eerste regel

12.10.2010

"Mensen zeggen dat ik te veel praat. Niet in mijn gezicht, natuurlijk, nee achter mijn rug. Dat doet pijn".
De oude vrouw knikt resoluut met haar hoofd en kijkt tersluiks naar de jonge man die net naast haar is gaan zitten.
Nette man, denkt ze en kijkt weer voor zich uit.
"Dus als ik u verveel dan zegt u het maar. Ze suggereren dat ik alleen maar onzin vertel. Gelooft u mij, dat is niet zo".

Tot zo ver het begin van een nieuw kort verhaal.
Tegenwoordig zijn er talloze manieren om in contact met anderen te komen en tegelijkertijd wordt het leger eenzamen groter.
Electronica neemt het over. Iedereen is druk met carrièregoals, targets of issues. Een gesprek bij de bakker kan er niet meer vanaf.
Natuurlijk is er een generatie die buiten de boot valt, dat is al zo sinds de industriële revolutie. Maar ook genoeg jongeren missen het schip.
Vroeger was echt niet beter. Ik geniet intens van alles wat ik via de computer kan bereiken, ondanks mijn beperkte kennis van het hoe en het wat.
Mijn blog beschouwde ik eertijds als een lijntje naar buiten op het tijdstip dat ik verwachtte binnenkort niet meer te kunnen lopen.Ik loop nog en redelijk goed.
Sinds ik de volkskrantblogs ontdekt heb, komt er een nieuwe wereld binnen, nieuw maar ook bekend.Want ze hebben onderwerpen, gedachten, expressies waarbij ik mij thuis voel.
Het verhaal van mijn eerste regel is nog niet definitief, de strekking is wat ik wil. Morgenavond buigen de leden van de schrijverskring zich er over en ongetwijfeld zal ik gaan slijpen en schrappen en vernieuwen. Daarna komt het op de verhalenpagina van Gyrinus natator.Schrijven is fantastisch.
Het is een klein verhaal, over langs elkaar heen leven.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl