bijna buren.7 juni '09

Mensen met een hond worden altijd gezien. Met andere hondenbezitters komt het meestal wel tot een praatje. Een ideaal middel om in een nieuwbouwwijk mensen te leren kennen. Zo verging het ons, 33 jaar geleden.
Bijna net zo lang loopt er dagelijks een echtpaar voorbij mijn huis. De derde hond inmiddels.
Wij moesten altijd een beetje lachen, want ze kwamen steeds op de zelfde manier voorbij. Alsof ze ruzie maakten. Hij voorop, rechte rug, hoofd omhoog en stoïcijns voor zich uitkijkend. De handen op de rug, de riem van de hond losjes vasthoudend. Al naar de leeftijd van het dier liep het of vrolijk vooruit, of traag achter het stel. Zij liep altijd twee passen achter hem alsof hij te snel ging. Ietwat gebogen, altijd pratend, gesticulerend, boos over iets. Tenminste, zo zag het er uit.
Onlangs kwam ik haar tegen, alleen. "Weet jij waar de Boni is", vroeg ze.
"Helemaal op het industrieterrein"zei ik verbaasd. Dat wist ze toch wel.
"O, hoe kom ik daar"en ik legde het haar uit. Met in mijn achterhoofd een alarmbelletje.
: Ik ga er heen, mijn man wacht op mij". Ze was niet mopperig, niet ontevreden. In tegendeel, ineens kon ik zien hoe ze geweest moest zijn toen ze jong was. Een vrolijke jonge meid. Ze liep van mij weg. Een paar meter verderop vroeg ze aan een fietser of ze al op het industrieterrein was. Ik realiseerde mij dat ze de weg kwijt was, letterlijk en figuurlijk. Bij de AH. zag ik haar man en ik vertelde hem wat er gebeurt was.
"Ze is al ruim twee jaar zo", zei hij. "Ze wil niet naar een dagverblijf of hulp op wat voor manier dan ook". Maar ze is nog nooit de straat opgegaan en de weg kwijt geraakt". Het heeft me de hele dag bezig gehouden. Zij is maar twee jaar ouder dan ik. Er zijn zo veel mensen die zichzelf verliezen op deze manier. Wat erg, voor hem, voor haar.Wat een streek van het leven.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten