tekens




3 juni 2010




Ik houd van havens, van boten en hijskranen die zich scherp aftekenen tegen de lucht.


Ik houd van de bedrijvigheid van kleine slepers en loodsbootjes rondom zwaarlijvige vrachtboten.

In de tijd dat ik op kantoor werkte bij Stork, voer ik iedere morgen met een slepertje het IJ over en mijn uitzicht was alweer, het IJ met veel scheepverkeer voor de deur.
"Ik hoor je al een tijdje niet", riep mijn vader regelmatig. "Je zit zeker weer naar buiten te staren" en ja, daar had hij gelijk in. Ik hielp hem uit de brand, omdat hij geen secretaresse had, want die ging trouwen en bleef bij nader inzien toch maar niet werken.
Ik zou zes weken bijspringen, het werd anderhalf jaar.
Maar, terug naar het nu. Gisteren heb ik lange tijd op een zonovergoten terras gezeten van café/restaurant de Torpedoloods. Met het schitterende uitzicht op hijskranen en ander hefmaterieel.
Tekens, noem ik ze. Door mensen bedacht en bediend, tekenen zij een silhouet tegen de lucht
en vertellen het verhaal van noeste arbeid en vergane glorie.
Hoewel de bedrijvigheid minder is dan zoveel jaar geleden, boeide het bijzonder, de overzetbootjes, binnenvaartschepen die eerst vanachter een landtong kwamen en dan moesten keren om stroomopwaarts verder te gaan. Grote Bulkcarriers, bijna rechthoekige containerschepen en natuurlijk de drijvende doos naar Engeland van de Stena Line.
Maar het meest was ik geraakt door de tekens van staal, met hun ratelende kettingen.
Ik heb er uren naar gekeken.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten