zòòò Nederlands




24.07.2011
Zò Nederlands om over het weer te klagen. Dat ga ik dan ook niet doen.Nee, ik ga mijn zegeningen tellen, want die zijn er te over.
Nu mijn tuin een plat geslagen zielig hoopje groen is, de rozen stuk, de malva's tegen de grond, denk ik aan lang geleden toen het vreemder was.
Midzomer, halverwege dat enorme land Noorwegen, hadden wij dagen gereden over een hoogvlakte, bedekt met mossen en stenen,zo mooi als ik nooit meer zag.Later, in een galerie in Amsterdam, zag ik ze terug maar dan gemaakt door een keramist, ik meen Dick Loeff.Zo mooi, die spanning van de vorm, de huid.Maar dat is een ander verhaal.
Midzomer, Noorwegen,hoogvlakte.Drie dagen reden we daar en zagen geen mens.Het werd kouder en we besloten onze tent op te zetten, vlak bij een stroompje, zodat we tenminste onze tanden konden poetsen, zonder het drinkwater te verspillen.
Het was de tijd van de hippies, wij waren ver weg van de gevestigde orde en we hebben, omdat het ineens zo koud werd, alle slaapzakken aan elkaar geritst en zijn dicht tegen elkaar aan gaan slapen. Slapen was moeilijk, voor mij, gegrepen als ik was door de lichte nacht waarin de zon net onder ging om meteen weer terug te komen.Ik voelde mij een heel nietig puntje in het enorme universum dat zich over ons spande. Nog dwaal ik op midzomernacht door mijn huis om het licht te volgen met mijn ogen,aan de westkant en het te begroeten aan de oostkant, in hetzelfde uur.
Verbonden met het gevoel van grootsheid en weten hoe klein ik ben, tegelijkertijd.
Terug naar Noorwegen. Na die koude nacht kroop ik als eerste de tent uit en, kende de wereld niet terug.Hij was niet roestbruin, de korstmossen, maar spierwit. Die ochtend zag ik voor het eerst in mijn leven een sneeuwlandschap in hartje zomer.Het was mijn verjaardag, vier juli.
Associërend schrijven brengt dit soort verhaallijnen naar voren.
Mijn uitgangspunt was een ander, mijn zegeningen tellen.Een herinnering kwam op en die lijn heb ik gevolgd.Het risico dat ik mijzelf mijn verhaal uit associëer is aanwezig.De kans dat er in een verhaal een dimensie bij komt, ook.
Zelfs nu, nu ik niet bezig ben met een verhaal, gebeurt het.Even een dierbare herinnering verwoorden.
Terug naar mijn tuin en het hier en nu. Een paar planten doen het goed, dankzij de terrasoverkapping. Mijn Plumbago,mannentrouw, bloeit met mooie blauwe bloempjes. De Abutulon heeft het koud maar geeft haar bloei nog niet op.Toen Hortensia diep boog onder de gesel van regen en plat in de heg zakte, heb ik de mooiste bollen eruit geknipt en in een vaas gezet.
Op dagen als deze kijk ik liever niet naar buiten. Er loopt niemand,er fietst niemand, alleen het geparkeerde blik is overtallig aanwezig en staat droef in de nattigheid.
Nee, ik heb een boek, er is muziek en, er is die oogstrelende boekenkast die nu helemaal af is. De lijn langs de vloer is,in mijn ogen, een plezier om naar te kijken.Mijn huis is een recht toe recht aan huis uit de jaren zeventig, zonder hoekjes,verborgen plekjes.Maar waar ik kan, werk ik met a-symetrie.
De kast waar de tv. op staat is ontworpen en gemaakt door mijn goede buurman die mij al zo vaak heeft verblijd met het werk van zijn handen.Hij heeft de vloerlijn van de boekenkast gevolgd, waardoor de twee elementen met elkaar zijn verbonden.
Bernd Heusinkveld, je bent de buurman die iedere buurvrouw zich kan wensen. Bij deze, bedankt!

btemplates

7 reacties:

Hippocampi zei

heerlijk zo'n boekenkast om in te verdwalen
en vrij associërend de verhalen te volgen,

groet,

hippo

die moe maar voldaan eindelijk weer eens een middagje het oerwoud achter zijn huis heeft omgetoverd tot een tuin, waar
de meisjes nu vol enthousiasme gaten aan het graven zijn in het gazon, omdat...ja omdat ze een sloot gaan maken en een moestuin en een..en een..

Athy zei

En misschien een tunnel naar China, Hippo? Zoals wij eens deden? Fijn om weer van je te horen. Groet!!

Anoniem zei

gister zag ik bij Aline, schrijfveren, dat is een beetje wat jij doet, associatief schrijven en je niet druk maken om waar het naar toe gaat. Er is dagelijks een schrijfveer.
Als je meer wilt weten, dan geef ik je een link.


drie dagen geen mens zien, hoe apart en paradijselijk moet dat zijn geweest
ik heb dat enkel ervaren op de zwarte brekken in friesland bij Sneek. Daar kon je een maand geen mens zien, behalve de boer die het eiland pachtte.

Athy zei

Assyke, die link wil ik graag hebben, dankjewel alvast. En ja, dat was paradijselijk, daar in Noorwegen,alsof de wereld net geboren was, zo schoon en zo onaangeraakt.Groet van Athy.

Anoniem zei

http://www.heldenreis.nl/Schrijfveren


heb hem zelf vanavond gevonden en ben meteen gaan schrijven, zoals ook de bedoeling is:)

Anoniem zei

waarom doet de link het nou niet


http://www.heldenreis.nl/Schrijfveren

Anoniem zei

athy, ik heb je gemaild,
de afbeelding is beschermd waardoor ik hem niet kan kopieren,
probeer er een gewone afbeelding van te maken, door hem uit word of waar dan ook uit te halen en hem op te slaan als afbeelding in je harde schijf en als je hem plaatst op je blog dan kan ik hem kopieren. Als er een andere manier is is dat ook prima, als ik hem maar kan overnemen:)

je verhaal staat er wel alvast!


lieve groet

Een reactie posten