Latte corpo idratante

21 maart 2010

Dit wordt geen verhandeling over schoonheidsproducten, maar een verhaaltje over op reis gaan.

14 Maart vertrokken wij vanuit Culemborg naar Weeze om daar het vliegtuig naar Rome te nemen. Ruimschoots op tijd, gelukkig.

Want, al rijdend en pratend vonden wij dat het tweede verkeersbord met de afbeelding van een vliegtuig wel erg lang op zich liet wachten.

We hebben de afslag gemist, concludeerde mijn vriendin, laten wij maar omkeren en de goede afslag vinden. We keerden om en vonden niet.

Totdat een meneer van een benzinestation ons resoluut wees in de richting vanwaar we kwamen. 500 Meter verder dan ons keerpunt kwam het vliegveld weer op het bord.

We waren, op het nippertje, op tijd. Maar niet voor de inklaring van de koffer. Tien minuten te laat. Bij een andere balie inchecken, 35 euri betalen en dan zelf meenemen tot aan het vliegtuig.

Maar eerst met de boardingcard langs een balie. Daar troffen wij een juffrouw die niet goed duits sprak, niet goed engels en wel even op haar strepen wilde gaan staan.

Op de boardingcard stonden onze roepnamen, dat was fout. Die juffrouw verhief haar stem op een manier die ik mijn dochter niet zou toestaan. Wij waren al enigszins van de kook, dat hielp niet echt.

Uiteindelijk ging iemand anders zich er mee bemoeien en ineens was alle herrie voorbij, wij mochten door. Niet voordat voornoemde juffrouw een aantal papieren door midden scheurde, ze weg wierp met de woorden "das brauchen Sie nicht"en de rest aan elkaar niette. Bij de weggegooide papieren zat mijn boardingcard, maar dat wist ik nog niet.

De koffer ging daarna de weg van alle handbagage. En alles ongeveer, werd uit mijn toilettas gehaald. Gloednieuwe gezichtsproducten, net gekocht, mochten niet mee. Een doos crème, mocht niet mee. Dat de koffer bij het vliegtuig over genomen zou worden en in het bagageruim gedeponeerd, speelde geen rol. Mijn nagelschaar en pincet, beiden goed zichtbaar en als gevaarlijk geldend, werden niet weggegooid. De volslagen willekeur.....

Bij de laatste balie werd pas duidelijk dat mijn boardingcard weg was, Nine haar jas ergens had laten liggen, haar paspoort achter was gebleven. Boosheid en nerveusiteit gingen hand in hand.

Hoe graag zou ik willen schrijven dat wij onze kalmte bewonderingswaardig hadden bewaard.

De werkelijkheid is, dat wij een grote groep koffiedrinkers, die nog lang niet aan hun reis hoefden te beginnen, uitgebreid hebben vermaakt.

Alles was ineens voorbij, toen Nine zo hard riep dat ze er helemaal ziek van werd dat iedereen schrok.We mochten door, met één boardingcard.

Verhit bereikten wij het vliegtuig. Toen we zaten, niet bij elkaar, werd er omgeroepen dat het vliegtuig nog minstens een uur moest wachten. Later bleek dat er in Rome een bommelding was geweest.

De dag erop volgend ben ik naar de super gegaan in Alviano en kocht daar Latte corpo idratante. Het heeft de bijna vergeten geur van talkpoeder, dat maakte mijn dag blij.

De rest van de week, geweldig, al volop lente en de terugreis? In Rome deden ze niet moeilijk. Onze namen die niet klopten, ze keken niet eens . De ruim twee kilo overgewicht? Wij mochten door.

Hoog in de lucht zei ik tegen Nine " zullen we kijken na het landen of we dat mens zien, gaan we d'r slaan!".

a.vanmeerkerk@zonnet.nl