herinnering



25.9.2010

Weergave van een gesprek, ergens in mei.

"Athy, wat zou jij van mij willen hebben, wanneer ik er niet meer ben?"
Mijn vork, waaraan een heerlijk stukje paling hangt, blijft halverwege mijn mond steken.
"Als jij er niet meer bent. Hoe kan ik dat nou weten, dat is toch niet aan mij..., Atie, hoe kan ik dat nou weten?"
"Nou ja, zie je, ik schrijf van iedereen de naam op en dan beschrijf ik het voorwerp dat diegene graag zou willen krijgen, erven, zeg maar".
Atie prikt bedachtzaam ook een stukje paling aan haar vork. We zitten aan haar ronde witte tafel, die gedekt is en waarop oude, mooie schalen staan die ik uit haar kast heb gehaald. Ik bracht vis in allerlei soorten mee voor de lunch en een gestoomde makreel voor een dag later. Ze is gek op makreel en die kan wel even in de koelkast wachten.Zij heeft voor broodjes en witte wijn gezorgd.
"Het kan mij niet zoveel schelen, wat ik van je krijg,weet je, ik hoef niets te krijgen. Maar als jij dat zo wilt regelen,dan het liefst iets dat dagelijks door je handen gaat, dat vind ik wel belangrijk".
Ze knikt bedachtzaam en neemt een slokje witte wijn.
We hebben er niet meer over gepraat, een maand later is ze gestorven. Ik heb haar in het ziekenhuis nog een paar keer kunnen bezoeken.

12 September ben ik van Ameland terug gekomen. Naast de stapels kranten en post staat een kartonnen doos. Hij valt mij niet zo op, totdat ik mij realiseer dat ik geen doos heb meegenomen vanaf mijn eiland.Er zit iets in dat in kranten is gepakt.
Een schitterende groene glazen vaas. De vaas die ik eens,lang geleden, uitbundig heb bewonderd bij de oude Atie.
Het gesprek tijdens onze laatste maaltijd kwam in mijn herinnering.

Lieve Atie, doe ik iets stoms, dan hoor ik jouw schaterlach en dan lijkt het of jouw vaas het licht vangt dat bij die schaterlach hoort.
Ik ben er zo blij mee.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten