Kleuren van een herinnering

Terwijl ik, met gure tegenwind, mijn fiets en mijzelf hijgend de fietstunnel uittrap komt een herinnering bij mij op aan een vroeger fietstochtje. En ik vraag mij af of een herinnering steeds mooier gekleurd raakt naarmate er meer grijstinten komen tussen mij en de bewuste herinnering.
De wijken van mijn woonplaats zijn aan elkaar gebreid met fietstunnels; beton en asfalt en vooral niets oogstrelends. Dit in tegenstelling tot het fietsen in welke stad dan ook.

In mijn herinnering fiets ik door Amsterdam. Krusemanstraat, Museumplein, het Rijksmuseum onderdoor.
Het is, voor mijn doen, een vroege Zaterdachochtend, tien uur. Thuis ligt mijn kind van ruim vier maanden, schoon gebaad en gevoed in haar bedje. Op de tafel in de huiskamer ligt een briefje voor haar vader : flesje voeding in koelkast, zo rond half twaalf, slaap maar lekker uit, ze is gewassen. Tot straks, ik ben naar V&D. Kerstboomballen kopen!!!
Het is rustig in de straten, windstil en een klein zonnetje gooit mijn schaduw ver vooruit op het asfalt.
Onder het Rijksmuseum speelt een saxofonist.
Mijn toekomst ligt voor mij. De man van mijn dromen, een gezond en prachtig kind, een heerlijke plek om te wonen en ik bedacht ineens dat ik geen blauwe of rode of groene uni kleur kerstboom hoef, de nieuwe kerstmode.
De ballen mogen rood en blauw en geel en groen zijn, alles door elkaar.
Van elke kleur koop ik vier grote ballen plus nog vier goudkleurige. Vijf vierkante dozen.
Hoe ik ze op de fiets terug door de stad vervoerd heb herinner ik mij niet meer. Van iedere kleur heb ik nog een bal en elk jaar haal ik ze even te voorschijn.
Ik herinner mij de mooiste boom ooit.

Mijn huidige woonplek is in de zomer aardig. Afwisselende boomsoorten, singels met eenden en grasgroene stroken. Geen dorpskern, geen café op de hoek of een kruidenier. De enigen die hier rondlopen zijn de hondenbezitters. Maar, even trappen en ik ben in een weide landschap met fraaie vergezichten, koeien en paarden.
Nu is het winter en grijs. De kale bomen geven goed zicht op allemaal eendere type huizen met kleurloze daken.
Zodra de zon schijnt ziet het er wat aangenamer uit dat kan ik niet ontkennen.
Maar ik blijf het mij afvragen : worden herinneringen steeds kleurrijker naarmate er meer grijstinten tussen oude-  en hedendaagse tijden komen.


Boven buurhuis met nieuwe dakkapel; onder Museumplein en rechts onder de Spiegelstraat.
 

btemplates

6 reacties:

Anoniem zei

graag gelezen en kleurrijke herinneringen zijn om te koesteren...

lebonton zei

herknneringen worden in ieder geval krachtiger. per slot zijn zij ook ouder dan eerst

Athy zei

En terwijl gekoesterd gaan ze ook een eigen leven leiden, Anne

Athy zei

Ton, laatst haalde ik een levendige herinnering op die met een lach werd aangehoord. Totdat ik sprakeloos werd. Ik realiseerde mij dat ik twee aan het verweven was tot één. Maar het verhaal was kleurrijk.

Ellie Schmitz zei

Graag gelezen..een ontroerend mooie herinnering! Of herinneringen steeds kleurrijker worden naarmate er meer tijd verstrijkt, weet ik niet, wel weet ik dat de meeste herinneringen mij nu milder, zachter en warmer stemmen....lekker slapen en voor morgen een mooie dag gewenst!

Athy zei

Mij viel het verschil op, daar waar ik fietste toen ik aan die andere tocht moest denken. Het grijze onaantrekkelijke tegenover de route met de oude huizen waar ik 41 jaar geleden fietste.

Een reactie posten