windstilte




16.11.2010

Koffie op mijn terras. De zon staat laag, het is windstil en het tegenlicht is transparant grijzig blauw.
Het is pas tien uur en vogels laten zich horen.
Ze weten niet wat ze aan moeten met dat mens in haar rode omslagdoek. Ze willen aan hun rijk gedekte tafel. Tenminste, de merel wil dat. Hij laat een zacht geklok horen, het zelfde geluid dat klinkt wanneer er gevaar is voor een net uitgevlogen jong.
Een openbaring, deze dag, nu het aangenaam toeven is, buiten.
Vorige week heeft de storm mij totaal omver geblazen. Geen gedachten, geen woorden, geen inspiratie tot wat dan ook.
Zo buiten, zo binnen, één grote onrust.Vooral aangepraat, weet ik nu.
De rest van de winter zal ik niet meer luisteren naar weermannen, die het hebben over windkracht 8, misschien zelfs 9 en kans op windstoten van wel 100km per uur.
Na drie dagen landerigheid had ik er schoon genoeg van.
De tuin in, dacht ik. Al trek ik maar vijf stengels zevenblad uit de grond, ik zal er energie van krijgen. Geen betere therapie voor geestelijke gezondheid dan tuintherapie.
Nu is er een nieuwe dag.
De vorst ligt nog op de daken als ik mijn handen warm aan de koffiebeker.
De merel, het roodborstje en het winterkoninkje laten zich ergens in een boom horen. Ik geniet van die kleine geluiden met op de achtergrond de eeuwige geluidswal van auto's op de A2.
Als mijn koffie op is, geef ik mijn cotoneaster aan de merel.Dan komt ook het roodborstje aangevlogen. Hij is gewend aan de glazen vogeltjes, daar tegen heeft hij fel van leer getrokken toen ze net in mijn tuin waren. Nu weet hij dat ze zich niet verroeren en hij duikt in het groen van de klimroos om zo nu en dan zijn riedeltje te laten horen.

btemplates

1 reacties:

ton de gruijter zei

oh wat dom, ik zie nu pas dat ik rechtstreeks een reactie kan plaatsen. heb ik dat via een ingewikkelde mailconstructie gedaan. zo leer ik ook steeds weer.
wens je goeds!

Een reactie posten