Remco Campert

15 februari 2010

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag staat een column van Remco Campert. Zijn columns mag ik graag lezen.
Hij beschrijft hoe hij wakker wordt 'met een lichte treurnis, die ook na het opstaan, niet van wijken wist en die hij niet direct kon verklaren'.

Dat is precies zoals het mij ook van tijd tot tijd overkomt. Het treurig makend schepje daar bovenop is dan mijn stramheid, die mij doet lopen als een zeer bejaarde vrouw. Wat ik nog niet ben, laat dat duidelijk zijn.
Maar, ik heb daar iets op gevonden.
Ik heb een verrukkelijke collectie muziek uit de zestiger jaren en volume 4 begint met No milk today.
En daar ga ik. Zwaaien met de heupen, de schouders en even de benen elegant zo hoog of zo schuin of hoe dan ook.
In die jaren van de muziek was ik net op kamers gaan wonen in Amsterdam in wat nu de 'hotspot ' is. De Jacob Obrechtstraat, boven de apotheek.
Ik was en ben, gek op dansen en dat deed ik met een groepje vrienden dat ik ontdekt had. Helaas trouwde ik twee maal met een man die niet wist hoe te dansen en het ook niet leren wilde. De eerste durfde zich amper te bewegen, de tweede maaide zo met armen en benen dat ik constant verontschuldigingen prevelend naar de zijkant van de dansvloer verdween.
Terug naar het hier en nu.
Onbespied en in evacostuum, dans ik de benen uit mijn lijf voor de badkamerspiegel, mij met één vinger vasthoudend aan de wasbak. Een val is gauw gemaakt.
Maar ik heb een lol, dat kan ik niet uitleggen.
In gedachten terug in de tijd en voor de wasbak merk ik hoe de stijfheid verdwijnt, hoe heerlijk ik het vind nog steeds met de muziek mee te kunnen komen.
Na No milk today, komt Bulid me up, buttercup en dan heb ik bijna 6 minuten mij uit de naad staan swingen.
Los in de gewrichten en met een grijns van plezier, buiten adem dat wel, trek ik de dag aan. Kome wat komt, ik ben bereid. Die lichte treurnis? Gesmolten als sneeuw voor de zon.
Dankjewel, Remco Campert.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten