0 reacties

tegenspel

31.10.2010

Er zijn krachten bezig op mijn blogspot die ik niet in de hand heb.
Mijn vorige tekst 'wee je gebeente'heb ik drie maal herschreven en wat ik krijg is de eerste versie. Misschien is het de geest van Halloween die bezit heeft genomen van mijn pc.Ik snap niet waarom het nu aldoor fout gaat.
In rode letters staat er dat er niet automatisch kan worden opgeslagen. Dan maar handmatig, ctrl+S.
Wilt u deze pagina sluiten, er is niets opgeslagen? Nee, daarvoor druk ik die toetsen in maar dat werkt dus ook niet.
Nu maar ieder woord bewust en geconcentreerd neerzetten en niet denken: eerst opslaan en morgen met frisse ogen opnieuw kijken.Want dan kan er niets veranderd worden.Ik ben gefrustreerd, vooral omdat ik niet zelf weet wat ik kan doen.Heb mijn bloggoeroe al gemaild maar het is wel zondag, mag hij ook even vrij zijn!!
Ga ik zelf op onderzoek uit, dan krijg ik vast en zeker problemen. Dus, handjes thuis Athy....

0 reacties

wee je gebeente





30.10.2010

"Wee je gebeente, als je op mijn foto's stapt", zeg ik tegen mijn poes.
Ik zit op de bovenste tree van de zoldertrap en heb een grote plastic doos naast mij, waarin alle foto's van voor het digitale tijdperk opgeborgen zijn.
De poes staat een paar treden lager en wil er langs. Zoals gewoonlijk wil zij daar zijn waar ik ben. Maar nu is de vloer rondom mijn kleine plekje tussen zoldertrap en overloop bezaaid met foto's.
Foto's die ik niet gebruiken kan aan de ene kant, foto's die ik nog eens wil zien aan de andere kant en anderen weer apart gelegd om te scannen.Geweldig, prédigitaal kan ik omtoveren tot digitaal.
'Wee je gebeente'is in mijn kindertijd een gevleugeld woord geweest van één van mijn tantes, waar ik graag kwam.
Ze sprak het altijd op dwingende toon uit, met opgeheven vinger en een lach in haar ogen. Opvliegend kon ze zijn om te eindigen in een lachbui.
Wij vonden het maar een rare uitdrukking. Zoals kinderen een woord kunnen vangen om het totaal uit elkaar te pluizen totdat het het raarste is wat je ooit gehoord hebt.
"Wee", zongen,riepen en lachten wij in alle toonaarden.
Ik ben het in de loop der jaren totaal vergeten om het nu ineens uit te spreken tegen mijn poes.
"Wee je gebeente"en poes kijkt mij aan, staart omhoog, kruipt langs mij een tree hoger en verdwijnt heupwiegend naar de zolder, zonder ook maar een foto aan te raken.

Ik buig mij weer over de grote doos.
Wat een geluk dat ik nooit het geduld heb gehad om foto's in boeken te plakken.
Wel op datum alles in mapjes. Handig, wanneer een kind niet meer ziek was maar nog wel binnen moest blijven en zich stierlijk verveelde,bracht een schoenendoos vol gestold verleden uitkomst.
Verhalen vertellend met een paar foto's in de hand maakte van een landerige middag destijds een paar knusse uurtjes.
Bovenstaande foto is er echt één uit de oude doos.
Vijf jaar ben ik daar en samen met mijn vriendje in het kattekwaad. Mijn neef Bas.
Hij was meestal het brein, ik de uitvoerder en wanneer we dachten dat we straf zouden krijgen bedacht ik de oplossing en hij kreeg met een smoes de lachers op zijn hand en wentelde zo de straf af.Ik was buitengewoon overmoedig die zomer. Voor het eerst voldoende ruimte en buiten spelen zo veel als ik wilde. Weg van de grote stad en geen oorlog meer.
Mijn tante had een haan waar iedereen bang voor was. Ik hoorde de grote mensen praten
en besloot er wat aan te doen. Ik ben op de haan afgelopen, die in mij geen gevaar zag en heb het dier bij de strot gegrepen. Bas haalde het deksel van de regenton en ik kieperde het beest er in.
Uren later, toen iedereen liep te zoeken naar die haan, hebben wij onze heldendaad opgebiecht. Er werd om gelachen maar we moesten het dier wel zelf bevrijden.
Nu ik inmiddels te oud ben om buiten te spelen ben ik blij met mijn doos vol eigen geschiedenis.

0 reacties

sentimental journey


28.10.2010

Afgelopen zondag ben ik met mijn twee dochters naar het Vondelpark geweest. De buurt waar we woonden,waar ze geboren zijn en Sara, de oudste, heeft leren lopen.
We waren op een missie.
Zestien jaar geleden stierf hun vader zijn zelf 'gekozen' dood.
Ineens was er geen toekomst meer. Toch moesten er beslissingen genomen worden, al ging het maar over de grafrechten.
Tien jaar, besliste ik, zo ver vooruit kijken was al onmogelijk.
Vijftien jaren later kwam er bericht dat de graven ontruimd zouden worden. We konden opnieuw beslissen.
Een nieuwe begrafenis, wat betekende opnieuw alle formaliteiten doorstaan en achter een kist aanlopen.
Of een verzamelgraf, of een crematie.
Rebekka en ik kozen voor een verzamelgraf, Sara wilde een nieuw graf, voor het geval de kleinkinderen die deze opa nooit hebben gekend, naar de begraafplaats wilden, ooit, eens.

We zijn met z'n drieën uit eten gegaan om onze verschillen dichter bij elkaar te brengen. Ik was er van overtuigd dat dat zou gebeuren.
Rebekka kwam met een voorstel: Als het graf geopend wordt, halen we zand weg, naast de kist en brengen dat naar Amsterdam. De stad die eeuwig in zijn hart zat.
Een symbolisch gebaar dat iets van hem, in onze gedachten terug zou brengen naar Amsterdam.
Deze winter vroor het dat het kraakte en met twee thermosflessen heet water gingen wij naar het ondergesneeuwde kerkhof en haalden grond weg van de bevroren groeve.
Afgelopen zondag hebben wij die grond naar Amsterdam gebracht.

De beide dochters zijn geboren in het Lutherse Diaconessenhuis, dat met zijn achterkant in het Vondelpark stond.Vanuit de kraamkamer kon ik hem zien fietsen door het Vondelpark. Horen ook, want hij had een fluitsignaal (tropische vogel) waarop ik altijd reageerde. Nu is van de grond waarin hij begraven was, rondom verschillende bomen gestrooid. Eén hele grote oude boom. Een stap verder staat een boom waar vanuit één stam, drie stammen oprijzen,dat vond ik een mooi symbool en aan de overkant staat één solitaire grote kastanje, brede kroon, vlammend blad, daar hebben we de laatste grond gestrooid.
Vlak bij is het blauwe theehuis, daar zijn we thee gaan drinken. In de Leidsestraat hebben we even gewinkeld. In de Krijtberg aan het Singel hebben we kaarsjes gebrand. In die kerk gingen we naar de nachtmis met Kerst, vanuit Maarssenbroek.
Daarna zijn we gaan eten op het Spuiplein.
Teruglopend naar het station, werden we gevangen door de kermis op de Dam.
Beide dames vlogen op de draaimolen af, die al draaiend tot grote hoogte opklimt, dan tot halverwege afdaalt en weer omhoog gaat.
Een waardige apotheose, in de geest van hun vader.

De foto's heb ik genomen op Ameland, eind jaren zeventig, toen onze wereld nog heel was.

0 reacties

alles is nieuw


27.10.2010

Alles is nieuw op dit blog.Wel even wennen. Het beste nieuws is dat er weer gereageerd kan worden. De breedte vind ik fijn, nu komen foto's beter uit. De witte ondergrond vind ik jammer, maar misschien kan daar wat aan gedaan worden.
Verder heb ik vanaf gistermiddag zitten zoeken hoe ik bij mijn dashbord kon komen om een nieuwe tekst te maken. Op alle icoontjes heb ik geklikt, telkens weer een ander
'kopje' opgezocht. Er vannacht wakker van gelegen, natuurlijk, geef mij iets waardoor ik niet slapen kan en ik pak het met beide handen aan.
En nu klik ik op een icoontje vernieuwen, geloof ik, weet het al niet meer en zie daar, ik kan weer schrijven.
De aanleiding voor een nieuw blog was dat ik geen reacties rechtstreeks kon krijgen.
Ik ga je een keer verrassen, zei mijn bloggoeroe en dat heeft hij dan gedaan, gisteren.Keek ik om drie uur nog op mijn oude vertrouwde, een kwartier later keek ik wat verschrikt naar mijn nieuwe. Ik was er even niet op bedacht geweest.
Lieve Valentijn v.d.Hout, dankjewel en ik kom nog een keer bij je bedelen, want er zijn een paar dingen die ik niet weet hoe aan te pakken.Ik heb weer een paar trucjes te leren.
Ook verrast was ik, door het blauwe bloempje dat ik in de tuin zag staan op een heldere herfstdag. Ik ken het plantje maar kan niet op de naam komen. Heb het ooit in de tuin gehad. Deze is aankomen waaien en zo mooi blauw. Is het bloempje uitgebloeid dan blijft er een gazen knop over waar een bes in gaat groeien. Een gele of een oranje bes. Ik volg het op de voet.
Terug naar mijn blog. Rechts zijn een paar vakken voor advertenties, geen idee hoe ik dat aan moet pakken. Er is een archief waar alles op soort is gezet. Heb heerlijk in één oogopslag naar mijn Amelandbestand kunnen kijken. Foto's met gedichten, of gedichten met foto's. Die volgorde is beter.
Zoals ik de laatste tijd nieuw ontdekte blogs bekijk, zo kijk ik nu ook naar die van mij. Met nieuwe ogen.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

2 reacties

in de wereld


25.10.2010

Een artikel in de Volkskrant van afgelopen Zaterdag 'Gemene spelletjes in uniform', door Olaf Tempelman, heeft mij het hele weekend bezig gehouden. De foto die erbij hoort is een ziek makende foto uit de Abu Ghraib-gevangenis, genomen in mei 2004.
Een kluwe geboeide naakte mannen die gedwongen worden tot sexuele handelingen. Lager kan het fiere Amerikaanse leger niet zakken, wat mij betreft.
Het artikel zelf betreft een spel. Een spel van studenten die vrijwillig meedoen, 'ja' hebben gezegd tegen een voorstel. Zij wisten dus waar ze aan begonnen. Eén groep speelt de gevangenen en de andere groep zijn bewakers.
Macht corrumpeert. Binnen drie dagen waren de bewakers wreed, grof en gebruikten ze ook fysiek geweld. Ook de gevangenen waren vergeten dat het een spel was en dat ze de vrijheid hadden om op te staan en weg te lopen.
Laat niemand zeggen: "Dat zal mij niet overkomen". Alles kan iedereen overkomen, wanneer de omstandigheden er naar zijn, het gevaar groot is en macht een veilige haven lijkt.
De foto die ik gescanned heb is een foto van persbureau Reuters, genomen in maart 2003 en stond vanmorgen in de Volkskrant. Een broeder uit het Amerikaanse leger houdt een Iraaks kind in zijn armen dat aan het front zijn familie is kwijtgeraakt.
Het verschil achter beide verhalen. Medogenloosheid in het ene, mededogen in het andere.
Mij bekruipt vaak de gedachte, dat het beter was geweest voor iedereen, wanneer de Amerikanen zich werkelijk zouden hebben teruggetrokken na de gevangenneming van Saddam Hussein. Iets wat ze altijd hebben gezegd te doen, totdat ze de man hadden. Irak zou beter af geweest zijn.
Wat lijkt het mij zwaar voor jonge mannen aan wie verteld wordt dat ze soldaat zijn in een onoverwinnelijk leger en door krijgen dat die overwinning niet bestaat.
Over de hele wereld ligt een net van grote en fijne mazen, gevuld met geweld en machtsmisbruik.Vrouwen en kinderen altijd weer de dupe.Wereldvrede, een utopie.
Maar naast het kwade is er ook het goede.
Het kind op deze foto heeft weliswaar de teentjes gekromd, verder is het rustig. Voor even veilig in sterke armen.De ziekenbroeder heeft zijn ogen gesloten. Achter zijn rug zijn soldaten en is er ongetwijfeld veel lawaai. Man en kind vormen samen een klein eilandje van rust, voor een moment.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

eerste regels


23.10.2010

Wanneer het geluid van de motor wegsterft neemt de stilte het weer over.Stil geluid, bestaat dat?
Sonja knijpt haar ogen dicht en keert haar gezicht even naar een waterig zonnetje dat moeite doet door de wolken te breken.
Hij was vroeg, deze keer. Wakker gebeld uit een diepe slaap had ze 'ja' gebromd en haar ogen weer dicht gedaan.Om vijf minuten later haar bed uit te springen, de douche aan te zetten en haar vuurrode lingeriesetje uit de kast te halen.
Begerige handen die, zodra hij de drempel over is, de hele wereld doen vervagen totdat er niets meer is dan alleen dit moment.

Tot zover het begin van een nieuw verhaal.
De verhaallijn waar ik mee bezig ben, de aardigheden en eigenaardigheden van mensen uit te pluizen tot een leesbare tekst, vind ik moeilijk.
Erotiek is dat een emotie, een gevoel, een drift?
Van Dale geeft aan: het geheel van verschijnselen en gevoelens van de zinnelijke liefde.
Ik zou zeggen: een spel waar je van moet genieten in alle vrijheid en grote schaamteloosheid,indien beiden daartoe in staat zijn.
Zinnelijk, zegt van Dale: de zinnen bevredigend; geneigd tot zingenot = wellustig, sensueel.
Wat ik moeilijk vind is zo te schrijven dat het nergens plat wordt, vulgair, maar wel aantrekkelijk om te lezen.Gaat het alleen over erotiek of is er meer?
Ik wil in ieder geval niet de menselijke maat uit het oog verliezen.
Wat is de kern van het verhaal, is de vraag die mijn docente 'korte verhalen' mij op een kleefbericht op de printer liet zetten.
De kern van dit verhaal is aanwezig- en afwezig zijn en de lijn daartussen.
Ik ga het wel schrijven.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

juiste woorden


19.10.2010

Ik probeer grip te krijgen op een gesprek dat ik had met een goede vriendin.
Zij heeft al vaker aangegeven dat zij haar leven een mislukt leven vindt. Dat zij verkeerde keuzes heeft gemaakt.Ik vind dat verschrikkelijk om te horen.

Nu kan ik wel zeggen dat ik het niet met haar eens ben maar daar heeft zij niets aan. Zij voelt het zo, punt.
Ik wil wel graag proberen een vinger achter het hoe en waarom te krijgen, teneinde iets te kunnen zeggen waar ze wel wat aan heeft.
Dat brengt mij bij semantiek.
Er is een oorzaak, dat zij denkt zoals zij denkt.
Oorzaak betekent: omstandigheid die noodzakelijk en voldoende is om een zeker gevolgte hebben.
Gevolg : wat uit iets volgt; voortvloeid.
Reden : datgene wat de mens tot iets brengt.

De oorzaak is te vinden in haar plaats en rol binnen het gezin, in haar kindertijd.
Het gevolg is dat zij op een strenge, negatieve manier naar zichzelf kijkt, bij alles wat zij doet.
De reden is, denk ik, haar overtuiging, gevormd door oorzaak en gevolg.
Maar die overtuiging is gevormd door haar karakter.
Ik moet nu denken aan mijn broer. Wanneer hij over onze ouders sprak,leek het of hij een hele andere vader en moeder heeft gehad dan ik.Wij waren twee verschillende kinderen. Hij heeft altijd veel voor mij betekend.
Ik ben inderdaad een optimistischer mens dan hij was.
Ik sta empirisch in het leven.
Empirisch: Op ondervinding gegrond en daaruit voortvloeiend.
Leven: Het leven is datgene wat aan jou gebeurt, terwijl je zelf andere plannen had.
Iedere keer wanneer aan mij iets gebeurt, voeg ik mij daarnaar, na rijp beraad, om dan alsnog er iets tegenover te stellen waardoor ik wel verder kan.
Mijn broer en ook mijn vriendin hebben beiden de neiging hun denken tot overtuiging te laten uitgroeien.
En dat sluit de mogelijkheid tot veranderen praktisch uit.
Zowel mijn broer als deze vriendin heb ik herkend in hun moeizame relatie tot hun leven.
Voor deze vriendin heb ik diep ontzag. Omdat ik gezien heb hoe vasthoudend zij kan zijn voor het welzijn van haar leerlingen. Hoe zij gesprekken durft aan te gaan wanneer zij vindt dat ze een fout gemaakt heeft. Hoe zij altijd zoekt, naar de waarde van de ander, hulp aanbiedend waar ze kan.
Ik wil haar wel toeschreeuwen, dat wat zij voor een ander doet, ook voor haarzelf moet doen.
Het enige wat ik doen kan, is haar aanhoren, haar laten zien hoe ik haar beleef.
Luisteren en zoeken naar de juiste woorden.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

herfst




15.10.2010

Herfst, seizoen van deuren en ramen dicht. Behalve op zo'n mooie, stille herfstdag waarin grijs daglicht met zachte kleurtonen,mij naar buiten lokt.
In het moment van de windstilte wil ik de zachtheid van de lucht op mijn wangen voelen. Herfstgeuren snuiven die niet alleen een lichte rotting maar ook de vruchtbare belofte van kiemkracht in zich dragen.
Daar hoef ik niet ver van huis voor te gaan.
"De hele wereld in mijn achtertuin"zei de vader van mijn kinderen altijd en hij leerde ze zien.
Mijn terras is klaar, alle stenen en tegels keurig gelegd, dank zij mijn buurman.De rest deed ik zelf. Stenen waarvan ik niet wist ze waar te laten, heb ik rondom mijn waterplas(je)gelegd. De verfraaing kwam vanzelf.De grote planten zijn inmiddels naar de kas gebracht.In de zomer hadden ze moeten bloeien en nu voor hen de rustperiode is aangebroken, staan ze vol gigantische knoppen. De Datura, die grote witte kelken krijgt. Het was moeilijk om haar door de kasdeur te wurmen zonder de knoppen te beschadigen.
De Bougainvillea bloeit nu purper. Die moet straks ook naar binnen in ruststand.
Ik ben waarschijnlijk te laat begonnen met vloeibare mest, maar ja, het voorjaar kwam ook te laat. "Achtelijke Jet", brom ik goedmoedig tegen haar en aai haar blaadjes.Want eigenlijk ben ik stiekem wel blij met de felle bloem zo vlak voor mijn raam, op deze grijze dag.
Een plek voor contemplatie is mijn stektafel onder de rozenboog waar ik 's avonds een lichtje kan ontsteken, vergezeld van een kleine gedachte van dankbaarheid en een verzoek voor een menselijk probleem.
Zoals gezegd: de hele wereld in mijn achtertuin.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

eerste regel


12.10.2010

"Mensen zeggen dat ik te veel praat. Niet in mijn gezicht, natuurlijk, nee achter mijn rug. Dat doet pijn".
De oude vrouw knikt resoluut met haar hoofd en kijkt tersluiks naar de jonge man die net naast haar is gaan zitten.
Nette man, denkt ze en kijkt weer voor zich uit.
"Dus als ik u verveel dan zegt u het maar. Ze suggereren dat ik alleen maar onzin vertel. Gelooft u mij, dat is niet zo".

Tot zo ver het begin van een nieuw kort verhaal.
Tegenwoordig zijn er talloze manieren om in contact met anderen te komen en tegelijkertijd wordt het leger eenzamen groter.
Electronica neemt het over. Iedereen is druk met carrièregoals, targets of issues. Een gesprek bij de bakker kan er niet meer vanaf.
Natuurlijk is er een generatie die buiten de boot valt, dat is al zo sinds de industriële revolutie. Maar ook genoeg jongeren missen het schip.
Vroeger was echt niet beter. Ik geniet intens van alles wat ik via de computer kan bereiken, ondanks mijn beperkte kennis van het hoe en het wat.
Mijn blog beschouwde ik eertijds als een lijntje naar buiten op het tijdstip dat ik verwachtte binnenkort niet meer te kunnen lopen.Ik loop nog en redelijk goed.
Sinds ik de volkskrantblogs ontdekt heb, komt er een nieuwe wereld binnen, nieuw maar ook bekend.Want ze hebben onderwerpen, gedachten, expressies waarbij ik mij thuis voel.
Het verhaal van mijn eerste regel is nog niet definitief, de strekking is wat ik wil. Morgenavond buigen de leden van de schrijverskring zich er over en ongetwijfeld zal ik gaan slijpen en schrappen en vernieuwen. Daarna komt het op de verhalenpagina van Gyrinus natator.Schrijven is fantastisch.
Het is een klein verhaal, over langs elkaar heen leven.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

naderende onweersbui


11.10.2010

Donderdagavond op de stationstraverse. Het was er druk, koopavond realiseerde ik mij. Alle banken bezet op één plekje na waar alleen maar een tas lag te wachten.
De eigenaar haalde zijn tas weg en wenste mij goedeavond.
Naast hem zat een Marokkaans meisje van een jaar of 15,16. Zoals dat gaat met meisjes van die leeftijd had ze een groepje jongens om zich heen. Marokkaanse jongens.
Eén viel mij op door zijn manier van praten. De woorden voor op de tong waardoor zij door een sisklank worden begeleid. Dat klinkt fel en imponerend. Verder was het gewoon het normale verhaal, meisje/jongens en de hormonen gierden alle kanten op. Zo gaat dat in groepen van die leeftijd.
Ineens sprong het meisje op, had ze toch bijna haar trein gemist. Drie jongens gingen haar achterna,de rest liep de andere kant op.
"Daarom ben ik blij dat we Wilders krijgen"zei de man naast mij, zich naar mij omdraaiend. Dat soort opmerkingen zal ik wel vaker gaan horen ook als er, zoals nu geen enkele aanleiding toe is.
"Ik niet" gaf ik terug. "Wat deden zij nou verkeerd? Meisje, jongens. Dat hoort toch op hun leeftijd. Ze waren opgewonden, ook dat hoort erbij.Deden wij toch ook toen we jong waren".
"Ja, daar hebt u wel gelijk in" was het antwoord.
"Ik ben helemaal niet blij met Wilders, hij gooit voortdurend de knuppel in het hoenderhok en dat is dat.Geen enkele suggestie voor een oplossing. Gewoon, een boos jongetje dat precies weet hoe hij sarren moet. En dan verbaasd staan, straks, dat wij hier Parijse toestanden krijgen. Nee, ik ben niet blij met Wilders.Provoceren is het enige dat hij in huis heeft.Een naderende onweersbui, dat effect heeft hij op mij. En half Nederland hoopt dat die onweersbui vanzelf overdrijft".
Mijn wachttijd was om,ook ik moest mijn trein halen.
De man liep mij niet achterna.Maar ik voelde dat hij mij nakeek. Ik voelde zijn ogen in mijn rug.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

zwijgen is goud

8.10.2010

Zestien jaar geleden maakte mijn man een eind aan zijn leven.Daar was veel ellende, voor hem, voor ons, aan vooraf gegaan.
Onze dochters stonden aan het begin van hun volwassen leven. De één studeerde net een jaar, de ander ontdekte een week later wat zij wilde gaan studeren.
Eén ding stond voor mij als een paal boven water. Ik zou alles doen wat in mijn vermogen lag om dit grote gebeuren niet de rest van hun leven negatief te laten beïnvloeden.
De zelfdood was geen taboe, hoe vreselijk ook, de één sterft in zijn bed, de ander op een zelfgekozen manier.Mijn man kon niet anders.
Alle ruis daarom heen heb ik zo klein mogelijk gehouden.Het was een hete zomer, we sliepen 's nachts soms met wel vier,of meer mensen beneden bij de open tuindeur.Vrienden waren welkom, praten mocht maar was niet verplicht.Wij hebben troost uit de saamhorigheid in die nachten geput.
Ik denk dat Isa Hoes hetzelfde zou willen voor haar kinderen. Hoe jammer dat iedereen haar verzoek om mediaterughoudendheid zo volledig heeft genegeerd. Iedere roddeltante van Brard tot Verlinde zag haar kans schoon om breeduit hun onbegrip en geschoktheid te etaleren.Emo-TV daar houdt Nederland van.
Arme kinderen, wanneer zij straks ontdekken dat iedere omstander meent meer te weten, dan zijzelf.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

nieuw foefje


6.10.2010

Weer een nieuw foefje geleerd, het scannen van foto's.
Precies een jaar geleden heb ik dat ook geleerd,maar niet onthouden.Nu was de tijd kennelijk rijp. Er is een drempel voor alles wat nieuw is en waarvan ik meteen uitga dat ik daar niet goed in ben, zoals het scannen van foto's.
Maandag was het onverwachts weer zover. Gerard stond op de stoep en ik had niet zo gauw een smoes voorhanden, mijn eerste reactie bij iets onverwachts.Maar, nu ga ik twee foto's scannen, helemaal alleen en als dat gelukt is, kan ik een verhaal vertellen.
Het is een foto die ik een paar jaar geleden vond en waar ik het bestaan niet van wist.
Op die foto staat als enige jongen mijn broer. Drie nichtjes, zusjes, staan er op en dan ik, helemaal opzij rechts.Natuurlijk zijn mijn kousen afgezakt en hangt mijn strik achter op mijn hoofd. Ook kijk ik wat ongemakkelijk. Ik moet behoorlijk in de war zijn geweest,die dag.
Vlak na de oorlog en voor het eerst met de trein, van Amsterdam naar Rotterdam.

Ik bleek een opa en een oma, ooms en tantes en nichtjes en neven te hebben! Nooit eerder gezien.
Ik werd ongetwijfeld op schoot getrokken en gekust en geaaid.Van hand tot hand.
Ik denk dat tijdens dat bezoek de emoties van de volwassenen hoog oplaaiden. Mijn ouders die als enigen in Amsterdam de oorlog doorstonden en de rest van de familie bij elkaar in Rotterdam.
Geen telefoon, zo nu en dan een brief, met een beetje geluk.
Mijn nichtje, die met dat tasje om haar schouder en slechts negen maanden ouder dan ik, weet nog wel verhalen te vertellen van de oorlog. Dingen die zij heeft gezien en gehoord.
Voor mij is het een historische foto,er zijn nauwelijks foto's van mij,er waren domweg geen fotorolletjes meer.Dit is ook de enige foto van ons , toen we nog zo klein waren.Achter ons, een lege plek waar bomen hoorden te staan, opgestookt.
Wij gingen sporadisch naar Rotterdam, reizen was nog niet zo vanzelfsprekend als nu.
Jaren later, toen ik 14 jaar was, verhuisden wij naar Haarlem en een deel van de Rotterdamse familie kwam naar Heemstede. Nu woonden wij op fietsafstand.
Wij zijn een kleine familie geworden,mijn nicht en ik horen nu tot de oudsten, wij zijn zeker niet de laatsten.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

persoonlijk


4.10.2010

In gesprekken over leeftijd zeg ik vaak dat het kind van 10, of die griet van 18 duidelijk in mij aanwezig is. Ik denk dat het ook bij anderen voorkomt.
Afgelopen week betrapte ik mij op zo'n ervaring.
Mijn blog is mijn kindje, ik schrijf regelmatig en denk er veel over na.
Daarnaast heb ik de blogs van anderen ontdekt. Nu ben ik geen groot licht op internet. De logika daarvan is vaak niet mijn logika maar ik ontdekte blogs van anderen en via die blogs kwam ik weer bij andere terecht.
Ik raakte daar een beetje erg enthousiast van, het raakte mij, om zo maar eens te zeggen.
Heel dringend ervoer ik de behoefte "Ik wil mee doen, mag ik mee doen"en daar stond het kind van negen, dat anderen op straat zag spelen en zelf langs de kant stond, te popelen totdat ze gevraagd zou worden.
Van mijn eigen blog weet ik dat het gelezen wordt. Om de één of andere reden heeft Google onlangs de link tot reageren weggehaald.
Mijn bloggoeroe heeft gekeken wat er aan gedaan kon worden maar dat was dus niets.
Een andere blog maken misschien, dat kost deze drukke goeroe wel veel tijd en ik ben aan mijn uitvoering gehecht.
Ik vond er wat op en zet nu steevast mijn mailadres onder mijn tekst in de hoop dat dat uitnodigt tot reactie. Dat doet het ook, een enkele keer.
Toen ik nu ruim een jaar geleden met mijn blog begon, keek ik wel drie keer op een dag naar reacties. Dat ben ik goddank kwijt. Ik schrijf omdat ik het niet laten kan.
Maar de reacties op andermans blog, de vriendenkring die daaruit spreekt....
Brengt mij,voor nu,het kind van negen, dat ik eens was, in herinnering.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

2 reacties

goede nieuwsen















2.10.2010

Gisteren belde mijn oudste kleindochter op. Negen jaren jong. Ze spatte bijna door de telefoon : "Oma, ik heb twee goede nieuwsen".
Wanneer kinderen gaan nadenken over hun taal, dan kunnen er de mooiste begrippen ontstaan. Twee goede nieuwsen.
"Laat maar horen"riep ik enthousiast. "Ik ben altijd in voor goed nieuws".
Het eerste goede nieuws was dat ze een 8,5 heeft voor haar spreekbeurt, die ging over watermolens. Lieve is een kind dat altijd twijfelt over haar leervermogen. Ik denk dat er te vaak gezegd is hoe knap ze wel niet is en hoe heerlijk dat ze zo goed kan leren. Hoe goed bedoeld ook, het verhoogt de druk om steeds maar weer te scoren en wie op een voetstuk wordt geplaatst kan vallen.
Het tweede goede nieuws was dat ze mag spelen in het schoolorkest. Sinds een jaar heeft ze saxofoonles. Vorig jaar hoorde ze op koninginnedag op straat voor het eerst een saxofoon. Ze was niet meer weg te slaan.
Ook gisteren, was ik in Harmelen waar mijn oudste kleinzoon woont, Tobias van zeven jaar.
Hij heeft, wat zijn moeder vroeger ook had, faalangst. Je moet het kind de hemel inprijzen voordat het maar even geloofd dat het wel wat kan. Hij heeft een goede moeder.
We gingen even met elkaar boodschappen doen.
"Oma, ik kan de tafel van 6 al héél goed", zei Tobias en op het moment van presteren liet zijn zekerheid het even afweten.
"Ik zong vroeger alle tafels", vertelde ik hem, "want ik vond rekenen zo moeilijk".
"Echt?"
"Echt!"
En ik zong "1x 6 = "Zes"antwoordde Tobias. Meer had hij niet nodig en daar rolde de hele tafel uit zijn mond. Gevolgd door de tafel van zeven.
"Ik kan huppelen, oma", drong kleine zus van vier zich naar voren.
Huppelen is niet meer mijn favoriete bezigheid helaas, maar wij huppelden, langs het jaagpad naar de winkel.
Geweldig om oma te zijn.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl