de dingen van alledag


24.01.2011

Ineens is mijn broodmes weg. Gewoon weg! Hoe dat kan snap ik niet. Ik heb het gebruikt, afgewassen en afgedroogd en daarna? Geen idee. Dan komt er iets hardnekkigs over mij. Dat mes hoort in die la, het ligt niet onder de theedoek, ik heb een andere la opengetrokken maar daar ligt het ook niet.Ik probeer de weg terug te bewandelen. Ben ik naar de tafel gelopen waar de kranten nog liggen? Nee.
Ik weet het, ik ben naar de tuinwerktas gelopen, naast de tuindeur, daar ligt ie vast in. Nee dus. Eén ding vertik ik. Ik ga niet in de container kijken en tussen alle viezige dingen graaien. Dag mes, je was oud, eigenlijk niet van mij want ik heb je nooit gekocht. Je was nog goed, dat wel met een benen handvat. Waarschijnlijk van de oma van mijn kinderen, die al dood was voor ik geboren werd.Je was een overschotje en ineens ben ik blij. Ha, ik ga een nieuw broodmes kopen, mijn eigen broodmes.
Ik kan mij niet heugen dat ik ooit zo'n ding heb aangeschaft, altijd gesneden brood gekocht, waarschijnlijk. Dat doe ik trouwens nog maar toch wil ik nu mijn eigen broodmes.Per slot van rekening, als je 68 bent heb je toch recht op een eigen broodmes, nietwaar?
Halverwege de rit naar het winkelcentrum kom ik een kleine oploop tegen. Iedereen staat stil en kijkt naar één punt. Vast een ongeluk, denk ik en zie dan een meisje van een jaar op 16 op de grond liggen. Twee agenten erbij, het kind trekt een grimas en heeft haar ogen open. Mij lijkt dat een goed teken en ik fiets door. Een half uur later, op de terugweg (met broodmes) staan er meer mensen te kijken en is er ook een ziekenauto bij gekomen. Wat bezielt mensen toch om naar iemand te gaan staren die dat op dat moment helemaal niet gebruiken kan.Als je niet kunt helpen, loop dan door.
Maar er is nu eenmaal helemaal niets te doen of te zien in Maarssenbroek. Leuk verzetje. Jongens er ligt iemand op de grond en er is een ziekenwagen bij. Kom gaan we kijken!Wanneer ik oversteek doe ik een schietbedje naar een hulpengel. Of dat helpt weet ik niet, ik doe het altijd zoals ik ook mijn eigen doden aanroep wanneer er binnen de familie iets spannends of engs te gebeuren staat.Mijn kleinkind roep ik aan wanneer er iets met de andere kleinkinderen is. Mijn man roep ik op als één van de meiden b.v. met een nachtbus naar Frankrijk moet met een groep van haar leerlingen.Zelf zie ik zo'n bus waar mijn kind in zit meteen een ravijn in donderen en dat kan ik niet zeggen natuurlijk. Dus roep ik haar vader op met de boodschap boven die bus te gaan hangen.
En zo is deze dag overgegaan in de namiddag van nu, nu ik achter mijn pctje zit. Een beetje poetsen, de kranten lezen, de boodschappen doen en wat filosoferen, dank zij dat kind op de straat. Ik hoop voor haar dat het meevalt en dat ze er niets aan over houdt.Ik weet dat het leven zo niet in elkaar steekt maar eigenlijk vind ik dat kinderen ontzien moeten worden in alle ellende.

btemplates

2 reacties:

lebonton zei

het is van harte te hopen dat ze niet in een verdwaald broodmes is gevallen ;-).
overigens, die frustratie, die ken ik. onze geordende (want niet mijn domein) keuken heeft een messenblok met een altijd leeg blijvende opening.
alsof dat ene mes de kameraden onprettig vond.

Athy zei

Ik vond vanavond dat broodmes terug in de vaatwasser. Kijk, daar had ik nou niet aan gedacht.Redelijk stom, vind ik zelf.

Een reactie posten