willem wilmink'.5 juni '09

In de krant van vandaag staat dat er in Enschede een festival is, gewijd aan Willem Wilmink.

In december 2000 was er in diezelfde stad een try-out, gevolgd door voorstellingen van een programma dat de titel had "Wie weet waar Willem Wilmink woont". Een programma met teksten van zijn hand, gezongen door mensen, de meesten uit Enschede die stuk voor stuk auditie hadden gedaan, alles geregisseerd door Evert de Vries.

Evert de Vries ken ik al jaren en ik kreeg een uitnodiging om één van de voorstellingen bij te wonen.

Willem Wilmink zat iedere avond op de eerste rij, met zijn vrouw. Op de avond dat ik er was, kon zijn vrouw niet aanwezig zijn en Evert had Willem en mij naast elkaar gezet. Ik ontmoette hem voor het eerst. Halverwege de uitzending draaide hij zich naar mij om.

"wat is het leuk hé? Wat zijn ze goed! Mooi hé". Hij straalde op een ontroerende manier. Ik was het roerend met hem eens.
Even later draaide hij zich weer naar mij toe.
"Vind jij het goed als ik mijn colbertje uittrek, ik heb het zo warm, maar het is niet erg netjes in gezelschap".
Ik had het ook erg warm maar kon helaas niets uittrekken. Hij hield zijn jasje keurig gevouwen op zijn knieën. Leek mij nog warm.
Zijn teksten vind ik spelen met woorden alsof ze van breekbaar glas zijn. Ik denk aan Ben Ali Libi, De oude school, Freekie en het stoere De geur van weleer.

"Oh, waar is die heerlijke geur van weleer,
je ziet nog wel mensen, maar je ruikt ze niet meer....".

In een intens genieten hebben wij de hele uitvoering naast elkaar gezeten. Een blije avond, een blije man.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten