onverwacht

17 februari 2010



Afgelopen zondag was het weer zover. De vrouwen schrijfgroep kwam bijeen en het thema was bijgeloof. Daar hadden we allemaal over geschreven.
De middag krijgt vorm door korte opdrachten. De eerste daarvan was: meisje van 13.
Hieronder volgt mijn tekst, al imporiviserend ontstaan.


Meisjes van 13; er net tussen in.
Te groot voor servet en te klein voor een tafellaken.
De verhouding in ons gezin was gebaseerd op autoriteit.
"Ik ben de oudste, dus ik heb gelijk". Mijn vader.
"Wie ben ik dat ik dat moet beleven". Mijn moeder.
"Jij bent maar een meid en ik ben lekker vier jaar ouder". Mijn broer.
Mijn verweer was dan :"Dan ga je ook vier jaar eerder dood", want als jongste moest ik wel het laatste woord hebben. Hij is al tien jaar dood en ik moet er vaak aan denken.
Ik hield veel van mijn grote broer.
Hij mocht inderdaad meer dan ik, louter en alleen omdat hij een jongen was. Onrechtvaardigheid van de bovenste plank en ik schroomde niet om daar heftig tegen te protesteren. Het hielp nooit.
Omdat ik drie machthebbers boven mij had, was mijn enige wapen mijn tong.
Ik was watervlug en sprak vaak voordat ik had nagedacht, met alle ellende van dien.
Was er visite dan zag ik mijn kans schoon en kreeg met mijn taal de lachers op mijn hand. Zoet was mijn wraak.
Maar toch, met de helderheid van een 'enfant terrible' zag en kende ik de rol van ieder gezinslid.
Alleen, voor die wetenschap had ik geen woorden, toen. Bewust als ik mij was van het feit dat ik geen enkel gezag had.
Meisje van dertien; er net tussen in. Te groot voor servet en te klein voor het laken.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl



btemplates

0 reacties:

Een reactie posten