voetballer in spé

"Goeie stop, oma!" hij kijkt mij stralend aan.

Even later "hands free" en glunderend houdt hij de bal in beide handen.Er volgt nog een hoekschop, op drie andere plukjes gras, een strafschop en een ruilen met goal. Dan heeft hij zijn taalkundig kruit verschoten.

Hij laat zich vallen met bal en vertrekt zijn snoetje.

Tijd voor mij om uit te leggen dat echte keepers naar een keeperschool gaan waar ze leren hoe ze moeten vallen. Dat hij daar nog maar even erg voorzichtig mee moet zijn.

Hij knikt dat hij mij gehoord heeft en schopt de bal precies tussen mijn voeten door.

Ik neem wraak door de bal met een grote grijns rakelings over zijn koppie te trappen.

"Jij kan goed voetballen, oma". Een groter compliment kan ik niet krijgen.

Vier jaar oud en sinds hij lopen kan hebben we samen gedribbeld, op de stoep voor de deur.

Dribbelen doen we niet meer. Met mijn ogen volg ik nog, maar mijn voet reageert niet meer snel genoeg.

Nog een korte tijd, dan is mijn voetbaltijdperk voorbij. Dat geeft niet. We hebben het gedaan en tegen die tijd is hij groot genoeg om op een echte club te mogen.

Maar als 's avonds zijn vader vraagt wat er deze dag het leukste is geweest, zegt hij "met oma voetballen".

de buurtuin

Gisteren is een weelderige groene tuin volledig leeg gehaald en voorzien van een stenen vloer van voor naar achteren. Natuurlijk is het ieders goed recht zijn/haar tuin in te richten naar eigen plezier. Dat is de lol van het hebben van een tuin.

En toch.... met de A2 in onze achtertuin, alle lawaai die ondanks de gigantische geluidsmuur over onze wijk wordt gespoeld...denk ik dat we werkelijk iedere boom en iedere grasspriet hard nodig hebben. Want met het lawaai komt natuurlijk ook alle viezigheid van uitstoot mee onze tuinen in en als neerslag op speelplaatsjes. Het is hier nooit stil.Ik weet werkelijk niet wie er beter wordt van zo'n geluidsmuur, maar ik weet wel hoe laat in de nacht, of vroeg in de ochtend, de eerste vrachtwagen voorbij rijdt. De tuinen kunnen een gezonde plek zijn waarin veel leeft. Een tijdje geleden ontdekte ik dat er een egel in mijn tuintje woont. Kennelijk genoeg plek om te schuilen.(Standaardmaat 55m2). Zodra de zon weer schijnt komen bijen,zweefvliegen en hommels naar de bloemen. Soms zelfs een vlinder! Lieveheersbeestjes heb ik nog amper gezien. Wel een vloed van jonge kikkertjes, libelles.

Laten we hopen dat het niet een "trend" wordt, stenen tuinen.

Mees

Mees is op deze foto 4 jaar en het broertje van Lieve. Een kind met stralende bruine ogen en een blonde krullenbol. Hij heeft wat zijn moeder ook had als klein kind "hier ben ik, vinden jullie dat ook zo leuk". Veel fantasie, hele verhalen wanneer hij alleen speelt. De kamer vol imaginaire personen. Nu hij groter wordt zie ik soms een glimp van een vrije geest in hem. Ik hoop dat hij niet te veel gekneed gaat worden op school.

Een foto van zijn moeder, Sara, heb ik er maar bij gezet. Het is een moeders jongetje, ze horen bij elkaar.

schilderen

Ik kan absoluut niet tekenen, perspectief is een vreemd begrip voor mij. Maar ik vind het heerlijk om te schilderen, om vlakken en kleuren tegen elkaar af te zetten en zo tot een compositie te komen. Lieve schildert met acrylverf, ik met olieverf, omdat ik dan langer door kan gaan. Lange tijd is mijn richtsnoer land, lucht, licht en water geweest. Dat laat ik nu een beetje los, ook ga ik nu andere kleuren gebruiken, zodat er een nieuwe fase kan beginnen. Het is voorlopig nog ploeteren op deze weg. Maar, ik vind het fijn om te doen. Nieuwe dingen probeer ik uit bij Yvonne Rueijl, in Groenekan. Zij schildert lyrisch abstract. Fantasiemotieven van dieren los in de ruimte gezet. Mooie kleuren.

Boven deze tekst twee details van mijn laatste schilderijen.

schilderen

Lieve wil graag bij mij komen schilderen. Soms is er zo veel te doen in een vakantie, dat het er bij inschiet. Goed opletten dus dat dit deze zomer niet gebeurt. Zij heeft ook al een schilderij van mij uitgezocht, dat ze krijgt als zij 18 jaar is. Haar naam staat er al op. Bij dit kasteel heeft zij een heel verhaal. Er hangen gordijnen bij de ramen en je ziet er mensen naar buiten kijken. Het leuke vind ik dat zij echte penseelstreken maakt die ook van elkaar verschillen. Zij durft dus los in de pols te zijn. Verder geef ik nooit veel aanwijzingen omdat ik wil dat zij haar eigen handschrift ontwikkelt en haar eigen fantasie volgt.Zij moet doen wat zij wil en niet wat ik denk dat goed is. Wanneer ze klaar is, dan praten wij er wel samen over.

reageren?

Lieve blogvolgers, volgens mijn pc. goeroe Valentijn, moet het reageren nu een stuk eenvoudiger zijn.
Dus laat mij weten wat je vindt. Ik voel mij weer een spelend kind!

Lieve

Dit is Lieve, acht jaar inmiddels. Zij is het kind dat mij oma heeft gemaakt.Toen ook het laatste kleinkind was geboren kwam ze bij mij en vroeg "Oma, ik weet heus wel dat je ook de oma bent van Mees (broertje) en van Tobias (neefje) en nu ook van Linde (nichtje). Maar, kan je nu nog wel van mij houden"? Ze was toen ruim vijf jaar.

"Hoe kan ik niet van je houden"riep ik uit. "Jij was de eerste, jij hebt mij oma gemaakt!"

Soms moet ik dat nog wel eens zeggen. "Jij was de eerste, ik was nog nooit oma geweest".

twee oma's

"Wat zegt U, oma Atie, dat kan niet, dat ben ik".

Plaats van gesprek de Kim, een herstelhotel in Noordwijk waar ik tien dagen logeerde na mijn hartoperatie.

Wij zijn vriendinnen geworden. Beiden herstellende van een ingreep rondom ons hart. Beiden jarig op 4 juli en beiden luisterend naar de naam Atie. Dat mijn naam anders geschreven wordt is een ijdelheidje toen ik 15 jaar was. Ik ging voor de schoolkrant schrijven en wilde mijn naam wat opleuken en zo is hij gebleven.

Deze Atie is nu 91 jaren oud.

Eens zei ik tegen iemand "er is moed voor nodig om oud te worden"en zij heeft moed. Moed, humor en een scherp verstand. We hebben samen een slogan verzonnen: héél mijn lichaam geeft het op, behalve mijn kop! Valt ze van ellende bijna uit elkaar, dan knoopt ze een humorlijntje om dat weerspannige lichaam en gaat door.

Zij leest de krant en volgt de politiek op de voet met rake meningen over de absurditeit van veel. Diep respect heb ik voor deze dame. Ik kijk goed naar haar, om te leren hoe het moet als ik zo ver ben.

in de keuken

Vandaag heb ik niet echt zin om te koken. Soms, maar niet vaak, vind ik dat ik lang genoeg gekookt heb in mijn leven. Het malle is alleen dat het erop neer komt dat ik nog langer in de keuken sta. Ik heb kant en klare pannenkoeken in huis. Niet echt lekker. Maar ik ga er wat geks mee doen, denk ik. Ik ga bacon bakken, lente uitjes en een een portobello. Dan smeer ik die pannenkoek in met een dun laagje crème fraiche en daarop de groente met de bacon. Misschien ook wel eentje met zalm. Geen idee of het lekker wordt. Als het mislukt heb ik pech, zo simpel is dat. Maar dan heb ik in ieder geval die malle kriebel van verzet geprikkeld. Morgen weer een nieuwe kans.

snoeien met gevoel

Vandaag eindelijk de snoeischaar en -zaag gebruikt. Doordat ik in het prille voorjaar niet in de tuin kon werken is e.e.a. behoorlijk uit de hand gelopen. Met name mijn twee Kaardenbollen zijn metershoog en staan volledig op de verkeerde plaats. Zevenblad heb ik geen moeite mee. Dat moet eruit. Maar dan kom ik met mijn snoeimes bij de Kaardenbol, of zou het Kaardebol blijven, ongevoelig voor de nieuwe spelling? Eén van de twee moet eruit. Dan zie en hoor ik de bijen zoemen en denk ik 'wat doe ik die dieren aan'. Het zijn toch de tuinen die voor alles wat vliegt moeten zorgen, nu Nederland steeds meer in asfalt verandert. Zeker tussen Amsterdam en Utrecht is het verschrikkelijk, zoveel als er wordt geofferd aan dat motorische blik. Maar goed, ik ben in mijn tuin. De foto met het kleine waterplasje ( ik heb er zo twee) laat ook zwart gras zien, dat op dit moment lila bloeit. Het zat helemaal onder het zevenblad verstopt, dat ik er één voor één met de hand heb uitgetrokken. Toen pas zag ik dat het bloeide. In die waterplasjes woont van alles. Salamander, kikker en pad. Gisteren liep ik even de tuin in en zag twee piepkleine kikkertjes hupsen op zoek naar een schuilplekje voor die reuzinnenvoeten die er aan kwamen. Een tuin heeft weinig met Natuur met een hoofdletter te maken. Ik zie het als een kleine enclave waarin alles wat vliegt, hupt of kruipt het goed heeft. Zelfs een egel woont hier.

Opspraak

Er is een verhaal van mij gepubliceerd in Opspraak, literair tijdschrift. Dit is een uitgave van Stichting Beeldspraak.

Roelandt, een volwassen moederskind die niet kan verwerken dat zij dood is. Hij ziet haar thuis en is daarin de enige. Hij zoekt haar buiten de deur en vindt haar niet. Hij wil zich herenigen met haar en gebruikt haar lingerie daarvoor.

Het is een dierbaar verhaal voor mij en nu is het gepubliceerd. Geweldig!

'probleemkind'

Op dat woord wil ik terug komen want ik vind het geen goed woord. Een kind is meer dan alleen het probleem dat hij/zij heeft of veroorzaakt doordat het is zoals het is. Ik heb het gebruikt omdat ik geen naam kan vinden die niet stigmatiseert. Laat ik het zo zeggen: La Collina Verde heeft plek voor kinderen die een speciale benadering vragen en dat is de specialiteit van de mensen die er wonen.

www.lacollinaverde.nl

De titel van deze tekst is een websiteadres van de mensen waar Nine en ik het huisje van gehuurd hebben in Alviano.

Op deze site ontvouwen zij hun droom en de vormgeving van die droom: Hoe zou je een gezin met een 'probleem'kind en hoe zou je een 'probleem'kind een goede vakantie kunnen geven. Zij bieden mogelijkheid en middelen aan. Lees die site, zij kunnen het beter uitleggen dan ik.

Zij stippen uitstapjes aan, waaronder de bronnen van Saturnia. Ik heb er in gezeten, zie foto, dat water is geweldig. Je moet niet het idee van een luxe zwembad in je hoofd hebben, zoals ik had, dan is het even aanpassen. Maar het is spannend en weldadig. Warm water en een paar rotsplateaus. Het is puur natuur, zonder kleedhokjes of riante ligstoelen. Er is een kleine uitspanning aan de rand van het terrein, daar is ook een turkse plee. Dat is de enige luxe. Een ander leuk idee is, ga ergens ijs eten, gewoon in een gelateria op de hoek van de straat. Of op een terras zoals hier in Viterbo. Dit is niet het ijs dat je in ons land krijgt. Dit is het ijs alsof er een engeltje op je tong......... dat soort ijs, dus.

jarig

In geen jaren ben ik zo uitbundig jarig geweest. Uitbundig in de betekenis van feestelijk.

De avond er voor heb ik de post en een pakje naast mijn hoofdkussen gelegd,zo kreeg ik al een feestelijk begin in de morgen. Het ontbijt wilde ik in de voortuin, daar waar ik onzichtbaar ben en lekker in de frisse lucht.De warmte was de achtertuin niet uit geweest. Onzichtbare handen hadden ballonnen opgehangen. Dankjewel buren!

's Avonds heerlijk gegeten aan de Oude Gracht met de twee meiden, die zondagmiddag met man en kinderen het feest kwamen voortzetten. 's Avonds wat vrienden en goede gesprekken. Eén verjaardagscadeau kwam maandag in de vorm van een dagje sauna. Een geweldig idee en ik heb genoten. Wel vijf soorten sauna's van binnen gezien, stoomkamer, infrarood en verschillende soorten zwemwater. IJskoud, lauw, warm.

Twee jaar terug feliciteerde iemand mij met de woorden "als je nog wat leuks wilt ondernemen moet je dat nu gaan doen.Het wordt er niet gemakkelijker op, wel moeilijker". Ik weet echt niet meer wie dit heeft gezegd. De bodem was kennelijk rijp, het heeft mij twee jaar een dip gebracht. Ouder worden en fysieke problemen vindt niemand leuk.Het is al moeilijk genoeg zonder zo'n opmerking. Dit jaar kwam ik uit die dip, dank zij een paar ballonnen, dank zij spontane vrienden, dank zij de ontspanning van de sauna.

De foto bij dit stukje tekst is genomen op de markt van Alviano, waar ik een "niemandalletje" pas, dat ik kreeg voor mijn verjaardag, dankjewel Nine. Op de feestavond heb ik de complimentjes met plezier ontvangen.

thuis'3 juli '09

Weer thuis, maar met mijn netvlies nog vol beelden van heuvels en oude stadjes. Mijn smaakpapillen nog met herinnering aan pasta's, sauzen en voortreffelijke wijnen. IJs! Nergens zo lekker als op de hoek van de straat.
Weer hier, meteen de tuin aanpakken. Zo vol als alles is wanneer je bent weg geweest. Op straat voltrok zich een klein drama. Ik hoorde een raar geluid en omkijkend zag ik iets zwarts over de straat kruipen, drie roofzuchtige katten er omheen. Een gevallen vleermuis? Ik dacht aan de "zwarte engel"van Ramses Shaffy. Maar het was een vogel die ik voor de katten weggriste. Een jonge zwaluw, het hartje klopte tegen mijn vinger. Zijn kopje hing al. 'Die gaat dood', dacht ik. 'Maar dan niet hier tussen drie katten verscheurd'.
Ik heb hem naar de tuinkas gebracht, bakje water erbij terwijl ik wist dat dat grote onzin was. Kasdeur dicht, want ik heb ook een poes. Vanmorgen lag hij op een ander plekje, dood. Hij is begraven onder de Fuchsia, in de kas. Mooi vogeltje, met een fijn, gebogen snaveltje. Zachte grijswitte veertjes, gestreept, onder zijn kopje.