0 reacties

Ameland


27.8.2010

En altijd weer het water
omhelzing van zee en lucht.
Parelmoeren glanzen
de einder voorbij.
Een vlucht Steltlopers
en meeuwen gaan op
de wieken, schreeuwend
naar een verre horizon.
Eeuwige golfslag van
leven spoelt aan
op de dijk.
Ver weg is de nevelschijn
van neerslag op de
grens van water en land.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

op weg



26.8.'10






Door mijn huis heen liggen stapeltjes. Stapeltjes van dingen die weg moeten, stapeltjes dingen die in de koffer moeten. Want eindelijk, het is zover. Iedereen is weer op honk, weer bezig met wat hij/zij dagelijks doen moet dus ik kan rustig weg.
Huis en haard blijven in goede handen achter, dat is fijn voor de tuin en de poes.
Na het flierefluiten in de warme zonnige maand juli, dacht ik e.e.a. weer op te pakken in augustus.Dat is niet gelukt.
Mijn hoofd lijkt gevuld met lucht en daar houd ik niet van. In mijn aderen stroomt geen energie maar stroop. Het is vechten tegen de bierkaai om iets te doen dat beklijft. Weken van liflafjes dus.Ik ga mij binnenstebuiten keren op Ameland. Fietsen, duin op en af waarschijnlijk met behoorlijk wat tegenwind heen of terug. Maar dat geeft niet.De blauwe lucht met grote witte wolken zie ik al boven mij. De goudgele kleur van duin en zand, onder mijn fietsbanden door.Nergens wordt mijn blik gehinderd door hekken, wallen of het beton van bij elkaar staande huizen.
Boven op een duintop gaat mijn blik tot aan de wijde horizon en onder aan zie ik alleen maar glooiende lijnen.
Vanmorgen las ik in de krant over een onderzoek naar aura-migraine. Gebleken is dat deze patiënten meer risico lopen op sterfte en beroertes. Nou denk ik dat ieder levend wezen kans op sterven loopt, maar ja, wie ben ik. Die beroertes zitten mij niet lekker.
Ongeveer drie keer per dag heb ik last van mijn ogen. Lichtlijntjes kringelen in mijn ooghoeken, daarna gaat het sneeuwen als een t.v.beeld dat stuk dreigt te gaan.
Het laat mij altijd wat verfrommeld achter en ik ben een tijdje,jawel,licht in het hoofd.
Eigenlijk heb ik altijd gevonden dat ik er nog goed van afkwam. Ik kom uit een hoofdpijnfamilie. Mijn moeder kon drie dagen met kotsemmer in een donkere kamer liggen en kwam dan bleek en lijdend weer te voorschijn.
Mijn migraines begonnen na de geboorte van mijn eerste kind, maar dan ook altijd zonder koppijn. Wel ging ik als het even kon buiten op de vensterbank zitten, ogen dicht, wachtend in de frisse lucht tot ik weer hele voorwerpen kon zien.
Na mijn hartoperatie veranderde dat in lichte duizeligheid en voornoemde aanvalletjes van schitteringen.
Goed te doen, vind ik zelf en slik er zelden iets voor.Ik geloof dat ik maar geen kranten meer ga lezen, wat heb ik aan zo'n onderzoek.
Alleen, de krant brengt de wereld binnen, hoe verminkt misschien ook en ik ben deel van die wereld.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

echt waar?


24.8.2010

Anne Franks kastanje is geknakt, dat is natuurlijk voorpaginanieuws.Op de binnenkant van dezelfde pagina dan het verhaal over de boom. "Het verhaal dat groter is dan de boom zelf".
Een opsomming van feiten:

Boom al 17 jaar doodziek.
Juli 1993: boom dreigt de bezwijken aan olievervuiling en houtrot door schimmel.
November 2006: 42% van het hout is verrot.
Het heeft hard gewaaid de afgelopen dagen. Bovenaan het verhaal van de boom staat een tekeningetje van het Achterhuis en de boom met de kop "Anne Frankboom omgewaaid.
En bij de bovenstaande opsomming:
23 augustus 2010: De Anne Frankboom valt om. Oorzaak onbekend.

Noem mij een zeur, hoezo oorzaak onbekend?
Is dit nu knullige journalistiek of is verkeerd geschreven wat er anders uit had moeten komen?
Iedere morgen lees ik mijn krant. Alleen, moet ik nu gaan twijfelen aan alles wat er staat? Want als aan zo iets eenvoudigs al vraagtekens kleven hoeveel vraagtekens moet ik dan achter een ingewikkeld vraagstuk zetten?
Nieuws komt natuurlijk alleen maar tot ons door journalisten en niets menselijks is hen vreemd.Al neem ik diep mijn petje af voor al die mensen die in oorlogsgebieden hun werk doen. Gelukkig is er de kwaliteitskrant en één daar van heb ik.Maar, toch...

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

zomerzoentje 3


23.8.2010

"Oma, een etui, dat wilde ik al zo graag. Nu kan ik al mijn pennen meenemen naar school"
Mees glunderde en zijn grote zus deed hem voor hoe hij de nieuwe ergonomische ballpen moet vasthouden als hij gaat leren schrijven.
Ja, hij had ook zijn nintendo bij zich samen met zijn grote knuffel en ondertussen zat zijn vader met een ander electronisch speeltje uit te zoeken hoe hij terug moest rijden van hier naar daar. Op de heenweg was er een omleiding geweest wegens werkzaamheden en het was de eerste keer dat ze met de auto kwamen i.p.v. het openbaar vervoer.
De oprechte blijdschap van Mees was gisteren mijn zomerzoentje. Alsmede het zien van bloemen in mijn Plumbago (mannentrouw). Ik had bedacht dat die zou bloeien wanneer ik op vakantie ben maar ik bof. Het onwaarschijnlijk tere blauw wat aan vlasblauw doet denken wuifde mij tegemoet op de wind. Ik heb er helaas geen foto van want het blauw laat zich door mijn toestel niet op een bevredigende manier vangen.
Ik had de hoop op bloei al opgegeven toen ik zag hoe langzaam de plant groeide.
Ergens in de winter is er iets fout gegaan in mijn kas, komend herfstseizoen moet ik dat beter doen. Het betreft het tijdstip van terugsnoeien en de verwarming die ik toch niet goed onder contrôle heb.
Ofschoon ik niet de slimste ben in het bestuderen van handleidingen zal ik mij er toch opnieuw over buigen. Maar nu nog even niet.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

zomerzoentje 2.


21 augustus 2010

Een volgend zomerzoentje.
Op de foto Mees, die onlangs samen met z'n zus bij mij logeerde. Hij is ontspannen verdiept in een Nintendospel. Hij is vijf jaar en kan nog niet lezen, maar met z'n Nintendo kan hij goed overweg. Het mooie van deze foto vind ik, dat wel zijn knuffel, zonder welke hij niet slapen kan, op zijn knieën zit.
Kleine jongen op de grens van twee werelden: van klein naar groot.
Voor het begin van het nieuwe schooljaar heb ik voor elk kleinkind een kadootje. Voor Mees een etui met een speciale pen. Ik ben bang dat hij het saai zal vinden.
Want, school is saai, zegt hij.
Ik kan mij daar iets bij voorstellen. Hoe kan leren lezen en schrijven nou leuk zijn wanneer je thuis, een voetbalspel op t.v. na kan spelen met Wii of samen met een vriendje een wedstrijd in behendigheid kan doen. Nintendo heeft hij altijd bij zich. Scholen zullen vroeg met electronische snufjes moeten komen om de aandacht bij het leren te houden.
Vijf jaar jong zijn, een zalig joch, maar school is saai. Eigenlijk vind ik dat zielig.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

zomerzoentje



20 augustus 2010

Er zijn zo van die kleine gebeurtenissen die ontroeren, een zomerzoentje.
Afgelopen woensdag ben ik naar Harmelen gefietst om alle Amerikaanse avonturen van de familie te horen.
Tobias, zeven jaar, heeft heel New York gefotografeerd met zijn weggooicamera. De 'hele'stad heeft onder zijn schoenzolen gelegen en zijn ogen straalden van alles wat hij te vertellen had.
Voor mij heeft hij uit de Potomacriver een steen opgedoken en een Wulk.Zijn moeder vertelde dat bij iedere steen, of dat nu een kiezel van een tuinpad of een steen op het strand was,zij juichten "Die is voor oma". Een heuse zomerzoen.
Dat het kwetsbare voorwerp de wereld is overgevlogen en heel bleef vind is een wonder. Gestoken in mijn fietstas en over de keien van Harmelen naar Maarssen ook heel gebleven, heeft hij nu een mooi plekje in mijn verzameling.
Op de schelpenfoto ligt rechts het huis van een zee-egel, die Rebekka, Tobias'moeder van de bodem van de Grote Oceaan heeft opgedoken. voor de kust van Senegal. 15 Meter onder de sloep waarin ik lag te dobberen. Links van het zee-egelhuis ligt de Wulk die Tobias opdook uit de rivier bij New York.
Zo moeder zo zoon.'

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

Orvieto: Duomo




15 augustus 2010

Ergens in een berg papieren op mijn bureau kwam ik een ansicht tegen waarop de Dom van Orvieto staat afgebeeld, tegen de achtergrond van het omringende landschap.
De kaart bracht mij de lust om weer eens in mijn fotoalbum van Italië te grasduinen. Ik heb toch mooie foto's van die kathedraal.
Al houd ik niet van de religies, door de eeuwen heen door instituten bij elkaar gegrabbeld, ik kan niet ontkennen dat veel schoonheid dank zij diezelfde instituten
voor ons bewaard is gebleven.
Kathedralen, oude kerkmuziek, b.v. Abdes Hildegard von Bingen, die in de middeleeuwen componeerde, iets wat zeer opmerkelijk was in haar tijd (1098-1179).
De miniaturen van onze eigen Jacob van Maerlant, die de kunstvorm gaf aan de
middeleeuwse boekkunst. Dat alles was er niet geweest zonder de kerk en zo zijn er natuurlijk veel meer historische schatten, dank zij de kerk.
Kan ik het één verwerpen en het ander liefhebben? Ja, dat kan.
De apostel Paulus schrijft in één van zijn brieven "Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede". Als dertienjarige zag ik daarin een vrijbrief om mijn eigen weg te gaan. Al vind ik die niet altijd even gemakkelijk.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

taal


12 augustus 2010

Een tijd geleden kreeg ik het plan mooie zinnen of woorden te zoeken. Zo'n idee volg ik een tijdje en dan raakt het op de achtergrond, doordat het leven even een andere wending neemt. Nu is het er weer.
Ik heb een serie rouwadvertenties uitgeknipt. Tenminste de regels die zo'n advertentie openen.
Twee daarvan vind ik erg mooi: "Gij hebt mij geweven in de schoot van mijn moeder".
Heel beeldend. Waar ik moeite mee heb is dat "Gij".Daar wordt natuurlijk God mee genoemd.
Ik ga niet zo goed om met het begrip God. Ooit heeft mijn moeder mij voorgelicht over de bloemetjes en bijtjes. In haar perceptie was het afhankelijk van God of ik kinderen zou krijgen, een man kwam er nauwelijks aan te pas. Dat stuk sloeg zij over. Ik heb er naar geleefd.
Laatst was ik bij mensen die bidden voor en na de maaltijd. "Hemelse vader, dank voor deze maaltijd waar Gij voor gezorgd hebt". Dat aanhorende dacht ik, sorry hoor, maar je vrouw heeft daar voor gezorgd. Het is nooit iets geworden tussen God en mij. Hij was mij te veel voor mannen en te weinig voor vrouwen.
Door de eeuwen heen is er zo veel leed veroorzaakt in de naam van....of hij nou Allah wordt genoemd of God.
Ik ben al heel lang op zoek naar een eigen, onbezoedeld, woord.
De eeuwige Zelf?
Geest van eeuwig Leven?
Levensadem?
Er is nog een zin: Toen God zag dat de weg te lang, de berg te hoog en 't ademen te zwaar werd legde Hij zijn arm om mij heen en zei 'Het is goed zo'.
Ook dat vind ik een mooie zin. De overgave aan de dood spreekt daar uit en het beeld van een leven dat volbracht is.
Ik zou het zo graag zonder God willen kunnen schrijven.
Misschien vind ik ooit een bevredigende naam voor datgene dat mij gaande houdt in dit leven. Ik hoop vòòr mijn eigen dood.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

zomer-tijd




11 augustus 2010

Zomertijd is tijd in stukjes.
Ineens kan ik zomaar de boel de boel laten, wanneer het weer daartoe uitnodigd.
Ik meander door de tijd. Weinig verplichtingen, geen werkafspraken of deadlines.
Het maakt niet uit hoe laat ik opsta, al blijf ik de wekker op 8 uur zetten.
Het is altijd even wennen; ik blijf met plantjes en zakken aarde werken, daar is het de tijd voor. Er moet gewassen en opgeruimd worden maar al zou ik dat midden in de nacht doen.....
Er is veel gebeurd deze zomer. Het sterven van de schoonvader van mijn oudste dochter. Het sterven van mijn oudste vriendin en naamgenote. De ziekte van een vriend en zijn herstel.
De bouw van mijn overkapping.Dat is een geweldig idee geweest.Buiten zitten en toch beschermd, omhult als het ware.
Ik stek en verpot en regiseer potplanten, binnen de overkapping of net er onder uit?
Wanneer het regent pak ik een boek en geniet van het buiten zitten, droog in de regen. Voor mij is een zomer geslaagd, wanneer ik naar buiten kan, op de fiets kan stappen zonder jas en de tuindeur open kan laten. Zomer is buiten leven. In ons land hangt dat af van het soort zomer dat we hebben maar met deze terrasoverkapping is alleen de temperatuur echt van belang.
Zomertijd is 'laat maar tijd....'

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

nacht


9 augustus 2010

Weer eens een hele nacht aan één stuk door slapen! Daar kan ik zo naar verlangen.
Het is al weer een tijdje geleden.
Niet dat ik lig te piekeren. Ik doe gewoon mijn ogen open na ongeveer anderhalf uur slapen. Meestal kan ik het dan verder wel vergeten.
Hoopvol begin ik aan iets plezierigs te denken. Het strand, de zee die zich uitstrekt tot aan de horizon. Voordat ik het weet ben ik één van mijn eigen korte verhalen ingetrokken, waarin ik een vrouw heb laten verdrinken.Dat werkt dus niet.
Ik probeer iets anders. Een leuke man? Ik weet er wel eentje.Een leuke ontmoeting in de duinen met meneer X? Daar krijg ik het wel warm van. Misschien kan ik beter verzinnen dat hij gezellig naast mij ligt in mijn eigen bed. Ik weet nog wel hoe dat was en voelde, mijn arm over zijn borstkas, mijn been over zijn been.
De nachttrein naar Zwitserland. Stille donkere stationnetjes met hier en daar een blauw lichtje en een nasale stem die van alles roept over de trein waar ik in zit en dat ik niet hoef te verstaan.
De eerste blik op bergen bij het vroege ochtendgloren.
Inmiddels is het half vier op mijn wekker. Als ik nu in slaap val, dan heb ik nog vier en een half uur, reken ik uit.
Ik draai mijn kussen om, zoek een koel plekje op het laken en leg mijn arm over het andere kussen.
De tuin, de tuin! Ik wil nog wat planten in de border, morgen potaarde halen en kalium. Ik voel mijn ogen, nu ga ik slapen, nu gaat het gebeuren, nog vier uur, dan heb ik vijf uur slaap gehad.
De kat springt op bed en begint te spinnen. Grote goedheid, wat klinkt dat hard door de nachtstilte.
Half vijf, nog drieeneenhalf uur. Om acht uur loopt de wekker af. Ik droomde net.
Om half negen sta ik op, wakker genoeg.
Misschien de volgende nacht. Misschien lukt het dan, een hele nacht aan één stuk door slapen. Zou dat niet zalig zijn.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

gedogen

5 augustus 2010

Gedogen, daar gaat dit land aan kapot, zei mijn broer zo'n 30 jaar geleden al.
Voor alles ongeveer was een excuus te vinden. Hij werkte met jonge draaideurkriminelen, vond dat straf, wanneer verdiend, dan ook straf moest zijn en deed daarna alles om zo'n kind, binnen de straftijd stof tot denken te geven om zijn/haar leven een betere draai te kunnen geven.
Nu gedogen wij anders.
Alle VVD corrifeeën slikken Wilders in om maar te regeren en krijgen niet eens keelpijn van alle halve en hele leugens die ze uitkramen om zichzelf te rechtvaardigen.
Verhagen zit ook zo zacht op het pluche dat hij de punaises van zijn draaikonterij voorlopig nog niet voelt.
Binnen het CDA gaan stemmen op die zich tegen een minderheidskabinet met gedoogsteun verzetten. Waarschijnlijk doen zij dat voor de goede sier, om hun publiek koest te houden. Ik vertrouw ze niet.
Eerst zien wat het regeerakkoord inhoudt. Hoezo, regeren is toch vooruitzien?
Ik moet vooral denken aan de vlammende rellen in de franse voorsteden van o.a. Parijs.
Kom nou toch, zegt Nijpels, in ons land? Onmogelijk!
Nooit gehoord van het verdronken kalf en de put?
Wij zien toch al het resultaat van groepen met de nek aankijken, dagelijks, in de stad en op TV?
Ik voel mij vreselijk bekocht. Stemmen vond ik altijd een noodzaak, gezien de strijd om het vrouwenkiesrecht in het verleden. Daar ga je niet zomaar aan voorbij. Dat heb ik ook altijd mijn dochters voorgehouden. Zij stemmen.
Sara werd 18 en de gemeenteraadsverkiezingen stonden voor de deur.
Zij had met stralende ogen verteld dat ze wist op wie zij ging stemmen: Henk Westbroek, die had goede plannen! Iedere keer wanneer ik dat gezicht op TV zie moet ik er aan denken.
Was het twee maanden later dat hij bekende dat het maar een grap was geweest en hij weer vertrok.De windbuil! Zo ga je niet met de stem van mensen om.
Dit jaar stemde ik op Cohen. Ik zal het nooit meer doen.Misschien had hij toch beter burgemeester kunnen blijven.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

techniek en menselijkheid



4 augustus 2010

De logeer partij van Lieve en Mees, voor het eerst samen bij oma was gezellig, spannend, voor Mees, er werd geverfd en getekend, gelezen en grapjes gemaakt.
Als toetje mocht Lieve bij de Wijze Kater een steen voor het nieuwe schooljaar uitzoeken en Mees mocht nieuwe Pokémonkaarten kopen bij Bart Smit.
Moesten we eerst alle bagage in een kluis zetten op het CS, daarna zouden we doorgaan naar hun huis.
Nu ben ik onzeker en dus onhandig zodra het, mij onbekende electronica betreft.
Bagage in de kluis en de deur sloeg met een onheilspellend geluid dicht.Koffer, grote knuffels, kunstwerken en poezendeken lagen achter slot en grendel.
Na het bestuderen van alle aanwijzingen heb ik gepind, alles ging goed en opgelucht ging ik de stad in.
Elk kind liep later trots met een tasje met nieuwe aankoop mee naar de kluis, die niet open ging, wat ik ook probeerde.
Een ouder echtpaar legde uit dat ik mijn kaart in de gleuf moest steken en dan zou de deur open gaan.
Welke kaart vroeg ik ongerust, want ik had geen kaart. Waarop de man van het stel uitgebreid alle rampen begon op te noemen die ons te wachten stonden. De kinderen gingen maar wat dichter bij oma staan, die tevergeefs probeerde de man te laten stoppen met zijn onheilsboodschap.Een forse elleboog van zijn vrouw deed hem even naar adem snakken en toen snapte hij het.
Wij gaan naar de spoorwegpolitie, zei ik opgewekt tegen de kinderen, wat wij in de kluis gestopt hebben, halen wij er ook weer uit.
De politieagent stond ons vriendelijk te woord, totdat een collega binnen kwam, terug van vakantie en ja, die moest eerst uitgebreid begroet.
Ik trok de kinderen mee een ingang verderop, waar ik eerst een kaartje uit de automaat moest halen voor reizen in het buitenland, balie drie, inlichtingen over reizen in het buitenland, loket 14 en nog iets wat ik niet nodig had.
Uit een ooghoek zag ik dat bij de gewone kaartjesbalie twee loketten vrij waren.
Kom mee, riep ik en liep daarheen.
Heus, het komt goed, suste ik, met meer overtuiging dan ik in mij had.
Of ik kon vertellen wat er in die kluis zat, vroeg een vriendelijke meneer. Ik somde op...en mijn poezendeken zei Lieve en ik kan niet zonder slapen. Mijn streepjesdeken, zei Mees en ik kan dan ook niet slapen. De meneer knikte geruststellend, greep zijn mobiel en belde een rondlopende dame. Een soort van grondstewardes maar dan op een station.
Wij ontmoetten elkaar voor de kluis.
Dat is hem, wees Lieve aan, nummer 12.
Nou, zei de dame, jullie boffen en ze stak mij met een lach de kaart toe die ik nooit gezien had.
Een mevrouw die na jullie kwam heeft de kaart gezien, een briefje geschreven en die met de kaart bij mij gebracht.Ze kon jullie niet achterna, omdat ze zelf veel bagage bij zich had.
Op het briefje stond dat een dame met twee kleine kinderen dit kaartje in de automaat had laten zitten.
Persoonlijk ben ik de vrouw die dit gedaan heeft, hoogst dankbaar.
Eind goed al goed en voor de rest van mijn leven zal ik probleemloos koffers in kluisen bergen. Tenzij de methode drastisch verandert.
De volgende dag kwam ik terug in Utrecht, mijn dochter was jarig.
Toen ik binnenkwam begon een buurvrouw te lachen. Was er gisteren niet een groot avontuur met een kluis, vroeg ze.
Zelf was zij met man en twee jonge kinderen op een rondreis door Vietnam geweest.
Haar tocht was rimpelloos verlopen.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl