3 reacties

verlangen



28.07.2012

hier sta ik dan,op de grens van land en water
achter mij een continent vol narcisme,ijdelheid.
ik heb het mijn rug toegekeerd,even geen deel uitmaken van.
vóór mij weids en schier eindeloos,vrijheid spelend aan mijn voeten,
levend water,dat wegspoelt,meevoert,reinigt en heelt, verlangen en dan....
zand erover.

2 reacties

paradijs



25.07.2012

een klein paradijs,
mijn tuin bloeit op
onder de zomerzon.
zweefvliegen, bijen,
spinnen en torren
mijn hof is rijk voorzien.
padden zoeken de vochtige
schaduw van water,de wind
speelt met groen en zon
een vogel steekt,laagvliegend over.

2 reacties

zomermiddag

19.07.2012.ik heb mijn middag welbesteed
onder het heldere lamplicht
aan mijn grote tafel

en in mijn tuin waar alles bloeit
en het onkruid uitgetrokken is
met weer zicht op de kruipgeranium

als straks het eten op mijn bord ligt
geurend naar warmere landen
dan heb ik mijn middag goed besteed.

0 reacties

schrijfopdracht

12.07.2012. Het was de laatste schrijf bijeenkomst van het seizoen.Tot ziens allemaal, in September. Eén van de schrijfopdrachten van deze middag was complex, ik koos derhalve voor associatief schrijven. Een lange rij woord kaarten lag door de ruimte verspreid en daar moesten wij er drie van pakken, de woorden opschrijven en de kaarten terug leggen.Er waren drie voorwerpen ingepakt, één daarvan moesten wij na betasten uitkiezen,de inhoud raden en opschrijven. Drie geuren moesten wij ruiken en in de tekst verwerken.Tenslotte een zakje met runen stenen openen, één blind pakken en wat er opstond in de tekst meenemen. Voor dat alles, het verzamelen en het schrijven hadden wij een kwartier. Mijn drie woorden waren: stilstaan, zien, open. Van de voorwerpen koos ik de steen, naar ik vermoedde, de geur van koffie sprak mij het meeste aan.Het runen teken dat ik trof was: totaliteit, heelheid van de zon. Ik kon aan de slag en koos zoals ik al schreef voor de associatie. Ik ben gek op stenen, welke steen dan ook.Die in een winkel, mooi gepolijst en in vorm geslepen zowel als de kiezel langs de rand van de weg. De jaspis is één van mijn favorieten. Inderdaad de gewone kiezel die gespleten, geslepen en gepolijst meestal rood-bruin van kleur is.Het is een oude steen, wordt al in de bijbel genoemd, oudheid gegarandeerd en hogepriester Aäron heeft hem als dertiende steen op zijn borstlap.Een warme, aarde steen. De amathist, mooi paars wordt gebruikt o.a. door hoofdpijn lijders.Dat heb ik ook een poos gedaan, zonder succes. Ik legde hem op mijn voorhoofd, daar bleef hij natuurlijk niet liggen en 's morgens werd ik wakker met mijn gezicht op de steen.Nog meer hoofdpijn.Paracetamol was effectiever, voor een poosje. Een prachtige lapis lazuli ketting kreeg ik ooit van mijn man, voor een verjaardag.Een ketting voor een woestijn prinses.Ik zag haar voor mij, rijdend op een kameel in veel zwarte gewaden, waar die ketting prachtig op stond.Een grote vijf-puntige ster in donker zilver, gehangen aan brede banen van zilveren schakels met zonnen van lapis lazuli daar weer in.Te dramatisch voor een bleke hollandse meid. Mijn topaz, een druppel hemel met een druppel oceaan,facet geslepen, ook in zilver gevangen.Ik fietste ooit langs de waddendijk op Ameland, een wazige warme dag en daar waar de dijk ophield, kwamen hemel en water samen.Precies de kleur van de topaz die ik een uur later zag.Een impuls aankoop, kan ik zeggen. De runen steen: totaliteit, heelheid van de zon.Natuurlijk trok ik die steen. Het gaat immers om het totaal in een mensenleven, al is ook dat opgebouwd uit facetten. Heelheid van de zon? "Ik ben geboren uit zonnegloren en een zucht van de ziedende zee...De zon, provider van licht, ik kan niet zonder. De woorden stilstaan, zien en open: Stil staan:Wij zijn geneigd te zeggen dat de zon haar baan trekt maar de zon staat stil, de aarde gaat haar eigen weg.Zoals ik doe; stilstaan probeer ik uit te bannen. Zien, het zonlicht laat mij het spel zien van licht en schaduw en in de avondzon worden contouren van daklijsten scherper. Samenspel van natuur en dat wat gemaakt is door mensenhanden. Open: In zomertijd sta ik meer open dan in donkere winterdagen. Van alle zintuigen is mijn reuk het minst ontwikkeld.Etens geuren kunnen mijn neus doen rimpelen van genoegen. Een stoofpannetje dat op een grauwe winterdag suddert op mijn fornuis; de geur van koffie die warmte belooft. Als keramist mis ik de weerbarstigheid van de zachte doch stevige klei. Mijn tast heeft zich verlegd naar stenen.Een gladde steen die in mijn handpalm past, voor uren.Ooit, eens was het aarde, miljoenen jaren geleden, voordat het een steen werd, liggend in mijn hand. Opdracht volbracht, geschreven in vijftien minuten van uiterste concentratie.Een bijzonder leuke, lastige schrijfopdracht.

8 reacties

denkend aan mijn moeder....

05.07.2012 Ik betrap mijzelf erop dat ik vaak aan mijn moeder denk, meer dan anders. Met een gevoel van compassie, dat niet alleen haar betreft maar ook mijzelf. Ooit zei ik iemand: Ik wilde dat ik mijn moeder had ontmoet toen zij zo jong was als ik nu en ik zo oud als zij nu.Ik zou haar bij de hand genomen hebben en haar hebben laten zien , voor zover mogelijk, hoe het leven in elkaar steekt, wat van waarde is. Is dat hoogmoed?

Zij heeft vooral geleefd volgens normen en waarden die gestoeld waren op de normen en waarden van buren.Wat zullen de buren zeggen van, over...etc. Terwijl ik vermoed dat ze graag rebelser, zelfstandiger had willen leven.Ze kon dat niet. "Was dit het nou", zei ze, terwijl ze haar lippen stifte in de gang voor de spiegel en een alomvattende armbeweging maakte.Ik stond naast haar en het sneed mij door mijn ziel.Teleurgesteld in haar leven of in haarzelf? De zwaarmoedigheid die in haar genen opgesloten zit zoals bij haar meeste broers en zussen, daar heeft ze wel tegen geknokt. In mijn slapeloze nachten, denkend aan mijn moeder, realiseerde ik mij dat mijn compassie voor haar ook mijzelf raakt. Niet lekker in mijn vel en geen oorzaak weten. Verbonden met mijn moeder, die nu al zeven jaren niet meer leeft, raakte ik in verwarring.
In mijn laatste slapeloze nacht bedacht ik mij, dat kijken naar de dingen, vaak een verandering teweeg brengt.Dus 'keek'ik naar mijzelf met compassie. Ik ben mijn vorm kwijt, omdat ik naar mijzelf kijk met alle gereformeerde genen die in mijn lijf zitten; oordelend, kritisch, liefdeloos. Bijna in slaap, dat moment waarop je je eigen schild laat zakken, dacht ik: Als dat alles is, ik ben mijn vorm kwijt, nou, je kunt niet verliezen wat van jou is zelfs al zou je het weggooien.Die vorm die vind ik wel weer. Ik voel mij een stuk beter.

6 reacties

in de gloria

01.07.2012 Gisteren heb ik mijn aankomende 70ste verjaardag gevierd met kinderen,kleinkinderen en schoonzus; de kleine kring die ik de mijne mag noemen. Toen één van mijn dochters vroeg hoe ik mijn verjaardag dacht te vieren, ik zie er altijd tegen op, riep ik spontaan: aan zee, lekker de hele middag aan het strand en dan 's avonds eten met elkaar.Op initiatief van voornoemde dochter zijn we naar Scheveningen gegaan, een stuk strand waar ook de honden welkom zijn.

Het werd een feest van in- en uitlopen, van opkijken en zien dat mijn dochters er van tussen gingen om de honden uit te laten, van onderlinge gesprekken tussen schoonzonen en mijn schoonzus. Van kinderen die heerlijk op het strand speelden.
Een feest van drankjes en hapjes en iedereen kon zelf uitkiezen,wat vooral de kleinkinderen geweldig vonden. Mees, zeven jaar, heeft deze week zijn zwemdiploma A gehaald en op een moment kwam hij drijfnat en glunderend bij onze tafel staan. "Ik heb in zee gezwommen"zei hij triomfantelijk en trok vervolgens, enigszins beducht op een standje, aan zijn drijfnatte t-shirt en keek naar zijn eveneens drijfnatte spijkerbroek.Hij had nog net zijn schoenen niet aangehouden.
Een droge voorraad kleren was er op berekend en het natte spul werd even over een muurtje gelegd.Zelf hoefde ik niets anders te doen dan foto's maken, en de aanvoer van drankjes en hapjes regelen. Tegen de avond kwam er vanuit de verte een donkere lucht aanzetten. Voor alle zekerheid hebben we voor een tafel binnen gekozen om te eten,maar goed ook.Halverwege de maaltijd begon het te hozen. Voor het zover was kwam er 'gedoe'waardoor ik dringend bevolen werd buiten op mijn stoel te blijven zitten.Gehaald door Lieve zag ik waarom. Een versierde tafel, twee kleinzoons die grijnzend een plastic zeven en nul in de hoogte hielden, een versierde tafel met kaarsjes en vaasjes met bloemen en hartjes aan linten en dat alles in een volle tent. Een verjaardagslied werd ingezet en omstanders klapten na afloop. Kortom, ik ben zelden zo jarig geweest. Het was een dag zoals ik het voor mij heb gezien en wat mij vooral bij blijft is de gedachte, dat veel van mijn vrienden en familieleden de zeventig niet gehaald hebben. Het afgelopen jaar heb ik het, soms, moeilijk gehad met het gevoel van op retour zijn; angst voor een, wie weet wàt voor toekomst. Ik heb gisteren mijn feest gevierd en wat de toekomst brengen moge? Het gaat altijd anders dan je verwacht, zoveel heb ik wel geleerd. Ik zie wel, één dag tegelijk en er is geen reden om niet vol vertrouwen te zijn.