persoonlijk

4.10.2010

In gesprekken over leeftijd zeg ik vaak dat het kind van 10, of die griet van 18 duidelijk in mij aanwezig is. Ik denk dat het ook bij anderen voorkomt.
Afgelopen week betrapte ik mij op zo'n ervaring.
Mijn blog is mijn kindje, ik schrijf regelmatig en denk er veel over na.
Daarnaast heb ik de blogs van anderen ontdekt. Nu ben ik geen groot licht op internet. De logika daarvan is vaak niet mijn logika maar ik ontdekte blogs van anderen en via die blogs kwam ik weer bij andere terecht.
Ik raakte daar een beetje erg enthousiast van, het raakte mij, om zo maar eens te zeggen.
Heel dringend ervoer ik de behoefte "Ik wil mee doen, mag ik mee doen"en daar stond het kind van negen, dat anderen op straat zag spelen en zelf langs de kant stond, te popelen totdat ze gevraagd zou worden.
Van mijn eigen blog weet ik dat het gelezen wordt. Om de één of andere reden heeft Google onlangs de link tot reageren weggehaald.
Mijn bloggoeroe heeft gekeken wat er aan gedaan kon worden maar dat was dus niets.
Een andere blog maken misschien, dat kost deze drukke goeroe wel veel tijd en ik ben aan mijn uitvoering gehecht.
Ik vond er wat op en zet nu steevast mijn mailadres onder mijn tekst in de hoop dat dat uitnodigt tot reactie. Dat doet het ook, een enkele keer.
Toen ik nu ruim een jaar geleden met mijn blog begon, keek ik wel drie keer op een dag naar reacties. Dat ben ik goddank kwijt. Ik schrijf omdat ik het niet laten kan.
Maar de reacties op andermans blog, de vriendenkring die daaruit spreekt....
Brengt mij,voor nu,het kind van negen, dat ik eens was, in herinnering.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl