9/11 Memorial

Dames, zal ik van U beiden een foto maken?
Wij staan bij één van de twee bassins die onderdeel zijn van Ground Zero. Daar waar de fundamenten waren van de Twin  Towers liggen nu twee grote rechthoekige waterbassins. Omgeven door een grote balustrade, bronskleurig, waaruit de namen zijn gestanst van de mensen, omgekomen bij de ramp van 9/11.
Ik heb foto's gemaakt en was met mijzelf aan het overleggen of het wel gepast was een foto te maken van mijn schoonzus staande bij de bronzen balustrade. We staan tenslotte niet bij de Zaanse Schans.
Achter ons staat een bejaard echtpaar en de man steekt uitnodigend zijn hand uit naar mijn camera. Wanneer hij die op ons richt zie ik hoe zijn rechterhand beeft.
Als hij hem maar niet laat vallen, denk ik en, dat wordt geen scherpe foto. Maar mijn zorg is volkomen overbodig.
Met dat hij het toestel terug geeft zegt hij, wijzend op een naam ' U staat bij de naam van mijn broer'  en dan vallen wij stil. Hij knikt ons toe met een glimlach vol droefheid en wijst naar een naam. Onder de balustrade loopt een goot, gevuld met hetzelfde water dat langs de vier wanden naar beneden loopt en wegstroomt in een vierkante opening. Hij doopt een hand in het water en strijkt ermee over de naam en zet daarna met de wijsvinger een kruisje. Zijn vrouw doet het zelfde, wij kijken woordeloos toe.
'Goed dat u hier bent geweest 'zegt hij bij het weggaan, 'wij komen hier ieder jaar een keer'. Ze lopen hand in hand van ons weg en wij, wij kijken ze na.
Ik ontdek een witte roos in één van de letters van een andere naam.
Een martiaal figuur met badge en cowboyhoed maant een jongetje tot respectvol gedrag door niet over de balustrade te hangen en zijn jas, die hij over een paar namen heeft gelegd, over zijn arm te dragen. Het joch is een jaar of tien en doet wat de man zegt. Zijn vader kijkt zwijgend toe. Ik wil aan de praat komen met deze 'bewaker' en vraag iets onnozels. Hij schiet in de lach, het ijs is gebroken en hij vraagt of ik die witte roos gezien heb en wat ik daarbij denk.
'Iemand kwam langs, met een bloemetje' opper ik. Hij schudt zijn hoofd.
'Er is een fonds opgericht door nabestaanden en wanneer het, van één van de slachtoffers de geboortedatum is, krijgt hij/zij een witte roos'.
Hij vertelt verder dat hij brandweerman is geweest en dat zijn eenheid het eerste bij de torens was. Van zijn groep heeft hij zes mensen verloren en ook nog drie familieleden.
Ik vertel hem dat ik nog precies weet waar ik was toen het nieuws de wereld over ging. Ik zat met mijn kleindochter van drie maanden op schoot en dacht dat mijn schoonzoon nu toch wel een hele beroerde dvd op had gezet .Tot het tot mij doordrong dat dit echt was toen de verslaggever vertelde dat er ook een vliegtuig neergestort was in Washington met aan boord een vader met zijn drie maanden oude dochtertje dat hij aan zijn moeder wilde laten zien. Bij elke verjaardag van Lieve, denk ik ook aan dat omgekomen meisje met haar vader en aan haar moeder.
De man met zijn felblauwe ogen onder zijn cowboyhoed knikt en zegt ook 'goed dat u hier bent'.
Wij nemen afscheid en zoeken een bankje op om alles even goed te verwerken. De zon schijnt uitbundig, De pas geplante bomen hebben helder groene blaadjes en wij realiseren ons dat we zijn op de plaats van een grote wond. Te midden van het bruisende geluid van een wereldstad.















btemplates

5 reacties:

Athy zei

Als je klikt op de foto's, krijg je ze groter en zie je meer.

Anoniem zei

Wat een ontroerend gebaar van die witte roos.
Het doet deugd jouw woorden hier te lezen.

Athy zei

Het hele bezoek heeft diepe indruk gemaakt. Vooral de gelatenheid waarmee over het gebeuren werd gesproken.

lebonton zei

een bijzondere plek. ook ik weet nog precies wat ik deed toen dit gebeurde.

Athy zei

En dat maakte op de New Yorkers die dat hoorden grote indruk.

Een reactie posten