levenslijn

20.08.2012

Ik ben Adriana en dochter van mijn moeder, ik ben ook de moeder van mijn dochters.Ik ben de kleindochter van mijn grootmoeder, die ook Adriana heette en ik ben de oma van mijn kleindochters.Zo loopt mijn lijn van grootmoeders-moeders-dochters-kleindochters, bekend sinds 1635, tot nu.

Wanneer in de nacht mijn demonen wakker worden is mijn slaap opgestaan.De telefoon ging,dat weet ik zeker, ik hoorde hem.Maar de lijn zwijgt wanneer ik opneem.
Toch hoor ik haar stem: Mam, ze is dood....tranen springen in mijn ogen en mijn slaap trekt zachtjes de voordeur achter zich dicht.Het begrip dood is nu mijn bedgenoot.
Ze komen dichterbij, de jong gestorvenen. De ouderen zijn er altijd, als een troost komend van ver.
Maar de jong gestorvenen, die niet de groei hebben kunnen meemaken, zoals de tachtig-, negentig jarigen.Zij, die verbijstering achter lieten,die niet de kans kregen hun plannen uit te voeren, hun kinderen te zien opgroeien.Zij raken mij in mijn eigen sterfelijkheid. Maar meer nog raken zij mij in de sterfelijkheid van mijn kinderen.
De nacht is nog lang en mijn slaap staat ergens tegen een lantaarnpaal geleund en bestudeert de sterren.
Ik voeg mij bij hem en met heel mijn energetisch vermogen speur ik de sterren voorbij. Vier levens zijn er toegevoegd aan de lijn, na mij; iemand moet waken over de moeders en hun dochters.Ik probeer de toekomende tijd te voelen,tot ver in het oneindig heelal.
Kom, zeg ik tegen mijn slaap, kom maar mee. Nu kan ik mij wel aan jou overgeven.
Ik ben de grootmoeder, ik zal waken over mijn dochters en mijn dochter's dochters. Zolang als ik leef.

zomeravond

14.08.2012

Praten,lachen en drinken,wijn of grote glazen bier. Het is zomer en valavond, tijd voor ontspanning en vertier.
Bestek,servetten en grote borden vol, vinden hun weg langs goed gevulde terrassen,van elkaar gescheiden door een heg.
Menig zomeravond tussen de mensen, omspoelt door geluiden en soms lach ik mee.
De late zon beschijnt oude muren, einde van de dag.
Melancholie komt dichter bij.Jonge mensen zoals ik ook eens was, de wereld aan mijn voeten mijn boekenwijsheid in een college-tas.
Een jonge generatie neemt over,dit is hun tijd,vrijmoedig en zelfverzekerd lijken zij wel.Mijn kleinkinderen wachten al op hun beurt,het gaat tegenwoordig zo razend snel.Ik kan ze bijna zien zitten, ze praten hartstochtelijk mee.
Mijn verleden, mijn hier en nu, Charles Aznavour zingt in mijn hoofd, ik neurie de woorden:
Non, je n'ai rien oublié...

Gemis

09.08.2012

Het komt met vlagen, dat ik je zo mis. Op het ritme van maan en vloed dat ik je ergens in mijn geest ontmoet.
Ik zou zo graag bij iemand willen horen maar weet niet zeker of ik dat nog kan.Mijn hand uit willen steken in een slapeloze nacht wanneer het diepste donker vooraf gaat aan een nieuwe dag.
Ik heb jou in een lijstje en dat is alles wat ik heb.
Onze kinderen en die van hen, zijn in mijn leven van wie ik onvoorwaardelijk hou.
Al jaren ben jij in jouw eigen eeuwigheid, al jaren dat ik om je rouw.
Het komt met vlagen, dat ik jou zo mis.Ik heb jou in een lijstje en dat is wat het is.

raamwerk

07.08.2012



Laat de taal maar komen, ik heb geen woorden meer.Beelden wel,van windbewogen groen en,in een smalle strook zonlicht één enkele oplichtende witte bloem.
Ideeën, gedachten, ze neuriën door mijn hoofd.Zoemend als bijen draaien woorden om en om,van hun betekenis beroofd.
Laat de taal maar komen,drager van ritme dat mij tilt door de dag.Raamwerk voor woorden die ordenen wat stroomt,wat stokt,wat overspoelt.Raamwerk voor het woord dat koestert,vormgeeft wat wordt gevoeld.Zij hebben toch de letters waarmee ik schrijven mag.
Laat nu mijn taal maar komen.

de minnaar

05.08.2012.

Die avond vond ik een zwarte krulhaar in mijn bed.Ik moest er om lachen, een aandenken aan een uurtje pret.
Van huid op huid en oh...wat voelt dit fijn; van even samen en van niemand anders zijn.
Telkens weer een zoete droom, een zeepbel die misschien ooit knappen zal maar nu nog niet.
Het lijnenspel van mijn vingers over jouw lijf, jouw geur die ook straks nog bij mij blijft.
Altijd is de tijd te kort maar het is wat het is en niet anders.Een cadeautje voor alles wat ik mis in mijn leven van alledag.
Met je kleren trek je ook je dagelijkse gang van zaken weer aan.
Nog even rond de tafel wat eten na ons minnespel, nog wat dralen vóór wij de betovering verbreken.
Een laatste kus, een armzwaai...tot ziens, ik zie je weer, tot gauw! Over een paar weken.