Linde


Gisteren was de grote dag, dat Linde bij mij kwam. Omdat zij geboren is in de tijd dat duidelijk werd dat ik een stevig hartprobleem had, heb ik nooit op haar gepast. Gisteren is de inhaalslag begonnen.
Achter op de fiets, helemaal uit Harmelen, zat ze in een dikke deken ingepakt. Grote grijns op haar snoetje. Dit kind is het e.e.a. gewend.
Mamma moest meteen door naar haar school in Utrecht en pappa zou haar komen halen tussen vijf en zes uur 's avonds. Een lange dag dus.
De ochtend filmpjes werden bekeken, maar aangezien ze de teletubbies echt onnozel vindt, ging het ding uit. Na twee mandarijntjes kwam oma's uitdaging. Op de fiets naar Bisonspoor, voor boodschappen en... jawel. taartjes eten.
Ik had een stoeltje achterop van alleen een zitje met leuning. Geen tuig, geen banden. Voetjes in mijn fietstas en daar zat ze.
Madam rijdt paard, dus een fiets...? Peanuts!
Taartjes eten, bij de Hema, die oma, die is lekker..of nee, die is lekker, of nee oma, doe toch maar die.
Een drankje uitzoeken. Weet je het zeker, Linde, dat je dat lekker vindt? Ja, ze wist het zeker.
Het flesje mango met nogwat, staat nu verweesd in mijn koelkast totdat het weggegooid zal worden.
Met drie 'kunstwerken'ging ze naar huis. Na het spelen met de pop mocht ik geen foto's meer maken. "Echt niet, hoor oma"vingertje in de lucht. Wat doe je dan als oma, beloofd is beloofd.
Voor haar broer(tje) moest een zakje hartige koekjes mee, want hij vond zichzelf maar zielig, i.p.v. naar oma, naar school.
Dag oma! Tot volgende week, dan kom ik weer!
Gelukkig ging ze met de auto, want die was nog niet weg of het begon te gieten. Dan zou fietsen naar Harmelen niet zo geweldig zijn.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten