snoeien met gevoel







Vandaag eindelijk de snoeischaar en -zaag gebruikt. Doordat ik in het prille voorjaar niet in de tuin kon werken is e.e.a. behoorlijk uit de hand gelopen. Met name mijn twee Kaardenbollen zijn metershoog en staan volledig op de verkeerde plaats. Zevenblad heb ik geen moeite mee. Dat moet eruit. Maar dan kom ik met mijn snoeimes bij de Kaardenbol, of zou het Kaardebol blijven, ongevoelig voor de nieuwe spelling? Eén van de twee moet eruit. Dan zie en hoor ik de bijen zoemen en denk ik 'wat doe ik die dieren aan'. Het zijn toch de tuinen die voor alles wat vliegt moeten zorgen, nu Nederland steeds meer in asfalt verandert. Zeker tussen Amsterdam en Utrecht is het verschrikkelijk, zoveel als er wordt geofferd aan dat motorische blik. Maar goed, ik ben in mijn tuin. De foto met het kleine waterplasje ( ik heb er zo twee) laat ook zwart gras zien, dat op dit moment lila bloeit. Het zat helemaal onder het zevenblad verstopt, dat ik er één voor één met de hand heb uitgetrokken. Toen pas zag ik dat het bloeide. In die waterplasjes woont van alles. Salamander, kikker en pad. Gisteren liep ik even de tuin in en zag twee piepkleine kikkertjes hupsen op zoek naar een schuilplekje voor die reuzinnenvoeten die er aan kwamen. Een tuin heeft weinig met Natuur met een hoofdletter te maken. Ik zie het als een kleine enclave waarin alles wat vliegt, hupt of kruipt het goed heeft. Zelfs een egel woont hier.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten