zondag
Een zondag zoals vroeger? Dat is niet meer mogelijk. Maar er hangt een bekende geur in huis die mij onherroepelijk vergane tijden in herinnering brengt,gecombineerd met regen en storm die tegen de ramen slaan.
Toen wij nog met z'n allen in dit huis woonden kwam het vaak voor dat ieder zo zijn eigen bezigheden had. Manlief op zijn studeerkamer; de twee meiden boven met huiswerk,gecombineerd met loslopende cavia's.(Ik heb daarvan nog de knaagplekken in het snoer van mijn stofzuiger). Zelf zat ik dan beneden in mijn atelier op één van de draaischijven, mij bewust van de warmte en creativiteit in mijn wereld. Totdat het een uur of twaalf werd,het zondagse grijs buiten aanklopte en ik besloot dat er een lekkere geur door het huis moest komen.
Tot zover de herinnering.Die wereld is niet meer.
Maar deze zondagmorgen stond ik om 11 uur vlees aan te braden om er verder een stoofpot van te maken met veel rode wijn en alle soorten paddestoelen. Want, de twee meiden, inmiddels volwassen vrouwen, zouden 's avonds komen eten.De begraafplaats van Maarssen gaat geruimd worden en wij moeten overleggen wat wij willen met datgene wat nog in 'ons' graf ligt. We zitten niet op één lijn en dat moet wel.
Dat we gelijk gestemd gaan worden, daar ben ik van overtuigd dus laat ik, in de weer met voedsel, mijn gedachten de vrije loop.
In plaats van de draaischijf heb ik nu op zondagochtend de krant. Alle artikelen waar ik niet aan toe kom door de week.
Josine van Dalsum is overleden en in gedachten zie ik haar door de Leidsestraat lopen, richting schouwburg. Nooit meer, daar kan ik maar niet aan wennen. Er loopt een lege plek door de straten van Amsterdam.
Een krantenartikel over de oorlog: Dagboekverslagen uit de hel. Ik ken de buurt waar Etty Hillesum heeft gewoond. Mijn school stond aan de overkant van die straat. Ik ken haar boeken. Ik ken verhalen van overlevenden en het kwaad hen aangedaan is nog lang de wereld niet uit. Zal dat ook nooit.
Nog een artikel, geschreven door Nazmiye Oral, over Adelheid Roosen en haar film over haar moeder die de ziekte van Alzheimer heeft. Voor mij is Adelheid Roosen een inspirerende vrouw en haar verhaal heeft mij diep ontroerd. Eerlijk, liefdevol en vooral weten wat ze moet doen en hoe, wanneer een gegeven haar boven het hoofd dreigt te groeien.
Er is een tijd geweest dat ik ook mijn eigen rituelen maakte om mijn demonen uit te bannen.
En terwijl ik de braadlappen keer in de stoofpan van mijn moeder, komt er een klein soort vreugde bij mij binnen. Het is goed om van bepaalde mensen te weten dat zij er zijn, geweest zijn en hun sporen uitéén zetten in de wereld.
Deze avond kwamen mijn dochters en ik tot een overeenkomst. Wij houden ons eigen ritueel op onze eigen tijd en op een door ons gekozen plek.
Het graf in Maarssen, hoeft niet meer.
Labels: persoonlijk
spannende tijden
De tijd van Sinterklaas. Spannend! Wel of niet je schoen mogen neer zetten en hééél vroeg de trap af sluipen om te zien of er wat in zit. Mijn kinderen waren daar erg goed in.
Nu hadden zij het geluk dat hun moeder getrouwd was met die enige echte!
Sinterklaas op lagere scholen in Amsterdam en weer wat later in de stadsschouwburg van Amsterdam. Hij stapte uit een houten klaas in precies dezelfde kleding die op de houten pop was geschilderd. Een fantasieklaas bij het Scapinoballet. Maar er was geen twijfel mogelijk voor al die kleine kinderen in de zaal, midden op het toneel stond Sinterklaas.
Toen onze kinderen op de lagere school zaten, hier in M'broek werd hij daar Sinterklaas. In een costuum, speciaal voor hem gemaakt. Ieder jaar kwam hij op een andere manier naar de school en ieder jaar werd het verhaal, geënt op dat van het vorige jaar, uitgebreid.
Maar de ochtend begon in ons huis en dat was magie.
Om zes uur 's morgens kwamen een paar van zijn studenten,zorgvuldig door hem geselecteerd, naar ons huis. Hij werkte destijds op de Akademie voor expressie door woord en gebaar.
Ik zorgde voor een gedekte tafel met warme broodjes, gekookte eitjes en vers sinasappelsap. Alles natuurlijk zo stil mogelijk. Wat niet hielp. Om zes uur in de morgen kwamen onze kotertjes als muisjes zo stil naar beneden. Dus kookte ik nog een paar eitjes en stak een paar kaarsjes aan. De aankomende Pieten vertrokken naar de zolder, waar de kleren en schimk klaar stonden.Pappa ging naar de badkamer en onder grote belangstelling van zijn dochters toverde hij een Sinterklaasgezicht met borstelige wenkbrauwen. Zijn jaren van toneelspeler kwamen goed te pas.
"Sara, heb jij een paar haarspeldjes voor mij?"
"Ja, pa...sint...pappa".
De metamorfose vond plaats voor hun ogen.
"Pappa, heeft Sinterklaas een horloge om?"
"Nee, natuurlijk niet! Bedankt Sara voor de tip".
En dan, de mijter, de handschoenen en de ring en als laatste de, inderdaad, zeer zware mantel en Sara en Rebekka zeiden beiden vol ontzag "Sinterklaas!!!!!".
Het gebeurde bij het omslaan van de mantel, pure magie.....hun pappa werd Sinterklaas en alleen maar Sinterklaas.
Zo sterk zelfs, dat wanneer hij na afloop van alles ineens in huis was, de jongste steevast riep:
"Pappa, waarom ben je zo laat! Sinterklaas is net weg. Volgend jaar moet je echt vroeger thuis komen".
Magie, ik hoop dat dat nooit verloren gaat.
Wij vieren nog steeds Sinterklaas. Met vijf volwassenen en vier kleine kinderen is de kamer vol en de berg cadeautjes swiept de kleintjes op tot gespannen verwachtingen.
Er is geen Sinterklaas meer. Die ene, die echte, ik heb hem gekend.
Labels: persoonlijk
gewimperde aardster
Afgelopen zondag was er de vrouwenschrijfgroep.Een middag vol kleine opdrachten, het voorlezen van ter plekke geschreven teksten en het voorlezen van thuis gemaakt werk.
Dit keer waren wij met elf vrouwen. Een volle tafel!
Op het grote bord stond o.a. : gewimperde aardster. Geen idee wat dat was.
Het bleek een paddenstoel te zijn, die vanonder een plastic bord met pompoen omhoog was gekomen.
Ieder van ons heeft n.a.v. de gewimperde aardster een tekst geschreven, in vijftien minuten tijd.
De kracht van kiem is altijd aanwezig in mijn tuin.Het is de kracht van leven,verbazingwekkend.
Zoals uit de donkere aarde onder stenen of andere voorwerpen zaden zijdelings omhoog kunnen komen. Door het asfalt heen en tussen stoeptegels door. De kracht van kiem.
Zo heb ik zelf die kracht ervaren tijdens de geboorte van mijn kinderen. Een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Destijds had ik nog geen tuin. Ik ervoer het als de kracht van eb en vloed.
Nu, werkend in mijn tuin, met mijn handen in de grond en mijn voeten stevig tussen mijn planten, voel ik mij als de vroedvrouw uit oude tijden. In de kring van moeders en dochters, sinds het bestaan van de mensheid, leven ontvangend en doorgevend.
De gewimperde aardster is de bloem van datgene wat wij nooit zien, altijd verborgen in de grond.
Nu hadden wij aan het begin van de middag een engeltjeskaart getrokken met een trefwoord, hoe breng ik nu dit trefwoord in mijn tekst.
Synthese.
De kracht van denken die evenredig is aan de kracht van kiem.
Iemand poneert een these, daar komt een antithese tegenover en vanuit die twee komt de synthese te voorschijn.
Mijn rechterbuurvrouw zegt iets, mijn linker buurvrouw reageert en vanuit die beiden komt mijn stelling, synthese.
Hegel noemt dit in zijn filosofie Empirisch, proefondervinderlijk ervaren.
Daarom heb ik Hegel altijd onthouden en kon ik hem snappen. Het is mij op het lijf geschreven.
Labels: schrijven
Remco Campert
De afgelopen week las ik een column van Remco Campert, 'over ik'.
Daarin stond een regel die mij trof en die ik verschillende keren gelezen heb.
"Bij een column in een krant weet je niet precies tot wie je je richt. Voor mij is het een vage massa".
Het trof mij. Ik ben aan deze weblog begonnen met de gedachte dat ik een lijntje uitgooide naar de buitenwereld waarvan ik mij vorig jaar zeker buitengesloten voelde.
Mijn ideaal was zo te schrijven dat er reacties van zouden komen en misschien zelfs wel geschreven vraag en antwoord contacten. Héél in het begin leek het daar ook even op.
Ik word gelezen, dat merk ik soms. Maar ik begin te begrijpen dat ik vooral schrijven wil, omdat ik het niet laten kan. Ik schrijf voor een vage massa, nu. Hoe het zich ontwikkelt, dat merk ik wel.
Ik wilde zo graag een goed cijfer. Dank zij de column van Remco Campert kan ik dat nu los laten.
Labels: schrijven
aanvulling op tekst crucifix
Er is een fout geslopen in mijn tekst over het crucifix. Of beter gezegd, ik heb een essentiële zin weggelaten.
Dan heb ik zo in mijn hoofd zitten wat ik schrijven wil, dat zelfs bij driemaal herlezen mij niet opvalt wat er ontbreekt.
Het Europese Hof heeft ouders die al jaren vechten tegen het crucifix in het klaslokaal, in het gelijk gesteld. Vader, Italiaan en overtuigd atheïst, moeder een Finse, beiden wonend in Italië, hebben nu hun zin. Dat wil zeggen, zij zijn in het gelijk gesteld. De advocaat van de tegenpartij is nu in hoger beroep, dus er gebeurt nog niets. Wel wordt sindsdien de mailbox van de ouders gevuld met haatmail "rot op naar je eigen land en ga tussen je kutrendieren wonen". Onze beschaving is maar een heel dun laagje vernis, dat is niets nieuws.
Tot zover mijn aanvulling op mijn vorige tekst.
Labels: schrijven
kruisbeeld
Labels: persoonlijk
herfst of voorjaar
Labels: natuur
Linde
Labels: kleinkinderen
ieder vogeltje zingt.......
Labels: persoonlijk