zwijgen is goud

8.10.2010

Zestien jaar geleden maakte mijn man een eind aan zijn leven.Daar was veel ellende, voor hem, voor ons, aan vooraf gegaan.
Onze dochters stonden aan het begin van hun volwassen leven. De één studeerde net een jaar, de ander ontdekte een week later wat zij wilde gaan studeren.
Eén ding stond voor mij als een paal boven water. Ik zou alles doen wat in mijn vermogen lag om dit grote gebeuren niet de rest van hun leven negatief te laten beïnvloeden.
De zelfdood was geen taboe, hoe vreselijk ook, de één sterft in zijn bed, de ander op een zelfgekozen manier.Mijn man kon niet anders.
Alle ruis daarom heen heb ik zo klein mogelijk gehouden.Het was een hete zomer, we sliepen 's nachts soms met wel vier,of meer mensen beneden bij de open tuindeur.Vrienden waren welkom, praten mocht maar was niet verplicht.Wij hebben troost uit de saamhorigheid in die nachten geput.
Ik denk dat Isa Hoes hetzelfde zou willen voor haar kinderen. Hoe jammer dat iedereen haar verzoek om mediaterughoudendheid zo volledig heeft genegeerd. Iedere roddeltante van Brard tot Verlinde zag haar kans schoon om breeduit hun onbegrip en geschoktheid te etaleren.Emo-TV daar houdt Nederland van.
Arme kinderen, wanneer zij straks ontdekken dat iedere omstander meent meer te weten, dan zijzelf.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl