik, na haar dood, niet hebben.
Te veel hard gekookte ei is daarin opgevangen. Te veel druppels gemorste soep. Te vaak lag de parel op vetvlekken in haar jumper.
Mijn moeder, die nooit vlekken in haar kleren gedoogde, die altijd verzorgd en goed gekleed was.
Nee, die parel wilde ik niet.
Mijn moeder was een bange vrouw. Wat zij vreesde was aftakeling en overgeleverd zijn aan... Het duurde maar een paar jaren.
'Mam, vandaag doe ik jou om' kan ik denken wanneer ik het hoopje goud oppak.
Even kijkt mijn moeder vanuit mijn spiegelbeeld naar mij.
Mijn moeders dochter, nog altijd, ook na al die jaren.

0 reacties

lezen en taal


23 juli 2010

Margriet de Moor: De schilder en het meisje.
Ik heb het gelezen, nee, niet ademloos. Ik heb het regelmatig neergelegd omdat het me te veel werd. Dat zegt wel meer over mij dan over het boek zelf.
Een mooi geschreven verhaal. Omdat ik van af het begin wist dat het niet goed zou aflopen met het meisje, heb ik het als beklemmend ervaren.Geen slecht meisje en toch vermoordt zij iemand.Alleen omdat diegene die haar had moeten opwachten in de haven er niet was, loopt het zoals het loopt. Zoiets simpels kan ook nu, in deze tijd, zorgen voor vervreemding met alle gevolgen van dien.
Verder een goed weergegeven periode in tijd, waardoor oud Amsterdam tot leven komt. Rembrandt loopt door de stad en ik loop naast hem. Een tip van zijn leven is zichtbaar geworden en een tip van het stadsleven van toen. Een eerlijk proces? Ik weet het niet, misschien wel binnen de heersende standen en normen van die tijd.
Het taalverschil was een drempel, de vraagstelling regentesk.Ik denk dat dat laatste het grootste struikelblok is geweest inzake een rechtvaardig proces.
Een boek om te lezen, zeer zeker.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

vakantiepret


16 juli 2010

Zomervakantie, logeertijd.
Twee jongetjes die elkaar nog nooit ontmoet hebben. Allebei uit logeren.
De één nam zijn skateboard mee en zijn crossfiets. Skateboard had pappa 's morgens vroeg afgeleverd, de crossfiets bracht hij zelf van Harmelen naar hier.
De ander werd opgehaald door oom en tante en meegenomen naar hier. Voor het eerst 5 hele dagen logeren. Zijn skateboard had hij niet bij zich.
Beide jongetjes kwamen elkaar tegen en het skateboard was het verbindingselement.

En dan samen naar de skatebaan. Tobias staat al op zo'n ding vanaf zijn vijfde, Daniël heeft wel een board maar geen half-pipe in zijn woonbuurt.
Oma stond erbij en keek ernaar. Tobias kon hele duidelijke aanwijzingen geven, die Daniël meteen oppikte. En als woorden te moeilijk waren deed Toob het even voor waarna Daniël het probeerde. Aanschouwelijk onderwijs.
De geconcentreerdheid waarmee de één uitprobeerde wat was voorgedaan en de aandacht waarmee de ander dan toekeek en soms nog wat zei.Ook even een duwtje geven op het juiste moment.
Ik heb mijn ogen uitgekeken. Hier werd serieus gewerkt.
Skateboarders hebben altijd mijn aandacht. Ik kijk er graag naar. De durf, behendigheid en perfecte balans, geweldig.
Het crossland en de half-pipe en kleinere baan, zo vlak in de buurt,met ook nog een basketnet, wordt goed gebruikt. Kleine jongens, grote jongens, ze hebben er allemaal hun eigen tijd, hun eigen plek.
Soms ga ik even langs het fietspad staan om te kijken.
Maar deze twee van zeven jaar, die elkaar voor het eerst ontmoetten?
Ik vond het ontroerend.
Op de foto: zittend Tobias, werk in uitvoering Daniël.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

KE NAKO


13 juli 2010

Ke nako staat er boven een klein artikel van Willem Vissers, vandaag in de volkskrant. "Het is tijd". In dit geval tijd voor afscheid van Zuid Afrika en de WK.
Afscheid nemen doet altijd pijn,is de volgende kop en dat bracht ineens een soort herfstgevoel bij mij binnen.
Want, afscheid nemen doet inderdaad altijd pijn. Afscheid nemen van mensen, die vinden dat ze een andere kant op moeten gaan. Afscheid nemen van mensen die niet meer leven kunnen. Het begrip 'nooit meer', dat zò bij afscheid hoort, heeft maar een dun korstje op mijn wond.
Afscheid van een vakantieland is een zacht melancholieke pijn, je kunt immers altijd terug.
Maar het besef, met het daar aan vastzittende gevoel, dat een periode definitief voorbij is, geeft een pijn waarvan ik mij ineens realiseer dat het al geruime tijd door mijn leven sijpelt.
Het zal mijn leeftijd wel zijn.Afscheid nemen van weer een fase. Het hoogtepunt van mijn leven definitief voorbij.
Verwacht van mij nu geen kommer en kwel.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

favoriet


12 juli 2010

Vanmiddag betrapte ik mij er op dat ik een kerstwijsje neuriede. Dat doe ik altijd in de zomer en waarom? Geen idee.
Al op Ameland, toen de kinderen nog zo klein waren dat ze bij ons achterop de fiets zaten, kon het ineens klinken: Mam, je zingt een kerstliedje, hardop. Dat kan niet".
"Waarom niet"vroeg ik dan met voorbij gaan aan hun schaamtegevoel. "Het trapt zo lekker weg".
Maar ook buiten Ameland en zonder kinderen, inmiddels dertigers, neurie ik nog kerstliedjes, midden in de zomer.
"Those are a few of my favorite things"van Barbara Streisand, in deze zonovergoten middag.
Dat brengt mij bij mijn favoriete bezigheden van deze zomer.
Fietsen naar de zon toe en dan voelen hoe de hitte mij omhult, droge zondoorstoofde hitte.Heerlijk!
Op mijn terras zitten en de regen horen en zien en dan zelf droog blijven. Wat het extra maakt is dat iedereen de tuindeur dicht doet en binnen zit. Door het geluid van de regen op het dak hoor ik niets anders dan dat en donder en wind. Héél even kan ik mij alleen op een onbewoond eiland wanen, uitkijkend in mijn eigen paradijs.
Piepkleine kikkertjes steken springend mijn terras over en met één oog verbaas ik mij over dat kleine grut, met mijn andere oog houd ik de poes in de gaten want daar moet ze wel van afblijven.
Ook wanneer het droog is en het geluid van spelende en ruzieënde kinderen mijn tuin binnendringt, is het er goed toeven. Stekken van een geurende geranium maken en dan lui achterover leunen en zien hoe een klein spinnetje naar boven klimt langs een, voor mij onzichtbare draad, om de kaneelgeranium (pelargonium ardwick cinnamon) te verbinden met de chocoladeplant (cosmo sanquinium).
's Avonds laat buiten zitten met een boek of tijdschrift en een flinke dot muggenolie, genieten van het feit dat de zomer precies is zoals hij wezen moet.
Dit zijn een paar van mijn favoriete dingen.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

jawel, weer mis!

12 juli 2010

Het ging weer mis, bij mijn voorlaatste tekst. Dacht dat ik mijn foto van de zee weggeklikt had en zette hem dus nog een keer bij mijn tekst. Twee maal de zelfde foto, bleek toen. Als iemand mij kan uitleggen hoe ik alleen een foto verwijder zonder de hele tekst, dan houd ik mij zeer aanbevolen.
Boos was ik op mijzelf, dat ik er niet achter kon komen hoe e.e.a. weer goed te krijgen. Boos ook omdat de logika van de computer nog steeds mijn logica niet is. Hoe hard ik het ook probeer.Mijn tekst wilde ik niet kwijt.
Dus, tweemaal de zee waarin ik zo heerlijk gezwommen heb.
En de eindconclusie? Ik ken een paar truucjes. Gaat het fout dan zit ik met mijn handen in het haar. Met dit weer: lopen de zweetdruppeltjes kriebelend langs mijn gezicht in mijn hals.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

een wit hansopje




9 juli 2010






Wanneer ik uit de douche stap en mijzelf in de spiegel zie, lijkt het of ik gekleed ga in een wit hansopje.

"Ik verbrand nooit", zei ik tegen een verkoopster van Etos.

"Maar morgen ga ik naar Zandvoort en dat is bij dit weer natuurlijk gekkenwerk, dus geef mij toch maar een zonnebrandcrême, of zo".


Het teras van Tijn Akersloot ligt bijna aan het einde van de boulevard, heeft goeie muziek, prettige bediening en een leuke kaart. En de zee voor de deur, natuurlijk.

Een ideale plek om iemands verjaardag te vieren, die dat niet thuis in groot gezelschap wil doen.

Een plek onder de zon, met bewolking van tijd tot tijd dus te heet werd het niet.

Toch maar insmeren. De geur van zonnebrandolie brengt herinneringen mee aan lang vervlogen tijden waarin mijn moeder mij altijd stevig inwreef.


Met mij werden tientallen kindertjes ingesmeerd en de geur hing als een deken boven het strand. Toen ging er nog niemand naar Frankrijk of Portugal of nog verder. Welnee, het strand was één groot kinderparadijs. Kinderleed, soms, wanneer de ooms jouw mooie strandbal de zee intrapten en je hem langzaam zag wegdrijven. Die bal was een verjaardagskadootje en nu was hij kwijt.

"Sorry meid, dat was niet de bedoeling" en een aai over je hoofd was het enige dat je er voor terugkreeg.


Gisteren geen ooms en ballen, wel een jarige vriendin en wij vierden de zomerdag.

Hoe lang het geleden is dat ik in de zee zwom weet ik niet, maar het water lokte onweerstaanbaar.

Zwemmen was er niet bij, er stond een stevige trek waar ik niet tegenop kon. Maar dobberen op de golven, midden in het licht en het zout en de harteklop van de wereld. Ik kreeg er geen genoeg van.


Vanmorgen stapte ik onder de douche vandaan, gekleed in een wit hansopje.






0 reacties

hoezo gewoon, gewoon?


7 juli 2010


Met dit weer is niets gewoon. Een temperatuur waaraan wij niet gewend zijn. Waarvan we wel dromen wanneer het koud en grijs is en het wil maar niet zomeren. Maar waar wij o zo snel onder zuchten.

Ik moet bekennen, dat ik het net zo heerlijk vind als die koude winter die we achter de rug hebben. Het is lastig, bewerkelijk. Het beste is om te schakelen naar een tropisch rooster. Maar wie kan zich dat veroorloven?

Ik wel. Het vergt wel wat. Om zes uur in de morgen opstaan en tot een uur of tien het fysieke werk doen. Poetsen, opruimen en een boodschappenlijst maken. Boodschappen doen, op de fiets, voor 12 uur. In de tuin een schaduwplek opzoeken en daar al het onkruid trekken dat je niet wilt hebben en de waterslang verdekt opstellen en langzaam laten lopen. Voor een paar uur. Na de lunch met een goed boek op bed gaan liggen, zo schaars mogelijk gekleed. Om een uur of drie achter de computer, natuurlijk in een koele kamer, mails beantwoorden, telefoontjes plegen en de agenda bijwerken.
Blijft dit weer aanhouden, dan gaat het mij zeker lukken. De slapeloosheid speelt mij parten, zes uur op, dan slaap ik net, dat lukt nu (nog)niet.
Wie weet, houden wij dit weer tot september. In dat geval kom ik er hier op terug.
De tuinslang, dat is wel gelukt. Die ga ik nu dicht draaien en dan nog wat vlooien tussen het zevenblad. Dat tropenrooster komt er aan als we tijd van leven hebben.

0 reacties

gewoon, gewoon!






6 juli 2010






De terrasoverkapping is klaar, tot en met de electriciteit. De laatste tegels moeten nog gelegd, dat komt wel. Het resultaat is geweldig. 's Avonds de lichtjes aan geeft bepaald een romantische sfeer aan mijn terras. De inrichting moet nu langzaam groeien, pas wanneer de laatste tegel ook goed ligt.
Toen ik vannacht na een paar uur draaien en woelen naar beneden ging, ben ik buiten gaan zitten.
Alleen het geruis van de A2 op de achtergrond en een vroege vogel op de voorgrond. Boven de daken aan de overkant een roze streep naderende ochtendzon. Het was 4 uur en lekker fris.
Ik liet mijn ogen over mijn tuin gaan en zag wat er nu allemaal gedaan moet worden. De frambozen met lange tentakels en ze zijn niet eens van mij. De brandnetel bloeit en heeft zich gemengd met de japanse anemoon. Een klein bosje brandnetel mag altijd in mijn tuin staan, sinds ik gelezen heb dat er één soort nachtuiltje is dat alleen leeft van bloeiende brandnetel.
Maar tussen mijn anemonen, nou nee!
Ik maakte een voorlopig lijstje 'te doen'dingen, want nu alles gedaan is kan ik immers weer gewoon, gewoon doen.
Mijn ,geslaagde, verjaardag gedaan, overkapping klaar, ik kan weer over tot de orde van de dag.
Met dit heerlijke weer is dat vooral tuin,tuin en nog eens tuin.
Strijken en poetsen komen wel wanneer het regent.
Alhoewel, één stortbui heb ik zittend onder dat riante afdak meegemaakt en ik vond het geweldig. Het hoosde, ik zat droog, buiten en hoorde hoe het water van het dak gleed, de goot in. Vanuit die goot ging het door de regenpijp de ton in. Met een zeer bevredigend gorgelend geluid. Een geluid uit mijn kindertijd.
Poetsen en strijken? Ik wacht wel tot het 20 graden vriest.
Op de rechterfoto de man die het allemaal gemaakt heeft. Zonder deze buurman was het er niet van gekomen. De andere foto's spreken voor zichzelf. De buurman wil ik graag in het zonnetje zetten.

0 reacties

de laatste loodjes




1 juli 2010




Geweldig toch, eindelijk zomer!


Mijn terrasoverkapping staat en het is 's avonds heerlijk toeven bij wat lichtjes. Alles stil, iedereen slaapt behalve een overvliegende vogel wiens roep aantoond hoe ruim het boven ons hoofd is.
Er is nog geen electriciteit omdat één van de twee travo's stuk is en wij op een nieuwe wachten. Het terras ligt ook nog open want mijn zo hard werkende buurman is door zijn rug gegaan. Maar de helft van het terras is zandvrij en er staan twee stoelen met geruite kussens, één voor de kat en één voor mij. Verder is er een heftige interactie tussen naamloze muggen en mij. Maar daar is Deet, voldoende afdoende en daar zijn de vetpotjes met citronellageur, die wel licht geven maar de muggen niet tegenhouden.
Ik kan niet wachten tot......en ik kan ook niet wachten tot er een regenbui valt. Want dan weet ik hoe het is droog onder mijn dak te zitten en het lawaai te horen van een stortbui.