Opera

28 februari 2010


Gisteren naar het Concertgebouw geweest in Amsterdam. Een VARA matineevoorstelling.
Een opera concertante, geen kostuums , geen dekor.
Ik ben niet echt een operaliefhebber, maar het is een feest om in het concertgebouw te zijn.
Gisteren ging ik mee met mijn 91jarige naamgenote en nam de plaats in van een verhinderde vriendin.
De reis naar Amsterdam vind ik tegenwoordig vervelend omdat ik moet overstappen in Breukelen. Ik geloof dat ik het nog steeds niet kan uitstaan dat de NS de reis naar Amsterdam zo verbrokkeld heeft.Alle treinen horen rechtstreeks naar Amsterdam te gaan. Eigenlijk zou ik naar het RAI-station moeten maar dat is nog ellendiger. Nu stap ik uit op het Amstel maar op het moment dat mijn trein aankomt, rijdt de bus die ik hebben moet weg. Dan is het, op zaterdag, een half uur wachten. Om de één of andere reden is de omgeving rondom stations bijzonder geestdodend.

Mijn hoogbejaarde vriendin deed de deur met zo'n stralende lach open 'wat fijn dat je er bent' dat mijn enigszins chagrijnige bui verdween als sneeuw voor de zon.
Koffie en een broodje en op naar het Concertgebouw met rolator en taxi.
Het concertgebouw staat in mijn oude buurt. Daar was mijn middelbare school; in die buurt heb ik gewoond en ongeveer op iedere hoek van elke straat leeft wel een herinnering.

Inderdaad, ik liep daar, toen ik hoorde dat Kennedy was vermoord. Ik woonde daar, toen het Stedelijk Museum zijn riante tentoonstelling had 'Op losse schroeven'en Soto er zijn expositie had van zijn thema 'Alles is al een keer gemaakt, herhaling is het enige dat nog is'.
Iedere zaal hing vol, met plastic stroken, metalen staven, in eindeloze rijen of kleurpatronen herhaalt. De jaren zestig liepen op hun eind, heel Amsterdam was toen een speeltuin en ik was erbij!

Terug naar de Opera.
Misschien moet je het leren waarderen. Het eerste deel was, in mijn oren, alsof de componist zelf moest wennen aan de noten die hij schreef.
Maar na de pauze, dat was andere muziek, dat maakte alles goed. Ook de solisten waren fantastisch.
Dan komt het operavolk los,klappen, roffelen met de voeten, bravogeroep, bloemen vanuit de zaal.
Mensen kleden zich nog voor een uitvoering, soms zelfs extravagant. Zoals een kleine vrij levendige dame, zeker zeventig geweest. Zij had een opvallend gezicht met een geprononceerde neus en fonkel zwarte ogen. Slank, gekleed in een japon van aubergine kleurige soepele stof.
Om haar zwarte korte haren had zij een brede lap gewikkeld van dezelfde kleur en stof als haar japon, vastgeknoopt aan de zijkant van haar hoofd. De uiteinden van deze lap hingen tot op haar schouder.
Bij ieder ander zou het volslagen misplaatst zijn geweest, hààr stond het fantastisch.
Mij bekroop het gevoel van provinciaaltje. Deze vrouw droeg het grootsteedse uit, originaliteit,
cosmopolitisch.
Maanden geleden vond ik een foto van mij terug. Op die foto was ik de helft jonger en ik droeg een grote witte hoed.
Mijn eerste gedachte was: dat wil ik terug. Het lef om te dragen wat niet 'gewoon' is, niet aangepast.
Die gedachte bekroop mij weer, gisteren in het Concertgebouw.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl