in de wereld

25.10.2010

Een artikel in de Volkskrant van afgelopen Zaterdag 'Gemene spelletjes in uniform', door Olaf Tempelman, heeft mij het hele weekend bezig gehouden. De foto die erbij hoort is een ziek makende foto uit de Abu Ghraib-gevangenis, genomen in mei 2004.
Een kluwe geboeide naakte mannen die gedwongen worden tot sexuele handelingen. Lager kan het fiere Amerikaanse leger niet zakken, wat mij betreft.
Het artikel zelf betreft een spel. Een spel van studenten die vrijwillig meedoen, 'ja' hebben gezegd tegen een voorstel. Zij wisten dus waar ze aan begonnen. Eén groep speelt de gevangenen en de andere groep zijn bewakers.
Macht corrumpeert. Binnen drie dagen waren de bewakers wreed, grof en gebruikten ze ook fysiek geweld. Ook de gevangenen waren vergeten dat het een spel was en dat ze de vrijheid hadden om op te staan en weg te lopen.
Laat niemand zeggen: "Dat zal mij niet overkomen". Alles kan iedereen overkomen, wanneer de omstandigheden er naar zijn, het gevaar groot is en macht een veilige haven lijkt.
De foto die ik gescanned heb is een foto van persbureau Reuters, genomen in maart 2003 en stond vanmorgen in de Volkskrant. Een broeder uit het Amerikaanse leger houdt een Iraaks kind in zijn armen dat aan het front zijn familie is kwijtgeraakt.
Het verschil achter beide verhalen. Medogenloosheid in het ene, mededogen in het andere.
Mij bekruipt vaak de gedachte, dat het beter was geweest voor iedereen, wanneer de Amerikanen zich werkelijk zouden hebben teruggetrokken na de gevangenneming van Saddam Hussein. Iets wat ze altijd hebben gezegd te doen, totdat ze de man hadden. Irak zou beter af geweest zijn.
Wat lijkt het mij zwaar voor jonge mannen aan wie verteld wordt dat ze soldaat zijn in een onoverwinnelijk leger en door krijgen dat die overwinning niet bestaat.
Over de hele wereld ligt een net van grote en fijne mazen, gevuld met geweld en machtsmisbruik.Vrouwen en kinderen altijd weer de dupe.Wereldvrede, een utopie.
Maar naast het kwade is er ook het goede.
Het kind op deze foto heeft weliswaar de teentjes gekromd, verder is het rustig. Voor even veilig in sterke armen.De ziekenbroeder heeft zijn ogen gesloten. Achter zijn rug zijn soldaten en is er ongetwijfeld veel lawaai. Man en kind vormen samen een klein eilandje van rust, voor een moment.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl