malende

19.02.2011

De morgen is bijna voorbij. Alles gedaan wat je zoal op een zaterdagochtend doet, wanneer je geen haast hebt.Maar ondertussen hebben mijn hersenen op topsnelheid gewerkt en dat heeft alleen maar onrust gebracht. Teveel eigenlijk, om achter mijn pc. te gaan zitten om woorden hiervoor te vinden.
Het begon met een mail van een goede vriend, die ik zeer hoog acht om zijn helderheid van denken.Ik weet dat wij politiek gezien, niet op de zelfde lijn zitten. Maar dat hoeft ook niet, denk ik nog steeds. Nu had hij een sneer voor Femke Halsema en linkse hobbies, het stokpaardje van Wilders.
Net zoals ik jaren geleden niet snapte dat weldenkende mensen achter Pim Fortuyn stonden, begrijp ik nu niet hoe weldenkende mensen iets zien in Geert Wilders.
Een man die nooit ergens verschijnt dan bij gelijk gestemden. Een man die kampioen wegloper is van discussies waar hij niet aan wil,( Daar heb ik nu geen zin an, zei de anders zo beschaafd sprekende Fortuyn, die ineens geen ruimte meer had voor twee a's en dan gewoon wegliep).Ook Wilders roept veel en geeft niet thuis.
Emotioneel achter gebleven, een boos jongetje van een jaar of negen dat tegen de stoepranden schopt en woorden zoekt om te provoceren, zo komt hij op mij over. Iemand de grens over jonassen, tuigdorp en kopvoddentaks om maar een paar voorbeelden te noemen.
Sinds hij onze regering gedoogt, moet ik vaak denken aan het gezegde 'om derwille van de smeer likt de kat de kandeleer'.
Leers die nu ineens harde taal spreekt en een 14jarig meisje, dat beter fries spreekt dan hij limburgs, het land wil uitzetten. Regels zijn regels, nietwaar? Waar heb ik woorden van gelijke strekking toch eerder gehoord?
Zo kwam ik via een e-mail die mij onthutste, bij de krant die ik, als mijn gemoedsrust mij lief is, ook beter niet kan lezen.
Ik krijg de indruk, dat alles van waarde in deze maatschappij, vakkundig wordt afgebroken.
Korten op onderwijs, gezondheidszorg, ouderenzorg en vooral het speciale onderwijs.
Het grootste gevaar zie ik echter in het verbale geweld van dat onvolwassen jongetje. Hoe het hem lukt om tweedeling te zaaien met kreten uit de onderbuiklaag.
Intolerantie is al zichtbaar het gevolg en dat is het grootste maatschappelijk gevaar.
Noem mij naïef maar één ding snap ik niet.
Onze politicie claimen steeds het beste te zoeken voor ons land. Ik geloof er niets van. Niet toen links regeerde en niet toen rechts aan de macht kwam.
Wat zij doen is het andere kamp bestrijden en proberen alles ongedaan te maken.
Rutte heeft de helft van het volk de zee in geveegd. Er is een kabinet waar rechts zijn vingers bij aflikt, zei hij.Rechts,de rijke minderheid van Nederland. Zo hoort het niet.
Er hoort een kabinet te zijn waarin men elkaar probeert te vinden om samen te werken, voor alle nederlanders, voor dat éne land dat wij met elkaar vormen.
Ik zie het, helaas, niet gebeuren.

vogelgeluid

15.02.2011

Het is bijna donker wanneer ik naar de keuken loop om eten te gaan koken.
Eerst kijk ik naar de lucht. Is daar nog licht te zien dan gaat de jalouzie niet naar beneden. Op de punt van het dak recht tegenover mijn keukenraam zit een vogel. Een merel, denk ik, gezien de vorm.
Ik loop naar de voordeur en ga in de opening staan en ja, hij zingt het schoonste lied van de avond. Vanuit de verte komt antwoord en zo luister ik naar een gesprek waar ik niets van versta maar dat mij, zoals altijd diep ontroert.
Mijn vroegere buurzoon loopt voorbij, hij komt zijn kind ophalen dat bij oma, mijn buurvrouw, is.
"Wat doe jij nu", vraagt hij. Ik zeg hem dat ik luister naar een merel, dat ik daar speciaal voor in de deur ga staan. Even is het stil en dan ontdekt hij ook dat er antwoord komt. Van ver komen de heldere tonen tot ons.
"Mooi", zegt hij. "Ik heb nooit zo bewust geluisterd". Dan holt zijn kind naar buiten en is de betovering verbroken.Ook de merel vliegt weg.
"Hoe komt het toch dat merelgezang zo'n gevoel van weemoed bij mij oproept", vroeg ik, kort na de dood van mijn man, aan een vriend die in zijn keuken eten kookte.
Ik stond in Utrecht, in de Bloemstraat, tegen een deurpost geleund en luisterde naar merelgezang dat opklonk uit de stadstuinen.
"Misschien een verlangen naar waar je ooit vandaan gekomen bent en ooit weer naar terug zal keren?"Hij stelde het vragend. Toen, volop bezig met het geheim van dood zijn, begreep ik het volkomen. Een verlangen bekruipt mij, iedere keer wanneer ik een merel hoor.Het kindje, dat zes jaar geleden geboren werd en niet mocht leven en Merel heet, hoort sindsdien ook bij die vogelzang.
Door de merel aangeraakt, zo voelt het, komt er een andere herinnering boven.
Een warme zomernacht en ik zit voor mijn huis, achterstevoren op een stoel, mijn ellebogen steunend op de rugleuning. Want ik heb een zware verrekijker in mijn handen.
De maan staat laag en is nog niet op de helft van haar volheid.
Door de kijker zie ik, op de rand van de gebogen binnenlijn, kantwerk.
De bergen op de maan, steken vanuit mijn gezichtspunt, af tegen de zwarte nachtlucht.
Ik vind het fascinerend om iets te zien dat zo ver weg is en absoluut niet zichtbaar met het blote oog.
Ook met de kijker zie ik geen bergen, maar ik weet dat die onregelmatigheid op de holle lijn, bergen moeten zijn.
"Hé, buurvrouw", hoor ik vanaf de straat en opkijkend zie ik een joch van een jaar of zestien van zijn fiets afstappen.
"Ha, buurzoon, heb jij wel eens naar de maan gekeken".
Nou, nee, niet echt" , is het antwoord.
"Kom hier" en ik geef hem mijn stoel."Zitten en door die kijker kijken, naar de maan".
"En wat moet ik dan zien", vraagt hij een beetje benauwd.
"Zie jij aan de binnenkant van de maand die rafellijn zich aftekenen tegen het zwart van de nacht?" Hij ziet het.
"Dat zijn bergen op de maan, vind je dat niet geweldig!"
Hij wordt enthousiast, dit kind. Niet geïnteresseerd in school, alleen maar in harde muziek, weinig leiding van huis uit. Hij boft dat hij van nature een goed kind is, al probeert hij dat te verbergen.Hij komt wel terecht, later als hij groot is.
We hebben heel plezierig zeker een uur daar gezeten, op mijn voorstraat, pratend over de maan en over andere dingen.We genoten er alletwee van.
Inmiddels is hij groot en voor zover ik weet, goed terecht gekomen als medewerker op een tuincentrum.

Ouderen

13.020.2011

De bijlagen van de Volkskrant bewaar ik altijd voor de Zondagochtend. Twee uitgeperste sinasappels en de krant, zo begint mijn dag, al jaren. Een mens van vaste gewoontes? Eerlijk gezegd, soms meer dan mij lief is.
Ik lees een artikel Seks blijft van belang.Dank je de koekoek, denk ik. Maar voor het eerst realiseer ik mij, dat het over mij gaat.Als oudere!!
Alle artikelen waarin ouderen op één hoop worden geveegd, gaan ook over mij. Dat heb ik mij tot nog toe eigenlijk niet gerealiseerd.
Als het over seks gaat, ben ik 18 en geen dag ouder. Nieuwsgierig, onderzoekend en genietend.
Wetenschappelijk onderzoekster Aagje Swinnen, heeft een boek geredigeerd, Seksualiteit van ouderen. Aagje Swinnen is zo oud, of jong, als mijn jongste dochter.
Het is dus een boek over ouderen en de schrijfster van het artikel vraagt 'Zelfs 60-plussers kunnen nog smoorverliefd worden?'
Het zal wel zijn nut hebben, zo'n onderzoek en zo'n boek. Maar ik zal het niet kopen.
Ik leef mijn eigen boek al 68 jaar, dag in dag uit krijg ik mijn eigen leerstof te verwerken.
Maar wat is het jammer dat wij in een maatschappij leven waarin we niet met elkaar maar naast elkaar leven. Ieder in zijn eigen hokje, iedere groep met zijn eigen oogkleppen.
Ik heb nooit aan leeftijd gedaan. Mijn overbuurjongetje van bijna vier, kan mij heel enthousiast een verhaal vertellen, hij is goed ter tale. Ik luister, net zo serieus als wanneer ik naar een twintigjarige luister, of een jong middelbare of een oud mens. Misschien is het een illusie maar ik voel mij in alle leeftijden thuis.
Binnenkort ga ik weer schilderen in Groenekan en dan zit ik op de heenreis in een bus, gevuld met schoolkinderen van een ROC. Dan geniet ik met volle teugen van hun gesprekken en soms kan ik het niet laten, dan heb ik een vraag.Waar altijd heel open op geantwoord wordt. Dat vind ik zo leuk.
Oud, jong, ik vind het allemaal even interessant en ik sta er midden in.Met elkaar horen wij de maatschappij steeds opnieuw te vormen, niet naast elkaar.

optimistisch

12.02.2011

De zon is weer een paar dagen weg. Stadsweer dus en ik ging naar Amsterdam. Het blijft thuiskomen ondanks de toegenomen gribus. De verscheidenheid van gevels, geluiden en mensen. Het meteen opgaan in het grote geheel.Ik geniet ervan, vooral als het net gestopt is met regenen en mijn broekspijpen konden drogen in de trein, die vertraging had. Goed, maar niet gemutst liep ik voorbij oude bekende gebouwen, over het Damrak en het Rokin, op weg naar een vriendin die driehoog in de Bagijnensteeg woont en herstellende is van een zware knieoperatie.Het is zo vertrouwd, die steile, smalle trappen naar boven, het uitzicht over de oude daken van het Bagijnenhof.Daar hebben we een rondje gelopen in de stilte midden in de stad. Ook terug naar het station ben ik lopend gegaan. In Utrecht weer zo'n 20 minuten vertraging, dit keer door een defect aan het voorste rijtuig. Gaf mij de gelegenheid om bij AH.to-go een magnetronnmaaltijd te halen en nog wat aanvullends.Dus, eindelijk in Maarssen kon ik rechtstreeks met de fiets naar huis. Maar ik ben een stukje omgereden. Na de bedompte treinen was het buiten heerlijk fris en droog en de lucht vertoonde gouden randen tussen de openbrekende wolken, er was nauwelijks wind. Kortom, een vleugje lekker weer voor een moment.
Bij mijn huis even de gesnoeide Vlier bekeken. Er zijn al echte bladknoppen zichtbaar, binnen heeft de Amaryllis haar bloemen ontvouwd en ligt daar wonderschoon te wezen op mijn tafel.
Hoe ik het ook wend of keer, het donkere seizoen is aan de verliezende hand.Daar word ik blij van, zelfs als het regent.Niets is zo sterk als het licht.

tuinwerk

10.02.2011

Het blijft door de tuin lopen met de handen op de rug en wat is dat lastig.
Een heerlijk zonnetje, vogels die hun vraag en antwoordlied laten horen. Territoria die worden afgebakend met soms felle uitvallen naar elkaar.
Dan zie ik vanonder het dorre blad van de Helleboris bloemknoppen boven de grond.
Ik mag van mijzelf de snoeischaar pakken en knip voorzichten rond alle Helleborissen het dorre blad weg.Wat een weelde, het voorjaar komt er aan.
Natuurlijk zijn er ook teleurstellingen. Mijn 30 jaar oude Hortensia is dood, bevroren.Hij stond als blikvanger vooraan, aan de rand van het terras. Prachtig heeft die struik gebloeid en veel winters met strengere vorst dan dit jaar, heeft hij doorstaan. Maar, helaas, gisteren heb ik hem eruit geschept en dat viel nog niet mee, met stevige wortels, diep in de grond.
Nu ga ik mij verheugen op het uitzoeken van een nieuwe struik.
In de week van de laatste nachtvorstaanval was ik ziek. Eén avond kon ik het niet opbrengen om de tuin in de lopen en de blazer in mijn kas aan te zetten. De ramen waren droog, dus het hoefde niet persé.De weerberichten heb ik niet gehoord. Die nacht vroor het zeven graden en toen ik beneden kwam waren de ramen van de kas bevroren met de prachtigste ijsbloemen. Toen kon ik wel de blazer aanzetten en een uur later waren de ruiten weer transparant. Al mijn bijzondere pelargoniums zijn bevroren en zo ook alle stekken die ik in het najaar van de planten genomen heb.
Het is wat het is.Tegen beter weten in blijf ik ze nog verzorgen. Wie weet komt er ineens een gezond blaadje boven de grond.Hoop doet leven, nietwaar. Ik vrees echter dat ik overnieuw moet beginnen en dat gaat mij zeer aan mijn hart.

luchtkasteel?

04.02.2011

Vandaag ga ik structureel te werk, zei ik tegen de kat, terwijl ik mijn benen over de rand van mijn bed zwaaide.
Doe jij dat niet altijd, fluisterde ze terwijl ze haar snoet waste met haar rechter voorpoot.
Jazeker, riep ik, dat doe ik altijd en trok wat warms aan om beneden de krant uit de bus te gaan halen.
Helaas, het werd zo'n dag. Zo'n dag zonder enige structuur, zo'n dag waarop de tijd voorbij vloog zonder dat ik iets had gedaan van mijn lijst goede voornemens.
De poes had haar melk en brokjes gekregen, dus die was allang niet meer geïnteresseerd in wat ik ook maar deed.
Het begon met het misgrijpen naar een keukenboek waarvan ik zeker wist dat het dààr lag, met de rekening van een reparatie aan de vaatwasser, die ik wilde declareren bij mijn keukenbouwer.Het boek lag er niet en ofschoon ik de hele beneden verdieping systematisch afbrak, kwam hij ook niet te voorschijn.De eerste verdieping volgde, geen boek,geen rekening.
Mijn humeur zakte naar een bedenkelijk laag niveau en ik staarde gefrustreerd door mijn keukenraam dat ik had willen soppen.
Kun je net denken, zei ik door het raam tegen de Vlier. Dat ga ik dus nu niet doen.
En dat allemaal terwijl ik eigenlijk met een hoofd vol Egypte zat, daar wilde ik een blog over schrijven.
Mijn vriendin belde op. Ga je mee naar Overvecht, ik heb daar een paar boodschappen nodig. Goed idee,dat werd een nieuwe koekenpan.
Inmiddels een duplicaat van de rekening aangevraagd en nu de druk van de ketel is, zal ik de oude wel ergens vinden.
Nog steeds een hoofd vol Egypte.
Wat daar gebeurt is zo cynisch.Vanaf het eerste moment dat ik die mensenmassa op het Tahrirplein zag, zonder enige tegenstand van het leger (trouw aan de president door alle jaren heen),voorzag ik troebelen. Geloofden ze nou echt dat dat vreedzaam zou aflopen? Een dictator geeft niet om mensen, behalve om zijn hielenlikkers en dan nog...
Ik denk dat ze bij een glaasje jasmijnthee, de dictator en zijn chef van staf, hebben bekeken wat het slimst was.
Als jouw mannen zich nu afzijdig houden, dan kweken we meer verwachtingen en als dan iedereen er is, infiltreren mijn mannen in burger en dan worden ze mooi afgestrafd. Dat zal ze leren.
Wat een moed, al die mensen daar in hun cirkel van hoop, verwachtingen en het verlangen naar een kans, één kans maar, op een betere toekomst.
Een volk, ontdaan van zijn waardigheid door een dictator. Die wel goed begon en moed gaf maar het niet waarmaakte, tenslotte.Macht corrumpeert.
Mijn hart gaat uit naar die mensen die, met hun sprankje hoop, de woede vinden om eindelijk te durven vechten voor menswaardigheid en vrijheid.

terug

02.02.2011

Toen ik gisteren na een week weer voor het eerst buiten kwam, draaide ik mij meteen weer om, het huis in. "Ik kom wel terug als het warmer is"riep ik naar niemand in het bijzonder.Dat was niet handig want ik moest dringend boodschappen doen. Mijn hele voorraad was geplunderd.Van schrik kocht ik in voor minstens een week.Ik hoop dat het daarna buiten wel aangenamer is.
Het is er al wel, de belofte van zoel en zacht.Voordat deze laatste kou toesloeg heb ik haar, het zoele het zachte, gezien.
In de namiddag, aan het einde van een grijze dag brak de lucht open in het westen.
Een blauwe lucht met daarin roze vegen deed mij naar het raam lopen.Een nog felle gloed van de ondergaande zon was zichtbaar achter de laatste rij daken.Ik moest er mijn nek bijna voor verdraaien want in de winter ligt het punt van zonsondergang meer naar links, vanuit mijn raam gezien.
Maar, het was duidelijk. De kleur van het licht was anders, minder koud, warmer.
Een momentopname, realiseerde ik mij maar ook, het eerste teken van de aankomende lente.
In de tuin ontdekte ik de eerste sneeuwklokjes en terwijl ik er een foto van maakte hoorde ik de zangtoon van de vogels.
Daarna sloeg de winter terug met scherpe kounagels.Ik voelde ze in mijn botten.
Maar toch.... langer licht en soms, voor even, een belofte, in de kleuren in de lucht, in de kleur van het licht en de groene bollenpunten vanuit de grond.