inzicht


21 februari 2010


Teruglopend van de brievenbus komt het inzicht. De oorzaak is een bobtail, zo'n grijs/witte hond met krulvacht. Hij snuffelt aan mij en ik laat hem mijn hand ruiken.

"Hij is vies,hoor"zegt de eigenaresse en ik glimlach. Dat zal me een zorg zijn.
Ik moet aan onze hond denken, al langer dood dan dat hij geleefd heeft. En hij werd 15 jaar oud. Markus, groot,zwart en oneindig lief. Een Briard.
Altijd daar waar de kinderen speelden.Menig peuter plofte boven op hem en bleef liggen, lekker zacht. Markus stak alleen maar zijn neus in de lucht, snoof even en legde dan zijn kop weer op zijn poten. Met een kleine kreun van genot.
Mocht Rebekka, bij het uitlaten, even uit de buggy, dan liep Markus prompt tussen het kind en de sloot. Niemand had hem dat geleerd.
En ineens weet ik het. Die 'lichte treurnis'van Remco Campert, ik weet wat het is, bij mij ten minste.
Rouw. Er zijn momenten dat ik rouw. Niet alleen de mensen die er niet meer zijn maar ook de periodes die voorbij zijn.
Hans, mijn prins op het witte paard en onze eerste geweldige gezamenlijke jaren, geweest.
De kinderen, het volgende grote wonder in mijn leven, geweest. Tenminste, de tijd dat ik hun spil was en zij mij het idee gaven dat ik alle problemen kon oplossen.
Mijn eigen atelier en de lessen die ik daarin gaf, de tentoonstellingen die ik organiseerde, geweest.
Dat hele vruchtbare en arbeidzame leven was ik mij bewust van het bijzondere, het rijke. Naast alle problemen die kwamen bleef dat bewustzijn intact.
Dat het allemaal voorbij zou gaan, natuurlijk verloop van het leven, natuurlijk.
Alleen had ik nooit gedacht dat het mij rouw zou brengen. Dat doet het dus, soms.
Ik geniet van alles wat ik heb en er is geen reden tot klagen.

'Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan' ik wil er nog niet aan maar schoorvoetend moet ik toegeven dat het wel voor mijn voordeur staat te wachten. Ik laat het alleen nog niet binnen.
De winter moet nu gewoon over zijn. Lekker fietsen en liefhebberen in de tuin. De plek voor mij om met alles in het reine te komen.
'Een lichte treurnis'. Remco Campert zou eens moeten weten wat zijn column heeft teweeg gebracht.



btemplates

0 reacties:

Een reactie posten