leestafel
29 januari 2010.
Mijn grote tafel is mijn anker na het opstaan. 's Morgens hoor ik de plof van de krant die op de deurmat valt en denk "nog even", waarop ik mij behaaglijk omdraai en mij koester in de warmte van mijn lakens.
Maar ik moet opstaan, acht uur is de grens, anders ben ik de halve morgen kwijt voor ik iets gedaan heb. Iets doen, zit nog in mijn systeem. Zolang dat systeem in mijn lijf huist ben ik niet overbodig. Dus, opstaan,iets aantrekken, mond spoelen en naar beneden. Krant van de mat, licht en kachel aan en lezen.
Er ligt een behaaglijke deken van open gevouwen kranten waaruit ik nog niet alles gelezen heb. Maar dat komt nog, de week duurt en in het weekend kan ik alles wat achterstallig is, nog verwerken.
Tegenwoordig bestaat de krant uit twee delen. Een paar pagina's groot formaat en een katern klein formaat.
Heb ik het eerste deel gelezen, alle ellende die afgelopen nacht verzameld, gedistribueerd is dan ga ik twee sinasappels uitpersen, om naar mijn tafel terug te keren voor de rest van de artikelen.
Boven de kranten brandt een lamp met allerlei gekleurde lichtjes. Feestelijk op een grijze winterochtend.
De krant ritselt, ik kruis aan, waar ik over wil nadenken. Zoals het artikel van vrijdag 15 januari j.l. "Bange stokers van de locomotief".
Een citaat van Jan Blokker wordt aangehaald "In plaats van voor hun overgebleven verstandige lezers een kwaliteitskrant te maken, laten Nederlandse journalisten zich hun eigen ondergang aanpraten, constateert Jan Blokker". Het artikel is van Hans Wansink.
En inderdaad, tijdens de eerstvolgende uitzending van Pauw en Witteman, spring Pauw daar bovenop en brengt het als feit. De krant heeft zijn langste tijd gehad.
Tot nog toe is het geen hype geworden. Want zo gaat dat tegenwoordig. Iemand lanceert een kreet en binnen een paar dagen is het gemeengoed.
Ik moet er niet aan denken.
Het dagblad op de computer. Geen geur van inkt en papier, geen kans om lekker in de krant te krassen met eigen aantekeningen. Niet met mijn ellebogen op de tafel het nieuws tot mij nemen. Niet naar de schaar zoeken om een artikel uit te knippen en naar iemand op te sturen die die krant niet heeft.
Maar, computer aanzetten, printer aan, meteen herrie in je net wakkere oren, kortom, meteen bezig met techniek in plaats van te lezen.
Wat een kale armoede!
a.vanmeerkerk@zonnet.nl
Labels: persoonlijk
zuurdesem versus schimmel.
Labels: persoonlijk
Italië!
Dat huis moet afgebroken, het stelt ook niets voor. Zolang er een ruïne op het terrein is, mag er gebouwd worden. Alleen, ze wil dat wel zwart op wit.
Labels: persoonlijk
de mooiste zin
24 januari 2010
De mooiste zin, las ik in de Volkskrant van 22 januari in een reportage van Eelco Meuleman
n.a.v. een tentoonstelling in het Gentse psychiatrisch ziekenhuis/museum Dr. Guislain.
Op de foto een beeld van een oude vrouw op een schommel.
Een grijs epoxy beeld in een voornamelijk grijs/blauw/zwarte ruimte.
"Met een hartverscheurende omabuik schommelt zij in het luchtledige".
Het beeld is gemaakt door Sofie Muller in 2009 en heet Elza.
Zij keek met liefdevolle ogen naar haar oma.
Een hartverscheurende omabuik. Waarom is een omabuik hartverscheurend?
Trots zijn wij, wanneer wij zwanger zijn en onze buik mag gezien worden.
Wij geven immers leven door.
Maar wanneer het wonder zich voltrokken heeft, moeten wij zo snel mogelijk weer plat worden, slank in ons oude figuur. Alsof dat wonder er nooit geweest is.
Dat lukt lang niet iedere vrouw. Zolang wij midden in ons leven staan, deel nemen aan de maatschappij, kunnen wij vergeten wat wij kwijt zijn en nooit meer terug krijgen.
Dan zijn wij ineens niet meer vruchtbaar, onze kinderen gaan er vandoor met hun eigen leven.
Nog zijn wij actief en betekenen we iets voor de maatschappij.
We kunnen alleen niet meer negeren wat we verloren hebben.
"Schat, je bent niet meer zo mooi als vroeger".
Maar wij zijn doorzetters, blijven in de maatschappij met mantelzorg, vrijwilligerswerk, passen op de kleinkinderen.
We worden stiller in onszelf maar blijven op de vierkante meter mee denken zolang als we kunnen. Tot we niet meer kunnen.
Een zorgpost, een kostenpost. Uiteindelijk een schim van ons ware zelf.
Met een hartverscheurende omabuik schommel ik strakjes in het luchtledige.
a.vanmeerkerk@zonnet.nl
Labels: persoonlijk
spitsmuizen
Labels: natuur
nog tien jaar wachten?
18 januari 2010.
"Oma, mag ik als ik later groot ben dat schilderij van jou?"
"Ja hoor, schat, als je 18 jaar bent mag jij dat schilderij van mij. Kijk, ik zet er jouw naam op. Dan is het voor altijd van jou".
Dat was twee jaar geleden, toen was ze zes jaar.
Inmiddels heb ik bedacht dat dat wel erg lang zou duren. Nu vindt ze het mooi, dat telt.
Dus, oma het schilderij in een koker gestopt en naar Catch, lijstenmakerij o.a., gestapt.
Mooi passepartout er omheen en een rode, glanzende lijst er bij gezocht.
Natuurlijk niets tegen het kind gezegd, want het duurde nog wel even.
Zaterdag j.l. was het zo ver. Gelukkig geen gladde straten meer in de binnenstad van Utrecht. Maar het was schrikbarend koud. Niet de droge kou van vorst, ook niet de kou van sneeuw. Wat toch een warmere kou is. Maar die alles doordringende waterkou met een onaangename wind erbij. Die kou, waar ik stijf van word.
Dochterlief ging mee, want ik wist niet of ik het wel de hele weg zou kunnen dragen.
Het geheel had, ingepakt, een onhandige afmeting. De kluwen tui die ik meegenomen had om er een handvat aan te maken, was nutteloos. Te veel frictie in het geheel.
Met de glasplaat tegen mijn lijf, liepen wij terug naar het station. Het was druk in de stad, alle café's hadden een wachtrij, voordat er een tafeltje vrij kwam. Wij besloten thuis maar koffie te drinken.
Verschillende malen vroeg Sara of zij het niet van mij over moest nemen. Ik was blij dat zij er was, voor alle zekerheid, maar ik kon het niet los laten. Ik heb er, eenmaal thuis , nog lang over moeten nadenken. Ik kon het wel aan het kind geven, maar tot dan kon ik het niet los laten.
Lieve had geen idee, maar mocht het grote pak uitpakken en toen langzaam de kleuren door het noppenplastic zichtbaar werden kreeg ze door wat ze uitpakte. Haar mond viel open, ze had geen tijd haar haren uit haar ogen te vegen en ze was minstens vijf minuten stil. Dat wil héél wat zeggen voor dit kruidje roermeniet.
"Ik wil daar wel altijd naar kijken, zo mooi vind ik dat"riep Mees haar kleine broer en verbrak daarmee haar spanning.
"Jij mag altijd op mijn kamer komen om te kijken", zei Lieve, die haar stem weer terug had.
"Behalve als we ruzie hebben", voegde ze er vlug aan toe.
Schoonzoon verdween in stilte en ik ging mijn handen ontstijven onder de warmwaterkraan. Even later kwam Lieve's vader weer terug, pakte het schilderij op en verdween naar boven. Hij had meteen de plek onderzocht waar het kon hangen.
Zoals alleen jonge kinderen kunnen doen, had Lieve alles de rug toegekeerd en speelde een spel met haar broertje. We zijn later samen naar haar kamer gegaan en daar viel ze weer stil, voor even. Langzaam liep ze naar haar bed, klom erop en aaide het schilderij.
"Het past precies, oma, in mijn kamer. Alles, de kleuren, het rood van de lijst is het zelfde als van mijn boekenplank, het past hier mooi".
En het hangt mooi. Missie volbracht.
a.vanmeerkerk@zonnet.nl
Labels: Lieve
sporen in de sneeuw
Labels: natuur
partijbelang
13 januari 2010
Labels: politiek
no comment
Woensdag 13 januari 2010.
Om de één of andere reden is het niet meer mogelijk om reacties naar dit weblog te sturen.
Hoe dat zo komt weten mijn bloggoeroe en ik niet. Ik al helemaal niet, natuurlijk.
Het schijnt vaker voor te komen en Blogger werkt er aan. Gaat het mij te lang duren, dan kan ik altijd nog van 'blog'spot veranderen, maar dan gaat alles er weer anders uit zien.
Net zo stilzwijgend is de automatische datumvoering verdwenen en zijn de letters van de titels vergroot. Niet mooi, vind ik zelf, maar ik heb er niet de hand in.
De datum, bedenk ik nu, moet ik in het vervolg dan maar zelf neerzetten in de tekst. Dan wordt het niet zo groot als in de titel. Zoiets als nu, dus.
Ik denk er over om mijn mail-adres bij de andere links te zetten, zodat ik dan toch bereikbaar ben. De meeste reacties krijg ik trouwens via mail. Dus:
a.vanmeerkerk@zonnet.nl
Labels: spelen met de ontwikkeling
sneeuwstorm
Labels: persoonlijk
het mooiste, opgevangen gesprek.
"Maar vorig jaar was januari een hele natte maand met veel regen. Geen wonder dat ik toen bijna niet lopen kon. Mijn lijf reageert zo op nattigheid!"
"Maar nu ligt er toch ook allerlei nattigheid op straat?"
"Ja, maar dat is droge nattigheid, sneeuw".
"Droge nattigheid, bestaat dat?"
"Sneeuw en bevroren water oftewel ijs, dat is toch droge nattigheid!"
"HAhaha, die is goed. Droge nattigheid, ja hoor, je hebt gelijk".
Wie langzaam door de stad loopt en zich concentreren wil op flarden van gesprekken, kan de mooiste zinnen of gesprekken horen.
Zo stond ik ooit op een lauwe zomeravond voor de muziekschool van Utrecht te wachten op iemand, toen er twee vrouwen passeerden.
"Ja, weet je, als ze nou niet zo'n rotkop op haar schouders zou hebben, dan zou ik haar misschien nog wel aardig kunnen vinden".
Ik keek de dames na en kon mij geen oordeel maken over kun koppen, maar deze zin ben ik niet vergeten. Eens zal ik hem in een verhaal gebruiken.
Labels: schrijven
vliegpornage
Het is woensdagmiddag en buiten is het niet alleen ijskoud maar ook spekglad in de laan waar Mees en Stan wonen.
Dus spelen ze samen, binnenshuis.
Zij zijn allebei vijf jaar, maar Stan is acht maanden ouder en dat merk je. Hij heeft overwicht, maar Mees laat zich niet kennen. Zij spelen al jaren samen en dat doen zij fantastisch.
Nu voeren zij een gevecht van dino's tegen gogo's, kleine plastic popjes met gemene gezichtjes.
Het is mij, op afstand, niet duidelijk wie winnen. Beide jongetjes bedienen eensgezind alle krijgers in het spel. Er wordt geschreeuwd, met keelklanken ongelukken of voltreffers nagebootst en de lamp rinkelt zachtjes aan het plafond.
Op het moment dat ik denk te moeten ingrijpen verplaatst het gevecht zich naar de trap met alleen in mijn ogen, een afschuwelijk harde stenen gang onderlangs.
Deze oma was dochters gewend en zij ziet al gespleten schedeltjes tegen de muur slaan, in haar fantasie.
Ik ben bezig een sociologische verhandeling te lezen en kauw op de volgende volzin:
"Politiek is geen domein waarin ideologische lijnen uitgezet worden, maar veeleer een instrumentalisme van de korte termijn naar model van een dominante discours".
Precies wat ik denk, al zeg ik het zelf wat eenvoudiger.
Met de beide jongetjes onder mijn ogen en binnen mijn gehoor, besluit ik dit boek weg te leggen. De jongetjes zitten inmiddels boven op de tafel, die daar tegen kan, en vragen om papier en potlood, want er moet een schat verstopt worden.
Zij krijgen het gevraagde en gaan aan de slag.
In volle harmonie wordt er in overleg, op één vel getekend, om beurten. De één volgt de fantasie van de ander. Kom in de wereld van volwassenen maar eens om zo'n samenwerking.
En dan, komt de mooiste zin van die dag:
"Wij moeten onze vliegpornage nog doen..." Zegt Stan en klappert met gebogen armen om te illustreren wat hij bedoelt.
"Ja, dan doen we die daar..", zegt Mees, die kennelijk precies begrijpt wat er bedoeld wordt.
Nu hebben beide jongetjes nogal intellectuele ouders en worden er vaak woorden gebruikt die hun begrip te boven gaan, maar die ze wel oppikken.
Ik ben benieuwd naar de betekenis van vliegpornage, alleen, wat ik ook vraag, opgaand in hun spel krijg ik geen antwoord.
Uiteindelijk zegt Stan gekweld "gewoon, iemand". Om van mijn gezeur af te zijn.
Pornage, personage, maakte ik er voor mijzelf van. Beide jongens hebben er een handje van om lange woorden te verkleinen door gewoon een lettergreep in te slikken.
De mooiste zin van deze dag: "Wij moeten onze vliegpornage nog doen...".
Ze maken samen ook een hele mooie tekening. Kijk, dat zie ik nu weer.
Labels: kleinkinderen
verhalen
Labels: schrijven
voorstudie
Labels: schrijven
onbeschreven
Labels: persoonlijk