compassie


30 mei 2010


"Ik weet niet of ik nu moet doorknokken of mijn moede hoofd op het kussen moet neerleggen"zei ze terwijl zij mijn handen vastgreep.
Ik keek haar eens goed aan, wat zag ze wit en smal in haar gezicht.
Zo moe, zo moe en ik wist even niet wat ik zeggen moest.
"Misschien kan je proberen om werkelijk al dat geregel wat je nog steeds doet, uit te bannen", zei ik ietwat aarzelend.
"Als je tot rust zou komen, dan weet je wel wat jou te doen staat, dat heb je altijd geweten".
Ze knikte, met een glimlach.
Vanuit mijn compassie met haar had ik willen zeggen "Laat los, Ati, het is goed zoals het is. Geef je over aan wat komen gaat". Maar dat kon ik op dat moment niet zeggen, hooguit denken.
Misschien een volgende keer, mocht ze er op terug komen.
Wat een cruciale zin sprak zij uit, een sterke zin. Wanneer je op zo'n hoge leeftijd de aankomst op het punt van eigen leven en dood, zo sterk kunt weergeven.
"Ik weet niet of ik nu moet doorknokken of het moede hoofd op mijn kussen moet neerleggen".

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten