voetballer in spé

"Goeie stop, oma!" hij kijkt mij stralend aan.

Even later "hands free" en glunderend houdt hij de bal in beide handen.Er volgt nog een hoekschop, op drie andere plukjes gras, een strafschop en een ruilen met goal. Dan heeft hij zijn taalkundig kruit verschoten.

Hij laat zich vallen met bal en vertrekt zijn snoetje.

Tijd voor mij om uit te leggen dat echte keepers naar een keeperschool gaan waar ze leren hoe ze moeten vallen. Dat hij daar nog maar even erg voorzichtig mee moet zijn.

Hij knikt dat hij mij gehoord heeft en schopt de bal precies tussen mijn voeten door.

Ik neem wraak door de bal met een grote grijns rakelings over zijn koppie te trappen.

"Jij kan goed voetballen, oma". Een groter compliment kan ik niet krijgen.

Vier jaar oud en sinds hij lopen kan hebben we samen gedribbeld, op de stoep voor de deur.

Dribbelen doen we niet meer. Met mijn ogen volg ik nog, maar mijn voet reageert niet meer snel genoeg.

Nog een korte tijd, dan is mijn voetbaltijdperk voorbij. Dat geeft niet. We hebben het gedaan en tegen die tijd is hij groot genoeg om op een echte club te mogen.

Maar als 's avonds zijn vader vraagt wat er deze dag het leukste is geweest, zegt hij "met oma voetballen".