gedachtenspinsels
23.09.2011
Het zijn net kleine tapijtjes, beschenen door de zon, die wiegen in de wind.Verticale lapjes feeënstof,zorgvuldig geweven en alleen zichtbaar wanneer de zon ze beschijnt.Zilveren draden, glanzend en in een kunstig patroon gevangen.
Zodra ik een stap naar links of rechts doe, is alle schoonheid verdwenen. Sprookjesbeelden gaan door mijn hoofd wanneer ik probeer te beschrijven hoe mooi en geheimzinnig ik het verschijnsel vind.
Ben ik met mijn gedachten totaal ergens anders dan bestaat het gevaar dat ik een harde gil geef omdat ik met mijn gezicht in een kleverige substantie ben terecht gekomen en mijn angst al kriebelige beestjes in mijn nek projecteert.
Niet alleen de betovering verbroken maar ook het web waarin een niets vermoedende spin alleen maar geduldig wacht op een maaltijd, een lekker hapje om haar soort te laten voortbestaan.Die anderhalve bij die we deze zomer gezien hebben, denk ik, nog nahikkend van de schrik, wraakzuchtig.
Bij elk tuinklusje neem ik een bamboestokje mee om webben te verwijderen die hangen op de plek waar ik wat moet doen.Ik kan niet overal gebukt staan, dat is voor mij niet goed.In gedachten bied ik wel mijn verontschuldiging aan, want het blijft een hele prestatie, zo'n prachtig web dat deint en glanst in het zonlicht.Het zijn er tientallen in deze tijd.Een ander herfstplezier is de oogst van prachtig fruit.Alle vormen en kleuren waarin het zich manifesteert, samen gebracht op een mooie aardenwerken schaal uit Marokko.Maar ik ben niet echt een fruiteter.Die toets van zuur! Fruit moet bij mij zoet en sappig zijn, helaas!
Tegenwoordig wordt fruit onrijp geplukt, in koelcellen vervoerd en moet dan nog enkele dagen bijrijpen op de fruitschaal.
Ik bemerk een contradictie in terminis: ik zie en geniet van de schoonheid van spinnen en hun web maar ze moeten wel op afstand blijven.
Ik geniet van de schoonheid van fruit, mooi opgetast in kramen en koop het ook, met een mond vol actieve smaakpapillen. Die ene zure braam in het doosje verpest het want doet mij vermoeden dat er meer zijn en ik wil niet nog een keer in het zuur bijten. En toch....toch vind ik ze schitterend.
Mijn werkelijkheid in twee delen.
Labels:
schrijven
4 reacties:
het zijn de tuinjuwelen, die onze kleindochter ademloos kan aanschouwen.
en ik met haar.
samen kunnen kijken met de ogen van een kind.Wat een kans voor ons, grootouders. Dag Ton!
goedemorgen athy, het is wat later geworden
maar het belooft een mooie dag
de eerste vallende ster gezien, die eigenlijk een vliegtuig was, wat anders?
ik herken wat je schrijft, ben ook geen fruiteter, al kan de gedachte alleen al aan zomerfruit zoals aardbeien, kersen, en watermeloen me het water in de mond doen lopen
bij het meeste fruit ben ik niet bang voor zuur, zuur vind ik juist wel lekker fris
maar voor wormpjes die zich in mijn hapje hebben verstopt
Wormpjes en zo worden helemaal weggebombardeerd met een enge substantie, tenzij je biologfisch fruit koopt. Maar ook dan blijven ze niet onopgemerkt.Zo je, iedereen heeft zo zijn of haar voorkeur.De tijd van vallende sterren is augustus, een vliegtuig, dan zie je meer dan één lichtje.Het kan een sataliet geweest zijn, die schuiven als sterretjes voorbij.
Ik ben nog later dan jij, want ik werd vanmorgen duizelig en dan ben ik een paar uur niet echt bij de tijd. We zijn bijgepraat, tot de volgende keer.Heb eeb fijn weekend, groet!!
Een reactie posten