eeuwigheid

Met de warme zon op mijn gezicht leun ik tegen de reling van de boot.Enkele meters onder mij ruist het water in een mooie boeggolf. Het beeld is compleet. De hoge blauwe lucht, de verre wazige horizon,gemarkeerd door grijzige wolken, geen land in zicht.Alleen water, waar ik ook kijk en stilte,hoorbaar in de stem van het water. Een stem die elders wordt gehoord en gevreesd. Maar niet hier, niet nu,tenminste. Venster naar de eeuwigheid, zo voelt het. Later, weer thuis zal ik een tien jaar oud notitieboekje vinden dat ik vulde met gedachten en woorden in een tijd dat mijn leven zwaar was.De vader van mijn kinderen zou ik verliezen. In dat boekje schreef ik, toen 'eens word ik opgenomen in het ruisen van de wind',mijn verlangen daarnaar was groot, destijds. Staand aan de reling, luisterend naar het lied van de zee, ervaar ik iets van het zien, voelen, van de eeuwigheid.Een rijke ervaring. Eens word ik opgenomen in het ruisen van de zee, eeuwige golfslag, adem van en in het oneindige.