vorm en kleur

Vorm en kleur zijn voor mij belangrijk. Zij werken mee aan mijn geluksgevoel of onbehagen. Tevredenheid of onzekerheid.

Mijn hele leven ben ik bezig met vormgeven. Niet in het grote, gewoon in het kleine, het huis-tuin- en keukengevoel.

Ofschoon ik in de herfst mij moet wapenen tegen het naderende winteridee van 'gemier in het donker', vier ik uitbundig het feest van kleur. Net zo uitbundig als de herfst zelf.

In de winter wordt het beton van Maarssenbroek zichtbaar. Het monotone van de rijtjeshuizen.

Het enige oogstrelende ( in mijn optiek) is dan de structuur van kale boomtakken, in hun eigen schoonheid. Die mooie doorkijkjes kunnen geven naar de wolkenlucht of het strakblauwe van een vrieslucht.

Maar goed, vorm en kleur.

Een bekende kunstschilder zei ooit tegen mij dat ik een romantische ziel heb. Vanwege alle ronde vormen in mijn keramiek, op een tentoonstelling. Misschien heeft hij gelijk.

Nadat mijn leven in scherven lag, na de dood van mijn man, heb ik dunne plakken klei voorzien van lijnen en letters en ze gebroken, om ze na het bakken in scherven een nieuwe vorm te geven.

Ik geef vorm in het kleine, mijn eigen leven en mijn kijk daarop.

Ook mijn schilderijen zijn momentopnamen in vorm en kleur, achteraf gezien.

Maar nu, de foto. Een grote ronde koffiekop.

Ik word al blij wanneer ik er naar kijk. Het warme rood daagt mij uit om alle miezemuiserigheid met een glimlach achter mij te laten. De zuiver ronde vorm ligt warm in mijn handen. Het bruin van de koffie laat het rood roder schijnen. Het rood van de kop haalt het bruin op. Is de kop leeg, dan roept het niet spierwitte wit dat tot op de rand loopt, het rood een halt toe. Het randje wit, onder de schotel, dat net zichtbaar is, werkt mee aan het geheel.

In één oogopslag zie ik alle details.

Kijk, dat gebeurt er nu wanneer ik vorm en kleur met mijn ogen op de keper beschouw.

Er ontstaat zo maar een hele tekst en ik word er heel vrolijk van.