persoonlijk.bijna buren.9 juni '09

Ik moet steeds maar denken aan die vrouw die niet meer de weg in haar eigen woonplaats wist. Haar hele leven heeft ze geleefd, met anderen. Gespeeld, geleerd, getrouwd, kinderen gekregen, gezorgd. Dan komt er een moment dat ze niet meer weet wie ze is. Het begint sluipend, zelf zal ze een tijd door hebben dat ze haar greep op haar eigen leven verliest. Dat moet angstaanjagend zijn, ik kan mij inleven hoe erg! Maar ik kan het niet voelen. Zolang ík nog denken kan zal ik mij afvragen waar alles blijft dat haar identiteit gemaakt heeft. Wat haar zo uniek deed zijn en hoeveel jaar zij nog zal moeten ronddarren in deze mist. De mensen om haar heen verliezen haar net zo.