foto's uit de oude doos.



25.08.2011

Onlangs mailde ik naar een goede vriend "ik wilde wel dat ik wat vriendelijker over mijn moeder kon spreken".
Het stoort mij dat ik dat niet kan.
Niet dat we ooit ruzie hebben gehad.Met mijn moeder kon je geen ruzie maken. Ze kneep gewoon haar lippen op elkaar en was gekwetst.
Het zegt vooral iets over mij, denk ik.
Ooit zei ze een keer tegen mij, toen ik mijn jongste bij de lurven greep:"Jij bent wel ongeduldig hé".
"Nee mam, ik ben duidelijk", zei ik terug en ze zei niets meer.
Veel later kwam de opmerking, toen ze weer bij ons op bezoek was:"Ik had nooit gedacht dat jij zo'n goede moeder zou zijn".
Mijn reactie was"En nu denk jij dat je mij een compliment geeft".
"Ja",zei ze ietwat verschrikt. Ik moest lachen.
"In feite, mam, vertel je mij nu dat je weinig vertrouwen in mij had,dat is heel iets anders".
Ze schrok zichtbaar en ik moest haar even knuffelen. "Stil maar, ik weet dat je het als compliment bedoelde".Ze haalde opgelucht adem en we gingen over tot de orde van de dag.
Zij was gek op onze dochters en is gewoon een leuke oma geweest. Daarmee maakte ze alles goed.
Ik wist als kind van vier al, dat ik niet het soort dochter was dat zij graag had willen hebben. Dat vond ik naar voor haar, maar daar kon ik toch niets aan doen, dacht ik als kleuter.Desondanks probeerde ik altijd goedkeuring te krijgen en haalde tegelijkertijd mijn schouders daarover op.

Sinds ik op mijn vorige blog die foto heb staan van haar in de keuken, verandert er iets bij mij.Vergroot, laat die foto haar zien toen haar leven was zoals zij het graag wilde, alles op rolletjes en geen problemen.Zij heeft altijd smakelijk verhaald over haar jeugd.Hoe haar grote broers, onder de plak bij hun moeder, haar voor hun karretje spanden en dingen lieten doen die ze zelf niet durfden.Het zondagse pak uit de kast halen op een doordeweekse avond,om indruk te maken op een meisje. Die kast stond in de kamer waar moeder een dutje deed.'Nellie' verdiende zo een stuivertje voor een hele week duimdrop.
Zij was het enige meisje uit het gezin, dat verder bestond uit twee oudere zussen, drie grote broers en na haar nog een nakomertje, dat mocht doorleren.Haar oudste zus had daar voor gezorgd. Ze ging naar de driejarige mulo en kwam daarna, als 14jarige, op een advocatenkantoor terecht.Daar heeft ze dingen gezien en gehoord die voor haar als 14jarige onbegrijpelijk waren.Toch heeft ze altijd met heimwee verhaald over die tijd.
Zij trouwde en met haar man vertrok ze uit Rotterdam naar Amsterdam. Eigen baas, zolang mijn vader op kantoor zat. In hun vrije tijd moest ze zich voegen.Mijn vader droeg haar op handen, maar ging het in huis niet zoals zij het wilde, dan kreeg ze migraine, minstens drie dagen lang.Ze was dan ook echt ziek.Ik wist dat het zo ging maar was te jong om het te snappen.Wetende dat ik niet de dochter was enzovoorts, keek ik haar, terug uit de ziekenkamer, naar de ogen om het zo plezierig mogelijk voor haar te maken.Dat patroon kon ik doorbreken toen ik op kamers ging wonen.
Vrij van haar goedkeuring werd ik toen mijn eigen kinderen kwamen.De zorg kwam terug nadat mijn vader stierf.De vader van mijn kinderen was toen al twee jaar dood.
Ik heb net een kort verhaal over haar laatste jaren afgerond. Na september hoop ik dat op internet te plaatsen.
Terwijl ik zo opnieuw met haar bezig was, rommelde ik ook door dozen vol foto's, want ik ben nog steeds aan het opruimen.Twee foto's vond ik, die ik niet kende.
Links, drie zussen.De oudste in het midden, mijn tante Wim,links de jongste, tante Zus(Jeanne), op de foto zes jaar en rechts mijn moeder, twaalf jaar, met een grote strik in het haar.Een meisje nog, een 'tabula rasa', zo blanco ben je alleen wanneer je jong bent en veilig.
De andere foto is van haar moeder, de oma waarnaar ik vernoemd ben en die ik nooit gekend heb.Ik lijk op haar, riep iedereen wanneer ik weer eens dwars lag, volgens mijn dierbare familie dan, welteverstaan.Mijn oma was goedlachs, kon vlijmscherp zijn en zelfs lachend, een tik uitdelen. Ik heb altijd bewondering voor haar gehad. Tien kinderen verliezen in twee jaar, dank zij een epidemie en dan overnieuw beginnen en nog eens zeven kinderen baren.Alle kinderen zijn 'goed'terecht gekomen. Zij regeerde met stevige hand.
Met een warme appeltaart in haar handen, is zij voor haar oven door de dood opgehaald. Genade.Zij was, voor zover ik dat kan inschatten, geen vrouw voor een slepend ziekbed.Stiekem hoop ik dat ik wat dat betreft ook op haar lijk.
Dat ik haar nooit gekend heb, vind ik nog altijd, een gedraaide loer van het leven.












btemplates

8 reacties:

lebonton zei

ja, dat is het wonderlijke. je gaat je eigen pad, niet dat van een ander. en later zie je kruisingen en wegen van voorheen.
(je laatste blog is overigens onvindbaar)

Athy zei

@ Ton, Dank voor je reactie.Mijn laatste blog onvindbaar?Korte verhalen,daar heb jij op gereageerd. Groet!!

lebonton zei

nee, ik bedoelde 'zo buiten, zo binnen', dat stond al op de lijst van blogspot, maar was onvindbaar, nu wel. wellicht had je al aangemaakt en nog niet definitief vrijgegeven.

Athy zei

@ Ton,dat klopt. Ik wil het altijd even laten rusten voordat ik het plaatst.Hoogst irritant van blogspot.Groet!!

lebonton zei

en zo drijft het blog de spot..

Athy zei

en schiet ik weer in de lach.Dag Ton.

Hippocampi zei

je hebt haar nooit ontmoet, maar het zou zo maar kunnen, dat je haar beter kent, dan velen gedaan hebben

groet,

Martin

Athy zei

Dag Martin, fijn dat je er weer bent. Het voelt inderdaad altijd of deze grootmoeder in mijn buurt is.Een goed gevoel. Groet!!

Een reactie posten